Kroatië - Bosnië-Herzegovina - Montenegro

27 juni t/m 23 juli 2012

Na een roerige periode is de rust in het voormalige Joegoslavië weergekeerd. KROATIË ligt op het Balkanschiereiland. Achter de schitterende Adriatische kust een bijzonder en nog onontdekt binnenland met een aangenaam klimaat. Rustige dorpjes en ommuurde middeleeuwse stadjes liggen in een afwisselend mediterraan landschap. Voor de kust liggen talloze eilanden. Bosnië-Herzegovina is sinds 1992 een zelfstandige staat, terwijl Montenegro zich in 2006 afsplitste van Servië-Montenegro.

Woensdag 27 juni Naar Amsterdam

We gaan met Gerda en Carlo naar Kroatië om onze 12,5 jarige vriendschap te vieren. Eerst een paar dagen acclimatiseren in Sukosan, dan een week op een zeilboot en vervolgens rijden we met een huurauto langzaam naar Dubrovnik via allerlei mooie plaatsen en streken. We bezoeken ook Mostar in Bosnië-Herzegovina en Kotor en Budvah in Montenegro. Morgenochtend vroeg vertrekt het vliegtuig en daarom gaan we vandaag al naar Amsterdam. Dat scheelt toch gauw een uurtje slaap.

Donderdag 28 juni Naar Sukosan (Kroatië)

Om 5:00 uur rijdt de taxi voor en we zijn snel op Schiphol, want het is nog erg rustig op de weg. We zijn al ingecheckt voor het eerste stuk naar München, maar dat heeft weinig zin bij Lufthansa. Er is maar één rij: zowel om in te checken als om je bagage af te geven. Er staat dan ook een lange rij, die niet erg op schiet. Wel krijgen we meteen de instapkaarten voor het tweede deel naar Zadar. De rij voor de bagagecontrole is nog veel langer. We slingeren door alle rijen; de Efteling is er niets bij. De vlucht gaat voorspoedig en om 11:30 uur landen we op Kroatische bodem. Het is lichtelijk bewolkt en minstens 15° graden warmer dan in Nederland. We pinnen geld: 2000 kuna voor € 265. We hadden de eigenaar van het hotel gevraagd om ons op te halen en die staat inderdaad op ons te wachten en hij brengt ons naar zijn hotel Matanovi Dvori in Sukosan; slechts een kwartier rijden. Het hotel ligt op 40 meter van de zee en aan de ene kant dicht bij het dorp en aan de andere kant dicht bij de haven. We moeten even wachten tot onze kamers klaar zijn en in de tussentijd zitten we in de schaduw en krijgen grote kannen koel water. We hebben kamers met balkon aan de achterkant, wat lekker rustig is, want de weg aan de voorkant is vrij druk. Ze hebben daar een soort stekker die we samen met een kaartje in het stopcontact steken wat tegen de muggen zou zijn. We zien er een paar zitten, maar later op de avond zijn ze inderdaad verdwenen en we worden niet gestoken. Na een korte siësta wandelen we naar het dorp en kijken wat rond. Het is warm en we belanden al snel op een terras bij een Italiaans restaurant. Een liter Kroatische wijn kost € 11 en smaakt nog goed ook. Bij de tweede fles bestellen twee voorgerechtjes met verschillende hapjes waar we met z'n vieren met een vorkje in zitten te prikken. Lekker. Ik denk dat we dit wel een poosje vol kunnen houden. Bij een plaatselijk restaurantje eten we een hoofdgerecht en nog een fles wijn. Het verbaast ons niet, dat we als een blok in slaap vallen.

Vrijdag 29 juniSukosan

We krijgen een uitgebreid ontbijt en zitten buiten op het overdekte terras. Daarna wandelen we via het strand naar de haven waar we morgen op de zeilboot zullen stappen. Het is een erg grote haven, maar we vinden de juiste pier en de Paulina, 'onze' boot, ligt er ook al. De haven is erg uitgebreid met restaurants, een winkel, veel toiletgebouwen. Het is ondertussen goed warm geworden en langzaam lopen we terug naar de hotelkamer. We drinken veel water en doen een tukje. Later op de middag lopen we door de smalle straatjes van Sukosan. Het is er rustig, alles gaat zeer ontspannen. De jeugd zit te drinken en er zitten verschillende vrouwtjes met zwarte kleding. We eten een lekker citroenijsje. Het is warm. Op een terras in de schaduw gaan we zo zitten, dat we dat hele kleine beetje wind kunnen vangen, dat zo dicht bij het water waait. Zodra je wat verder landinwaarts gaat, is het windstil. Een halve liter bier kost € 2. We eten bij een restaurant met lokale specialiteiten. Boven is een groot overdekt terras waar we aangenaam kunnen zitten. De gerookte ham die we als voorgerecht krijgen, smaakt hemels. Voor € 5 krijg je een grote schaal helemaal vol. Geweldig. Het is een stuk goedkoper dan in Nederland. Voor voorgerecht, hoofdgerecht, wijn, water, dessert en koffie zijn we met z'n vieren € 100 kwijt. Het smaakt allemaal erg goed en de porties zijn ook niet bescheiden. Erg aangenaam allemaal.

