Portugal

12 juni t/m 3 juli 2004

Eind maart kregen we van de Supportersvereniging Oranje bericht dat we voor het EK-voetbal in PORTUGAL kaartjes voor Nederland-Duitsland krijgen en, mocht Nederland zover komen, ook voor de finale. Een maand later stuurden ze ons ook nog kaartjes voor de halve finale. En dus moeten we naar Portugal. Toevallig hebben Gerda en Carlo dezelfde kaarten en voor de eerste week huren we gezamenlijk een appartement in Vila Cova de Alva, ten oosten van Coimbra in de Serra da Estrela. Dat kost slechts € 290 met z'n vieren voor een hele week. Gerda en Carlo blijven hier drie weken; wij gaan de tweede week naar de Algarve en daarna zien we wel. Dat hangt af van de resultaten van 'onze jongens'.

Zaterdag 12 juniNaar Bayonne (Frankrijk)

We worden een uur te vroeg gewekt door een onweer dat boven de stad hangt. Toch worden we wat later van de wekker wakker. Om 6:15 uur is de auto gepakt en vertrekken we. Na een kilometer of twintig wordt het wegdek droog en de rest van de dag is het grotendeels onbewolkt. Erg warm wordt het niet en er staat best wel veel wind. Het gaat erg voorspoedig, want het is niet druk op de weg. Alleen bij Parijs hebben we een kwartiertje oponthoud en later ook tussen Bordeaux en Bayonne.
Onderweg zien we verschillende voetbalauto's met veel vlaggen en in allerlei kleuren gespoten. Grappig om te zien hoe iedereen richting Portugal gaat. Veel Nederlanders, veel vlaggen, poppetjes, e.d., Duitsers, Denen en Tsjechen. We zien zelfs een grote Letse bus. Hoe lang doen die er in vredesnaam over om in Portugal te komen?
Het is verder erg rustig op de weg en we kunnen lekker doorrijden: constant 140 kilometer per uur. Dat schiet tenminste op. Totaal rijden we vandaag 1300 kilometer in een kleine dertien uur (incl. een uur fileleed). Niet slecht.
Bij Bayonne zijn ze aan de weg bezig en daardoor hebben we drie kwartier vertraging en komen we om 19:00 uur hier aan. Dit was ons doel omdat hier verschillende doorgangshotels zitten. De hotels van Etappe en Formule1 zitten al vol, maar vlakbij ligt een PremierClasse die nog een kamer voor € 38 heeft. Een goede kamer met een eigen badkamer. Een groot woord voor die ruimte, maar à la, het voldoet. We eten in het restaurant van het Etappehotel. Voor f€ 45 krijgen we allebei een groot hoofdgerecht, een nagerecht, twee bier en koffie. Het smaakt prima. Als we terug komen van het eten, zit ook dit hotel helemaal vol.
De eerste verrassing op het EK is al een feit: Griekenland wint in de openingswedstrijd van Portugal. Daar zullen de Portugezen niet blij mee zijn.

Zondag 13 juniNaar Vila Cova de Alva (Portugal)

We zijn al vroeg wakker en om 6:45 uur rijden we alweer. Bij de Pyreneeën is het wat bewolkt, voor de rest stralend weer. In het begin van Spanje zitten wel erg veel bochten in de snelweg, ook mogen we maar 120 kilometer per uur. Was het gisteren in Frankrijk erg rustig op de weg, hier in Spanje rijdt er helemaal geen kip. Tegen elven wordt het iets drukker. De benzine is goedkoop: € 0,30 goedkoper dan in Nederland en Frankrijk.
In het begin van Spanje is het land erg groen, veel bomen en weiden. Bij Burgos wordt het een stuk droger. En in de buurt van Valladolid bloeien overal enorme bossen brem. De hele berm staat soms vol en we ruiken het in de auto. Af en toe zien we ook hele velden klaprozen en veel ooievaars.
Om 13;00 uur Nederlandse en 12:00 uur Portugese tijd staan we al aan de grens. We hebben dan 1960 kilometer gereden. We bellen Gerda en Carlo en die blijken driehonderd kilometer achter ons te zitten. Het appartement is vanaf maandag gehuurd, maar wij zouden er graag nog vandaag in trekken. We gaan bellen naar de Nederlandse eigenares Marja en het blijkt leeg te staan. We mogen zomaar gratis een dag eerder komen. We spreken 's middags om 17:00 uur af waardoor we nu alle tijd hebben, want het is nog maar een goed uur rijden. We nemen in Guarda een cola op een terrasje en rijden dan door naar Vila Cova de Alva. Als we de grote weg verlaten, komen we door hele kleine dorpjes met straten met van die kleine keitjes. Ondanks het verlies van Portugal gisteren zie je overal vlaggen aan de huizen en auto's.
Ook 'ons dorp' ziet er echt Portugees uit en is wat 'groter'. Het heeft maar liefst 550 inwoners en met alle toeristen erbij zijn dat er wel 558. Ze spreken alleen maar Portugees. Er zijn allemaal kleine steegjes en leuke huisjes met trapjes. We parkeren de auto bij de kerk en wandelen door het dorp. Het dorp telt vier cafés. In het 'centrum' is een pleintje met een grote boom waaronder een terrasje staat, waar wij gaan zitten. In de schaduw, want het is knap warm. Jammer dat het beetje wind verdwenen is. Alle oudjes van het dorp zitten hier (de oudere vrouwen in het zwart) en houden alles en iedereen in de gaten. Als er een 'nieuw' mannetje komt, krijgt iedereen die er zit, een handje. Ons zeggen ze vriendelijk gedag. Het is zo'n dorp waar nooit iets gebeurt. Al die oudjes zitten wel erg te kuchen en te hoesten (is wat voor Wim). Bij het afrekenen denken we dat men de helft heeft vergeten: twee cola en twee flesjes bier kosten maar € 2,40 samen.
Gerda en Carlo bellen, dat ze ook vandaag komen. Tegen vijven gaan we naar het appartement, dat midden in het dorp ligt. Marja legt snel in twee minuten wat uit, want ze moet naar een verjaardagsfeest. In de 'hal' staan vier eenpersoonsbedden en verder zijn er nog twee tweepersoonsslaapkamers. We laten de keus aan Gerda en Carlo, omdat die hier drie weken blijven. We willen wat bier gaan halen om hen te verwelkomen en vinden een supermarktje dat open is. En ze hebben koud bier: € 0,55 de fles. Het smaakt goed.
De muren van het huis zijn bijna een meter dik, waardoor de warmte buiten blijft. Lekker. We hebben een groot terras met een grote boom voor wat schaduw en mooi uitzicht over het dal. Het voorste deel van vijf bij zeven meter is voor ons zelf en de rest (vijf bij acht) moeten we eigenlijk delen met de bovenburen. Daar zitten twee Nederlandse mannen, die kaartjes hebben voor alle wedstrijden. Zij komen ons halen om ergens voetbal te gaan kijken op een groot scherm: Frankrijk-Engeland. We hebben een probleem, want er schijnt niet echt een restaurant in het dorp te zijn. Die mannen hebben gegeten in het café met het televisiescherm, waar de bazin persoonlijk voor ze gekookt heeft. Hij heeft nu alleen maar tosti's en daar doen we het dan maar mee. De Engelsen verliezen in de blessuretijd. Voor twaalf bier en acht tosti's zijn we € 14 kwijt. We kunnen het amper geloven. Wij vinden het meer Chinese prijzen.
Op ons terras drinken we nog een laatste biertje en het begint zowaar goed af te koelen. Dat hadden we niet verwacht, maar het is wel lekker om te slapen en 's nachts laten we dan ook alle ramen en de achterdeur open.

