Maandag 3 februariNaar Te Anau

Een prachtige dag. Zowel wat weer als landschap betreft. Nou heeft het een wel een beetje met het ander te maken, want als er laaghangende bewolking of regen is, is het landschap niet te zien.
We rijden eerst naar Te Anau waar we twee nachten zullen slapen. Dat is niet zo ver, slechts twee uur rijden, en we gaan eerst koffie drinken, lekker buiten op een grasveld. Wel in de schaduw, want de zon is al warm. We besluiten om de weg naar Milford Sound te rijden, want die schijnt heel mooi te zijn. Morgen gaan we Doubtful Sound, waarvan we hebben gehoord, dat die mooier is en veel en veel rustiger. We rijden het Fiord N.P. in en zien al snel de besneeuwde toppen van de bergen. Die zijn niet zo hoog, maximaal 2.000 meter, maar toch ligt er op veel plaatsen sneeuw. De weg is schitterend. Dan weer langs het water met de mooie besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en de blauwe lucht daarboven, dan weer weide met bloemen en die bergtoppen, dan weer een stuk tropisch bos. Heel apart en heel afwisselend. We maken stops waar dat mogelijk is en maken veel foto's. Als we bijna bij de Homertunnel zijn, verdwijnt een deel van de toppen in wat wolken. We zijn bang, dat dat de rest van de tocht zo zal blijven, maar aan de andere kant van de lange tunnel is de lucht helder. Op het eindpunt staan een heleboel bussen en een hele parkeerplaats vol auto's. We kijken er even rond en rijden dan dezelfde weg terug. Een andere mogelijkheid is er niet.
Tot nu toe hebben we niet veel keus gehad in wegen om van A naar B te rijden. Het is meestal die ene weg of niets. Er zijn daarom regelmatig opstoppingen, omdat er op veel plaatsen aan de weg wordt gewerkt. En die wegen zijn allemaal tweebaans waarvan er dus geregeld eentje afgezet is. Overal staan dan mannetjes met borden of je moet stoppen of door mag gaan. Gelukkig is er niet zoveel verkeer op de weg en kunnen we overal lekker door rijden.
In Te Anau hebben we een huisje in een tuin. We zitten lekker buiten, want het weer is erg aangenaam. We gaan 's avonds uit eten in enkel een jurk (Lia) en korte broek en T-shirt (Martijn) en kunnen de hele avond buiten zitten.
Het is vandaag de dag met het mooiste weer in Nieuw-Zeeland. Het is eindelijk zomer. Maar dat duurt maar één dag.) Morgen zal het weer anders zijn. De Britten kunnen dat zo mooi verwoorden: 'this year the summer falls on a Monday'.