Zaterdag 30 juniSukosan, zeilen naar het eiland Zut

Een rustige dag vandaag, want pas vanmiddag om 17:00 uur kunnen we ons melden bij de jachthaven waar we voor een week een zeilboot hebben gehuurd. Tijdens het ontbijt maken we plannen om de dag door te komen. We moeten om 12:00 uur uiterlijk uitchecken. De eigenaar van het hotel had al aangeboden om ons weg te brengen en daar maken we graag gebruik van. Als men hoort, dat dat pas om 16:00 uur hoeft, bieden ze ons aan om onze kamers zo lang te laten houden, want er komen geen nieuwe gasten. Dat is heel erg prettig. Wij gaan naar strand tegenover het hotel, 40 meter lopen. Een deel is met stenen bezaaid, de rest met gras met stenen. Gelukkig staan er overal bomen met de hoognodige schaduw. Zowat iedereen zoekt een boom uit en slechts enkele mensen liggen in de zon. Het is er rustig. Een deel van het water is afgezet en verboden voor boten, zodat men lekker kan zwemmen. Wij lezen in de schaduw een boekje. Er staat een klein beetje wind, waardoor het goed uit te houden is. In de schaduw wijst onze thermometer meer dan 30° aan. Er zitten wel wat grote mieren, die erg kriebelen, maar niet bijten. Tegen half drie gaan we naar onze kamer, douchen, inpakken en een tukje doen. Om 16:00 uur worden we weggebracht naar de haven, naar Asta Yachting, waar wij een zeilboot hebben gehuurd via Sail-Events. We gaan naar het kantoor om alles te regelen. Het is er rustig, we zijn de enigen; wel blijkt onze schipper al de hele middag op de boot te zijn; als we dat geweten hadden, waren we eerder gekomen. Maar 's middags was het in het kantoor wel een gekkenhuis geweest met alle vertrekkende en komende gasten. Onze boot is een Hansa 400 en heet Paulina. We moeten over een smalle loopplank om op de boot te komen. Er zijn drie cabines en twee toiletruimtes. Op advies van onze schipper Alex doen we snel boodschappen, zodat we vandaag nog kunnen vertrekken. Ook dat wisten we niet. Ons was verteld, dat we de eerste nacht in de haven zouden blijven. Er is een supermarkt op het terrein en we vullen een winkelwagen met water, wijn, bier, brood, beleg, snacks, wc-papier, vuilniszakken en een fles travarica, op aanraden van Alex. Dat is de plaatselijke jenever. We varen drie uur op de motor naar het eiland Zut, dicht bij het Kornati N.P. De kortste weg is tussen de eilanden Ugljan en Pašman die met elkaar verbonden zijn met een brug, maar die brug is voor ons te laag. Daarom varen we om Pašman heen. Na een uur of twee zien we een paar dolfijnen die een hele tijd bij ons in de buurt blijven zwemmen. Erg leuk. We nemen er een biertje op, dat al koud is, omdat we dat koud gekocht hebben. Het duurt een tijd voordat de wijn en andere spullen koud zijn in de koelkast. Het is al bijna donker als we bij Konoba Sandra aankomen. Omdat we bij een restaurant liggen en daar gaan eten, hoeven we geen liggeld te betalen. In een fuik in het water zit een enorme kreeft met grote haken. Een geweldig beest. In het restaurant kijken we mooi uit over de boten die er liggen. We zitten daar heerlijk.

Zondag 1 juliZeilen naar Vrulje op het eiland Kornat

Carlo is jarig en hij krijgt cadeautjes. O.a. een fles Jim's Nr. 1 uit Dali die we in het voorjaar uit China voor hem hebben meegenomen. Al voor het ontbijt liggen we in zee die een temperatuur van een graad of 24 heeft. Het water is heel helder en we zien veel komkommers, hele scholen vissen en enorme schelpen die vast staan op de bodem. Kleine visjes springen op uit het water en de grote gaan daar achter aan om ze op te eten. Het is al vroeg warm en er is geen wolk te zien. Voor we om 11:00 uur vertrekken, gaan we nog een keer zwemmen. Dat koelt lekker af. We vertrekken op de motor en als we net onderweg zijn, nemen we een slokje travarica, dat in je in één slok achterover hoort te slaan. Na een uurtje komt er wat wind en kunnen we gaan zeilen. De mannen helpen mee, de vrouwen kijken toe. We vinden het wel wat vreemd, dat al het serviesgoed los in de kastjes staat. Telkens als we overstag gaan, horen we de hele boel schuiven. Als we rustig aan het zeilen zijn, nemen we weer een drankje. Een ontspannen vakantie! We moeten wel oppassen met verbranden. Het gaat heel hard met de hete zon en door de wind heb je dat niet zo in de gaten. Zolang we varen, voelen we wind en zoeken we de schaduw op. Er liggen hier heel veel eilandjes die allemaal deel uitmaken van het Nationaal Park Kornati. In dit gebied komen geen veerponten, dus als je ze wilt bezoeken, moet dat met een eigen boot. Onderweg zien we twee keer dolfijnen. Waar we ze gisteren zagen, zwemmen ze meestal rond; hier zijn ze eigenlijk bijna nooit, volgens Alex. Die maakt er een sport van om andere boten in te halen. We meren af bij de grootste plaats in de buurt: Vrulje met wel een stuk of twintig huizen. Vooraf hebben we een mooie plaats gereserveerd en we leggen pal voor een terras aan. We duiken meteen weer het water in om af te koelen en douchen later aan boord. Eerst met de buitendouche, later de binnendouche, omdat hier geen toiletgebouwen zijn. We gaan eten bij Konoba Robinson en hoeven wederom geen liggeld te betalen, omdat we daar aangelegd zijn. De meeste boten liggen aan de andere kant van de kleine baai, wat dichter bij het dorpje. Het restaurant ligt wat hoger, waardoor we mooi overzicht op de haven en de baai hebben. Carlo trakteert vanwege zijn verjaardag en we eten heerlijk uitgebreid met voorgerechtjes, grote vissen, aardappelen, groente, salades en heel veel wijn. Lekker.

