Maandag 15 septemberMt. Hagen
Goed half zeven lopen we naar de ontbijtruimte en zien door de ramen een hoop vogels. Op een verhoging is fruit neergelegd en daar komen veel vogels op af. We hadden vooraf gehoopt een paradijsvogel te zien, maar hadden ze niet echt verwacht. Nu zien we er zowaar drie verschillende. Prachtige kleuren, lange staarten. Niet die hele mooi vogels met grote pluimen, want die zitten hier niet. Die wonen meer aan de kust. Wij zijn dik tevreden. Hier wat videobeelden.
Net buiten de lodge houden agenten een alcoholcontrole. Niet voor ons, maar voor auto's die uit Mount Hagen komen en verder willen rijden richting Tari. In dat gebied is alcohol verboden.
We maken een tour door de omgeving. Eerst zien we de bergen Mount Hagen en Giluwe liggen. De dorpjes die we zien, bestaan uit een paar rieten huizen en landbouwgrond. Fruit, zoete aardappels, koffie, thee en groente wordt er geteeld.
Het weer is wisselend. Soms zonnig, soms dreigt er regen, maar voorlopig is het droog. In Laiagona, het dorp waar chauffeur Willy woont, is een sing-sing georganiseerd. Het gaat vandaag vooral over het opmaken. De mannen zijn al wel gekleed voor de ceremonie, maar beschilderen hun gezichten in ons bijzijn. Allemaal hebben ze een spiegeltje en twijgjes waarmee ze verf vanuit plastic zakjes op hun gezicht aanbrengen. Eerst wit, vervolgens zwart, geel en rood. De kleuren komen van verschillende planten. Met vaste hand brengen ze eerst een soort kleurloze onderlaag aan en dan de kleuren volgens een bepaald patroon. Op hun hoofd dragen ze hoeden waarin veren van parkieten en paradijsvogelveren zitten. Soms zie je de pootjes van de vogels nog zitten. Om hun nek dragen ze een rode schijf in de vorm van een maansikkel. In vroeger dagen was dit hun geld. Na het opmaken, dansen de mannen in het rond. Hoewel dansen, het is meer stevig stappen wat ze doen. Wel indrukwekkend. Gelukkig blijft het droog, want zodra het regent, is het afgelopen met de pret. De mensen gaan dan naar binnen, omdat de verf dan helemaal uitloopt.
We lopen het bos in waar weer anderen gekleed zijn in 'gewone' kledij van vroeger. Ze laten zien hoe men toen elkaar het hof maakte. De vrouwen worden de 'black brides' genoemd. Zowel de hoofden van de mannen als de vrouwen zijn zwart gemaakt met zwart van de kostbare tigasoboom. Allebei werken in deze periode niet, zodat men elkaars familie kan leren kennen. De vrouwen worden alom gewantrouwd en de familie van de man heeft zo de tijd om toverspreuken uit te spreken voor bescherming tegen de vrouw en statusbehoud van de man. Het huwelijk wordt niet vooraf geconsumeerd. Mannen zijn voorzichtig met contact met de vrouwen, want dat kan ziektes veroorzaken. Ze zitten in paartjes op de grond, buigen twee keer tegelijkertijd naar voren en wrijven dan hun neuzen tegen elkaar. Mannen leven in aparte huizen en koken voor zichzelf.
Ze laten zien ook hoe ze vuur maken, dat heel erg snel gaat. Ook hebben ze een eetkuil gemaakt. Er is een gat gegraven waar hete stenen op liggen, daarop zoete aardappels afgedekt met bladeren. Wij krijgen die aardappels te eten, die gloeiend heet zijn. Er groeien grote vruchten die uiterlijk wel wat op jackfruit lijken. Van binnen ziet het er meer uit als ananas met nootjes aan de onderkant.
Zoete aardappels worden in opgehoogde cirkels met een diameter van zo'n anderhalve meter geteeld. Men stopt oude bladeren in de grond en een goed half jaar later kunnen ze aardappels rooien. Doordat de cirkels opgehoogd zijn, hebben ze weinig last van de overvloedige regen die hier soms valt.
Er zijn ook hier veel kinderen en veel hebben grote snottebellen aan hun neus. Sommige kindjes zijn bang van ons.
