Samoa
3 t/m 11 juli 2017
Ons hoofddoel is Vanuatu. We zijn eerst van Nederland naar Fiji gevlogen, omdat dat centraal ligt en doen nu Samoa aan (zie het reisverslag Fiji voor het verslag).
SAMOA is een Polynesische archipel, de eilanden werden vroeger ook wel de Navigator-eilanden genoemd. De hagelwitte stranden, blauwe zee, de vele palmbomen en het contrast met het zwarte lava maken Samoa bijna buitenaards. Maar wat een vakantie op Samoa werkelijk waard maakt, is het traditionele Polynesische leven!
Maandag 3 juli Van Fiji naar Upolu, Matatufu (Samoa)
Het is bijna drie uur vliegen, 1 uur tijdsverschil met Fiji, 11 uur met Nederland.
We zijn snel door de douane, de bagage is nog sneller en wacht al op ons. We worden opgewacht door twee mensen, een met de auto en een met vouchers voor de veerpont. We krijgen alweer een bloemenkrans. We pinnen geld. 100 tala is € 35. Het wordt aangegeven als WST, West Samoa Tala, soms ook als $sat.
Terwijl we geld halen, wordt het Samoaanse rijbewijs geregeld, dat hier verplicht is. Kost iets van € 7. Een internationaal rijbewijs is hier niet voor nodig.
Het is zeer rustig op weg. Wat taxi’s en een paar prachtige bussen. Hier wordt gerekend in mijlen. Pas sinds 2009 rijdt men hier links. Het asfalt is slecht, meestal. Sommige stukken zijn opnieuw geasfalteerd. We steken het eiland dwars over en zien kleine dorpjes. Elk huis lijkt een eigen ceremoniehal te hebben, open met pilaren, vaak groter dan het huis zelf. Overal staan veel bloemen en kleurige planten, beetje motregen. Kinderen spelen rugby op straat. Erg groen. Eenvoudige huisjes soms met rieten dak meestal met golfplaat. Kleine loopvogeltjes rennen de weg over. Lage rijen rode planten staan langs de weg bij huizen. Zien er mooi uit.
We zitten in het Saletoga Sands Resort in het zuiden van Upolu. We krijgen een huisje, huis kunnen we beter zeggen, dat volgens het resort ‘Ocean View Villa' heet. Dan mag je volgens ons toch uitzicht op zee verwachten? Nou ja, als we heel eerlijk zijn: als we buiten op het terras gaan stáán, zien we tussen alle bomen door een stukje water ter grootte van een postzegel. De villa is prachtig. Ruim, schoon, binnendouche, grote buitendouche.
We gaan eerst maar even lunchen. Het druilt ondertussen wat harder en het ontbijt in het vliegtuig was wel lekker, een broodje kaas, maar had niet de kwantiteit van de ontbijten van afgelopen dagen. We eten sandwiches met een plaatselijk biertje. Smaakt prima. Het is even wennen aan het voor ons nieuwe geld. We zijn 68 tala kwijt, bijna € 25.
Wat ons op valt, is, dat op Fiji iedereen Nederland kent, weet waar het ligt, er van alles over kan vertellen; hier heeft niemand er ooit van gehoord.
Happy hour. Bier kost WST 5 in plaats van 9, € 1,75, wijn WST 10, € 3,50. Leuke prijzen. Dit is ten minste een happy hour, niet zoals in Fiji, een dollar, € 0,50, goedkoper, maar € 1,50 per flesje.
Water kun je ook hier uit de kraan drinken.
We zitten heerlijk buiten onder een afdakje in het café. Er staat een grote hoge tafel, die helemaal vol met mensen zit. Soms regent het, soms is het droog. De temperatuur is altijd hetzelfde. Warm.
Het diner wordt met gitaristen en zangers/-essen opgeluisterd. Ze zingen moderne westerse liedjes in een Samoaanse stijl. Het heeft wel wat. Het leven is goedkoper dan op Fiji. Zowel het eten als de drank.
Een mevrouw van het resort heeft zulke tatoeages op haar benen, dat het lijkt alsof ze kniekousen aan heeft. Heel bijzonder.