Maandag 2 juliZeilen naar Brbinj op het eiland Dugi

Het is 's nachts erg warm in onze kleine hutten, ondanks dat we alle ramen zover mogelijk open zetten. Het koelt buiten gewoon weinig af. We zwemmen weer voor en na het ontbijt. Het gaat allemaal erg rustig aan en ontspannen. Op de motor varen we Kornati N.P. uit door een slechts zes meter brede doorgang tussen de eilanden Katina en Dugi. Het is druk op het water. Er is weinig wind met een wolkeloze hemel en heel erg warm. We stoppen in Sali, een voor dit gebied groot dorp. We gaan pizza eten en bier drinken. Daarna doen we boodschappen in de plaatselijke supermarkt die zowat voor de boot ligt, zodat we niet veel hoeven te sjouwen. De eindplaats voor vandaag is Brbinj, een gehucht met wat huizen en een restaurant. Het liggeld is 264 kuna omdat we aan de kade liggen. Als je buiten het dorp voor anker gaat, is het een stuk goedkoper. Maar dan moet je wel roeien als je naar het dorp wilt. Naast ons liggen drie identieke luxe motorjachten met daarop zes mensen die alles samen doen. Aan het eind van de middag zetten ze op de kade een opklaptafel neer waaraan ze staande een liter drank (sangria?) drinken. Dan klappen ze de tafel weer in, wat ze heel veel moeite kost, en gaan weer aan boord. Het is erg warm en niemand heeft veel puf om wat te doen. We zwemmen wat en hangen wat rond. We eten bij Antonio en we houden het rustig. We drinken vooral veel water. 's Nachts slapen we allemaal slecht door de hitte en de vele muskieten die er zitten. Het is bijna volle maan.

Dinsdag 3 juliZeilen naar Molat op het eiland Molat

We halen een paar extra flessen met zeven liter water, want het belooft weer een erg warme dag te worden. Zelfde als gisteren: zwemmen, ontbijten, zwemmen, boot klaar maken en om half 11 vertrekken we. Eerst weer op de motor, later zeilen. Op het achterdek hebben we het zeil gespannen om daar in de schaduw te kunnen zitten. Maar dan zit je uit de wind. Voorop zit je lekker in de wind, maar moet je meer moeite doen om in de schaduw te blijven. We hebben het er maar druk mee. Het is vandaag redelijk zeilweer; de wind had nog wat harder gemogen, maar we klagen niet. Doordat er wat wind staat, lijkt het alsof het wat minder warm is, maar dat is het eigenlijk niet. We zeilen een heel stuk tot Molat-eiland, naar het dorpje Molat. We liggen in de haven aan de kade, maar er is geen water, geen elektriciteit en geen toiletgebouw. Vanwege het ontbreken van de eerste twee betalen we minder liggeld. Het kost nu 180 kuna. Van dat ontbreken van toiletgebouwen snappen we eigenlijk niets, want wat moet je dan? Aan boord is wel een wc en douche, maar die loost direct in het water. De enige mogelijkheid is om ergens wat te gaan eten of drinken en daar naar de wc te gaan. Maar waar wij gaan drinken, is ook geen water en is de wc afgesloten. Als er geen andere mogelijkheid is, houden we het op tot open water en gaan dan op de boot naar de wc. In Molat stikt het van de muskieten en we gaan in de plaatselijke supermarkt op zoek naar spray. Dat hebben ze niet; wel van die dingen die je in het stopcontact moet steken, maar als er geen elektriciteit is, heb je daar ook niets aan. Op het terras drinken we biertjes: ‘gewone’ biertjes zijn een halve liter; 30 cl is een kleintje. Gerda vraag het personeel om muskietenspray en die komt meteen met een spuitbus aanzetten. We sluiten alle ramen aan boord en spuiten de boel onder. Even later liggen er talloze lijkjes in de boot. We zetten de ramen weer open vanwege de lucht en slapen vrij goed wegens het ontbreken van gezoem. Wel is het soms zo warm, dat het zweet in straaltjes van ons af loopt.

