Maandag 27 januariNaar Nelson

We besluiten, voordat we naar Nelson rijden, een nieuwe poging te wagen voor een walvistocht. Het is zonnig, geen wind, de oceaan is zo mogelijk nog vlakker als gisteren en de branding bestaat uit een paar kleine golfjes. Is alleen de vraag of er plaats is. Maar wat schetst onze verbazing: alles geannuleerd vanwege de ruwe zee. Hoe kan dat nou? Wat voor mooier weer wil men hebben om uit te varen? We snappen er geen jota van. Vonden het we gisteren al gek, vandaag voelt het nog veel gekker aan. Alle andere gasten lopen ook verdwaasd rond met ongelovige gezichten.
Dwars door het Marlborough-gebied en de Flaxborne-streek rijden we naar Nelson. Kilometers lang zien we overal druivengaarden. In Havelock stoppen we voor een kopje koffie en een rondje door het dorp. Het dorp blijkt het centrum van de mosselkwekerij en we zien een restaurant met een enorme mosselpan op het dak. Leuk.
Brievenbus, Nieuw-ZeelandNelson is een vrij grote plaats en we gaan eerst naar de Visitor's Centre voor informatie over het Abel Tasman N.P. waar we morgen naar toe zullen gaan. En wat ligt er dichtbij: de Ajax Avenue! Hoe zouden ze daar nu aankomen?
We zitten in een luxe B&B op vijf minuten lopen van de meeste pubs en restaurants. Het is een groot oud Engels aandoend huis en we vinden een roos op ons bed. Ook een enorme stapel kussens, wat trouwens overal vrij populair is, en we weten nooit waar we die moeten laten.
Bij Vic's zitten buiten veel mensen een biertje te drinken. Wij doen dat ook, maar verhuizen al snel naar binnen. We bestellen Hop Rocker, een pilsener. Overal hebben ze hier heel veel bieren op de tap, voornamelijk onbekende plaatselijke bieren en cider.

Dinsdag 28 januariNaar Motueka

Het voordeel van een B&B is het ontbijt. Deze komt in de top 5 te staan. We kunnen kiezen uit allerlei mogelijkheden en het smaakt ons uitstekend.
Het volgende hotel in Motueka is slechts zestig kilometer weg en daarom gaan we de hele dag lekker toeren. Het is mooi weer. Overwegend zonnig. Niet zo warm, maar in de zon is het heerlijk. Onderweg komen we door de Braeburn-streek en zien overal appelbomen langs de kant van de weg. Ook hier veel druiven en ook perziken. Blijkbaar een hele vruchtbare streek.
We rijden door Motueka en boeken de watertaxi voor morgen. Daarna rijden we naar het noorden, naar Takaka over een zeer bochtige weg. Regelmatig, en ook nu, zien we bordjes langs de kant van de weg, dat de weg open is.
Een mooi landschap, maar niet echt spectaculair, terwijl we de scenic route rijden. Bij Takaka rijden we zover mogelijk door naar het oosten, naar de Wainui Falls. Het laatste stukje gaat erg langzaam, want voor ons loopt een grote kudde koeien op de weg, die naar een andere wei worden verplaatst. Dat vergt de nodige planning, want diverse paden zijn door de boeren afgezet met stukken touw, zodat ze daar niet in lopen. Die koeien lopen wel op een holletje, maar snel gaat het niet. Het is wel leuk! Verschillende boeren rijden op kleine tractors er bij en ook een hond gaat mee. Soms loopt die een stukje, dan weer springt die op een tractor om een stukje mee te liften. Grappig.
We kijken niet bij de watervallen. Die hebben we deze weken al genoeg gezien. De zee is prachtig gekleurd in de zon en de bermen staan vol bloemen. Bij Wainui Bay komt alles samen: blauwgroene zee, bloemen, donkere rotsen in het water. Prachtig.
We rijden verder naar het noorden, naar het noordelijkste puntje van het zuidereiland. Bij Puponga, bij Farewell Spit, ligt Nieuw-Zeelands grootste natuurlijke zandtong. We kunnen niet verder rijden, maar wel een stuk lopen. Aan beide kanten van de duinenrij ligt zee, maar beide delen zijn heel verschillend. Het is eb en daardoor is er heel veel strand. Grote plassen water zien we aan de ene kant; aan de andere kant is het veel vlakker met veel duinen. Tussen beide delen zee lopen we door een gevarieerd landschap. Het is maar een kwartier lopen, maar er zijn bossen, landbouwgebied met gewassen en duinen. Het laatste stuk lopen we door weilanden die met houten trapjes met elkaar verbonden zijn. In de ene wei lopen grote zwarte koeien; in de volgende schapen. De koeien negeren ons; de schapen lopen voor ons weg.
In Motueka zitten we in een motel dicht bij het centrum. Van de eigenaar krijgen we een plattegrond en aan de hand daarvan kiezen we een restaurant om wat te eten en te drinken.

Woensdag 29 januariMotueka, naar Abel Tasman N.P.