Dinsdag 4 februariTe Anua – Doubtful Sound

We kopen lekkere broodjes in de supermarkt.
Vandaag staat Doubtful Sound op het programma. We worden opgehaald bij het huisje met een bus en worden naar Manapouri gebracht. Wel zo makkelijk.
Doubtful Sound is, in tegenstelling tot Milford Sound geen 'sound', maar een fjord. Een sound is een zee-inham en een fjord is uitgeslepen door een gletsjer.
Daar stappen we op een boot en varen over Lake Manapouri. Prachtig uitzicht over de omliggende bergen.
We hadden echter wel sneeuwtoppen verwacht zoals gisteren in Milford Sound, maar die zijn er niet. Het is er niet minder mooi om! Het is redelijk zonnig en de bergen zijn wolkenvrij. Hoe dichter we bij de fjorden komen, hoe bewolkter het echter wordt. Als we aan de overkant van het meer zijn, verdwijnt de zon en die zien we niet meer terug voordat we in Te Anau zijn. Maar we zijn blij, dat het droog is en niet zo koud. Het regent hier namelijk twee van de drie dagen en er valt ongeveer negen (!) meter neerslag per jaar. Ter vergelijking: in Nederland valt 0,8 meter per jaar. Dus voor hier hebben we een hele mooie dag. Je hoort ons dan ook niet klagen.
We zitten buiten op het dek, net uit de wind. We kunnen een dek verder omhoog, maar daar zit je pal in de wind en waai je zowat weg. Hier is het lekker en hebben we mooi uitzicht over de fjorden.
Aan de overkant bezoeken we het Underground Power Station. Daarvoor rijden we met een bus door een tunnel via een wentelweg (eentje die omlaag cirkelt) tot 180 meter onder het meer. Daar is een complete krachtcentrale werkzaam, die in 17% van Nieuw-Zeelands stroomverbruik voorziet. Indrukwekkend.
Vervolgens rijden we over de Wilmot Pass, waar we niet veel meer zien dan dicht regenwoud aan beide kanten van de weg. Bij een stop zien we echter de Doubtful Sound in volle glorie in de verte liggen. Wel verbazend, dat hier kleine groene orchideeën bloeien.
Op de Doubtful Sound maken we een cruise van bijna drie uur. We varen langs mooie kusten, grillige bergen, die er door de mistige toppen en de prachtige luchten daarboven er prachtig uitzien. Er liggen tal van eilandjes en andere fjorden. Op een paar van die eilandjes leven zeehonden. Waarom ze dan per se op dat ene eiland zitten en niet op dat andere? Wie het weet, mag het zeggen.
Tot de bij de Tasmaanse Zee komen, is het een rustige tocht. Op de oceaan is het altijd woelig, maar vandaag schijnt het mee te vallen. We zien verschillende albatrossen overvliegen. Wat een geweldige vogels!
We gaan op weg naar het beginpunt en varen verschillende inhammen in. Prachtige bergen met wel heel donkere lucht er boven. Maar het blijft droog.
Eenmaal terug in Te Anau schijnt wel af en toe de zon, maar de temperatuur is een wereld van verschil met gisteren. Het scheelt een jas: vandaag dragen we een T-shirt, een trui en een fleece en zitten we binnen.
Als we terug lopen naar ons huisje, zien we mooi gekleurde wolken. Dat dan weer wel.

Woensdag 5 februariNaar Dunedin

In de supermarkt kopen we eerst wat lekkere bruine broodjes voor de lunch. Beleg hebben we nog.
Dan rijden we naar Dunedin. We hebben twee mogelijkheden: óf de kortste, maar saaiste weg door het binnenland óf de langere 'scenic route' langs de zuidkust. We kiezen voor de laatste. Op de eerste plaats vanwege het landschap, maar ook vanwege het weer. Het regent namelijk en aan de kust verwachten we opklaringen. We krijgen helemaal gelijk. Als we langs de kust rijden, is het droog en in het binnenland zien we wolken en grijswitte luchten; aan de zeezijde is het blauw en zonnig. Lekker!
Als we vertrekken, is het slechts acht graden en in de zon is het niet heel veel warmer, een graad of veertien, maar het voelt veel en veel warmer aan. Vreemd is dat. Bij ons is dat verschil niet zo groot.
Bovendien rijden we nu over een weg die bijna niemand rijdt en er is praktisch geen verkeer. Lekker rustig. Af en toe een dorpje, dat soms niet meer bestaat dan uit een enkel huis. De bergen verdwijnen langzamerhand en maken plaats voor weilanden, rivieren en meren. Die weilanden zijn heel erg groen en zijn vaak gevuld met schapen. Niet een paar, maar kuddes van een paar honderd stuks. Niet dat ze opgepropt in een wei staan; ze hebben alle ruimte. We zien schapen, schapen en schapen. Soms ook wat runderen en af en toe een weiland met herten, maar vooral schapen.
In Riverton drinken we koffie. Er zitten ook een paar motorrijders binnen, die hun helmen en handschoenen gewoon los buiten op hun motoren laten liggen. Dat kan hier nog.
We rijden verder langs de kust en soms wat meer het binnenland in. We komen door het Catlins Forest Park met, hoe kan het ook anders, allemaal bomen. Bij het Florence Hill Lookout zitten witkop-eenden en zien we een prachtig uitzicht over de kust, de zee met z'n grote groene golven en de blauwe lucht. We rijden verder en zien meer schapen.
In ons boek lezen we over Nugget Point en besluiten om daar een omweg voor te maken. En dat blijkt zeer de moeite waard. Dat komt vooral ook door de zon die op dat moment te voorschijn komt en alles in een geweldig licht zet. De zee laat zich zien in allerlei tinten groen, de oude witte vuurtoren staat op een heuvel van een paar honderd meter hoog die fraai begroeid is, de lucht is blauw en de rode en gele bloemen maken het geheel af. Beneden zien we rotsen in de zee en aan de kust zitten zeehonden te spelen. Bij Roaring Bay zitten geel-oog-pinguïns, maar die zien we niet. Je kunt niet alles hebben.
In Dunedin zitten we midden in de stad in een motel. Ze hebben een eigen parkeerplaats, lekker handig, en in de buurt liggen zo veel kroegen en eettentjes, dat het moeilijk kiezen is. De stad ziet er Schots uit met veel gekleurde huizen en pubs. Voor ons loopt een man met een knielange dikke jas met daaronder blote benen en enkelhoge schoenen. Een kilt?
Overal zien we aanplakborden, dat het morgen Waitangi-dag is, een feestdag. Wat is dat in vredesnaam? We zoeken het op op internet. Deze dag wordt het Verdrag van Waitangi gevierd, een document, dat in 1840 werd ondertekend waardoor de staat Nieuw-Zeeland een feit werd.