Woensdag 4 juliZeilen naar Silba op het eiland Dugi

's Morgens komt een kleine bestelauto op de kade waar we vers brood kunnen kopen. Dat is lekker handig en we maken er meteen gebruik van. Vandaag is het wat bewolkt, vochtig klam, geen wind en we varen de hele dag op de motor nog wat verder naar het noorden. Onderweg zien we een in 1993 gezonken schip, dat nog half boven water uitsteekt. We komen vroeg in Silba aan dat op het eiland Dugi ligt; zo rond 13:30 uur. Ook hier geen water, elektriciteit en toiletgebouw. Havengeld 240 kuna. We kunnen wel doorvaren naar Premuda, maar daar kunnen we niet in een haven liggen en zouden we voor anker moeten gaan. Wat inhoudt, dat als we aan land zouden willen, we zouden moeten roeien. En daar hebben we geen zin in. Dus we houden het lekker rustig vanmiddag. We eten een hapje, drinken een sapje, lezen een boek en gaan aan het eind van de middag het dorpje bekijken. Het is een wat groter dorp met verschillende terrassen en restaurants. We eten zoals gewoonlijk lekker buiten en vandaag houden we het rustig zonder voor- en nagerecht. We zitten bij een restaurant wat verder uit de kust. Vlakbij de haven drinken we nog een biertje en zien de volle maan als een rode bol opkomen. Hij klimt snel omhoog langs de donkere lucht en wordt dan weer 'gewoon' geel. Wel hangt er een grote gloed omheen. De boot ligt dit keer met de neus naar voren waardoor de loopplank vreemd scheef staat. Daar zijn we niet echt blij mee. Maar we redden het zonder in het water te vallen en we sluiten de avond af met een borrel aan dek. Naast ons ligt een boot vol met Zweden die de hele avond al zitten te zuipen. Als wij naar bed gaan, doen zij dat gelukkig ook. Zowel de Zweden als de mensen van de boot aan de andere kant hebben volgens ons weinig benul van zeilen. Ze weten niet eens aan welke kant van het touw ze moeten trekken en dat touw binden ze vervolgens zo vast, dat het bij de eerste de beste wind los zou raken. Ze hebben mazzel, dat er geen wind is.

Donderdag 5 juliZeilen naar Sutomišcica op het eiland Ugljan

Na het ontbijt duiken we de zee is om af te koelen. Het water is heerlijk verfrissend. Het is ook erg helder en we zien veel vissen. Het is weer warm vandaag en er staat weer geen wind. We drinken koffie op de kade voor we vertrekken en zien verschillende mensen met streepjestruien en -jurken. Soms lopen die streepjes helemaal niet door aan de zijkant, wat een erg lelijk gezicht is. Een moeilijk lopende vrouw heeft wel een doorlopend streepje, maar zij zelf loopt niet door. We varen op de motor naar het zuiden, weer richting Zadar. We halen de achterkap van de boot omlaag om meer wind te vangen. Zo kunnen we in de wind en in de schaduw zitten. Zeilen is er niet bij. Wel weer een paar dolfijnen. Altijd leuk. We dobberen rustig verder. Toch verandert het weer en kunnen we 's middags nog drie uur zeilen. Dat gaat vrij rustig, want erg veel wind is er niet. Martijn en vooral Carlo nemen het roer over. We overnachten in de grote haven van Sutomišcica op het eiland Ugljan. Er is water, elektriciteit en een groot, schoon toiletgebouw. Het liggeld is wel hoog: 450 kuna voor een nachtje. Maar we maken wel uitgebreid gebruik van de faciliteiten. We laten ons het koude bier op het terras goed smaken en eten later in het bijbehorende restaurant waar ze een lam aan het spit hebben klaar gemaakt. We bestellen dat allemaal en we krijgen een hele grote schotel met veel vlees. Lekkere rode wijn er bij. Op het achterdek van de boot borrelen we nog wat na. De plaatselijke bevolking is overal uiterst vriendelijk en je krijgt een grote glimlach als je een woordje Kroatisch tegen ze spreekt. Vlak bij ons ligt een enorm jacht; op de bovenste verdieping zitten een paar mensen die zich laten bedienen.