Maandag 14 juniVila Cova de Alva

Wij slapen aan de voorkant van het huis waar de kerkklok elk half uur goed te horen is. Toch slapen wij daar doorheen en horen we hem pas om 7:00 uur. We zetten een pot koffie en genieten van de eerste zonnestraaltjes. Nu is het nog lekker. Later wordt het vast te warm. We hebben schitterend uitzicht over het dorp en de vallei. Je hoort alleen de vogels zingen en de rivier stromen. Verder is het stil. Heerlijk.
We gaan boodschappen doen in de ene winkel die het dorp rijk is. We kopen broodjes, boter, ham en kaas en gaan lekker buiten ontbijten. Een tweeliter fles frisdrank kost € 0,65 en een liter wijn € 0,75. Dat kan nooit veel zijn, denken we dan. Maar dat blijkt later mee te vallen.
De rest van de dag doen we niet veel: boekje lezen onder de grote boom op het terras, even in de zon liggen. Wij zijn gelukkig al wat bruin en zullen niet snel meer verbranden.
We eten 's avonds in het 'café met het scherm'. We hebben dat 's morgens geregeld en dan kan dat. We krijgen heerlijk rundvlees, gebakken aardappelen, rijst en sla voor € 5. Een glas wijn wordt tot het randje vol geschonken. Wim zou tevreden zijn geweest als dat zo met de jenever gebeurde. Een glas wijn waar twee keer zoveel in zit als bij ons kost € 0,50.

Dinsdag 15 juniVila Cova de Alva, Porto

Vandaag speelt Nederland tegen Duitsland. We hebben kaartjes, dus op naar Porto. Het is twee uur rijden en dat gaat vlot. Onderweg wordt er flink getoeterd. Niet alleen door andere Nederlanders, maar ook door Portugezen, die helemaal voetbalgek zijn. Leuk!
In Porto staat het stadion al op de snelweg aangegeven, dus dat vinden we makkelijk. Er is echter één probleem: de Portugezen hebben de parkeergarages niet af gekregen en dus is er haast geen plaats om de auto te parkeren. Er is wel ruimte voor bussen, maar daar mogen wij niet op. Op een rotonde bij de oprit van de A1, die we vanavond terug moeten hebben, staan veel auto's op de vluchtstrook. We nemen aan, dat dan wel mag en we zetten onze auto erbij.
We gaan de stad in en komen al snel bij het oranjefeest, dat de Supportersvereniging heeft georganiseerd. Het is goed warm en wij blijven aan de overkant in de schaduw van de bomen. Bier lijkt ons nu nog geen goed idee, hoewel veel anderen daar anders over denken. Op veel plaatsen is het bier op en komen er nieuwe voorraden met tankwagens. Het is er erg oranje en toch komen we onze bovenburen tegen. Er komen veel bussen langs met Portugezen. Sommige zwaaien vrolijk, maar de meeste kijken naar al die oranje mensen alsof ze water zien branden. Helemaal verdwaasd.
Tegen vijven begint de 'oranjemars': vanaf het plein met z'n allen naar het stadion, een uurtje lopen. We zijn met duizenden en nemen de hele weg in beslag. De wegen zijn hier niet zo breed en daardoor ligt al het verkeer in Porto helemaal stil. En dat in de spits. De mars is erg indrukwekkend. We krijgen er kippenvel van. Langs de kant, op de balkons en achter de ramen staan veel mensen naar ons te kijken. En wij maar zingen: 'Porto is van ons olé olé'. Geweldig!
We zijn vroeg in het stadion en verbazen ons dat zeker 75% van de bezoekers Nederlanders zijn. Het stadion is indrukwekkend oranje gekleurd. Na een spannende wedstrijd is de eindstand een terechte 1-1. Pas tien minuten voor tijd maken 'wij' gelijk. We hebben hem wel zitten knijpen.
Op de terugweg moeten we tanken, maar op de A1 is het zo druk dat we doorrijden. Later zien we nog een pomp aangegeven, die we moeten nemen. We zijn daardoor wel wat van de route afgeraakt. We willen doorsteken, maar soms staat er een bordje met de plaats aangegeven waar we naar toe willen, maar daar komen we nooit. Er volgen nooit andere bordjes en we verdwalen. De wegen zijn ook niet echt verlicht, wat het er niet makkelijker op maakt. We toeren een tijdje rond en uiteindelijk vinden we de weg terug.
Bij ons huis drinken we nog een biertje en bovenbuur Harrie komt ook even langs. Hij heeft het risico gelopen om 's middags twee kaarten voor Nederland-Letland te kopen voor € 35 per stuk. Hij heeft ze gekocht van Duitsers die zich niet hadden gerealiseerd, dat Duitsland op dezelfde tijd zou spelen. Hij wist dat wij dan in de Algarve zouden zitten (de wedstrijd tegen Letland is in Braga en zeshonderd kilometer is iets te ver weg) en hij heeft ze voor Gerda en Carlo gekocht. Die zijn er hartstikke blij mee.