In Avi is een sing-sing van de Sili Mulu-clan. Er groeien heel veel kleurige bloemen die we willen fotograferen. En er zit ook een kasuaris en een paar cuscussen, wollige beestjes. Maar we moeten hiermee wachten tot na de sing-sing. Het dreigt namelijk te gaan regenen en als het dat doet, zien we niets. De mannen zijn helemaal zwart gemaakt (ook al zijn ze van zichzelf al donker) en met wit zijn er skeletten op hun lijven getekend. Langzaam, trillend en half struikelend 'dansen' ze voor ons. Heel apart. De vrouwen zijn hierna aan de beurt, maar die zijn een stuk minder spectaculair. Overal zijn altijd alle verschillende groepen erg trots.
Ze zijn nog niet klaar of het begint te gieten. We hebben het reuze getroffen met het weer.
In Mount Hagen is een speciale betelnotenmarkt, die erg modderig is. Er is ook een grote gewone markt waar je heel erg goed op je spullen moet letten, want er worden ontiegelijk veel zakken gerold. Kinderen opereren in groepjes van twee: een leidt af en de ander rolt. Als je daar buiten met de bus staat, wordt al aanbevolen om alle ramen dichte te doen. Wij hebben hier geen zin in.
Mount Hagen is een van de grootste plaatsen in PNG, maar het is niet meer dan een dorp. We zitten in een hotel midden in de stad. Wel oud, maar alles doet het. Zelfs het restaurant is goed georganiseerd. Alle maaltijden komen vrij snel en allemaal tegelijkertijd. Hele grote lekkere porties.
De rest van de middag blijft het regenen. Het koelt daardoor wat af, zodat we onze fleecejassen aantrekken. Voor het eerst deze vakantie.

Dinsdag 16 septemberNaar Tari
Het is niet zover rijden naar Tari, ongeveer 250 kilometer, maar daar gaan we wel lang over doen. Felix vertelde ons om 8:00 uur te vertrekken, maar omdat we toch altijd vroeg wakker zijn, hebben we 7:00 uur voorgesteld. Willy zat daarbij enthousiast te knikken.
Tegen half zeven zitten we aan het ontbijt, dat ook snel komt en goed smaakt. In Mount Hagen rijden we langs de markt waar het een grote troep is. Alles staat in de modder, er zijn veel plassen en een hoop vuilnis. Het ziet er niet bepaald aantrekkelijk uit.
We moeten eerst tanken en het geld daarvoor wordt met een auto gebracht. Zou onze crew niet te vertrouwen zijn, vragen wij ons af.
De weg naar Tari is tot Mendi vrij goed. Overwegend asfalt en niet druk. Als er al toeristen naar Tari gaan, vliegen ze waarschijnlijk, want de mensen langs de kant van de weg staren ons allemaal aan en kijken ons na. Die mensen zitten gewoon op de grond en doen niets. Een enkeling drentelt wat. Soms is er een markt en soms wat huizen. Dit is de grootste ananasstreek van het land en die ananassen worden in het hele land gegeten. Er staan wat wankele tafeltjes langs de weg waar men wat spulletjes verkoopt. Iedereen loopt.
Er is regelmatig controle, maar wij mogen altijd zo doorrijden.
We rijden in drie uur de 130 kilometer naar Mendi. Daar brengt dat wagentje van het benzinegeld de lunch. Lekkere broodjes en vers fruit. Zoals altijd te veel.
Daarna is het nog vier uur naar onze lodge, die een uur rijden voor Tari ligt. Dat is 120 kilometer en het gaat niet snel, doordat de hele weg onverhard is. Soms zit er ook nog een slome vrachtwagen voor. Willy houdt de vaart er goed in en we schudden door elkaar. We zijn verbaasd, dat de bus niet uit elkaar rammelt.
Het grootste deel van de dag is zonnig, maar zoals meestal regent het 's middags wat. Dat duurt vandaag gelukkig niet lang.
De Makara Lodge in Ambua ligt in een grote tuin met bos er om heen. We zitten op 2.200 meter en de temperatuur is nog goed. Op de overdekte veranda voor onze kamers kunnen we lekker zitten. Al het eten en drinken is vanuit Mount Hagen meegebracht. Hier in de buurt is sowieso niets en van Tari hebben we ook niet al te veel verwachtingen. Ze zullen het wel weten, denken we.
We drinken een biertje en krijgen 's avonds lekker eten. Het is allemaal prima verzorgd.