Vrijdag 29 september Granada
We hebben kaartjes voor 10:00 uur voor het Alhambra. Dit ligt boven op een heuvel en grotendeels gebouwd in de 14de eeuw. We lopen een heleboel trappen op en gaan 9:50 uur naar binnen. Dan is het nog tien minuten lopen naar het Paleis Nazaries, het belangrijkste paleis. Bij de ingang staan een heleboel mensen die tevergeefs nog een kaartje proberen te kopen. Tot 1 november is alles uitverkocht.Er staat een lange rij, naar het gaat vrij snel en na een kwartier staan we binnen. Het is zo georganiseerd, dat het nergens heel erg druk is en dat de vaart er een beetje in blijft. We vergapen ons aan alle gebeeldhouwde muren en deuren en zien grote overeenkomsten met de paleizen in Iran. Ook de waterpartijen lijken hetzelfde. Beide zijn natuurlijk Arabisch. We dwalen naar verschillende paleizen, tuinen en uitzichtpunten en zien in het Paleis Karel V een enorme ronde binnenplaats, een courtyard, met een diameter van 30 meter en twee galerijen van zuilen boven elkaar.
Daarna kijken we ook bij andere paleizen en uitzichtpunten op het terrein. Overweldigend.
Totaal vermaken we ons hier meer dan vier uur. Gelukkig loopt de weg terug naar beneden. We zijn wel even klaar met al die trappen.
’s Avonds gaan we om 21:00 uur eten. We hebben nog net ergens een tafeltje. Het is overal vreselijk druk. Het is weekend. Bij het eerste glas wijn krijgen we een hapje: een sneetje brood erg dik belegd met vlees. We bestellen eten. Bij het tweede glas wijn krijgen we een omeletje. We hadden wel een gerechtje minder kunnen bestellen. De bestelde kippenpootjes zijn er maar liefst twaalf en de vis is ook niet al te klein. We krijgen nog een gratis toetje: soesjes met chocolade en slagroom. Puf. Even uitbuiken.
Na het eten willen we nog ergens een wijntje gaan drinken, maar het is zo vol, dat er geen doorkomen aan is. Het is niet leuk en we gaan een keer vroeg naar bed.
Zaterdag 30 september Naar CapileiraVandaag rijden we niet ver: naar Capileira in de Sierra Nevada. Eerst een stuk snelweg, dan kleinere wegen met veel bochten.
We drinken onderweg koffie in Órgiva en willen daar wat in de supermarkt kopen. Er is echter nergens een vrije parkeerplaats te vinden en dus rijden we maar door. Omdat we tijd genoeg hebben, bezoeken we eerst O Sel Ling, een Tibetaans boeddhistenklooster. Jawel, midden in de Spaanse bergen ligt dit klooster, gesticht door Lama Yeshe en Lama Zopa Rimpoche in 1980. Hiervoor verlaten we de verharde weg en rijden naar boven, de bergen in. De weg is redelijk, breed genoeg om in te halen, als er andere auto’s zouden zijn. Het laatste stuk is een stuk smaller en slechter. Maar goed om te doen. Er is een kleine parkeerplaats waar al wat auto’s staan. Er komen er nog een paar bij en ook wat motoren. Zo is het al met al drukker dan we verwacht hadden. We zitten nu op 1.500 meter. Het is een retraiteplaats, een meditatiecentrum. Er staat een witte stoepa, uiteraard met Tibetaanse vlaggetjes. Binnenin staat een hele grote gebedsmolen waar met enorme letters ‘om mani padme hum’ op staat, de meest gereciteerde mantra in het Tibetaans boeddhisme.
Het is nog 100 meter hoger lopen, sommige stukken vrij steil, naar de ‘green tarra'. Een tarra is een beeld, dat de godheid van het medeleven uitbeeldt. Zij is de moeder van het Tibetaanse volk. Ze zijn er in allerlei kleuren. De groene stelt de godheid van het moederschap voor.
We hebben prachtig uitzicht over de Sierra Nevada. Daarna rijden we via Pampaneira en Bubión naar Capileira. We hadden het horrorverhaal van Gerard over de wegen in deze streek gelezen en vreesden voor enge smalle weggetjes. Maar we rijden over een hele goede asfaltweg, breed genoeg voor twee auto's.
