Maandag 24 juli Naar Rah
Vandaag vliegen we naar Rah, een piepklein eilandje voor de kust van Mota Lava. Dat ligt in het noorden van het land, in de Banks. De vlucht is gewijzigd van Gaua-Sola in Gaua-Torres-Mota Lava-Sola. Hadden we dat eerder geweten, dan hadden we in Mota Lava uit kunnen stappen, wat ons een lange boottocht Sola-Rah bespaard zou hebben. Maar zullen ze ons wel ophalen op Sola of verwachten ze, dat we op Mota Lava uitstappen?
In het vliegtuig zitten elf mensen en een vrouwelijke piloot. Naast ons één westerling die op Mota Lava woont. De rest is helemaal volgestouwd met pakketjes.
In Gaua (een half uur vliegen) moet iedereen het vliegtuig uit. Hij moet bijgetankt worden. Dit gebeurt met een vat, emmer en slinger. Vanuit de lucht kleurt de zee prachtig blauw en groen. En wat horen we voor muziek? Jawel ‘It’s an illusion' van de Nederlandse Zahra.
Naar Torres is ook een half uur vliegen. Hier zijn overal graslandingsbaantjes in plaats van asfalt.
Er ontstaat verwarring bij de piloten. Volgens hun papieren zou iedereen hier uitstappen, wat dus niet klopt. Er zijn nu meer passagiers dan ze gedacht hadden en weten niet wie waar naar toe moet en hoeveel bagage er aan boord is. We staan op punt van vertrek als de motoren weer worden uitgeschakeld. De piloten denken, dat er tweehonderd kilo overgewicht is en dat kan niet. Er wordt druk gerekend en uiteindelijk komen ze tot de conclusie, dat we toch verder kunnen vliegen.
In Mota Lava stappen we uit en gaan eens informeren of het niet anders kan. We leggen de situatie uit en iemand zegt meteen: pak je bagage en ik breng jullie wel naar Rah. Kijk, dat is mooi. We laten hem telefoneren naar de reisorganisatie, zodat die de persoon die ons in Sola op zou halen, niet hoeft te wachten op ons. Er is een truck op het eiland, maar die is kapot. Er is wel een reserve, maar die doet het ook niet, zodat we een stukje moeten lopen. We verdelen alle spullen en lopen de landingsbaan af. We komen in een dorpje waar alle kinderen spelletjes doen. Het is vandaag Children’s Day en dan vieren alle kinderen hun verjaardag. Ze doen de hele dag spelletjes, voetbal, volleybal e.d.
We moeten een paar uur wachten tot het waterpeil wat hoger is om naar Rah te kunnen varen. Er ligt namelijk een rif voor de deur en daar kan bij laag water niet overheen gevaren worden. De boottocht vanuit Sola schijnt lang en vandaag erg nat te zijn door de hoge golven dier er staan. Er staat nogal wat wind, wat het er niet aangenamer op maakt.
We komen door verschillende kleine dorpjes. Dorpje is eigenlijk een groot woord. Enkele huizen zijn het. Een Australisch echtpaar bouwt met behulp van mensen uit het dorp een hulppost. Het idee komt van de mensen hier en het hele dorp helpt mee bouwen. Zo wordt het hún gebouw, zijn ze er trots op en zal het goed onderhouden worden.
Het wachten duurt lang. Zo lang, dat we denken, dat we toch beter in het vliegtuig naar Sola hadden kunnen blijven zitten. Maar eindelijk komt dan de boot en we zitten daar met negen volwassen en een kind in. Past prima. De zee is vrij ruw en als we van Sola zouden zijn gekomen, dan zouden we de wind pal tegen hebben. Bovendien ziet het er naar uit, dat het daar regent. Het ziet er zo donker. Dus denken we er toch wel goed aan gedaan te hebben om eerder uit te stappen. We ritsen de pijpen van onze broeken, halen de zakken leeg en stropen de pijpjes op. We stappen met onze grote schoenen zo het water in, want het is nogal ver en een beetje diep, tot onze dijen, en de bodem is niet bepaald glad. Je moet hier niet op blote voeten het water inlopen, want vanaf vorige week zijn er kwallen gesignaleerd. We zijn in ieder geval voor het donker binnen. Dat vinden we erg prettig.