Woensdag 16 juniVila Cova de Alva

Het weer blijft mooi: strak blauwe lucht, erg warm. Heerlijk, geen jas, trui of paraplu nodig.
We kopen verse broodjes (€ 0,10) en kaas en ontbijten weer buiten.
Daarna gaan we naar Oliviera do Hospital grote boodschappen doen: bier, wijn, houtskool, wc-papier, servetten, vlees, kaas, nootjes, enz. De auto wordt helemaal volgeladen.
De rest van de dag doen we niets. Het is te warm, vooral als de wind weg valt. Ze zeggen dat het 35º in de schaduw is. Zou best kunnen.
's Avonds gaan we weer naar het schermcafé waar we eten. Om 19:45 uur begint Portugal-Rusland en dat willen we wel zien. Het café loopt langzaam vol. Zijn er in Nederland zestien miljoen kenners, de Portugezen kunnen er ook wat van. Ze gesticuleren alleen nog wat meer met handen en voeten. Ze winnen, waardoor ze nog een kans hebben voor de volgende ronde.
'Thuis' op het terras nemen we nog een afzakkertje met plaatselijke kaas. Die smaakt naar meer...

Donderdag 17 juniVila Cova de Alva, Porto

We gaan weer naar Porto. Ditmaal voor de porthuizen. Op de zuidoever van de Douro in Vila Nova de Gaia staan alle beroemde huizen. Als we de auto parkeren, blijkt dat we vlak bij Ferreira zijn en daar beginnen we dan maar mee. De entree is € 2,50 die je terug krijgt als je wat koopt. We krijgen een privé-rondleiding en het hele huis is erg indrukwekkend. Op het eind mogen we proeven; hier zijn we tenslotte voor gekomen... Van de witte willen we de droge proberen, maar die is op dit moment niet voorradig. Van de rode vindt Lia de tawny erg lekker, Gerda de ruby, Carlo beide en Martijn allebei niet. Hij houdt niet van port. Die 'gewone' port moet € 7 per fles kosten en dat vinden wij goedkoop. Het grote voordeel dat we met de auto naar Portugal zijn gekomen, is dat we veel mee terug kunnen nemen. Ook de invoerbeperkingen zijn gunstig. Wij nemen zes flessen tawny voor ons en zes flessen tawny voor Harrie die hier om gevraagd heeft. Gerda en Carlo nemen zes flessen tawny, zes flessen ruby en nog vier duurdere flessen waaronder een vintage waarvan ze kunnen kiezen of ze die nu opdrinken of over elf jaar.
De stad aan de overkant is mooi te zien. De ijzeren brug Ponte Dom Luís uit de 19e eeuw is honderdtweeënzeventig meter lang en verbindt Vila Nova de Gaia met het eigenlijke Porto.
Daarna gaan we de stad bekijken. We dwalen door de wijk Ribeira door allerlei kleine steegjes met veel trappen. Leuk. We eten en drinken wat op een terras waarbij we voor brood en een klein hapje vooraf maar liefst € 3,25 p.p. moeten betalen, de helft van een hoofdgerecht. Ze mogen er best wat voor vragen, maar je kan het ook overdrijven. Zij zeggen dat als je het niet opeet, het niet hoeft te betalen. Wij vragen dan als wij een gerecht bestellen en het niet opeten het ook niet hoeven te betalen. Het bedrag wordt van de rekening afgetrokken.
Daarna gaan we naar Sandeman, want we willen nog steeds witte port. We willen alleen proeven en geen rondleiding. Daar doen ze erg moeilijk over, maar we krijgen het toch voor elkaar. Hij is niet lekker.
We kijken op de plattegrond en zien Kopke, een merk dat we thuis wel lekker vinden en besluiten om daar naar toe te gaan. Op weg erheen worden we aangeklampt door het ons onbekende huis Krown en we gaan even proeven. Dit huis is duidelijk pas kort voor toeristen open en men is nog bezig om het netjes in te richten. Ze hebben drie soorten witte port en we gaan voor de droge. Erg lekker, maar uiteindelijk besluiten we toch de meest zoete te kopen. Nog lekkerder. Zo zie je maar weer. We gaan ook nog naar Kopke en keuren ook hier de witte af. Van de rode ruby kopen we een fles voor morgenavond en wij één en zij twee flessen tien jaar oude port (€ 19 per fles). We houden het voor gezien: totaal hebben we vierendertig flessen en daar doen we het mee.
Bij ons dorp rijden we meteen een paar kilometer door naar Barril do Alva naar restaurant Checkpoint. We kiezen allemaal paella en die is werkelijk voortreffelijk. Dat gaan we vast nog een keer eten.
Op ons terras drinken we dão-wijn, de plaatselijk streekwijn. Lekker. Het wordt wel wat frisser door de wind en Lia doet zelfs haar jasje aan. De enige keer van de vakantie, zal later blijken.

Vrijdag 18 juniVila Cova de Alva

Het waait vrij hard en de zon is wat wazig. Ondanks een temperatuur van ver boven de 20º, vinden wij het koud. Boven de bergen zien we allemaal wolken. Als dat maar goed gaat, want we willen vanavond gaan barbecuen met bovenburen Harrie en Gideon en Marja. Later klaart het op en wordt toch nog mooi; wel minder warm.
We gaan vlees en vis halen, maken sausjes en aardappelsalade. Om 18:00 uur gaan we beginnen en het gaat er grif in. Het is gezellig en alles gaat op. De mannen kijken hierna boven voetballen en Gerda en Lia drinken beneden de fles port leeg en eten nog wat kaasjes.