Dit zijn allemaal zogenaamde ‘witte dorpen’. We zien ze mooi liggen in de bergen.Op de parkeerplaats naast het hotel is één vrij smal plaatsje vrij. Met wat gemanoeuvreer krijgt Martijn de auto er in. Ondertussen rijden er vier andere auto’s rond op zoek naar en plaatsje. We waren precies op tijd. We zitten midden in het plaatsje en gaan eerst wat eten. Op advies van de hoteleigenaar komen we uit bij een bij kleine winkel met streekproducten die buiten vier tafeltjes heeft staan waar ze tapas verkopen. Alleen koude, want ze hebben geen keuken. Op de kaart staat aangegeven bij welk drankje je een gratis tapa krijgt. Dat is overal weer anders. Nu krijgen we een broodje overheerlijke ham. We bestellen ook nog een bord zoete pepers gemarineerd in de olie, knoflook en oregano. Erg lekker.
Capileira ligt op ruim 1.400 meter en heeft ongeveer 600 inwoners. Er zijn vrij veel toeristen. Als we het dorpje rond wandelen, zien we veel bronnen waar lekker drinkbaar water uit de bergen uitkomt. Kun je gratis je fles vullen. Veel balkonnen in de smalle straatjes zijn behangen met kleurige bloempotten. We zien veel grote ronde schoorstenen op de daken.
Het is altijd afwachten in wat voor glas je bier komt. Het is nooit hetzelfde. Soms een bierglas, soms een wijnglas, soms een waterglas. Het tweede glas is ook altijd anders dan het eerste. Net als de tapa die je er bij krijgt.
We eten ’s avonds ergens op advies van de hoteleigenaar. Naast ons zit een groep Spanjaarden, die veel verschillende gerechten krijgen. Eentje blijkt onze eigenaar. Er komen steeds andere mensen die daar even aanschuiven. Ons kent ons. Er zijn ook drie jonge mannen, toeristen. De kok komt een ribe-eye laten zien, waarvan wij denken dat die voor hen alle drie is. Hij is echter voor één persoon. Hij is zó groot. De anderen eten wel iets mee, maar zij hebben ook enorme maaltijden. Wat een eters. Het lamstuk van Martijn is ook enorm. Lia heeft lamsribbetjes besteld. Die gaan hier per stuk en ze krijgt er eentje extra.
Een ander stel krijgt een enorm voorgerecht; zij kijken met veel verbazing, net als wij.
Hier komt 10% service bij op de rekening. Dat is de eerste en enige keer.
Spanjaarden zijn niet beleefd. Alle gasten blijven wachten tot ze een plaats toegewezen krijgen in en restaurant, Spanjaarden gaan meteen ergens zitten. Met z’n tweeën aan een vierpersoonstafel, terwijl het erg druk is. Ze trekken op een terras zomaar stoelen weg van een ander tafeltje, net als mensen daar willen gaan zitten.
Zondag 1 oktober Naar Frigiliana
Via Solobreña gaan we naar Frigiliana. We rijden de Sierra Nevada uit en dalen helemaal af tot aan zee. Daar zien we al die plaatsen met hoge flats, grote vakantieparken. Wie wil in godsnaam daar nou zitten.
We lopen naar boven naar de burcht. Alweer veel trappen. In Spanje krijg je korting bij toegang als je 65 jaar bent. Nog een half jaar, dan is Martijn zo ver. Geen korting nog dus. Maar van het mannetje hier aan de kassa mogen we beide met korting naar binnen, terwijl hij de leeftijd gevraagd heeft. Mooie uitzichten op de bergen. De kustlijn is totaal verpest door enorme hotels die zij aan zij langs het strand staan.
In Frigiliana staat ons hotel naast de enige parkeergarage. Dat is pas handig. De parkeerplaatsen zijn zeer smal, zoals bijna overal in Spanje en het is vrij druk.We hebben een kamer met balkon met uitzicht op het dorp en de bergen. We gaan meteen buiten in de schaduw zitten. Lekker.
We willen een hapje eten en gaan op zoek naar een klein restaurant. Overal zien we grote, volle terrassen. Heel dichtbij is een tentje met balkon met vier tafels en eentje daarvan is vrij. Lekkere omelet met ham maken ze hier. Mooi uitzicht op de bergen.