Het is hier weer heel vochtig, ook als het niet regent. ’s Middags hebben we wat kleding uitgespoeld en te drogen gelegd, ’s Avonds als we terug komen, is het nog net zo nat. We leggen alles onder de fan en zien morgen wel wat er van gekomen is
Dinsdag 4 juli Upolu, Matatufu
Het wasje heeft de hele nacht onder de fan gehangen en is nog niet droog. Kun je nagaan.
Het regent soms. In de verte zien we kleine stukjes blauwe lucht.
Er zitten hier veel gezinnen met veel kinderen, geen backpackers. Het Engels, dat de meeste mensen spreken klinkt zeer Brits. De meeste zullen uit Australië en Nieuw-Zeeland komen. Ook het ontbijt is meer Brits: muffins, scones, cakes, cornflakes. Van alles zijn veel verschillende soorten; het is erg uitgebreid.
Ondertussen regent het alleen maar harder. Beetje jammer, want nu is er eigenlijk niets te doen. Sightseeing over het eiland heeft niet veel zin, wandelen al helemaal niet.
Het gaat steeds harder regenen. Het giet. Met bakken komt het uit de lucht. We zitten lekker buiten op onze veranda onder een afdak in lekkere stoelen.
Tegen twaalven barst er een complete wolkbreuk los. We halen de kussens van het terras maar binnen, want alles wordt nat, terwijl de villa toch best een groot afdak heeft en het water loodrecht naar beneden valt.
Het blijft de hele dag regenen. Soms zachter, dan hard en soms heel hard. Soms wordt het lichter aan de hemel, maar dat zit telkens aan de verkeerde kant. Niet de lucht die onze kant op komt. Het is een totaal verregende dag. Het is hier droge tijd van april t/m oktober….
Uit pure ellende gaan we vroeg naar de bar. Nu breekt de lucht wat. We zien wat blauw, maar het blijft regenen.
’s Avonds wordt het eindelijk droog en zien we veel sterren. Er staat een ring om de maan. Mooi.
We ontmoeten een Nederlandse vrouw die in Melbourne woont.
Prima eten hebben ze hier.
De hele nacht regent het. We horen een paar enorme klappen onweer en harde regen.
Woensdag 5 juli Upolu, Matatufu
Het regent nog steeds. Soms hard, soms wat minder. Als het wat minder is, gaan we ontbijten. Lekker supervers bruin brood hebben ze. En dan nog die grote keuze Engelse gerechten. En lekker fruit in allerlei soorten.
We zijn langzamerhand bang, dat we niets van Samoa te zien krijgen. Met dit weer kun je niets. Er is één beetje plaats in het land, maar daar gaan we over een weekje naar toe.
Tegen het middaguur klaart het eindelijk op. We gaan snorkelen. Martijn haalt een masker op, gratis, omdat het zijne niet lekker zit. Het onderwaterzicht valt wat tegen. Het water is vrij troebel door de vele regen en de modderstromen die daarmee gepaard zijn gegaan. Daarna gaan we zwemmen in het zwembad. Even dan, want de poolbar lonkt. We móeten daar gewoon een biertje gaan drinken. Wat wil een mens nog meer.
In de tuinen van het resort zitten kleurrijke vogeltjes, sommige knalrood, zwarte hagedissen, lieveheersbeestjes, roofzuchtige grote mieren die op kleine mieren jagen, slakken, libellen. Het ziet er allemaal prachtig uit.
’s Avonds is er een fiafia, een traditionele dansavond. Eerst is er een buffet. Zodra dat open gaat, stuift iedereen er op af. We eten eerst een toetje, want bij het dessertbuffet staat niemand en wachten tot er bij de andere tafel geen rij meer is.
Het zingen en dansen wordt uitgevoerd door een groep van ongeveer 15 mensen. Prachtig getatoeëerde mannen en vrouwen. Een klein meisje is het dansen nog aan het leren. Grappig. Er staat een schaal kava die aan sommige mensen aangeboden wordt. Lia krijgt ook een kommetje. De hele groep is erg enthousiast. Het ziet er allemaal prachtig uit.
Daarna schuiven we aan bij het Nederlands stel met drie kinderen die al jaren in Australië woont. Gezellig.