Vrijdag 6 oktober Sevilla
We ontbijten uitgebreid en lang. Vandaag is de trouwdag van Wout en Ria en daarom hebben we voor het ontbijt voor iedereen een mimosa-cocktail gemaakt. Gezellig. Om 10:00 uur komt er iemand voor de sleutels en om 10:30 uur hebben we eindelijk vier setjes werkende sleutels.
Over het weer gaan we het hier niet hebben: elke dag stralend blauw en +30°.
Daarna gaat elk stel zijn eigen weg tot borreltijd. Wij wandelen op ons gemak door de stad en komen uit bij de rivier. Een stukje verderop zien we Plaza de Toros en we besluiten tot een rondleiding. Je kunt alleen met een groep mee met zo'n auto-systeem. Het eerste stuk gaat door een museum met o.a. foto’s en kleding van vroegere torero's. Op het laatst bezoeken we de oude arena. Een enorme rond plein met (ere) tribunes. Mooi om te zien.
We steken de rivier over en dwalen door de oude buurt. Hier zijn veel minder toeristen. De straten zijn niet zo smal en er staan veel kerken. We vinden verschillende gezellige pleintjes en terrasjes. Veel huizen zijn gekleurd en zien er goed geschilderd uit.
We borrelen in ons huis met de airco aan. Het is erg warm buiten.
Onderweg zagen we vandaag de enorme wachtrijen bij de Alcazar en de kathedraal. Gigantisch. Het schijnt allemaal redelijk door te lopen en is de wachttijd ongeveer een half uur. Als je op het verkeerde tijdstip bent, sta je in de brandende zon. De rij voor de mensen mét een kaartje is te verwaarlozen.
We zoeken op internet naar elektronische kaartjes en vinden die voor de Alcazar. Om ze te betalen moeten we echter de reader van de bank hebben en die hebben we in de auto laten liggen. Mark heeft hem wel bij zich en we kunnen ze elektronisch bestellen.
Vanwege hun trouwdag nodigen Wout en Ria ons aan het begin van de avond uit voor een drankje. Op een dakterras van een chique hotel gaan we met uitzicht op de Giralda-toren van de kathedraal cocktails drinken. Het is moeilijk kiezen uit het ruime aanbod. Wij drinken een mojito en een caipirinha. Heerlijk.
’s Avonds eten we op een binnenplaats aan een grote ronde tafel waar wij precies met z’n achten aan passen. Erg leuk, maar sommige zitten te ver weg om mee te kletsen. Ook wel weer grappig.

Zaterdag 7 oktober Sevilla
We hebben kaartjes voor 11:00 uur voor het Real Alcazar, het koninklijk paleis. Alweer een lange rij. Bij de rij voor mensen mét een kaartje staan verschillende groepen. Wij wurmen ons naar voren, niemand die wat zegt, en dan komen we toch bij het mini-rijtje uit voor de mensen met een kaartje. De andere mensen zijn van groepen en mensen zonder kaartje. Ze zouden het eigenlijk wel wat duidelijker kunnen scheiden.
Voor het probleem met de rij voor de kathedraal hebben we een andere oplossing gevonden. Bij de El Salvador-kerk kun je een gecombineerd kaartje kopen samen met de kathedraal. We lopen hier naartoe en hebben binnen de kortste keren een combiticket. De kerk is nog mooi ook. Na een biertje gaan we naar de kathedraal en lopen daar ook de wachtrij voorbij. Lekker. De kathedraal is prachtig. Die moet je gezien hebben. Je kunt ook de Giralda-toren op. Die heeft geen trappen maar een hellingbaan. Dat loopt prettiger. Bij ons is het niet zo druk. Er lopen meer mensen naar beneden dan naar boven. Daar kun je niet overal bij, omdat er gerestaureerd wordt. Als we terug gaan, komt er weer een groep omhoog.
We gaan terug naar het huis voor siësta. Verschillende Schavuiten zitten bij het zwembad. Het water is erg koud. Toch gaat bijna iedereen zwemmen. Wij hebben mazzel, dat we de zwemkleding in de auto hebben laten liggen…
Het bier raakt snel op met dit warme weer en dus halen we nog wat. ’s Avonds eten we in het restaurant beneden aan de Plaza Doña Elvira. Lekker buiten op straat. Paella en lamsvlees zijn populair.