Zaterdag 19 juniVila Cova de Alva, Serra da Estrela

Op de terugreis gaan we bij Vide een kleine weg in naar Piodão, een dorp waar men de oude huizen heeft bewaard en gerestaureerd. Erg pittoresk. De weg is erg mooi en we zouden nog een keer moeten rijden als het mooi helder weer is.
's Avonds kijken we naar Nederland-Tsjechië in een cafeetje in Avo, een naburig dorp, waar veel Nederlanders die hier in de buurt wonen, verzameld zijn. Het eerste half uur speelt Nederland uitstekend en komt dan ook met 2-0 voor. Als in de tweede helft de goedspelende aanvaller Robben wordt vervangen door een verdediger, is het afgelopen. Nederland verliest met 3-2. Later zal blijken dat heel Nederland over Advocaat heen valt en dat niemand hem begrijpt, ook in het buitenland niet.

Zondag 20 juniVila Cova de Alva

Weer een luierdag en we blijven in de tuin. Het is grotendeels zonnig en een graad of 28. Lekker. We lezen een boek en doen verder helemaal niets. Tegen vieren wandelen we het dorp door en maken wat foto's. We belanden op het terras onder de boom waar de plaatselijke oude mannetjes en vrouwtjes zitten.
We maken 's avonds zelf pasta. Daarna gaan we naar het 'schermcafé' voor de wedstrijd Spanje-Portugal. De Portugezen hebben een enorm minderwaardigheidscomplex ten opzichte van Europa en met name van grote buur Spanje. Het is drieëntwintig jaar geleden dat Portugal van Spanje heeft gewonnen. Om naar de kwartfinale te gaan heeft Spanje genoeg aan één punt en moet Portugal per se winnen. Het café is vol en veel mensen dragen rode shirts, vlaggen en schmink. Sommige, waaronder José, zijn knap zenuwachtig en durven bijna niet te kijken. Ze gaan helemaal uit hun dak als Portugal met 1-0 wint en Spanje naar huis gaat. Net als Rusland.

Maandag 21 juniNaar Carvoeiro

Wij pakken al onze spullen in en vertrekken vandaag naar Carvoeiro in de Algarve, waar we een vierpersoonsapportement hebben gehuurd op het park Monte Dourado. Gerda en Carlo blijven achter. Mocht Nederland a.s. woensdag verder gaan naar de kwartfinale, dan komen zij vrijdag naar ons toe en anders gaan zij het weekend naar huis. Wij gaan in ieder geval volgende week maandag weer terug naar Vila Cova, ongeacht de uitslagen. Het appartement is n.l. tot maandag 5 juli gereserveerd. We laten dan ook de port achter en nemen een huissleutel mee.
Het is bewolkt; goed weer om te rijden. Hoe verder we naar het zuiden komen, hoe mee zon er is en aan de Algarve is het stralend blauw. Het landschap ziet er een stuk droger uit. In de middenberm van de snelweg groeien veel bloeiende oleanders. Het is heel erg rustig op de weg en de vijfhonderdvijftig kilometer gaat erg snel.
Carvoeiro is een echt toeristenplaatsje. Wij zijn hier vijftien jaar geleden ook geweest en in de tussentijd is er heel wat bijgebouwd, maar het is allemaal laagbouw gebleven. Geen torenflats. Het is een wereld van verschil met Vila Cova en dit is niet het echte Portugal. Portugees heb je hier niet nodig. Alles staat in het Engels, Duits en soms Nederlands aangegeven.
Ook het huis is niet te vergelijken. We krijgen een modern appartement met kluis en inbraakalarm. In Vila Cova staan overdag alle voordeuren open of hangen de sleutels buiten in het slot en kun je alles rond laten slingeren. Auto's worden er niet op slot gezet. We krijgen een groot appartement met twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken met vaatwasser en wasmachine. De huizen staan in groepjes om diverse zwembaden heen, waardoor het een klein complex lijkt. We hebben uitzicht op een van de zwembaden en in de verte zien we het centrum met het strand.
We wandelen het centrum in en kunnen het appartement van vijftien jaar geleden niet terug vinden. Er zijn alleen maar toeristen, winkeltjes en restaurants. Op het kleine strand is het niet druk. We hebben het idee dat lang niet alles volgeboekt is. Met de auto gaan we boodschappen doen bij een supermarkt net buiten de stad, waar het de helft goedkoper is dan in het centrum. Er zijn veel (Engelse) toeristen die veel kratten bier meeslepen. Een flesje kost maar € 0,35.
We eten 's avonds bij een sparerib-restaurant dat later van Nederlanders blijkt te zijn. Ze hebben witte en rode wijn uit de tap. Grappig. In Vila Cova was geen restaurant, hier kunnen we moeilijk een keuze maken. Het eten is hier twee keer zo duur, maar nog steeds goedkoop voor ons. Een liter wijn kost € 8,50.
Als we terug lopen naar het appartement zien we veel lallende toeristen op de terrasjes. Ze zijn erg luidruchtig en we zijn blij dat wij iets verder uit het centrum zitten. We horen ze 's nachts wel (tot diep in de nacht), maar het is niet meer dan achtergrondrumoer.
Slovenië en Kroatië zijn uitgeschakeld en gaan naar huis.