Dan wandelen we het dorp in. Volgens sommige internetsites is Frigiliana het mooiste witte dorp van Andalusië. Het is mooi met smalle straatjes, zeer mooi bestraat, veel planten. De straten lopen omhoog en omlaag. Weer veel trappen. We hebben ondertussen zeer stevige kuitspieren. We zien veel restaurants en cafés met terrassen en balkons met mooie uitzichten. Er is een mooie oude fontein en op verschillende plaatsen zien we tekens van joden, christenen en moslims naast elkaar. Ook hier weer veel grote groepen toeristen. Het is ons hier eigenlijk een beetje te druk om het echt mooi te doen zijn. Capileira vinden wij een stuk aangenamer.
We eten ’s avonds in restaurant Casino waar drie tafeltjes op het balkon staan waarvan eentje leeg, maar gereserveerd. Men overlegt en komt tot de conclusie, dat de mensen aan het andere tafeltje alleen een hoofdgerecht eten en klaar zullen zijn voor de reservering komt. We mogen daarom buiten zitten. We hebben prachtig uitzicht op de plaats met de verlichte gebouwen en de bergen er achter. We zitten heerlijk en eten ook zo. Het is hier echt lekker.
Maandag 2 oktober Naar Ronda
We ontbijten in het hotel voor € 6 p.p. Je wilt niet weten wat je daar allemaal voor krijgt. Erg goed. Er staat zelfs een fles champagne met glazen en vragen ons af of dat ook inbegrepen in. We proberen het niet uit.
We halen de auto op uit de nu bijna lege garage en rijden naar het zuiden, naar Ronda.
Vreemde regels hebben ze hier soms. Zo rijden we op een tweebaansweg waar soms een extra strook is om in te halen. En dan staat er bij zo’n strook een bord ‘verboden in te halen'. Vreemd nietwaar.
We rijden een stukje om naar Setenil de las Bodegas. Dit is een plaatsje dat gebouwd is onder een enorme rots. Het is een spectaculair gezicht. We lopen een snel rondje door het dorp, want we hebben een tijd afgesproken met de man van ons airbnb in Ronda.
Ronda is een drukke toeristenplaats met een druk centrum. Midden in dat centrum hebben we afgesproken bij een restaurant dichtbij bij het appartement. Binnen vragen we naar de man, maar die is er niet, zeggen ze. We bellen hem en hij blijkt er wel te zijn. Lia en die man brengen snel de bagage naar het huis, want dat is lekker dichtbij en dan gaan we op zoek naar een parkeerplaats. Er zijn veel parkeergarages, maar die zijn vrij duur, soms wel € 25 per nacht. Op straat is het echter gratis parkeren, maar daarom heel vol. De man gaat met ons mee en wijst kleine straten aan en al heel snel vinden we een gratis plekje. Mooi.Het huis heeft het mooiste terras van de hele plaats. Het is groot en zonnig en ligt pal aan de kloof. We kijken uit op zowel de nieuwe als de oude brug. Geweldig. We genieten een poosje van het uitzicht en lopen dan het oude gedeelte van de stad in. De paar terrasjes die daar zitten, zijn helemaal vol. We lopen terug om naar een aanrader van de eigenaar te gaan als we per ongeluk tegen de ‘100 Montaditos’’ aanlopen, vlak
bij ons huis. Het terras ligt nog in de zon, maar dat duurt niet lang. Voor twee liter bier en vier broodjes zijn we € 10 kwijt. We verwonderen ons over de vele Aziaten die in grote groepen rondlopen. Die zijn altijd in groepen, zelden alleen op stap. Ze zien het verschil niet tussen de terrassen van de McDonald's en de '100 Montaditos’, terwijl er toch verschillende kleuren stoelen staan en andere tafels zijn. Wij drinken halve liters bier uit grote pullen; bij de McDonald's krijg je een klein plastic bekertje voor een ongetwijfeld duurdere prijs. Het terras komt snel in de schaduw te liggen en het wordt drukker. Waarom zetten ze overdag niet een paar parasols neer tegen de zon? Dan zal het dan ongetwijfeld ook drukker worden.