Zondag 8 oktober Sevilla
We gaan buiten de deur ontbijten. Dat hebben we de afgelopen jaren steeds een keer gedaan en dat is goed bevallen. Wout weet altijd wel iets en vindt een aangenaam plein in de schaduw. Lekker.
Wij gaan daarna richting Plaza de España, maar komen eerst uit bij Metropol Parasol, een futuristisch dak boven een plein waarop men bezig is met de voorbereidingen van een feest. Hier komen we straks wel terug.
We willen eerst naar Plaza de España. Onderweg komen we duizenden meisjes en vrouwen tegen in allemaal hetzelfde roze T-shirt. Op de voorkant staat ‘vandaag winnen de meisjes' en op de achterkant iets over de vrouw. Velen dragen een rugnummer en er blijkt vanochtend een vrouwenrace te zijn geweest, waaraan meer dan 14.000 meisjes en vrouwen hebben deelgenomen.
Plaza de España is een groot halvemaanvormig plein dat omringd wordt door gebouwen die door de overheid gebruikt worden. Onderaan zitten 52 tegelmozaïeken: fresco's waarop alle Spaanse provincies zijn afgebeeld in Andalusische tegeltjes. Het plein is omgeven door een gracht met een paar bruggen en er staat een fontein.
Hier is waarschijnlijk de damesloop begonnen en geëindigd aan de roze troep, de ambulances en de vrachtwagens te zien. De drukte hier valt ons mee. We struinen alles af, worden warm en moe gaan in de wijk Triana, aan de andere kant van de rivier, naar het pleintje waar we eerder wat gedronken hebben. Er is tegen de muur nog net één hoge tafel met twee krukken vrij. De rest zit vol met Spanjaarden. Hele families netjes aangekleed. Ze komen waarschijnlijk recht uit de kerk en vieren hun zondag met de familie op een terras. Als er mensen vertrekken, wordt de tafel binnen vijf seconden ingenomen. De twee obers rennen zich rot en daarom gaan wij onze drankjes zelf maar binnen halen. Heerlijk om zo ontspannen te zitten en alles op ons gemak te bekijken en te becommentariëren.
We lopen terug naar de Metropol Parasol, waar op een podium een vrouw aan het zingen is. Verschillende mensen kunnen meezingen; wij hebben geen idee wie ze is. We wachten tot de brassband die klaar staat begint te spelen. Dat is betere muziek.
Tijd voor siësta.
Voor de laatste keer met z’n allen uit eten. Morgen is het Schavuitenweekend weer afgelopen. Mark en Petra hebben ergens een tafel gereserveerd en die staat inderdaad voor ons klaar. Lekker eten met een glaasje wijn en bier. Weer terug in het huis maken we de laatste restjes op. We hebben het aardig ingeschat.

