Woensdag 8 januariNaar Freycinet N.P.

We besluiten om niet naar Port Arthur te gaan. Afgezien van de oude gevangenis voegt dat volgens ons niet veel toe. We rijden naar Freycinet N.P. We zijn te vroeg om in te checken en gaan eerst bij het Visitor's Centre langs. Daar krijgen we een mooi (wandel)kaartje en advies voor vanmiddag. We rijden naar Carp Bay waar een kleine parkeerplaats is. We kunnen er net bij. Een kleine wandeling geeft uitzicht op een woelige zee, de kustlijn met erg rode rotsen, een vuurtoren en een aantal zwarte hagedissen.
De parkeerplaats bij Sleepy Bay is nog kleiner, maar ook hier kunnen we parkeren. We wandelen naar beneden naar het strand. Ook hier mooie kleuren, allerlei tinten roze, rood, geel. Jammer, dat de zon niet schijnt, maar we zijn al blij, dat het droog is.
Bij Freycinet Lodge krijgen we een huisje met terras, dat er mooi uitziet, maar zonder uitzicht. We verkennen de omgeving en lopen naar het strand. De zon begint te schijnen en het waait niet, wat het hier nogal vaak schijnt te doen. We wandelen het kleine stukje naar Honeymoon Bay en gaan daar op de rotsen zitten. Een prachtig gezicht: een mooi kustlijn, wat eilandjes en vooral de vele kleuren blauw en groen van het water zijn prachtig. In de zon is het meteen warm, maar bij het minste of geringste zuchtje wind, krijgen we het koud. Er varen wat bootjes rond met waterskiërs, maar de meeste staan niet op de ski´s. De mensen zitten op hun knieën op een plank en sommige zelfs op een soort stoeltje. Een paar mensen wagen een poging om te gaan zwemmen, maar verder dan een poging komen ze niet. Verschillende mensen zijn aan het kanoën. We blijven een hele tijd lekker zitten. We zien donkere wolken in de verte aankomen, maar heel langzaam verdwijnen die en de zon krijgt de overhand.
Daarna zitten we een poos buiten bij het restaurant, totdat we vinden, dat we genoeg zon hebben gehad voor vandaag. We gaan binnen zitten in het fijne bankstel met uitzicht op de baai. De zon glinstert erg sterk op het water en die ene surfer met zijn fel gekleurd zeil knalt er prachtig uit.
Veel mensen zitten buiten tot de zon ondergaat. Dan is het ook meteen erg fris.
De mensen hier eten ook vroeg, net als in de rest van Australië. Zes uur, half zeven is heel gewoon. Als wij meestal half acht, acht uur aankomen, loopt het vaak al leeg.
Een mooie zonsondergang. Wel jammer, dat de lucht later niet kleurt.

Donderdag 9 januariFreycinet N.P.

Vandaag gaan we wandelen in Freycinet N.P. Daar willen we uiteraard mooi weer voor hebben. En daar treffen we het mee. Geen regen, geen wolken, geen wind, een temperatuur van een kleine 20°. Beter kun je het niet hebben.
We lopen de twee kilometer naar het beginpunt van de wandeling naar de Wineglass Bay. We zijn niet de enigen. De meesten mensen lopen de anderhalve kilometer tweehonderd meter omhoog om bij het uitzichtpunt te komen en gaan dan terug. We dalen af naar de andere kant naar de baai zelf en lopen dan via de Isthamus Track naar Hazards Beach en dan over de Hazards Beach Track terug. Ongeveer zestien kilometer.
Het eerste stuk naar het uitzichtpunt duurt een half uurtje over een pad, dat steeds omhoog loopt en soms met treden. Het grootste deel lopen we in de schaduw van de bomen. Een paar brutale vogeltjes zijn niet bang voor ons en willen zowat op je schouder gaan zitten. Een mooie blauw ornaatelfje zit prachtig in de zon. Verder een zwartgele, eentje met een rode borst en wat groene parkieten.
Het uitzicht op de Wineglass Bay is fantastisch. Een grote baai met hagelwit zand, groenblauwe zee, blauwe lucht en de bergen op de achtergrond. Prachtig.
We lopen naar beneden naar het strand waar een koud windje staat, dat vanaf zee komt waaien. Het zand is wit en zacht, het water vele kleuren groen en blauw, wat bruine algen, roze granieten rotsen die soms geel en rood zijn van de algen. Mooier kun je het niet krijgen.
Zodra we het strand verlaten, is de wind niet meer voelbaar. De doorsteek naar de Hazards Baai is vrij vlak en loopt makkelijk. Bij de Hazards Baai komt de wind van achter de duinen en die voel je niet op het strand. Prachtig kabbelend water, eiland in de verte, bootje in het water. We genieten.
Het stuk terug naar het resort loopt door de bossen. Steeds een stukje omhoog, dan weer omlaag. Het gaat wel meer waaien; we zien de schuimkoppen op het water, maar wij merken daar niet zo veel van. We zijn al voorbij de parkeerplaats voor de auto's als we een (onze laatste) wallabie in de struiken zien zitten. Hij schrikt van ons en hopt razendsnel weg.