We gaan ’s avonds naar een restaurant in de oude stad waar op het plein voor de deur een kermis staat. Het restaurant is vol en wij gaan aan de bar zitten. Daar kunnen we ook eten, toch. Hier kunnen we kiezen uit de gewone restaurantmenukaart en de tapaskaart. We hebben nog geen keuze gemaakt als er plaats vrij komt in het restaurant. De tapaskaart wordt ingenomen; daarvan mag je alleen aan de bar eten, niet in het restaurant. Het is maar klein, maar wel gezellig. We kiezen een salade waarvan we eigenlijk niet goed weten wat er in zit en die blijkt verrukkelijk. Vijgen, iets wat we eigenlijk niet zouden kiezen, met kaas, ansjovis, frambozen en bramen. Het heet hier salade de higos. Dat gaan we thuis ook eens maken.
’s Avonds zijn de brug en de omliggende rotsen mooi verlicht.
Dinsdag 3 oktober RondaNa het ontbijt lopen we naar beneden naar de kloof. We gaan naar de oude en de nog oudere brug, omdat daar ’s morgens de zon op staat. We hebben mooi uitzicht op de bruggen en de rotsen waarop Ronda gebouwd is.
We bezoeken het oude badhuis, Baños Arabes, uit de 14de eeuw. Als we weer terug lopen gaan we ook bij Museo Lara binnen. Dit is een privéverzameling van o.a. klokken, wapens, radio's, telefoons, naaimachines, camera's, operakijkers, enz. enz. Mooi om te zien.
’s Middags lopen we aan de andere kant van de kloof naar beneden. Het eerste stuk is druk. Dat gaat tot een uitzichtpunt, maar wij gaan helemaal tot beneden. We moeten dezelfde weg terug, want in de kloof staat water en je kunt niet verder. Veertig minuten heen en terug; dat valt mee. Er is één andere manier om beneden te komen, n.l. vanuit het kasteel, dat binnen in de rotsen een weg door de rotsen heeft om, vroeger, water te halen.
Men eet hier niet zo laat als in het noorden. Daar lopen de restaurants om 22:30 uur vol. Hier lopen ze dan leeg.
Woensdag 4 oktober Naar Arcos de la Frontera
Vandaag rijden we naar het westen, naar Arcos de la Frontera. Maar onderweg willen we nog wel wat zien. We lezen iets over Ronda la Vieja, maar GoogleMaps geeft dit verkeerd aan op de kaart. We rijden een kleine slechte grindweg in tot die echt te slecht wordt en draaien we om. Dan naar niet.
Onze volgende stop is Zahara de la Sierra, weer een wit dorpje. Een klein dorpje met weinig toeristen. We wandelen door de smalle straatjes en drinken koffie op het ‘grote' plein. We zitten gezellig buiten tussen de lokalen.
Dan weer verder. Garganta Verde, een spectaculair ravijn staat op het programma. Alleen is de weg hier naar toe ‘verboden in te rijden'. Ons verbaast niets meer. De weg naar Arcos de la Frontera is rustig en verloopt voorspoedig. Opvallend zijn de katoenplanten langs de kant.
Om bij het hotel te komen is een verhaal apart. Dichtbij is een parkeerplaats die we in beide routeplanners inprogrammeren. Beide geven ze een andere route aan. We nemen de kortste weg die dwars door het dorp gaat. Het is, dat er een Spaanse auto voor ons rijdt, anders hadden we het, denk ik, niet gedaan. De straatjes zijn heel smal en heel steil met smalle bochten. We stoppen een paar keer om beide spiegels in te klappen, omdat ze anders de huizen raken. Dan komt ons een auto tegemoet die gelukkig achteruit gaat. Hij laat ons stoppen, vraagt waar we heen moeten en wijst ons een andere weg. Een mevrouw in een auto die daar ook staat, rijdt ons voor. Dat is pas service! Bij de parkeerplaats bij de kerk vinden we nog net een vrij plaatsje. Dichterbij het hotel kan niet. We checken in en horen, dat we moeten betalen voor het parkeren. Maar niet tussen 14:00 en 17:00 uur en niet van 20:00 tot 9:00 uur. Het is klokslag 14:00 uur, dus voorlopig staan we goed. We zitten in een hostal voor € 45 per nacht incl. ontbijt. We hebben de duurste kamer genomen die er was. Best groot met een balkon(netje) met uitzicht over het omringende land. Niks mis mee.
We lopen door de straten, genieten van de uitzichten en zoeken naar een restaurant voor vanavond. We hebben van het hotel wat suggesties gekregen en eentje proberen we meteen maar uit.
