Vrijdag 7 februariNaar Mount Cook/Aoraki

Vandaag rijden we naar de andere kant van Mount Cook naar het dorp Aoraki. Bij Fox Glacier zaten we aan de westkant, nu dus aan de oostkant. Het verschil tussen beide zijden is enorm. Aan de westkant liggen uitgestrekte regenwouden, hier liggen droge steppegraslanden van de Southern Alps. We zijn benieuwd.
Het eerste stuk rijden over weg 1, de 'snelweg' richting Christchurch. Vrij druk, voor hier dan, met veel bussen, vrachtwagens en campers. Die rijden allemaal niet zo snel en we kunnen ze alleen inhalen als er een speciale inhaalstrook is. We ontdekken een kleine weg, waardoor we een stuk kunnen afsteken en bovendien zijn we dan van die weg 1 af. Het rijdt een stuk prettiger. Bijna geen andere auto's, alleen af en toe een erg brede tractor. We zien allemaal kleine lapjes grond van verschillende kleur, afhankelijk van het gewas dat er op staat. Op veel plaatsen staan enorme sproeiers aan om de gewassen en weiden te beregenen. Het is er droog. Op borden langs de kant van de weg wordt aangegeven, dat het brandgevaar hoog is.
Ook hier veel schapen, sommige vrij donker, en veel runderen. Meer landinwaarts ontdekken we fruitbomen (druiven, perziken, pruimen, nectarines) en hazelnootbomen. Langzamerhand rijden we de bergen in. Het is redelijk bewolkt, maar het zijn hoge wolken. De bergen zijn prima zichtbaar. Fijn.
In Duntroop drinken we bij Het Vliegende Varken heerlijke koffie en we nemen er een zelfgemaakte quiche bij. Erg lekker.
Het landschap wordt steeds ruiger, steeds minder begroeiing. Wel lopen er, uiteraard, nog steeds overal schapen. We zien steeds meer sneeuwbergen in de verte. Het is buiten maar zeventien graden, maar het voelt veel warmer aan. We rijden door een merengebied. Prachtig, zeker met die bergen op de achtergrond.
Het Ruataniwha-meer bij Ohau, net voor Twizel, heeft een ongelofelijke lichtblauwe kleur. Heel vreemd ziet dat er uit. De andere meren zijn allemaal 'gewoon' blauw. Heel apart.
In Aoraki zitten we in een motel, waar we deze reis veel zitten. Wel lekker: je kunt de auto voor de deur parkeren, zodat we niet met onze bagage hoeven te sjouwen en de kamers zijn altijd groter dan in een hotel en hebben een keuken en een terras. Overal vragen ze of we melk willen hebben voor de koffie en thee. En bijna overal zijn ze verbaasd als we dat niet willen. Een iemand viel op het dat veel Nederlanders dat niet willen; alle andere gasten altijd wel. Wij hebben hem verteld, dat in Nederland helemaal niemand melk in de thee doet.
Aoraki is een kleine plaats zonder supermarkt en ATM, maar dat wisten we gelukkig van te voren. Vanuit onze kamer kijken we uit op de besneeuwde bergen. Wat wil een mens nog meer!
We maken meteen een wandeling naar het Kea Point. Vanuit de parkeerplaats een uur heen en weer lopen. We wandelen over een smal pad door de groene begroeiing. We zitten op ruim 600 meter hoogte en het is niet koud. Voor deze plaats (en voor Doubtful Sound) hadden we speciaal mutsen en handschoenen meegenomen. Japanners zijn op alles voorbereid. Die lopen keurig in een net rijtje met hoeden (de zon schijnt niet), met rugzakjes (wandeling van klein uur), met wandelstokken (vlak pad). En handschoenen niet te vergeten. Soms zelfs witte.
Om ons heen zien we de hoogste berg van Nieuw-Zeeland met besneeuwde top: Mount Cook van 3766 meter hoogte. Bij Kea Point hebben we prachtig uitzicht op de (min of meer) witte gletsjers van Mount Sefton. Af en toe horen we een stuk ijs met donderend geluid afbreken. De bergen zijn helder (volgens de mevrouw van het motel erg helder), maar de lucht is wel grijs. Maar wij zijn er blij mee.
We eten bij Chamois, de bar en restaurant die bij de backpackers lodge hoort. Als wij komen, zijn we zowat de enige en we kiezen een tafeltje voor de enorme ramen met uitzicht op besneeuwde Sefton-bergen. Niet veel later wordt het druk en een Chinese groep krijgt allemaal eenzelfde maaltijd voorgeschoteld. Binnen een half uurtje zijn ze weg. De meeste drinken alleen water.
's Avonds zijn er wat wolken, waardoor we een mooie zonsondergang zien.