Dinsdag 22 juniCarvoeiro

Om 8:30 uur liggen we al aan het zwembad. Het is er lekker rustig; er komen maar een paar andere mensen. Heel prettig is ook, dat men 's morgens geen stoelen reserveert door er een handdoek op te leggen. De hele dag doen we niet veel: zonnen, lezen, zwemmen, eten. 's Morgens liggen we in de zon, 's middags onder een parasol. De lucht is blauw, ansichtkaartenblauw, en er staat een lekker fris windje. 30º. Wat wil een mens nog meer…
We eten bij een Chinees en we bestellen vis in een potje en eend. Op deze manier hebben we die nog maar eenmaal gegeten en wel in Peking. Met lapjes maken we van eend, lenteui en een sausje rolletjes. Op het eind krijgen we een Chinees drankje in een borrelglaasje. Als je op de bodem kijkt, dan zie je een blote vrouw. Is je glas leeg, dan zie je niets meer. Een Engelsman die zijn glas in één teug leeg drinkt, wil zijn vrienden eerst niet geloven.
's Avonds bij het voetballen in Porto en Guimães regent het. Wellicht ook in Vila Cova, want Gerda en Carlo sms-en dat ze vrijdag altijd komen, ongeacht de uitslagen. Italië en Bulgarije zijn uitgeschakeld en gaan naar huis.
Het appartement is als we terug komen van het zwembad koel. Als we 's avonds van het eten terug komen is het er warm. Buiten is het wat afgekoeld en er staat wat meer wind dan gisteren. Als we alles tegenover elkaar openzetten, is het snel aangenaam.

Woensdag 23 juniCarvoeiro, Evora

We gaan een dagje naar Evora, waarvan de hele ommuurde stad op de werelderfgoedlijst staat. Het ligt op de vlakte van Alentejo en werd bekend onder de Romeinen en beleefde een bloeiperiode in de Middeleeuwen. De lucht is blauw als we vertrekken, maar na een half uur rijden trekt het dicht. Later klaart het wel weer op. Het landschap is erg droog. Geel gras met veel olijfbomen, af en toe een kudde schapen en geiten en regelmatig zien we ooievaars. Er staan grote haciënda's temidden van een olijfboomgaard. Af en toe grote velden vol met bloeiende zonnebloemen. De tweebaansweg is goed en er is amper verkeer, zodat we door kunnen rijden. Gelukkig schijnt in Evora de zon niet; het is er zo al warm genoeg. Van ver af zie je het stadje liggen met op de heuveltop de Sé, de dom van Evora uit de 13e eeuw. Er zijn amper toeristen en het is er erg rustig. We zien de smalle straatjes met keitjes en witte huisjes. Velen mogen er wel eens opnieuw bepleisterd worden. Jammer ook van al die auto's. De Romeinse tempel, gewijd aan de god Diana is gebouwd rond de 2e eeuw, en het 'aqua da prata'-aquaduct (het aquaduct van het zilveren water) is gebouwd tussen 1531 en 1537. Het bracht water naar de Praça do Giraldo in het centrum van de stad. Net als de stadsmuren werd het tijdens de restauratieoorlog met Spanje beschadigd. Op de plaatselijke huishoudelijke markt kopen we aardewerk schaaltjes voor een belachelijk lage prijs.
We gaan bij Guadelupe, ten westen van Evora, op megalietentocht. De gehouwen stenen hier dateren volgens archeologen uit de periode tussen 4000 en 2000 voor Chr. en de betekenis is niet bekend. Dolmen zijn vermoedelijk neolithische graven en in de regio zijn er ruim honderddertig ontdekt. Eerst zien we de 'Menhir van Almendres', een eenzame tweeënhalve meter hoge steen tussen olijfbomen. Even verderop staat de 'Cromeleque dos Almendres'. Een ovaal bestaande uit vijfennegentig ellipsvormige stenen. Het was vermoedelijk een zonnetempel. Hij staat midden tussen de kurkeiken en is de grootste megalithische groep van Iberia. Sommige stenen hebben sporen van inscripties. De weg er naar toe is onverhard maar is goed te berijden. De bewegwijzering is ook prima. Dicht bij Valverde volgen we de borden naar 'Anta de Zambujeiro'. Zonder borden vind je dat nooit. Deze dolmen bestaat uit een grafkamer van zes meter hoog, met daarvoor een veertien meter lange galerij. Het is Europa's grootste dolmen. Hier schijnt de zon weer volop en is het heel erg warm. Wat moet dat worden als het 'echt' zomer wordt.
Om 19:45 uur beginnen de wedstrijden Nederland-Letland en Duitsland-Tsjechië. Wij kijken in ons appartement waar we kunnen switchen tussen twee Duitse zenders, waarvan de ene Nederland uitzendt en de ander Duitsland. Nederland moet en Duitsland mag niet winnen. We krijgen direct te horen dat Tsjechië met een B-elftal zal spelen, want die zijn sowieso al door. De Duitsers scoren vroeg in de wedstrijd en we sms-en de stand door naar Gerda en Carlo die in het stadion zitten. We kijken voornamelijk naar Nederland dat vrij makkelijk met 3-0 wint. Als Nederland wil wisselen, zegt de Duitse reporter dat Advocaat het vast niet zal durven om Robben te wisselen… De Tsjechen scoren tegen. Beneden ons zitten Duitsers, waar we aan de kreten kunnen horen wat daar zo'n beetje gebeurt. Als er beneden en ook in het dorp grote commotie ontstaat, schrikken we. We schakelen snel over en zien juichende Tsjechen. De laatste minuten duren een eeuwigheid, maar we gaan naar de volgende ronde. Dan spelen we tegen Zweden in Faro, hier vlak bij. Duitsland en Letland gaan naar huis.
We gaan eten en doen dat bij Oasis van de Nederlanders. Zij lopen, net als wij, in het oranje. We zien vanavond ineens heel weinig Duitsers. We zitten lekker buiten en worden door Engelsen en Portugezen aangesproken over het feit dat we doorgaan. De Duitsers blijken niet echt populair. Toch komen er twee Duitsers op ons af die ons feliciteren!