Vrijdag 6 juliZeilen naar Kukljica op het eiland Ugljan

We hebben besloten om vanavond in een baai voor anker te gaan liggen en daarom doen we eerst boodschappen, zodat we zelf kunnen koken. Vandaag is het maar een klein stukje en we vertrekken daarom wat later. Eerst drinken we nog koffie in een restaurant aan de haven en doen wat boodschappen. Voor de verandering staat er een behoorlijke wind. Windkracht vijf tot zes. Hebben we op de laatste dag toch nog goed zeilweer. De boot ligt soms wel heel erg schuin in het water en dat vinden we wel leuk. Dicht bij brug tussen Ugljan en Pašman hadden we willen ankeren, maar de hoge golven maken dat niet mogelijk. We varen naar Kukljica op het eiland Ugljan en gaan weer in de haven liggen. Kosten voor het liggeld bedraagt 360 kuna; er is water en elektriciteit en een klein toiletgebouw, dat echter nogal een eind weg ligt. Toch gaan we even douchen en naar de wc. We maken pasta carbonara en drinken er de nodige biertjes en wijntjes bij. Na het eten lopen we een rondje, we liggen midden in een dorp, en eten een ijsje. Dat is echter niet lekker. We proeven nauwelijks dat het citroenijs is. In Sukosan was dat veel lekkerder. Op een boot even verderop zit een groepje oude mannen luidkeels Kroatische liederen te zingen. Klinkt heel gezellig. Meestal varen de zeilboten de voorlaatste dag terug naar Sukosan, omdat deze 's morgens om uiterlijk 9:00 uur gecheckt moeten zijn. Alex, onze schipper, vindt dat maar niks en daarom liggen we de laatste avond op het eiland Ugljan tegenover Sukosan. Je hebt nu nog het gevoel weg te zijn; in Sukosan is het afgelopen. Vanuit de jachtclub wordt er gebeld of er problemen zijn, maar die zijn er gelukkig niet.

Zaterdag 7 juliZeilen naar Sukosan, naar Zadar

Vroeg op om het laatste half uurtje naar Sukosan te varen. We pakken alles in, gooien vuilnis weg, tanken 55 liter brandstof (560 kuna), laten de boot inspecteren, checken uit, nemen afscheid van Alex en gaan op het terras van de haven ontbijten. Totaal hebben we 310 kilometer gevaren. Het is net negen uur en we kunnen pas om 12:00 uur in ons appartement in Zadar. Alle tijd dus. We krijgen gebakken eieren met vlees, een grote schotel met rauwe ham, kaas en olijven. Lekker. Om 10:30 uur zijn we het zat en nemen een taxi naar Zadar. We hebben een appartement in de oude stad; drie hoog zonder lift. De eigenares woont hier normaal, maar verhuurt het in de zomer. Ze zijn nog aan het schoonmaken, maar we mogen wel direct naar binnen. Dat is wel erg prettig. Het is een beetje oubollig, maar erg leuk om in zo'n appartement midden in de oude stad te zitten. We frissen ons wat op en gaan de stad in. Overal terrasjes, winkels, restaurants en toeristen. Het is weer even wennen, al die mensen. In de meeste straatjes is het erg warm, in sommige waait een heerlijk briesje. We kopen wat water, wijn en bier en zetten dat koud in de koelkast. Aan het eind van de middag drinken we eerst 'thuis' een biertje voordat we de stad in gaan. We slenteren wat rond en belanden op een terras aan zee met een heerlijk koud biertje. Daarna eten we ergens achteraf. Op de drukste pleinen staan hele kleine tafeltjes die bovendien erg dicht op elkaar staan. Daar hebben we niet zo'n zin in. Wij eten lekker in een tuin; heerlijk rustig en heel erg lekker. En nog goedkoop ook. We zijn € 15 p.p. kwijt. In het straatje van het appartement belanden we op een terrasje. Het is er vrij vol en er lopen heel wat mensen langs. We geven op iedereen commentaar en letten vooral op de al dan niet doorlopende streepjes.

Zondag 8 juliZadar

Eerst kopen we vers brood en gaan we ontbijten. We lopen vroeg de stad in om de grootste hitte te mijden. De oude stad is niet echt oud (verwoest in de tweede wereldoorlog), maar wel aardig gerestaureerd. We dwalen een hele tijd rond, drinken koffie, een biertje en vinden mensen die aan een hardloopwedstrijd in de volle zon bezig zijn, niet helemaal verstandig. Daarna doen we een dutje. Tegen de avond is overal in de smalle straten de zon verdwenen en is het wat 'koeler'. 's Avonds kunnen we altijd buiten zitten zonder trui of jas en dat is wel erg lekker. We gaan cocktails drinken: mojito, caipirinha en daiquiri. Daarna slenteren we nog een stukje, drinken een fles wijn op een terras en gaan chic uit eten. We zitten bij de kleine oude haven, heerlijk aan het water. We nemen allemaal een menu van vijf gangen. Vooral het tussengerecht van garnaal met truffel smaakt prima.