Maandag 9 oktober Naar El Perdigón
Er is, zoals elke dag, vers brood gehaald en dat gaat op samen met het resterende beleg.
Daarna pakken we in. De mensen met het vliegtuig vertrekken pas vanavond en willen voor de dag hun bagage kwijt. Ze mogen het zolang in het huis laten.
Wij nemen afscheid en lopen in een klein kwartier naar de vliegveldbus. In een half uur zijn we op het vliegveld, betalen het ticket, € 16 voor vijf dagen, en vertrekken om 11:30 uur naar het noorden. Gisteren hebben we in El Perdigón een hotel geboekt. Martijn heeft op de kaart gezien, dat er verschillende bodega’s zijn in het dorp waar we kunnen gaan eten.
Het is 500 kilometer over de snelweg, vrij rustig en de reis gaat voorspoedig. Het blijft zonnig en 29°. Om 16:45 uur rijden we het dorp binnen. De weg is wel van asfalt, maar doet ons vermoeden, dat het geen druk dorp is. En dat blijkt. Geen kip te zien op de weg en in het dorp. Op het moment, dat we stoppen bij het hek van het hotel Rural El Perdigón, komt ook de eigenaar aangereden. Heeft hij ons zien rijden? Het is een erg vriendelijke man die geen woord Engels spreekt. Leuk! Met een briefje met tijden laat hij ons kiezen hoe laat we willen ontbijten. Er staan drie tijden op, maar 9:00 uur valt af. Dan maar om 8:00 uur. Alle bodega’s blijken gesloten, maar ons Spaans is goed genoeg, om te begrijpen, dat hij voor ons voor vanavond om 21:00 uur een tafel heeft gereserveerd bij Bodega La Antigua. Het hotel is een prachtige oude, gerestaureerde boerderij. Wij krijgen een enorme kamer die prachtig ingericht is. Super!
We wandelen het dorpje, dat wel uitgestorven lijkt, in. Dan horen we muziek en in een gebouw doen vrouwen en meisjes een soort van aerobics. We zien twee cafés, die naast elkaar liggen. De een lijkt dicht; in de ander zitten oude mannen te kaarten. Hier gaan we aan de bar zitten. We kunnen ook buiten zitten, maar daar komt toch niks langs. Telkens als er spelletje uit is, zien we de mannen steelse blikken naar ons werpen. ‘Wat komen die hier nu doen?’ zien we ze denken. Rijk wordt het café er niet van, want al die mannen drinken niks. Als ze vertrekken, wordt er wel wat afgerekend. Blijkbaar hebben ze koffie gedronken.
We lopen verder en zien tig bordjes van bodega's, die allemaal dicht zijn. Er staan allerlei kleine hokjes die op oude wc’s lijken. Maar wat moet je met tientallen wc’s bij elkaar? Het blijken grafkelders te zijn. Wat apart.
Bodega La Antigua is ’s avonds inderdaad open. Aan de buitenkant lijkt het niet meer dan een veredelde garage, maar binnen is het vrij groot en ziet het er erg gezellig uit. Het zullen wel vriendjes van onze hoteleigenaar zijn die een dealtje met hen maakt. Hij meldt hun, dat hij gasten heeft en dan gaat de bodega open. Handig. Als de hoteleigenaar even later binnen komt lopen, denken we, dat hij controleert of wij hem wel begrepen hebben wat het eten betreft. Hij eet later samen met de bodega-eigenaren. Er komt een stel binnen voor een glas wijn en een tapa en even later nog een stel om te eten. Wij vinden het wel zo lekker, dat er nog wat andere mensen zijn.

