Dinsdag 26 augustus Naar Nitmiluk N.P.

Ook vandaag een stalende dag met felblauwe lucht en een graad of 33. Wel een lekker windje erbij, dat het een stuk aangenamer maakt. We rijden vandaag naar Nitmuluk N.P. in de buurt van Katherine. Eerst rijden we door Batchelor, een wijds opgezet dorp waar ons de huizen op palen opvallen. Dat hebben ze gedaan, zodat de wind er onder door kan waaien, waardoor het boven wat koeler aanvoelt. We rijden over de A1, De Stuart Highway, de weg van Darwin via Alice Springs naar Adelaide. Zover zullen wij niet komen. De weg is prima, rustig, weinig verkeer en overal staan borden die van alles en nog wat aangeven. Langs de kant van de weg staan struiken en lage bomen, een enkele boomgaard. De aarde is geelbruin, soms rood. Af een toe zien we een kudde schapen, koeien en heel soms een paar huizen wat dan een dorpje voor moet stellen. In de lucht vliegt een enkele kaketoe, roofvogels (vooral in de buurt van een lijk op de weg) en wat kraaien. De vrachtauto's die er rijden zijn enorm lang. Een cabine met daarachter vaak vier aanhangers. Rijdende treinen worden ze wel genoemd en er wordt gewaarschuwd voor als je ze wil passeren. Voorbij Adelaide River is een stuk 'scenic road', dat we besluiten te nemen. Zo rijden we op een smallere weg met nog minder auto's en rijden we langzamer zodat we meer kunnen zien. Verder zijn er weinig wegen. Om van A naar B te komen moet je haast wel over de Stuart Highway. Er zijn alleen onverharde zijwegen die naar farms gaan. Onze eerste kangoeroe is weer een dode. De tweede, een kleine donkere wallabi, rent vlak voor onze auto de weg op. Door een noodstop te maken, kunnen we gelukkig een aanrijding voorkomen. Bij een waterplas zien we een grote jabiru, een zwarthals-ooievaar, op wacht staan en we zien een stuk of tien zwarte kaketoes overvliegen. Bij Lazy Lizard in Pine Creek drinken we een 'long black', een zwarte koffie. Lekkere koffie hebben ze hier in Australië. Bij Edith Falls maken we een wandeling om een paar meertjes heen. Dit gedeelte hoort bij het Nitmiluk N.P. en de Aboriginals noemen het Leliyn Falls, waar we morgen naar toe gaan. Het is een groot gebied waar een brede rivier een kloof heeft uitgeslepen en waar veel watervallen zijn. Het pad gaat wat op en neer en we krijgen prachtig zicht op de meren en een paar watervallen. Zodra we even in de luwte van een heuveltje lopen, voelen we een enorm temperatuurverschil. Alleen maar door dat kleine beetje wind dat er staat. Totaal wandelen we vijf kwartier. We hebben al door, dat wij iets meer dan de helft doen over de aangegeven tijden van de wandeling, die natuurlijk gebaseerd zijn op de allerlangzaamsten. In Katherine doen we boodschappen. Het is de grootste plaats binnen een straal van een paar honderd kilometer en ze zijn goed voorzien met verschillende supermarkten en bottle shops. De drankwinkels zijn hier overal apart van de supermarkten en gaan pas 's middags om 14:00 uur open. In een boom zien we langs de kant van de weg nog een zwarte kaketoe zitten en bij het informatie centrum van het Nitmuluk N.P. zit een blauwe kookaburra op een bord mooi te wezen. Prachtig blauwe veren en een blauwe snavel heeft hij. We checken in en we blijken een chalet op een camping te hebben. Vrij eenvoudig, maar wel alles er op en er aan, inclusief een terras met zitje, airco en fan. Pal voor ons huisje zit een kleine kangoeroe te grazen. Hij heeft een dikke hangbuik, maar volgens ons moet er nog wat geboren worden. Jammer, dat we geen kleintje zien. We eten buiten bij het zwembad. We nemen allebei een Schotse steak. Niet de goedkoopste, maar wel uitstekend. Heel erg lekker. Je mag er allerlei salades, aardappels en sauzen bij nemen, zoveel als je wilt. Zodra het donker wordt, zien we tientallen vliegende honden over scheren die soms aardig piepen. We bekijken de mogelijkheden voor morgen en vinden de cruises en kanotochten (in een groep) achterlijk duur (resp. € 60 en € 30 per persoon voor twee uurtjes). We gaan wel wandelen. Op ons terras drinken we nog wat James Boag's (Tasmaans bier), dat we vanmiddag hebben gekocht.

Woensdag 27 augustus Nitmiluk N.P.

Bij het huisje zit weer een kangoeroe en in een boom zien we een grote ibis. Fel gekleurde parkieten vliegen over. Toch wel erg leuk. We vertrekken om 8:30 uur en halen eerst bij het Visitors Centre een kaartje. We gaan wandelen in het zuidelijk deel van de Katherine Gorge. Katherine is de Engelse en Nitmiluk de Aboriginal naam. We doen eerst een stukje van de Baruwei Loop en vervolgens de Butterfly Gorge Walk. We lopen over goed aangegeven paden die soms gewoon goed, soms alleen maar stenen en soms mul zand zijn. Meestal lopen we in de zon, soms door een stuk bos. Af en toe komen we bij de rivier en hebben we mooi zicht op het water en de kloof. Dat er andere mensen lopen, is niet erg, maar de meeste stellen lopen iets uit elkaar en proberen dan elkaar via harde schelle stemmen te bereiken. We zijn blij als al die kletsers een andere route nemen. Nu lopen we heerlijk rustig en komen we (bijna) niemand tegen. In het begin zien we een hoop bomen waar al die vliegende honden van gisterenavond in hangen. Een vreemd gezicht. Verder zien we vier zwarte kaketoes met witte snavel en een witte met gele kuif heel dichtbij in een boom. Allemaal zitten ze nootjes te eten. Op de Butterfly route zien we veel vlinders (hoe kan het ook anders) en een kleine waterschildpad. Het is warm en wolkeloos. Onderweg staan verschillende watertappunten. Dat is lekker handig. We lopen bijna vijf uur en eenmaal terug drinken we bij het Visitor Centre frisdrankjes. In een boom dichtbij zit die blauwe kookaburra weer en er vliegen blauwwanghoningeters met een gele rug en helblauwe plekken om hun ogen. Bij een andere vogel die helemaal bruingrijs is, zien we ineens achter op z'n kop een felroze pluim. Meestal zie je die niet, maar als hij z'n veren opzet, komt die te voorschijn. Tijd voor siësta. In Pine Creek gaan we boodschappen doen. Hiervoor rijden we zomaar tachtig kilometer heen en terug. Dat doen veel mensen en daarom heeft iedereen een heel vol winkelwagentje. En het afrekenen duurt en duurt en duurt. Niet vanwege die volle wagentjes, maar omdat de caissières ook alles inpakken. Ze hangen een bepaald soort tasje (van de eigen winkel natuurlijk) op speciale haakjes en bekijken per product af dat geschikt is voor dat tasje of dat het misschien in een volgende moet. Laat al die klanten dat toch zelf doen. We halen wat bier en hapjes voor vanavond. Voor een keer is dat lekker en het scheelt algauw € 35. Maar dat maakt niet zoveel uit. Het is tenslotte vakantie nietwaar.