Split Apple Rock, Nieuw-ZeelandEerst halen we bij de supermarkt lekkere belegde, bruine broodjes. Weer eens wat anders dan dat slappe witte brood.
We rijden naar Kaiteriteri voor een boottocht door het Abel Tasman N.P. Er is een gratis shuttlebus, maar de laatste bus terug vertrekt te vroeg voor ons. Bij toeval komen we als eersten aan boord en kiezen boven op het dek een paar stoelen aan de linkerkant van de boot, waar de kustlijn het beste te zien zal zijn. Het is zonnig, maar fris. Als we varen, trekken we al snel onze jassen aan.
Er zijn tal van mogelijkheden voor vandaag. De boot vaart langs de hele oostelijke kust en stopt op bepaalde punten. Je kunt overal uit- en later weer instappen. Wij hebben gekozen voor een hele dag. Dat houdt in: eerst varen naar het meest noordelijke puntje, Totaranui, en dan terug varen naar Medlands Beach. Hier stappen we aan wal en lopen vervolgens naar Anchorage waar we op de boot stappen voor de tocht terug naar Kaiteriteri.
Totarnui, Nieuw-ZeelandVrij snel na vertrek vaart de boot langzaam bij Split Apple Rock, een ronde rots, die precies doormidden gespleten is. Als je dat zelf zou proberen, zou dat nooit zo lukken. Achtereenvolgens leggen we aan bij Torrent Bay, Anchorage, Medlands Beach, Tonga-eiland, Tonga Quarry, Onetahuti, Awaroa en Totarnui. Overal is het water groen. En overal is het een andere kleur groen. We zien kajaks, zeehonden, witte stranden, doorschijnend water, zeilbootjes, vogels, blauwe lucht. Erg indrukwekkend allemaal. Bij het noordelijkste punt van vandaag zijn we gisteren bijna vanaf de andere kant met de auto geweest. Bij Medlands Beach stappen we uit en gaan we wandelen naar Anchorage. Het eerste stuk gaat omhoog door het bos. Veel groen en af en toe een mooi uitzicht op een baai of een rots. Bij Torrent Bay kunnen we kiezen uit de tocht over land (1:50 uur) of over het wad (0:30 uur). Dat kan alleen omdat het laag tij is. We kiezen voor de laatste optie en soppen over het opgedroogde land. Het grootste deel is goed om te lopen. Veel kleine schelpjes en soms wat kleine stenen. Maar niet de hele baai ligt droog. We moeten kleine beekjes door die te diep zijn voor Martijn's schoenen. Lia heeft haar sandalen aan en gaat zo door het water. Martijn's wandelschoenen zijn daar minder geschikt voor. Dus schoenen en sokken uit en op blote voeten verder. Soms door water, soms door modder. Een leuk avontuur. We hebben altijd water en een handdoekje bij ons en kunnen onze voeten schoon spoelen en afdrogen voordat we de schoenen weer aantrekken. Wij zijn niet voor één gat te vangen.
Door deze afsteek kunnen we in Anchorage een vroegere boot nemen.
Boot Abel, Nieuw-ZeelandOmdat het laag tij is, komt de loopplank van de boot niet helemaal op het strand. Dus weer schoenen en sokken uit en door het water naar de boot. Daar trekken we ze weer aan, maar bij aankomst hetzelfde verhaal.
's Avonds gaat het handdoekje mee onder de douche om het zoute water er uit te spoelen.

Donderdag 30 januariNaar Punakaiki

We rijden verder naar de westkust. Het doel vandaag is Punakaiki. Het eerste stuk rijden we door heuvelland met langs ons velden met schapen, hop, schapen, bosjes, hop, schapen. Een bochtige weg met erg weinig verkeer.
We rijden door de Buller Gorge waar de langste swingbrug van Nieuw-Zeeland ligt. Om die te kunnen bekijken, moeten we NZD 5 p.p. betalen. Er is een soort Chinese kermis gemaakt, waar wij helemaal niet van houden. We rijden dus door en honderd meter verderop ligt een parkeerhaven waar we de brug, zo maar gratis, kunnen zien. Tsja.
Tor, Nieuw-ZeelandBij Westport begint de Great Coast Road naar het zuiden langs de westkust. Aan deze kant van de kust staat altijd wind en liggen grote rotsformaties. De stranden liggen aan de oostkust. Vaak is het hier slecht weer, maar vandaag is het prachtig. Lekker zonnig met een matige, wel frisse, wind. Maar wij zijn er blij mee. Bij Charleston ligt een mooie baai en bij Irimahuwhero (wat een naam) hebben we mooi uitzicht. Op de parkeerplaats zit een enigszins gewonde weka, een loopvogel van zo'n dertig centimeter, die alleen in Nieuw-Zeeland voorkomt.
In Punakaiki hebben we een cottage. Er ligt verder niets in de buurt en we zijn blij met de boodschappen die we vanochtend gehaald hebben. We zitten tegen het Paparoa N.P. aan en maken een wandeling over het strand en zien een enorme (rots)laars liggen. Heel apart.
Bij het huisje zitten we een poosje lekker in de zon en uit de wind. In een boom dichtbij zien we een bruine vlek. Bij nadere bestudering blijkt dat een ongeveer drie centimeter grote kever te zien. We maken een foto en als we die uitvergroten, zien we een echt monster met een scherpe hoorn, sterk behaarde klauwen en gemene oogjes. Hij heeft drie vriendjes en ze blijven allemaal onbeweeglijk zitten. De volgende ochtend zitten ze er nog.
Verder rustig aan. Lekker eten en drinken, verhaal bij werken, lezen, douchen, vroeg naar bed.