Maandag 9 juliNaar Bilice

We worden vroeg wakker van kakelende meeuwen, luid zingende zwaluwen en een schoonmaakmachine. Het is al vroeg druk op straat. In veel tentjes zit de plaatselijke bevolking koffie te drinken en een krantje te lezen. We gaan vandaag naar Bilice. We hebben een auto gereserveerd, die op de parkeerplaats voor de brug afgeleverd wordt. Hij komt iets te laat, maar hij komt gelukkig. Een lekker ruime auto met veel bagageplaats en, niet onbelangrijk, airco. Er heerst hier nog altijd een hittegolf. Normaal gesproken zou het in deze tijd van het jaar een graad of 26 moeten zijn met af en toe een uitschieter naar 30. Maar 's middags komt elke dag de temperatuur niet onder 35°. De Kroaten hebben zelf ook last van de warmte. Ons hoor je echter niet klagen. Wij wilden graag naar de warmte en die hebben we dan ook. En als we het weer uit Nederland horen (regen, 15°; het wil maar geen zomer worden), zijn we meer dan tevreden. We rijden eerst een stukje naar het noorden, naar Nin. Dat is een middeleeuws plaatsje op een eiland, verbonden met een brug en omgeven door inhammen en lagunes. Vroeger was het een echt Romeins stadje met een drukke haven. Er is nog een aantal Romeinse overblijfselen te zien. Even buiten de plaats ligt de kleine, stenen St. Nicolaaskapel. Zo'n dertig kilometer verderop ligt Novigrad waar we de auto parkeren en een stukje rondwandelen. Het is een langgerekt dorp aan de rand van een soort fjord waar de vissersboten liggen afgemeerd. Een flesje fris kost er 12 kuna, € 1,50. We gooien de tank van de auto vol en zijn voor 39 liter 390 kuna kwijt; dat is iets meer dan € 50 en dat vinden wij een mooie prijs. Ons appartement in Bilice heeft op internet slechts één wat mindere reactie en dat is, dat het moeilijk te vinden zou zijn. Maar wij hebben de coördinaten en met behulp van de GPS rijden we er via allerlei kleine smalle straten in een rechte lijn naar toe. Het is een ruim, licht, schoon appartement met een zitkamer met grote open keuken, een balkon, drie slaapkamers en twee badkamers. Helemaal prima. We zitten wel een stukje buiten het dorp, zodat we besluiten om zelf te gaan koken. We gaan op zoek naar een grote supermarkt. We zien overal borden met aanwijzingen van supermarkten, maar we rijden een hele tijd rond voordat we er ook echt een vinden. Dat is wel een grote, zodat we alles van onze gading kunnen vinden. We kopen o.a. kippenpoten en cevapcici, gekruide rolletjes gehakt. Weer terug in het appartement zetten we de wijn tijdens het bier drinken in de vriezer om hem koud te laten worden. Als de zon ondergaat, is het heerlijk buiten op het terras. We draaien een was in de wasmachine en hangen die buiten in de schaduw. Binnen een uur is alles droog. Lekker om alle zweet uit de kleren te wassen, zodat alles weer fris is.

Dinsdag 10 juliBilice, Krka N.P.

Na een uitgebreid ontbijt rijden we naar Krka N.P. Bij Lazovac moeten we de auto parkeren en gaan we verder met een bus (95 kuna p.p.) die ons aan de rand van het water brengt bij Skradinsk buk. We kopen daar meteen kaartjes voor de boot van 12:00 uur (130 kuna) en hebben vóór die tijd anderhalf uur om rond te wandelen. Het is een prachtig gebied met veel groen water, vissen, libellen, waterplanten. Heel veel groen in allerlei verschillende tinten. We slenteren naar diverse uitzichtpunten en zien verschillende watervallen. De boot zit vol met vooral veel Italianen waarvan de meeste vrouwen in bikini zitten. We maken een tocht over de rivier de Krka naar Visovac. Dat is een klein eiland waar een Franciscanenklooster staat. De vrouwen moeten allemaal een T-shirt aan en de meegebrachte honden mogen niet op het eiland. Toch zien we die Italianen mét hond even later aan wal gaan; het is toch niet te geloven. We bekijken het museum en de kloosterkerk. Mooi. We varen verder naar Roški slap waar we nog meer watervallen zien en een poosje rondwandelen voordat we op een terras een ijskoude cola drinken.