We gaan terug naar het hotel en even voor vijven gaan we een euro in de parkeermeter gooien. Dat is goed voor anderhalf uur. Het maximale is € 1,40 voor twee uur. Straks komen we nog maar een keer terug.
Het is hier een stuk warmer dan dicht bij de kust. We meten 32°.
Na onze rondgang in het dorp vanmiddag hebben we voor het avondeten gekozen voor restaurant La Cárcel. Ze hebben een heleboel tafeltjes aan de straat waarvan er nog een paar vrij zijn en binnen hebben ze ook wat ruimte. Het ziet er binnen gezellig uit en er zit slechts één groep. Wij kiezen voor binnen, omdat het er leuk uit ziet. We bestellen vast een flesje witte huiswijn. Ons tafeltje voor vier personen wordt direct omgebouwd. Een stoel wordt verwijderd en hier wordt een wijnkoeler met ijs geplaatst. Dat moet naast Martijn gebeuren geeft de ober aan, want die is het sterkst. We kiezen onder andere voor een vleesschotel met de voor ons lekkerste kaas van Spanje: cabrales. Ondertussen begint het binnen behoorlijk vol te lopen en langzamerhand raken alle tafels vol. In Spanje maakt dat niet uit, staanplaatsen genoeg. We bestellen nog een tweede fles en genieten van de sfeer, de gezellige drukte en de obers die zich uit de naad werken.
Donderdag 5 oktober Naar Sevilla
Vandaag komen we dan eindelijk in het eigenlijke doel van deze reis: Sevilla. Met z'n achten hebben we midden in de stad een huis gehuurd met grote tuin en zwembad. Wij kunnen er om 15:00 uur in. Om 16:00 uur komen Petra en Mark en vanavond vliegen Wout, Ria, Loek en Els binnen. We vragen ons af hoe laat die zullen arriveren, want het stormt in Nederland.
Vanuit Arcos de la Frontera doen we rustig aan, want we hebben op het vliegveld een parkeerplaats gereserveerd vanaf 13:00 uur. Vooraf reserveren is erg goedkoop: € 16 voor vijf dagen. We laten een deel van de bagage in de auto achter. Bij het pakken van het kaartje wordt ons kenteken gefotografeerd en op het kaartje geprint. Dat gaat goed. We nemen de bus naar het centrum en lopen het laatste stuk naar het huis aan Plaza Doña Elvira.Een prachtig huis met tuin en zwembad en zeer centraal gelegen; dicht bij de Alcazar en de kathedraal. Werkelijk prachtig. We krijgen voor vier stellen één paar sleutels. Er is een meisje, dat ons heeft binnengelaten en die kan ons nog één setje brengen. Dat vinden we niet genoeg. Ze gaat bellen en even later belt de eigenaresse en ze belooft extra sleutels. Er komt een setje, waarvan de sleutel van het toegangshek niet past. We smsen maar eens. Er worden drie extra sleutels beloofd.
Het is vooral boven erg warm. Niet vreemd, want buiten is 35°. We zetten in alle slaapkamers de airco aan.
Mark en Petra zijn intussen gearriveerd en we gaan boodschappen doen. De dichtstbijzijnde supermarkt ligt op tien minuten lopen.
Bij terugkomst ligt er één extra setje van drie sleutels. Eén setje van drie sleutels en geen drie setjes van drie sleutels. We smsen maar weer eens.
Later worden twee setjes gebracht, zodat er nu vier setjes zijn. Alleen jammer, dat er maar één van al die sleutels op het toegangshek past. We smsen weer. We krijgen als antwoord, dat het meisje ze persoonlijk heeft gecontroleerd en dat ze allemaal werken en dat je ze wat op en neer moet draaien. Zeer vreemd, omdat wij al die sleutels niet eens in het sleutelgat krijgen! Smsen. Morgenvroeg komt iemand.
Omdat de vlucht uit Nederland vertraging heeft, hebben wij besloten om ‘thuis' te eten. We hebben brood, hammen, kazen, olijven, sardientjes, paté, fruit en natuurlijk bier, wijn en frisdrank gehaald. Als om 22:00 uur eindelijk iedereen er is, zitten we heerlijk om de grote tafel te genieten. Een goed begin van het Schavuitenweekend.