Donderdag 6 februariDunedin

We gaan Otago Peninsula verkennen. Het is het schiereiland, dat aan Dunedin vast ligt. We rijden een smalle weg op die snel overgaat in gravelroads. Als we bij Sandymount niet verder kunnen, parkeren we de auto en gaan lopen. 500 meter naar het uitkijkpunt lijkt ons wel wat. We lopen een smal paadje vrij steil omhoog. En wat zien we dan op het uitkijkpunt: helemaal niets. De begroeiing er omheen is zo hoog, dat je niks ziet. Beetje knullig. We lopen een stukje terug en volgen dan het pad naar Lovers Leap en The Charm. Onderweg zien we wel de mooiste uitzichten. Het schiereiland zie je grotendeels liggen met tal van eilandjes. Het pad is soms modderig en soms moeten we ons door struiken wurmen. Een mooie wandeling.
Met de auto rijden we verder langs het water van de Hoopers Inlet en Papanui Inlet. Het is laag water en zien verschillende soorten vogels, eenden en zwanen. Mooi. Daarna rijden we naar het verste puntje, Taiaroa Head, waar een Albatros Centrum staat. We kijken naar de prijzen van een rondleiding en draaien om. NZD 49 p.p. om een uurtje naar een praatje te luisteren en misschien wat vogels zien, is ons te veel. Op de Galápagos Eilanden zaten ze op een paar meter van ons vandaan. Dat zien we hier niet gebeuren.
Langzaam rijden we terug naar het motel en lopen de stad in. We bewonderen het mooie treinstation en kijken winkels. Ondanks die feestdag zijn er heel wat open. De terrasjes op de Octagon, het centrumplein, zitten vol en overal is live-muziek. Gezellig.
Het is de hele dag zonnig, maar wel frisjes door de wind die er staat. Maar dat is niet erg. We hebben het liever zo, dan warm met regen.
We drinken een biertje in de Irish Pub en eten daarna (alweer) bij een Koreaan. En wat voor muziek draait die: jawel, Caro Emerald. We bestellen een bbq en diverse soorten vlees en gaan lekker zitten barbeknoeien en drinken er een fles wijn bij. Niet verkeerd!