We krijgen een bloemenkrans en worden toegezongen door zeven vrouwen begeleidt door vier mannen met instrumenten. Ze heten ons hartelijk welkom en na afloop worden we door iedereen gekust en geknuffeld.
We hebben een ruime kamer pal aan zee. We hebben een bankje op onze veranda, zodat we op zee uitkijken. De badkamer ligt er achter. Daar is geen licht, maar in de kamer wel. Het douchewater is regenwater waar we niet al te ruim mee om moeten gaan. Men snakt naar regen hier. We laten wat biertjes in de vriezer stoppen en gaan ons installeren. Onze schoenen zetten we voor het raam waar alleen een hor in zit. Dat waait lekker door. Het waait vrij hard, maar het is helemaal niet koud.
Op onze veranda drinken we het inmiddels koude Australische Victoria Bitter.
Vanuatu is een groot avontuur. Het is altijd afwachten of er komt wat je verwacht, wat je geboekt hebt, hoe lang je ergens op moet wachten, of de vluchten gewijzigd worden, of we bij de resorts verwacht worden, of de transfers geregeld zijn. Maar uiteindelijk komen we op de plaatsen waar we willen komen.
Het eten is heerlijk. Vis in kokossaus, boontjes, zoete aardappels, broodvruchten, rijst, grapefruit.
Er is nog een westerse mevrouw, die hier ieder jaar drie weken verblijft..
Hier op Vanuatu moeten we zeggen, dat we uit Holland komen (in die andere landen was het Netherlands), Pays Bas is ook goed, en dan begint iedereen over voetbal.
Er is een klein meisje, dat uit de verte naar Martijn durft te lachen, maar als hij een hand uitsteekt, kruipt ze heel bang tegen haar moeder aan.
Er wonen tweehonderd mensen op het eiland. Er zijn drie winkels en twee kava-bars.

Dinsdag 25 juli Rah
We worden voor het ontbijt gekust door de vrouwen. Heerlijk ontbijt met verse donuts met kokosnootjam en gebakken banaan.
We hebben vooraf een snake-dance besteld en deze zal vanmorgen op het strand uitgevoerd worden. We moeten een beetje in de buurt blijven, want de precieze tijd is niet bekend.
Even later worden we geroepen, dat de mannen er aan komen. Er zijn twee verschillende groepjes. De binnenste mannen maken muziek, dragen een gevlochten rieten lap om de heupen, zijn op gezicht en borst beschilderd met witte verf en dragen enkelbanden. Zij zijn de belangrijkste mannen. De oude wijze mannen. Daarom omheen dansen de jongere mannen. Zij dragen een rieten schaamdoek, een bos gras op het hoofd, een takje in de mond en zijn helemaal zwart geschilderd met witte strepen. Ze dragen grote takken versierd met witte kippenveren en rode balletjes. Als de jongeren voldoende zijn ingewijd in de geheime rituelen, mogen ze in de binnenste kring dansen. Het is de enige plaats in de wereld waar deze dans wordt uitgevoerd.
Het verhaal er achter: "Vroeger woonden hier mensen aan de kust die overdag wat verder landinwaarts op de velden gingen werken. De kinderen werden alleen bij de kust achtergelaten. Op een dag kwam er een man uit zee, die de kinderen deze dans leerde. Toen de kinderen de dans onder de knie hadden, traden ze op voor de ouders. Die vroegen zich af waar ze dat geleerd hadden. Ze vertelden over de man uit de zee en de ouders geloofden hen niet. De volgende dag gingen de ouders weer aan het werk, maar kwamen heel snel terug. Zij ontmoetten de man en vroegen waar hij vandaan kwam. Uit de zee, zei hij. Maar dat kan toch niet? Dan vertelde de man, dat hij, zodra hij de zee in gaat in een slang verandert." Hier een videoverslag.