Zaterdag 8 februariMount Cook/Aoraki

We doen de gordijnen open en zien een strakblauwe lucht. Daaronder de besneeuwde bergen en de groene begroeiing op de grond. Het is windstil en het zal een graad of 23 worden. En dan te bedenken, dat het hier twee van de drie dagen regent en er bijna net zoveel neerslag (7 meter per jaar) valt als aan de andere kant van de berg. Alleen aan de andere kant ligt regenwoud, hier is vrij kaal door de rotsige bodem. De regen die er valt, zakt zo door de rotsen weg. Het hele voorseizoen tot twee weken geleden heeft het hier geregend. Vandaag is de mooiste dag van het seizoen, zeggen ze.
Soms zit het mee, soms zit het tegen. Vandaag dus heel erg mee.
We maken de drie uur durende wandeling naar Hooker Valley (heen en dezelfde weg terug). Een prachtige wandeling zonder veel hoogteverschil. We vertrekken tegen negenen en dan is het er heerlijk rustig. Overal waar we kijken, zien we sneeuwbergen. Geweldige uitzichten! We moeten drie swingbruggen over die erg stevig zijn en slechts een klein beetje wiebelen. Onder die bruggen stroomt het woeste smeltwater dat van de bergen en de gletsjers afkomt. Het water is grijs, doordat het met veel kracht over de rotsen schuurt waardoor heel fijn zand ontstaat. Door de stroming heeft het geen kans om naar beneden te zakken. Er zit hier geen vis. Het dichtbij gelegen meer is helblauw, omdat daar het water niet stroomt en het zand wel naar de bodem zakt en het zit vol met zalm.
Op het eindpunt komen we bij het Hooker Glacier Lake. Het water is ijskoud en er drijven (kleine) ijsbergjes op. In de verte zien we de Hooker-gletsjer liggen met daarachter Mount Cook. Vrij zwart. Hoe ouder het ijs is, hoe zwarter (van het vuil en stof dat er jarenlang opgevallen is).
Een groepje Japanners dat aan komt lopen, wordt uitgelachen vanwege hun kleding. Dikke jassen, korte broeken met een dikke majo er onder, handschoenen, hoeden met flappen, een flap voor hun gezicht, zonnebrillen. Ze zien er niet uit. Iedereen loopt hier in korte broek met een enkel shirt en pet met klep of zonnebril. Het is 23°. Op de terugweg is het erg druk. We zijn blij, dat we vroeg vertrokken zijn.
Dat moest ook, want om 14:00 uur gaan we met een groep naar het Tasman Glacier Terminal Lake. Wij hebben deze excursie al lang geleden geboekt en we hebben dus mazzel met het weer. Voor hetzelfde geld zitten we in de regen en de mist en zie je weinig. Eerst gaan we een stukje met de bus, dan een kwartiertje lopen en vervolgens stappen we in kleine gele bootjes. Overal hier in Nieuw-Zeeland zie je heel veel Aziaten. Veel Indiërs, Chinezen, Japanners, Koreanen. Nu ook een groep van 26 Koreanen, die mooi in twee bootjes passen. Wij zitten met twee Engelsen, twee Denen, twee Fransen en twee Hong Kongers in een bootje. Zeer gevarieerd gezelschap dus. Overal liggen ijsbergen in het water. De een wat groter dan de andere en de een wat blauwer dan de andere. Dichtbij zien we prachtig de ijskristallen van zo'n ijsberg. Met de zon die er op schijnt, schitteren ze als diamanten.
Een prachtige dag als afsluiting van onze vakantie. We moeten morgen nog wel naar Christchuch rijden, maar dit is de laatste dag met die mooie natuur.
Bij terugkomst drinken we een biertje bij de Old Mountaineers. Naast de Hermitage (veel te duur en te chic) de enige andere optie naast de Chamois van gisteren. Op alle tafeltjes binnen staat een bordje met gereserveerd (het is 16:30 uur) en dat ziet er niet gastvrij uit. Vooral omdat er niemand zit. We drinken ons biertje buiten op en besluiten om hier 's avonds niet te gaan eten. Als we weggaan, zijn de tafels binnen nog steeds leeg.
We gaan weer naar Chamois en ook hier zijn 'schommels', erg dikke mensen. Ze zitten te eten en alle gezonde dingen pulken ze er met een vies gezicht uit en leggen die aan de kant. Lekker vette burgers eten ze wel. Hoe komen ze nou toch zo dik?