Vrijdag 10 januariNaar Launceston

Alweer de laatste dag op Tasmanië, en tevens in Australië, en we rijden terug naar Launceston, waar we nog een nachtje overnachten voordat we verder gaan naar Nieuw-Zeeland.
We kiezen de weg langs de kust naar het noorden. Die is wel wat langer, maar lijkt ons mooier.
De weg wordt helemaal afgezet als er een enorme kudde schapen moet oversteken. Als moderne hond wordt een quad gebruikt. Leuk om te zien.
De kust blijft indrukwekkend. Mooie zee met grote golven. We komen door een paar kleine dorpjes en rijden dan het binnenland in. De weg gaat soms omhoog tot een meter of zeshonderd en daalt dan weer. Het gaat op en neer. We zien weides met schapen, met koeien, met gele bloemen, met paarse en roze papavers, met grote rollen hooi, met groene weiden. Af en toe staat op een kruispunt met een kleinere weg een hele rij brievenbussen in de meest uitlopende groottes en kleuren. Makkelijk voor de postbode die op een brommer met knalgeel hes en knalgele tassen rondscheurt.
We rijden op een snelweg, maar dat is geen snelweg zoals bij ons. Het zijn tweebaanswegen die niet erg breed zijn. Bij het passeren moet er regelmatig iemand de berm in. Zeker als er van die hele grote, zwaarbeladen vrachtwagens aankomen. De rijden omhoog vrij langzaam, maar op de rechte weg geven ze gas en kunnen wij ze niet bijhouden.
Het is een hele mooie rit. Alleen jammer, dat er wel heel veel dode dieren op de weg liggen. We zien ook wat levenden: een viertal loom vliegende grote zwartgele kaketoes en een kleine egel die in de berm rondscharrelt.
We logeren weer bij Hi George en krijgen een grotere kamer dan vorige keer. Het is ondertussen wolkeloos en lekker warm geworden met een graad of 25. Heerlijk.
Bij Boag's brouwerij krijgen we een rondleiding en natuurlijk is het proeven na afloop het belangrijkste. De rondleider houdt een leuk praatje en is goed voorbereidt. Zo weet hij, dat wij uit Nederland komen. We krijgen drie bieren en drie bijbehorende kazen te proeven. Allemaal erg lekker.
We eten in dezelfde pub als vorige keer. We eten vaak in pubs. Het is daar vaak gezelliger, goedkoper en altijd lekker. Bij de ingang moet je altijd wachten, totdat iemand van de bediening aan een tafeltje zet. Het valt ons op, dat men hier in Australië het bestek links dekt in plaats van rechts. Net als het autorijden dus.

Zaterdag 11 januariNaar Auckland (Nieuw-Zeeland)

Na het ontbijt vertrekken we naar het vliegveld voor de vlucht naar Melbourne en dan verder naar Auckland in Nieuw-Zeeland. We gooien de autosleutels in een box, want de balie is leeg. Inchecken gaat snel, maar we kunnen niet doorlabelen. In Melbourne moeten we de bagage ophalen en inchecken.
We hebben 2:15 uur de tijd om over te stappen, maar dat wordt aanzienlijk korter door machineproblemen van het vliegtuig. Het wordt uiteindelijk slechts vijf kwartier. In die tijd moeten we de bagage ophalen, naar het internationale deel van het vliegveld lopen, inchecken, door de douane. Bij een internationale vlucht moet je uiterlijk een uur voor vertrek inchecken. Als we uitstappen melden we meteen maar bij de Jetstar-balie dat we dat niet gaan redden. Ze bellen dat door en we lopen naar de bagageband waar we lang op onze rugzakken wachten. Voordat we bij de incheckbalie zijn is het drie kwartier voor vertrek. We zijn de laatsten. Met een speciale pas gaan we snel door de handbagagecontrole en de douane en lopen richting vliegtuig. Onderweg worden we al tegemoet gekomen door een mevrouw die de laatste zeven passagiers zoekt. Na ons komen er dus nog vijf. We zitten net in het vliegtuig als die anderen er ook aankomen en we vertrekken meteen. Tien minuten te vroeg.
Het is drieënhalf uur vliegen en maken onze laatste Australische dollars op aan eten en drinken. We waren dat van plan op het vliegveld, maar daar hadden we dus geen tijd. De allerlaatste 1,75$ gooien we in een speciale enveloppe. De door ons afgelegde afstanden in deze drie maanden staan aan het einde van het verslag van Nieuw-Zeeland.

De reis hebben we zelf via Internet geregeld.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.