Woensdag 11 juliNaar Trogir

Bij het betalen van het appartement krijgen we een portemonneetje met daarop het symbool van de plaats Šibenik. Daar rijden we naar toe en parkeren de auto dicht bij de binnenstad (€ 2,40 voor twee uur). We dwalen een tijd door de mooie oude binnenstad met zijn smalle straatjes en trappen. Het is er niet zo druk en de meeste mensen die er zijn, lopen in groepen (Japanners en Koreanen compleet met handschoenen en mondkapjes) achter paraplu’s aan. Zowel de St. Jacobuskathedraal en het Sint Michaëlfort zijn mooi. Vanaf dat fort hebben we prachtig uitzicht over de oude stad, de kathedraal, de blauwe zee en de eilanden voor de kust. We gaan verder naar Trogir waar we ons volgende appartement hebben gehuurd. De kustweg daar naar toe is prachtig. Primošten ligt op een heuvel op een klein schiereiland en ziet er schitterend uit. In Trogir zitten we in de oude stad en we parkeren onze auto net over de brug. We lopen naar het incheckkantoor waar ze vertellen, dat die lege parkeerplaats een lot uit de loterij is, want daar is nooit een plaatsje vrij. Soms zit het mee... We krijgen twee appartementen in twee verschillende gebouwen midden op het eiland, omdat we beide een terras willen hebben (en hebben besteld). Het zijn kleine kamers op een minuut lopen van elkaar. Het terras blijkt een piepklein balkonnetje in de hete zon en met wat moeite zouden er net vier stoelen op kunnen. Het zij zo. Eerst gaan we een biertje drinken en merken meteen, dat de prijzen hier flink hoger zijn dan we tot nu toe betaald hebben. Daarna gaan we een tukje doen. Onze kamer is erg warm en we zetten de airco op 22°. Na een uur is het er echter nog steeds 30°. En dat voor zo'n kleine ruimte. We voelen wel wat koels uit het apparaat komen, maar het koelt de ruimte niet echt. Als Martijn zich op zijn bed omdraait, horen we een krak en valt er een bodemlat uit zijn bed. Nog een keer draaien: krak, krak, krak. We gaan meteen naar het incheckkantoor en doen ons beklag. Iemand loopt mee en maakt het bed. Martijn test: krak, krak, krak. We krijgen meteen een ander appartement, een stukje verder van het centrum, meer tussen de plaatselijke bevolking. Het is twee keer zo groot, heeft een goed bed, een goed werkende airco en een smal balkon, dat 's middags in de schaduw ligt. We zijn helemaal tevreden. We lopen naar het restaurant waar we eerder op de dag peka hebben besteld. Op weg daar naar toe zien we grote terrassen helemaal vol lopen; veel terrassen waar wij helemaal niet zouden willen eten. 'Ons' restaurant is klein en gezellig. We krijgen peka: een grote schaal met verschillende soorten vlees en aardappelen die op authentieke wijze op een vuur zijn bereid. Het geheel moet een hele tijd langzaam gaar sudderen, waardoor je zoiets vooraf moet bestellen. Het smaakt overheerlijk en is zeker voor herhaling vatbaar. We gaan vroeg terug, want we voelen ons lichtelijk uitgeteld.

Donderdag 12 juliTrogir

We slenteren uitgebreid door Trogir, wat op de werelderfgoedlijst staat. Het is een oud stadje met smalle straten waar overal winkels, appartementen, hotels, restaurants en terrassen zijn. In de haven liggen een stuk of zes enorm grote privéboten waar de bemanning de hele dag aan het poetsen is. Vliegtuigen vliegen laag over om op het vliegveld van Split te landen. We dwalen een poosje door de straten en steken de voetgangersbrug naar het vasteland over. Daar drinken we koffie tussen de plaatselijke bevolking. Een groot deel daarvan (allemaal dikke mensen) zit om 10:00 uur al aan het bier. Hier zijn de prijzen weer zoals we tot nu toe gewend waren. Het appartement voelt heerlijk koel aan als we terug komen, ook al hadden we de airco uitgezet. Buiten is het al vroeg erg warm. Lange siësta vandaag. 's Middags is het zowaar een paar uur bewolkt, maar het blijft warm. Later klaart het weer helemaal op. Als Lia op ons balkonnetje zit, lopen Gerda en Carlo voorbij. We hadden hen blijkbaar goed uitgelegd waar we zaten. We kunnen net met z'n vieren op een rijtje buiten zitten en we hebben wat bier koud staan. We eten pašticada, een typisch Kroatisch gerecht van rundvlees dat minstens 24 uur gemarineerd is in o.a. rode wijn, tomatensaus en uien. Heerlijk. Later op de avond wordt bij elke tent harde housemuziek gedraaid. Vinden we niet leuk.

Vrijdag 13 juliTrogir

Op een klein terras drinken we espresso met water en kunnen we internetten. Daarna slenteren we door de smalle straten en steegjes en zitten een poos op het Ivana Pavla II-plein waar o.a. het Cipikopaleis staat. Dat heeft mooie gotische ramen; momenteel zit er een toeristisch informatiecentrum in. We beklimmen de toren van de Sint Laurentiuskathedraal. Sommige delen van de trap zijn erg smal en kost het enige moeite om de tegenliggers te laten passeren. Mooi uitzicht over de stad. Op een terras langs het water bekijken we de kleding (streepjes) van alle passanten. We blijven ons verbazen over de keuze van sommige mensen. Een vrouwtje in een erg kort doorkijkjurkje bedelt om geld. De mannen aan onze buurtafel vragen wat en voor een paar munten laat ze hen haar tieten zien...