Er zijn nog een moeder met dochter uit Nieuw-Zeeland. De moeder heeft Nederlandse ouders.
Voor de kust ligt een eindje in zee een rots met daarop twee bomen en daarachter het eiland Sola. Een mooi gezicht. Zowel bij hoog water als het water mooi kleurt, als bij laag water als je daar naar toe kunt lopen.
We krijgen een rondwandeling door het dorp, dat bijna het hele eiland in beslag neemt. Men leeft van wat het eiland biedt: fruit, groente, kruiden, vis, kippen. Sommige dingen moeten ze importeren zoals rijst en koffie, zelf exporteren ze gedroogde kokosnoten. Veel huizen hebben zonne-energie, dat na de dure aanschaf verder gratis is.
We maken kennis met de oudste man van het dorp, die alle geboortes en overlijdens optekent. Hij tekent ook de geschiedenis van het eiland op. Hij is 83 jaar oud en heeft nog twee tanden in zijn mond. Ook het zorgcentrum hebben we bekeken, dat twee ochtenden in de week open is. Gratis voor mensen jonger dan vier en zestig jaar en ouder. Ze zijn bezig een nieuw bakstenen kerk te bouwen. Dat wordt tevens een schuilplaats als er een orkaan overkomt.
Alle mannen hangt maar een beetje rond. We zien alleen wat vrouwen de was doen, voor de kinderen en het eten zorgen, verder doet niemand wat. De mannen (ver)bouwen huizen en een paar moeten duidelijk afgemaakt worden. Volgens ons doen ze dat alleen als ze er zin in hebben. Bijna nooit dus.
We vragen ons wel af of we überhaupt in de goede lodge zitten. Dit is Rah Bungalow Paradise Lodge. Op onze voucher staat Rah Bungalows. Om de hoek van het eiland zit een lodge met die naam. De man die ons gisteren naar Rah heeft gebracht, vertelt ook, dat hij ons dan eigenlijk gisteren van Sola had moeten halen en dat hij niets wist. Misschien, dat die andere lodge ons daar heeft op staan wachten? Wij vinden het wel best en ze zoeken het maar uit. We zitten hier prima en de snake-dance is uitgevoerd.
Bij laag water kun je naar Mota Lava lopen door de zee. Er liggen talloze zeekomkommers in kleine plasjes op het strand. Er lopen een paar kleurloze kleine krabbetjes rond. En ze hebben hier groene duiven. Die eten ze. Net als schildpadden, die ze vangen.
’s Middags zouden we naar een kastom village op Mota Lava gaan met een kano. Maar het weer is te slecht en het tochtje wordt geannuleerd. Het regent af en toe en het waait nogal, zodat er vrij hoge golven staan.
Tegen half zes vragen we naar bier. Vanmorgen zei iemand, dat ze vanmiddag wat in de vriezer zou leggen, de beheerster daarvan is er niet en de anderen weten niet waar de sleutel is. Er is nog een winkeltje, dat het bier verkoopt. Dan maar wat warmer bier, nietwaar. Maar die man is nog niet terug uit Mota Lava. Dus houdt het op. Morgen weer.
Prachtige zonsondergang. Zowel de lucht als het water kleurt helemaal rood.
Dan komt de man met zijn bootje terug. Hij vertelt, dat hij de reisagent heeft gesproken. Morgen is de truck nog steeds kapot en moeten we een half uur met de boot in plaats van vijf minuten. Daarvoor moeten wij hem maar liefst VUV 7.000 betalen. Maar wij zijn gekke Jopie niet. Al onze transfers zijn inbegrepen en betaald. Of dat nou met de boot of met de auto gaat. Op vorige eilanden was bovendien de boot stukken goedkoper dan de auto en op Ambrym hebben we voor eenzelfde stukje boot slechts VUV 2.000 betaald. Bovendien gaan er morgen nog twee andere gasten mee. Betalen die ook? We krijgen steeds meer het gevoel, dat hij ons gekaapt heeft van het andere hotel. Zijn probleem, vinden wij.