Zondag 9 februariNaar Christchurch

Vol verwachting trekken we de gordijnen open en zien niets. Er is laag hangende bewolking; geen berg te zien! Zo hadden we het dus (eer)gisteren kunnen treffen. De beheerder zegt, dat het vandaag wel op zal klaren en als we op weg gaan naar Christchurch zien we inderdaad steeds meer blauw en soms wat bergen.
We stoppen bij Lake Tekapo, maar alleen de onderste kant van de bergen is te zien. Het is hier erg druk met mensen; veel drukker dan in Aoraki, terwijl je daar veel dichter bij de bergen zit dan hier.
De lucht trekt snel dicht en bij Fairlie regent het zowaar. Het wordt tijd, dat we naar huis gaan! Onderweg is niet veel te zien. Geen bergen (misschien zijn er wel, maar wij zien ze niet), maar natuurlijk wel schapen, wat koeien en zelfs een wei met vrije-uitloop-kippen. Een laatste koffiestop in Geraldine waar veel bussen staan, die een hopen mensen uitspugen. Ze dragen allemaal een naamkaartje. Wij vinden ze daar mooi mee voor gek lopen.
In Christchurch zitten we op een kilometer of vijf van het centrum. We hebben een wijk gezocht met genoeg restaurantjes en makkelijk te bereiken, zowel voor vandaag als voor morgen voor de weg naar het vliegveld.
We proppen alles in de rugzakken; het hoeft immers niet meer netjes, want we gaan naar huis. Alle crèmes, lotions en messen halen we uit de dagrugzakken waar we zo weinig mogelijk in stoppen. Daar moeten we tenslotte mee sjouwen.
Dichtbij zit een winkelcentrum met allerlei restaurantjes. We eten bij Lone Star. Ook hier veel dikke mensen, zowel mannen als vrouwen. We noemen ze afwisselend eenden, schommels of plumpuddingen.
Als laatst diner kiezen we de typische Nieuw-Zeelandse lamsbout en een rib-eye met blauwe kaassaus. Een van de beste, zo niet de allerbeste rib-eye ooit. Perfect!

Maandag 10 februariNaar huis

We rijden naar het vliegveld waar we de auto in leveren. Een gratis busje brengt ons naar het vliegveld.
We geven de bagage af die doorgelabeld wordt naar Amsterdam. Daar hebben we geen omkijken meer naar. Eerst vliegen we naar Auckland vliegen om 11:50 uur in een goed uur (twaalf uur tijdsverschil met Nederland). We hebben anderhalf uur om over te stappen (tijd genoeg) voor de vlucht naar Hongkong. Daar doen we 11:25 uur over (zeven uur tijdsverschil met Nederland, vijf uur met Nieuw-Zeeland). Drieënhalfuur wachten voor we om ...

Dinsdag 11 februariNaar huis

… 00:25 uur naar Amsterdam vliegen in 13 uur. Om 06:30 uur landen we in Nederland en zijn we thuis na drie maanden reizen. Ook weer lekker!

De reis hebben we zelf via Internet geregeld.
Dit reisverslag is gesponsord door reisverzekeraar zelf.nl.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.