Donderdag 24 juniCarvoeiro

We gaan het appartement regelen voor Gerda en Carlo en die mogen gratis bij ons komen logeren. Ook regelen we een kamer voor Harrie en Gideon die zaterdag vanuit Vila Cova naar Faro moeten voor het voetballen. En terugrijden vinden ze wel wat ver.
Het was erg warm vannacht. Ook overdag is het warmer dan de vorige dagen; er is bijna geen wind. We liggen bij het zwembad onder de parasol.
We gaan internetten en boodschappen doen. De auto heeft in de zon gestaan en is te warm om in te zitten en het stuur aan te raken. Het is vandaag druk bij het zwembad. Zowat alle stoelen zijn bezet, terwijl het de andere dagen erg rustig was. De luidruchtige Duitsers blijken Oostenrijkers te zijn en lullen werkelijk de hele dag over voetballen.
's Avonds spelen de Engelsen tegen Portugal. Al snel juichen de Engelsen, maar de Portugezen komen gelijk. Hels kabaal bij beide doelpunten vanuit het dorp. Tijdens de verlenging gaan we eten, want het is al half tien. In het restaurant staat geen televisie en de meisjes van de bediening gaan af en toe even bij de buren gluren. Alle restaurants zijn zowat leeg. We bestellen vis-cataplana, een typisch Portugees gerecht. We krijgen een grote koperen pot met deksel vol met allerlei soorten vis. Heerlijk.
Uit het café aan de overkant klinkt het gejuich van de Engelsen net wat harder dan van de Portugezen, maar het blijft moeilijk te bepalen wat er gebeurt. Na de verlenging blijkt het 2-2 en komen er strafschoppen. We weten niet waarom men juicht: voor een eigen strafschop of een gemiste van de tegenstander. Portugal wint en meteen lopen de eerste Engelsen huilend het café uit. De Portugezen maken er een groot feest van en rijden met overvolle auto's toeterend door het dorp. Tot diep in de nacht horen we ze. Engeland gaat naar huis.

Vrijdag 25 juniCarvoeiro

Gisterenavond hoorden we van de Nederlandse restauranthouder dat er vandaag om 9:00 uur bij het stadion van Faro 3500 kaarten verkocht zullen gaan worden voor Nederland-Zweden. Om 6:00 uur zijn we wakker en vertrekken we maar. Het is een half uurtje rijden en het stadion zien we al van verre liggen. Er hangt een intekenlijst en we zijn nummer 174. We mogen vier kaarten per persoon kopen, dus dat moet lukken. Om 9:00 uur mag nummer 1 naar binnen. Een voor een. Elk nummer blijkt een minuut te duren. Je zal maar nummer 800 hebben, dan ben je vanavond om 22:00 uur aan de beurt. Blij dat wij zo vroeg waren: elke vijf minuten die je later komt, moet je een half uur langer wachten.
Om 12:00 uur hebben we eindelijk onze kaarten: vier kaarten voor € 40 per stuk. Een mooi cadeau voor Carlo's verjaardag, volgende week.
Tegen tweeën sms-en Gerda en Carlo dat ze via Faro naar ons komen om te kijken of er nog ergens kaartjes te koop zijn… Zij hebben slecht weer gehad in Vila Cova: een halve dag zon en een paar dagen regen. Ze genieten dan ook van de blauwe lucht hier. Het is nu wel warm, weinig wind. We wandelen met z'n vieren het dorp in en op een terrasje kletsen we bij.
's Avonds is er alweer een verrassing bij het voetbal. Griekenland wint en het favoriete Frankrijk gaat naar huis. Alle grote voetballanden liggen er al uit: Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland.
We eten bij hetzelfde restaurant als gisteren waar het nu een stuk drukker is. Gerda en Carlo eten nu de cataplana en wij tonijn en tong. Lia krijgt twee tongen die half over haar bord hangen, zo groot zijn ze. Een hoofdmaaltijd kost ongeveer € 8. Op ons balkon drinken we nog een wijntje in gezelschap van een vijf centimeter grote kakkerlak.

Zaterdag 26 juniFaro

We ontbijten met lekker vers stokbrood en o.a. gekookte eitjes.
Daarna genieten we een paar uur van de zon bij het zwembad. Het is warm en dus afzien. Je moet wat over hebben voor een bruin kleurtje.
In Faro is het pas echt warm. We zetten de auto een kilometer voor de plaats op een groot parkeerterrein van een shoppingcentrum in de schaduw. Zo zullen we het minste last hebben van al het verkeer dat straks naar het stadion gaat. Op weg naar het centrum worden we heel vaak getoeterd: alle Nederlanders en veel Portugezen wensen ons succes. Er wordt veel gezwaaid en gevlagd. Dat is wel een voordeel van een oranje shirt: men vraagt ons nooit 'where do you come from'. Het is al druk op het oranjefeest en de muziek staat erg hard. We gaan eerst naar het oude deel van Faro dat nog omgeven is door stadsmuren. De kathedraal is wel aardig; de rest valt wat tegen. Er is weinig te zien. We zoeken een terras op buiten de herrie van het oranjefeest en drinken wat. De hapjes die ze er bij serveren, moeten op ons vragen maar liefst € 9 kosten. De ober kan ze meteen weer meenemen. Op de andere kant van het pleintje staat een kerk met op het dak een ooievaarsnest met twee ooievaars en een jong. Mooi.
Via telefonisch contact vinden Harrie en Gideon ons en we geven ze de sleutel van hun appartement. Met z'n zessen gaan we eten in een klein restaurant. Het lijkt niet echt goedkoop, maar als we de hoeveelheden zien die we krijgen, is het dat wel. Geweldig. We gaan nog even naar het oranjefeest en de Zweden doen vrolijk mee.
In het stadion mag je geen water meenemen. Erg vreemd, want het is vreselijk warm. De meest vreemde dingen worden in beslag genomen: water, flessen zonnebrand, papieren toeters. Zakmessen zijn echter geen probleem…. Ook wij moeten onze fles water inleveren, maar die zit nog vrij vol en wij gaan hem eerst leeg drinken. Als iedereen de andere kant op kijkt, proppen we hem snel in onze tas. We zitten pal achter het doel, aan de goede kant van de zon gelukkig. Nederland heeft de meeste kansen, maar het blijft gelijk, ook in de verlenging. Penalty's dus. De Zweden hebben de hele avond Zlatan Ibrahmovic aangemoedigd en juist hij mist een penalty. Door het hele stadion klinkt 'Zlatan is van ons olé olé' en 'Zlatan bedankt'. Het leukste is dat hij het verstaat. Cocu mist ook. Als Zweden de zesde wel en Nederland niet mist, gaat alles wat oranje is uit z'n dak en barst het feest los. Er wordt nog lang nagezongen. We hopen dat 'ze' eindelijk van het strafschoppensyndroom af zijn. Zo'n avond kost je tien jaar van je leven. Zweden gaat naar huis.
Terug in het dorp maken we al toeterend een rondje door het dorp met de vlaggen buiten de auto. Harrie en Gideon komen nog een pilsje drinken en pas tegen half drie liggen we in bed.