We eten weer lekker: kip in tomatensaus, banaan met kokos, papaja met nog iets, rijst, lalap en grapefruit.

Woensdag 26 juli Naar Santo
Het regent een beetje. Sola is niet te zien.
Ontbijt met pannenkoekjes met kokosjam, gebakken bananen en grapefruit. Lekker. We nemen afscheid van de mensen in het dorp. Het kleine meisje durft nog steeds geen handje te geven.
Men komt niet meer terug op het betalen van wat dan ook.
De twee dames die we gisteren hebben ontmoet, komen naar onze lodge en samen met wat dorpsbewoners varen we naar Mota Lava. Het is nog vloed en daarom kan de boot vrij dicht bij land komen en worden we maar tot onze knieën nat. De zee is minder ruw dan gisteren, maar als je in de boot op de verkeerde plek zit, wordt je toch behoorlijk nat. Gelukkig regent het niet meer. De truck is dus nog kapot en daarom moeten we nog zo’n drie kwartier lopen met onze bagage. Gewoon over de landingsbaan. Een dorpsbewoner draagt gelukkig de rugzak van Lia.
We checken in, wegen de bagage en onszelf en gaan buiten onze schoenen van de modder ontdoen. We hoeven geen lokale taks te betalen. We zijn wel blij, dat we zowel op Mota Lava zijn geland en weer vertrekken en dat we niet van of naar Sola hoeven te varen.
De vlucht van vanmorgen is gewijzigd, krijgen we net door. Gelukkig ook nu alleen een tijdswijziging.
In Sola maken we een tussenlanding waar iedereen het vliegtuig uit moet, omdat er, met de hand, getankt moet worden. Onderweg zitten we soms te schokken in het vliegtuig van de vele wolken, het volgende moment zien we onder ons de prachtigste eilandjes liggen in een diepblauwe zee.
In Luganville worden we weer eens niet opgehaald, terwijl we twee dagen geleden de gewijzigde aankomsttijd nog gemeld hebben. Een taxichauffeur kent het verhaal, neemt ons mee naar de lodge en krijgt van hen zijn geld. Onze chauffeur wist de juiste tijd, maar was gewoon te laat, hoorden we later.
Als we later een biertje zitten te drinken in de bar, lezen we de site van Malampa Travel nog maar eens. Staat dat er bij onze accommodatie voor morgen gevraagd wordt om een bevestiging voor de transfer. Die versturen we maar meteen met de gewijzigde aankomsttijd. Ook krijgen we een berichtje van ons reisbureau, dat zij de wijziging ook heeft gezien en zij hebben Malampa Travel ook geïnformeerd. We zijn benieuwd.

Donderdag 27 juli Naar Maskelyne
Wat we nog niet vermeld hebben, is dat in de door ons bezochte landen in de Pacific niemand een fooi verwacht. Erg prettig.
Een lui ochtendje, want de vlucht naar Lamap op Malekula vertrekt om 15:05 uur. Gisteren kregen we een wijziging door; anderhalf uur later vertrek.
We zijn ruim op tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook, want het vliegtuig vertrekt een half uur te vroeger als de nieuwe tijd. We maken een tussenstop in het ons welbekende Norsup. Het vliegtuig zit maar halfvol en in Lamap stappen maar drie mensen uit; wij en een journalist. Het vervoer is geregeld! Er staat een truck die ons naar de waterkant brengt en daar liggen bootjes te wachten en eentje is er van Senelich Bungalows op het eilandje Maskelyne, ons onderkomen voor de komende paar dagen. Een half uurtje doen we er over. Het is vrij laag water en we moeten een heel stuk het water in banjeren om bij de boot te komen. Er staat vrij veel wind wat normaal is voor deze tijd van het jaar. Pal voor de bungalows komen we aan. Ons huisje meet ongeveer vijf bij vijf. Lekker ruim dus. Aan drie kanten heeft het een steiger en daar onder ligt het water. Er staat een bankje waarop we heerlijk over het water uitkijken. Maskelyne is niet groot. In twintig minuten lopen ben je aan de andere kant van het eiland. Er rijden geen auto's, we zien één fiets en loopt iedereen. Er liggen drie dorpjes op en wij zitten in Pellonk. We maken een wandelingetje en veel mensen maken een praatje. Het wordt bijna donker en we gaan naar de naast ons gelegen bungalow, dat het restaurant annex bar is. Het bier moeten ze ergens gaan halen, maar het is er wel. Als het helemaal donker is, zien we in de verte de oranjerode gloed van een vulkaan. Dat blijkt de vulkaan van Ambrym te zijn. Volgens ons ligt die zo'n 50 kilometer verderop.