Dinsdag 10 oktober Naar Andernos-les-Bains (Frankrijk)
Na het zeer uitgebreide en lekkere ontbijt vertrekken we richting huis. Het is goed afgekoeld naar een graad of 6, maar wel zonnig. Het plan is om er drie dagen over te doen. Het is een kleine 1.800 kilometer rijden. Als we het dorp uitrijden zit bij een van de twee kroegjes al iemand op het terras. Hij zwaait ons vriendelijk uit. Waarschijnlijk een van de kaarters van gisteren.
Onze stop voor vandaag hebben we geboekt in Andernos-les-Bains in Frankrijk op 675 kilometer afstand. We zijn daar ongeveer op de helft van de weg naar huis. Het verkeer is wat drukker vandaag.
Het blijft lang fris. De thermometer geeft 17° aan, maar buiten in de zon lijkt het veel warmer. Eenmaal in het noorden van Spanje wordt het nog 23°.
Bij de grens naar Frankrijk staat een lange rij vrachtwagens; de personenauto’s kunnen zo doorrijden. In Spanje konden we overal gewoon doorrijden, geen wegopbrekingen, geen tolpoorten. In Frankrijk is dat anders. De eerste vijftig kilometer mag je maar 90 km/u vanwege onderhoud. Net als je harder mag, moet je weer langzaamaan vanwege een tolpoortje.
In Frankrijk beginnen ook de eerste wolken aan het firmament te verschijnen. Langs de kant van de weg staat volop bloeiende paarse heide. Dat is anderhalve maand later dan bij ons.
Andernos-les-Bains is een dorp aan de baai van Arcachon. Het is echt een toeristenplaats. Zolang de winkels open zijn, is het vrij levendig. Daarna zakt het in, doordat veel restaurants gesloten blijven. Op het plein bij het water zijn er nog een paar open waaronder een leuke kroeg met veel verschillende bieren.
Het weer koelt snel af. Tijd voor een vest. Zo kunnen we langzaam aan het weer in Nederland wennen. Vandaag zien we de enige mooie zonsondergang van de vakantie. Hoewel mooi de lading niet dekt. Het is werkelijk schitterend. Zowel de lucht als het water zijn knaloranje en ook de vele zeilboten in het water hebben een oranje gloed.
We eten in een groot restaurant aan de waterkant. We worden aan het raam geplaatst en hebben zicht op de nog steeds oranje wereld. Langzaam wordt de lucht rood en daarna zwart.
De prijzen van eten en drinken zijn hier niet meer Spaans. ‘Gewone' Nederlandse prijzen.

Woensdag 11 oktober Naar Alençon
Om 9:00 uur vertrekken we; verder naar het noorden. We hebben er voor gekozen om Parijs te mijden. We zouden daar of in de avond- of in de ochtendspits terecht komen en in beide hebben we geen zin.
We rijden nu via Le Mans en Rouen. Bij Bordeaux is het erg druk. Op de kleinere wegen zijn veel rotondes. De meeste Franse automobilisten geven geen richting aan als ze afslaan. Later wordt het rustig en op de stukken waar tol betaald moet worden, erg rustig.
De wolken zijn verdwenen en het is 16°.
We overnachten in Alençon, dat we uitgezocht hebben vanwege de ligging en de grootte. We vinden een parkeerplek dicht bij het hotel. Er moet betaald worden tot 17:00 uur. Voor ruim een uur hebben we genoeg aan € 1. Aan het eind van de middag wandelen we het centrum in. We zien verschillende restaurants waarvan we denken, dat die ’s avonds wel open gaan. Ook zien we een pub waar het vrij druk is op het overdekte terras en iedereen zit daar te roken. Velen, niet alleen de gasten, maar ook passanten, halen hier een soort krasloten.
We eten in een taverne die heel groot is, maar door de kleine hoekjes die ze overal gemaakt hebben, toch gezellig aan doet. Ze hebben alleen een Franse kaart, die we grotendeels kunnen lezen, en men spreekt een beetje Engels. Erg lekker.

Donderdag 12 oktober Naar huis
Het is nog 650 kilometer naar huis. Het is bewolkt en af en toe regent het een beetje. Hopelijk wordt de auto hier een beetje schoon van, want die is erg vies. Maar het duurt niet lang en even later schijnt de zon weer.
Het gaat vlot, behalve op de rondweg van Antwerpen. Daar heeft een vrachtwagen met lijm een ongeluk gehad op de weg naar het zuiden. Dat levert aan onze kant een kijkersfile op van anderhalf uur. Dan mogen we nog blij zijn. Als je aan de andere kant net achter het ongeluk staat, gaat dat uren en uren duren. Verderop keren auto’s en vrachtwagens op de rijbaan om om een eerdere afslag te nemen. Het grootste probleem is, dat iedereen de Schelde over moet. Het is een puinhoop.
Tegen vijven zijn we thuis.
Totaal hebben we 6.175 kilometer gereden.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.

De reis hebben we zelf via Internet geregeld.