Zondag 27 juniCarvoeiro

Wij luieren, lezen, zonnen en zwemmen onder een nog steeds ansichtkaartblauwe lucht. Het is nog steeds erg warm en en er is weinig wind. We halen wat extra sapjes, want we drinken veel. Alles wat uitgezweet wordt, moet weer aangevuld worden.
's Avonds kijken we naar Tsjechië-Denemarken. Het wordt 3-0 en Denemarken gaat naar huis. Wij eten bij Via Italia. Lekker.

Maandag 28 juniNaar Vila Cova de Alva

's Nachts is het bloedheet. We zetten alles tegen elkaar open, maar dat heeft eigenlijk geen zin. Het is totaal windstil. De Nederlandse mevrouw aan de receptie zegt, dat ze dit nog nooit meegemaakt heeft. Zelfs voor augustus zou dit weer te warm zijn.
Gerda en Carlo gaan naar Cascais, vlakbij bij Lissabon, om te proberen een hotelkamer te huren voor woensdag en donderdag. Wij gaan naar Coimbra, een leuke plaats met een oud centrum vol met trapjes en smalle steegjes. Ze verkopen veel aardewerk. Daarna rijden we binnendoor naar Oliviera do Hospital om boodschappen te doen en gaan dan weer naar Vila Cova. Ook hier is het warm en zonnig, maar binnen in het huis voelt het aardig koel aan.
We willen gaan eten in Barril do Alva bij het Checkpoint, maar die is op maandag dicht. We rijden door naar Côja en vinden één open restaurant. Van buiten ziet het er niet uit en als we door het café naar binnen lopen, daar ook niet. Maar als we een gordijn door gaan, komen we in een prachtig restaurant. Er hangen overal oude voorwerpen van een olijfperserij en het ziet er gezellig uit. De hapjes vooraf zien er lekker uit en we besluiten ze te eten: brood met kaasjes, sardientjes- en tonijnpaté. Lekker. De 'baby beef chop' van Lia blijkt een lap van vijftien bij twintig centimeter te zijn. Alles smaakt uitstekend. Vier hoofdgerechten, elf biertjes, drie desserts en vier koffie kost samen € 37,50. En daar maken ze dan nog winst op ook. Een fles wijn staat op de kaart voor € 2,50.

Dinsdag 29 juniVila Cova de Alva

We willen wat wijn kopen om mee naar huis te nemen. We zitten midden in het dão-gebied en dus wordt het dão-wijn. We hebben een folder gehaald en op goed geluk kiezen we Casa da Insua in Penalva do Castelo. Het is een schitterend huis waar de eigenaars nog wonen. Daardoor mogen we alleen de entree van het huis zien: prachtig plafond en er hangen speren uit de oorlog in Brazilië. Er is een eigen kapel waar we even rondkijken en een hele mooie tuin met allerlei verschillende thema's. Zo is er een vijver vol met grote lotusbloemen, een Libanese cipres en sequoiabomen die driehonderd jaar oud zijn. De rondleiding kost € 2 en als we willen proeven € 3. Daar komen we voor en de witte wijn vinden we erg lekker. We kunnen alleen contant betalen en we keren allemaal onze portemonnees inclusief 'de pot' om. Gerda en Carlo komen tot zes x zes flessen en wij tot acht x zes flessen. Omdat we zoveel kopen, hoeven we de toegang niet te betalen en krijgen we 10% korting. Een fles witte dão kost zo € 3. Gerda rijdt de auto voor en door het open raam worden de dozen aangereikt en de auto volgestouwd. Het kan net. Op de terugweg stoppen we bij het eerste beste pinapparaat en wordt alles weer verrekend.
Om 16:00 uur gaan we samen met Marja wat drinken op het terras op het dorpsplein: drie tafeltjes en wat stenen muurtjes waar wat plaatselijke bevolking zit. Gezellig.
We gaan naar Checkpoint waar Lia weer paella eet, die werkelijk onovertroffen is. Martijn bestelt vis-cataplana en Gerda en Carlo vlees-cataplana. Ze krijgen ieder een eigen kleine koperen pot. Het ziet er erg leuk uit en het smaakt voortreffelijk. Alles gaat dan ook schoon op.
We drinken nog wat op ons terras met Harrie en Gideon. Overdag is het hier net zo warm als in de Algarve, maar hier koelt het 's avonds en 's nachts lekker af.