Vrijdag 28 juli Maskelyne
A.s. zondag is het Onafhankelijkheidsdag. De hele week zijn er overal in het land allerlei festiviteiten.
We hebben de gordijnen aan de waterkant open gelaten, zodat we ’s morgens de zon op zien komen. Mooi gezicht.
De vier centimeter grote kakkerlak die we ’s avonds hadden doodgeslagen, is ’s morgens verdwenen. Door de mieren? Hij was écht dood. Ze komen onder de deuren door waar een centimeter kier met de grond zit. We stoppen die dicht met de matjes. Later zien we ze buiten zitten wachten om naar binnen te mogen. Ze kunnen er niet meer in.
Ontbijt met lekker brood en gebakken eieren.
We lopen naar een ander dorpje, Peskarus, in ongeveer 20 minuten. Het ligt aan de andere kant van het eiland waan vandaag de festiviteiten, waaronder bootraces, zijn.
De toeristen worden even buiten het dorp gebracht. Alle twaalf. Vier Fransen, twee Engelsen, twee Zwitsers, twee Amerikanen en wij. Daarnaast is er de journalist. Het zijn allemaal zeilers waarvan we sommige op Ambrym hebben gezien. We stappen allemaal in zo’n klein, smal, wankel kanootje. Wij tweeën met een plaatselijke man in één kano. We peddelen langzaam met al die bootjes naar het dorp, waar we onder luid applaus welkom worden geheten. Het hele eiland is uitgelopen. De vrouwen dragen kleurige jurken. Iedereen heeft kort kroeshaar. Niemand heeft lang of zelfs maar halflang haar. Er is een groepje dansende mannen, vrolijk uitgedost.
Er worden welkom praatjes gehouden, door de chief en de pastoor en dan kunnen de kanoraces beginnen. Opvallend is, dat de chief een albino is.
Er zijn verschillende races, van kinderen, vrouwen, mannen en gemengde teams. De toeristen mogen ook meedoen. De boot van Martijn steelt de show als onder luid gejoel hun derde roeier letterlijk uit de bot valt bij hun eindsprint.
In de verte komen twee kleurige bootjes aangevaren vol met kinderen. Ze houden bekers en voetballen omhoog. Het is de plaatselijke jeugd die op Malekula het voetbaltoernooi heeft gewonnen. Ze zijn zeer trots.
De lunch is fantastisch. Zeer uitgebreid, zeer verzorgd, erg lekker. Een aantal gerechtjes ziet er bekend uit, voor de rest….
Na de lunch wordt een boom gekapt. We krijgen te zien hoe hier met alleen maar een bijl een kano van wordt gemaakt. Over twee weken is die klaar.
Er is een winkeltje waar ze koud bier verkopen, maar de eigenaar is ergens aan het voetballen.
Omdat het erg laag water is, gaan ’s middags de bootraces niet door.
Het water van de douche wordt aangezet en we zitten een poosje buiten op ons bankje boven het water. In de modder zien we een heremietkreeftje scharrelen, veel hele kleine zwarte krabbetjes met één oranje schaar, wat springende modderkruipertjes die bang voor water lijken en een hele grote oorschelp.
Als het te fris wordt, gaan we in het restaurant zitten, waar men het bier voor ons al heeft klaar gezet. Ze hebben ook gezorgd, dat het stopcontact werkt, zodat we wat kunnen opladen.