Woensdag 30 juniNaar Cascais, Lissabon

Het is zowaar bewolkt. Lekker om te rijden. We ontbijten, ruimen alles op en maken ons op voor vertrek naar Cascais. Het is druk op de weg met vrachtwagens die moeilijk te passeren zijn. Enorme vrachtauto's vol met boomstammen.
In de buurt van Leiria wordt het weer zonnig. Onderweg zijn alle Nederlanders onze vrienden. Tot vandaag waren de Portugezen dat ook, maar vandaag zijn zij 'de vijand'.
Om 12:00 uur bereiken we Cascais aan de kust, zo'n dertig kilometer van Lissabon af. We zetten de bagage neer, kleden ons om en gaan naar de trein. In vijfendertig minuten zitten we midden in de stad. Een retourtje kost € 2,60 en de laatste trein gaat om 3:00 uur terug. Ideaal.
Met de metro gaan we naar het stadion om onze vouchers om te wisselen voor kaartjes. Wij hebben 2e en 1e categorie kaarten, maar er zijn alleen nog maar 3e categorie. Voordeel is dat we gezellig bij elkaar zitten en dat we straks geld terug krijgen. In het stadion blijkt dat er maar 46.000 kaarten zijn verkocht, terwijl er 52.000 mensen in kunnen. We snappen er niets van. Hoewel… de Portugese manier van kaartverkopen is niet zo snel; dat hebben we gemerkt in Faro.
We gaan ergens eten en Martijn heeft een botermalse biefstuk van twintig bij dertig centimeter voor € 7,50. Het krijgt het met moeite op. Wij gaan met z'n tweeën met de metro naar de stad voor de oranjemars. Het oranjefeest is op het mooie Praça da Figueira en het is er erg druk. Aan de rand staan Portugezen verdwaasd te kijken. Na een kwartiertje begint de zes kilometer lange mars naar het stadion. Een oranje dubbeldekker voorop en dan duizenden oranje mensen er achter aan.
Wij lopen in de buurt van de Oranjetoeters, dus we zingen veel. Langs de kant van de straat en in de huizen staan nog meer mensen dan in Porto. Erg indrukwekkend. De Portugezen vinden het ook leuk. We doen er anderhalf uur over naar het Alvalade stadion. Een paar Duitsers langs de kant krijgen een hels 'Schade Deutschland, alles ist vorbei' te horen.Gelukkig zitten we weer niet in de zon. Het is ook niet zo heel warm en er staat een lekker windje.
Het is de eerste keer dat het oranjepubliek duidelijk in de minderheid is. Van de hele kaartverdeling snappen we niets. Wij kunnen zingen wat we willen, maar Nederland verliest met 2-1. Ze spelen slecht en we hebben er dan ook vrede me. Vooraf hadden we zeker niet gedacht, dat ze zover zouden komen. Nederland gaat naar huis, maar wij nog niet. Eerst gaan we morgen Lissabon bekijken en Carlo's verjaardag vieren.
Met de metro en trein gaan we weer terug naar Cascais. De straten zijn vol met feestende mensen. Luid getoeter en het verkeer staat helemaal vast. In een cafeetje om de hoek van het hotel drinken we wat biertjes en gaan dan naar bed.

Donderdag 1 juliLissabon

Lissabon is een leuke stad. We dwalen de hele dag door de straten en we zien veel mooie pleinen, beelden, huizen, winkeltjes. Het centrum is kleiner dan we gedacht hadden en we kunnen alles lopend af. We beginnen op het Praça do Comérico dat door de bewoners Terreiro do Paço wordt genoemd. Er staat een triomfboog uit de 19e eeuw. We wandelen door de Baixa, een oude wijk uit de 16e eeuw. Al snel zien we de Elevador Santa Justa, een tweeëndertig meter hoge lift uit 1905 die uitsluitend bedoeld is om toeristen naar boven te brengen. Op het platform hebben we mooi uitzicht over de stad en de Taag. Daarna lopen we via Praça da Figueira naar het Praça do Rossia, een plein uit de 13e eeuw. In de middeleeuwen werden hier ketters verbrand. Er staat een standbeeld van Dom Pedro IV. De obelisk op het Praça dos Restauradores is opgericht in 1886 ter herinnering aan de opstand van 1640 die Portugal bevrijdde van de zestig jaar Spaanse overheersing. Het treinstation Estação do Rossia is mooi om te zien. Dichtbij ligt het Hard Rock Café waar Gerda en Carlo natuurlijk een shirtje moeten kopen. Martijn koopt er ook een.
Met de Elevador da Glória, een trammetje gaan we van het Praça dos Restauradores naar boven tot de Miradouro de São Pedro de Alcàntara in de wijk Bairro Alto. We kijken neer op de wijk Baixa (benedenstad) en de heuvel São Jorge. We dwalen door de oude 16e eeuwse wijk, een leuke buurt met veel kleine straatjes, fadobars en restaurantjes. Bij een ervan gaan we eten. Het zit er vol met Portugezen en het is er erg lekker. We nemen tram 28 voor € 1,10. Deze rijdt door de mooiste wijken en schommelt naar beneden naar Chiado en Baixa, dan kruipt hij weer omhoog naar Alfama en komt tenslotte boven aan de top van Graça. Soms rijdt hij vlak langs de muren van huizen, zijn de straten erg smal en kan er verder niets door. Soms staan er auto's op de rails geparkeerd en moeten we wachten. We zien prachtige vergezichten over de stad en de Taag. Een hele mooie rit. Op en terrasje drinken we wat voordat we weer teruggaan naar Cascais.
We frissen ons wat op voordat Gerda en Carlo ons trakteren op een etentje ter ere van Carlo's verjaardag. We gaan naar een Italiaans restaurant waar de porties verschrikkelijk groot zijn. Maar wel erg lekker. Het is dan ook gebruikelijk om een portie te delen, maar dat wordt ons niet vooraf verteld. We drinken nog een afzakkertje in het cafeetje op de hoek, waar de tweede halve finale op de tv uitgezonden wordt. Tsjechië verliest in de verlenging van Griekenland en gaat naar huis.

Vrijdag 2 juliNaar Bayonne (Frankrijk)

Het zit er op. We gaan naar huis. Wij vertrekken om 6:15 uur en hebben vandaag een uur tijdsverschil in ons nadeel. Zelfde verhaal als de heenweg: rustig op de weg, ooievaars, bloeiende brem. Het weer is droog, zonnig en warm. Pas in de buurt van Baskenland komen er wat wolken en wordt het minder warm. Goed 17:00 uur komen we in Bayonne en we vinden het genoeg voor vandaag. We hebben bijna tien uur gereden en bijna elfhonderd kilometer gereden. We slapen in hetzelfde hotel als op de heenweg.

Zaterdag 3 juliNaar huis

Om 6:15 uur rijden we weer. Zoals verwacht is het 'de andere kant op' veel drukker, vooral bij de tolpoorten. We krijgen een paar buien onderweg, maar meestal schijnt de zon. Langzamerhand wordt het meer bewolkt en frisser: we naderen Nederland. Om 17:45 uur zijn we weer thuis. Vandaag hebben we dertienhonderd kilometer gereden in bijna twaalf uur.
Totaal hebben we bijna 7300 kilometer afgelegd in deze drie weken.

Zondag 4 juliUtrecht

Griekenland wint het EK door Portugal met 2-1 te verslaan.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.

We hebben deze reis volledig zelf geregeld.