Vandaag is soms alleen een hele lichte gloed te zien van de Ambrym-vulkaan. Het is te bewolkt.

Zaterdag 29 juli Maskelyne
We worden om 6:00 uur wakker van het licht en zien vanuit het bed een mooie rode zonsopkomst boven het water.
We kennen één woord in het Bislama, n.l. ‘ivoi’, wat ‘hallo’ betekent. Iedereen vindt het erg leuk als we dat roepen. Er is één pad op het eiland, dat de drie dorpen verbindt en een short cut tussen Pellonk en Peskarus.
We wandelen weer naar de andere kant van het eiland. We kijken bij de gevelde boom, maar die is ondertussen verdwenen. We zien hem later aan het strand liggen, waar er verder aan gewerkt wordt.
Gisteren was er een vrij strak schema. Vandaag beginnen ze op Vanuatu-tijd.
Er zijn bootraces, zandtekenen en tasjes vlechten. Bij het water zien we een grote groene krab scharrelen.
Hoe worden van twee tafels de bladen op dezelfde hoogte gebracht: door gaten te graven en de hoge tafel daarin te zetten. Gaat perfect. Lunch met o.a. kreeft. Net als gisteren overheerlijk. Alles is organisch, bananenbladeren zijn het tafelkleed, andere bladen dienen als borden, schelpen als schalen. De mannen dekken de tafel, de vrouwen koken.
Het is vandaag ’s morgens wat beter weer dan gisteren. Meer zon, minder wind. ’s Middags valt er een bui. Er wordt gewerkt aan de nieuwe kano. Vooral door oude mannen. Er wordt een biggetje geslacht, maar dat hoeven we niet te zien. Het varkentje wordt, letterlijk, gewassen (in zee).
Kava wordt gemaakt en later mogen we proeven, er wordt joekelille gespeeld, liedjes gezongen, mannen dansen om een paal. De prijsuitreiking van de kanoraces vindt plaats, alle toeristen krijgen een tasje met een plaatselijk gemaakt zeepje. Hier een videoverslag.
We worden uitgenodigd om te blijven eten, o.a. van dat varken, maar wij denken, dat we in ons restaurant verwacht worden en willen daar voor het donker terug zijn. We eten buiten. Binnen zit een groep van tien man, peddelaars.
We moeten de boottocht van en naar Maskelyne betalen, hoewel het volgens ons door Malampa Travel betaald wordt. VUV 6.000.

Zondag 30 juli Naar Port Vila
Om 5:30 uur staan we al op. Om 6:00 uur wordt het licht en vertrekken we met een bootje naar Malekula, een half uurtje varen. Het is bewolkt en er is geen mooie zonsopkomst.
Om 7:00 uur zou er een truck voor moeten rijden die ons naar Norsup-vliegveld moet brengen. Goh, om 6:50 uur is hij er reeds. Het is een auto met twee banken en we hoeven dit keer niet in de laadbak. Het kan dus wel, op tijd komen. De 95 kilometer is vier uur rijden over een slechte, onverharde weg. We volgen de kustlijn, komen soms door een dorp, wat rieten huisjes met rieten daken, varkens en kippen. Regelmatig rijden we door een rivier. Voor de rest is het groen. Voor de verandering leuk om eens een stuk met de auto te gaan in plaats van met het vliegtuig, zoals ook gekund had. Maar dan zouden het twee aparte vluchten zijn met het risico van tijdsverandering. De tocht verloopt soepel en we komen ruim op tijd op het vliegveld. In Norsup is in de plaats ook een ATM. We worden op het vliegveld zelfs al herkend. We vertrekken een half uur te vroeg.
Vanuit Norsup vliegen we terug naar de hoofdstad, Port Vila, voor een laatste overnachting op Vanuatu. Dan zit onze ‘echte' vakantie er op en rest ons nog anderhalve week in Tonga.
Onderweg is het de meeste tijd bewolkt, maar in Port Vila schijnt de zon en is het warmer dan de laatste dagen. We worden zowaar door Atmosphere opgehaald. Vandaag is trouwens de hele dag het vervoer goed gegaan.
Het is vandaag Onafhankelijkheidsdag en overal is het feest. Omdat het op een zondag valt, krijgen de mensen maandag vrij, maar het feest wordt wel vandaag gevierd. Op het Independence Square, hoe kan het ook anders, is het druk. Alle jurken van de vrouwen hebben hetzelfde model. Verschillende patroontjes, maar echt allemaal dezelfde snit. Hebben ze geen fantasie? Verschillende groepjes hebben ook nog dezelfde stof. Veel mensen zitten in het gras om een groot podium. Soms wordt er wat verteld, meestal draait er muziek. Er gebeurt niet veel. Op het terrein er naast staan allemaal eettentjes. Net als overal elders in de wereld ligt het veld bezaaid met troep. Er wordt geen alcohol gedronken, hoewel het wel te koop is. Het springkussen voor de kinderen is erg populair, net als de suikerspinnen.
We gaan naar de brouwerij voor een koude pint.
Na een warme douche willen we weer bij Le Lookout gaan eten, maar die is op zondag dicht. Dan maar naar de er naast gelegen Thai. Lekker.

Maandag 31 juli Naar Nadi (Fiji)
Vandaag vliegen we om 17:00 uur naar Nadi op Fiji.
En weer is er een vlucht vertraagd. Vooraf is ons vooral verteld over problemen met vluchten op Vanuatu, maar daar hebben we van elke wijziging een mailtje gekregen en dat heeft nergens tot vertragingen of problemen gezorgd.
Met Fiji-air hebben we veel vertragingen. Ondanks ze dat van te voren weten, want als we drie uur van te voren inchecken, krijgen we meteen via een mailtje de, juiste, verlate tijd door. Die staat daar nog niet op het bord, maar al wel op onze instapkaart. Hij gaat volgens het bord om 18:10 uur, maar uiteindelijk pas om 20:45 uur.
We doden onze tijd met foto’s kopiëren, verslag bijwerken, lezen. We kunnen 10.540 vatu wisselen in Tonga pa'apanga (TOP). Meer hebben ze niet. We krijgen ieder een bon van 1.000 vatu. Die kunnen we omwisselen ná de bagage- en de pascontrole. Maar daar mogen we (nog) niet in. Na anderhalf uur wachten, gaan we maar weer eens vragen en dan kunnen we eindelijk door. Maar goed ook, want de mevrouw van het winkeltje daar zegt, dat ze zo naar huis gaat en alles af zal sluiten.
Met bijna vier uur vertraging vliegen we uiteindelijk. Het is ruim twee uur vliegen en omdat het in Fiji een uur later is (tien uur tijdverschil) komen we pas rond middernacht aan.
Gelukkig heef Rosie zoals altijd alles perfect op orde. Alleen willen ze, dat ze morgenochtend om 9:15 uur ons ophalen voor de vlucht naar Tonga. Maar dan zijn we daar vier uur voor vertrek. Dat vinden wij veel te vroeg. Wij willen dat wijzigen in 10:15 uur, maar zij willen dat niet. Trafic jam, zeggen ze. Het is echter nog geen tien minuten rijden. Laat het anderhalf keer zo lang duren… Dan vertellen ze, dat we drie uur voor het sluiten van de balie aanwezig moeten zijn in plaats van drie uur voor vertrek. Ook daar trappen we niet in. Het is bovendien privévervoer, geen busje, dat alle hotels af moet. Ze laten de tijd staan en wij moeten dat morgenvroeg maar om 7:00 uur bij hun balie in ons hotel gaan regelen. Maar dan slapen we nog, want we
liggen pas om 1:00 uur in bed. Ze zoeken het maar uit.
Wat erg opvallend is: we hebben in heel Vanuatu geen Nederlanders gezien.
Dit was het hoofddoel van onze reis naar de Pacific, we vervolgens onze reis in Tonga, lees verder in het reisverslag Tonga.

Dit was een door Pacific Island Travel georganiseerde reis.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.