Zaterdag 14 juliNaar Split

We kopen een brood, pakken alles in, checken uit en halen de auto op. Daarvoor moeten we achteruit de straat op rijden, waar een file staat voor de brug. Hoewel ze allemaal maar af en toe even een stukje kunnen rijden en dan weer moeten wachten, laat niemand ons door. Lia stapt uit en houdt de auto's tegen. Vandaag gaan we naar Split, maar we kunnen pas vanmiddag om 14:00 uur het appartement in en aangezien het maar een half uurtje rijden is, toeren we over het schiereiland Ciovo dat via een brug met het vasteland is verbonden. We zien kleine dorpjes waar overal appartementen te huur zijn en waar allerlei kiezelstrandjes liggen aan het mooie blauwe water. Als we naar het vasteland willen, komen we in de lange file voor de enige brug, waardoor het een half uur duurt voor we aan de andere kant zijn. Via Kaštela, een aantal dorpen die in elkaar overlopen, rijden we naar Salona, ook wel Solin genoemd, een oude Romeinse stad. Vroeger hebben daar ooit 60.000 mensen gewoond, nu staan er alleen nog wat resten. Het amfitheater is erg beschadigd, maar de structuur is nog zichtbaar. We rijden verder naar Split waar ons appartement midden in het oude centrum ligt. Het parkeren is een probleem. We proberen de (dure) parkeerplaats die het dichtste bij het centrum ligt, maar die is vol. We rijden rondjes door de soms smalle eenrichtingswegen en vinden zowaar een plekje. Gratis zelfs. We kijken overal, maar kunnen geen borden vinden waarop staat, dat we moeten betalen. Het is wel een stukje lopen met onze bagage; en het is al zo warm. Het appartement ligt binnen het gebied van het paleis van Diocletianus. Het enorme, verlaten Romeinse paleis werd in de vijfde eeuw door de bevolking ingenomen, die er huizen bouwde. We moeten wat trappen op voor ons appartement dat groot en licht is. Het heeft twee slaapkamers, twee badkamers, een zitkamer met ruime open keuken, drie airco's en een dakterras. We kijken uit op de Sint Domniuskathedraal. Eigenlijk hoort het terras bij ons appartement, maar een buurvrouw wil dat ook gebruiken. Zij wil graag daar overdag zonnen (vinden wij veel te warm), wij willen daar 's avonds laat wat drinken. Dus dat bijt elkaar niet. Overal waar we wat drinken, of dat nou koffie, fris, bier of wijn is, nooit kun je iets van nootjes of gebak er bij te koop. We leren van een Kroatische buurvrouw dat pinda's hier kikiriki genoemd worden. Dat is wat makkelijker vragen, maar het helpt niet, want niemand heeft het. Je kunt wel bij een winkel in de buurt wat te snacken halen en op het terras opeten. We eten in een leuk gezellig klein tentje, net buiten de oude stad. Lekker. Als we later op het dakterras zitten, begint beneden bij de kathedraal een opera-uitvoering. Er zit een groot orkest en de zangers zijn gekleed volgens de mode van die tijd. Een aantal genodigde zit er voor op klapstoeltjes. Voor andere mensen is dat gebied afgesloten, maar wij kunnen mooi van bovenaf alles zien. Het wordt live op de tv uitgezonden.

Zondag 15 juliSplit

De wandeling in het oude Split is een tocht door tweeduizend jaar geschiedenis. Het is een mengelmoes van Romeinse huizen, Venetiaanse paleizen, Oostenrijkse gebouwen, antieke tempels en hedendaagse kraampjes, bars en terrasjes. We zien alle poorten van de oude stad, de waternimfen op het badhuis, het Plein van de Republiek wat een imitatie is van de Piazza San Marco in Venetië, de Uurwerktoren, tal van paleizen, smalle straten, pleinen, oude huizen, mooie ramen. Mooie stad. We eten 's avonds op een klein terrasje onder een grote boom. En in die boom zitten kleine vogeltjes die ons onder schijten. Gelukkig raken ze het eten niet.

Maandag 16 juliSplit

We lopen eerst de Marjan op, een heuvel vanwaar we mooi overzicht over de stad hebben. Daarna bezoeken we de ondergrondse gewelven van het paleis waar niet zo veel aan is. Je krijgt alleen wel een idee hoe groot het vroeger is geweest. Daarna naar de kathedraal met zijn schatkamer, zijn crypte en de klokkentoren. Ook hier mooi uitzicht o.a. op ons appartement met ons dakterras. In de tegenoverliggende Jupiterkerk staat een beeld van Johannes de Doper en een grote doopvont.

Dinsdag 17 juliNaar Mostar (Bosnië-Herzegovina)

Het is vandaag zowaar wat minder warm; zo tegen de dertig. Er staat wat meer wind, wat misschien de oorzaak is. Lekker. We rijden langs de kustweg naar Mostar in Bosnië-Herzegovina. We mijden de snelweg, want de kustweg is veel mooier en we hebben de tijd. Bij Omis is het zeker een half uur filerijden. De oorzaak blijkt een agent die aan de andere kant van de brug, waar iedereen over heen moet, het verkeer regelt. Overal langs de kant zien we appartementen te huur staan. Ook staan er regelmatig mensen langs de kant van de weg met zelfgemaakte borden die appartementen aanbieden. De grensovergang gaat zeer voorspoedig. We maken een stop in Pocitelj, een versterkt dorp. We zien een minaret, een 15de eeuwse donjon, de Hadj Halikja-moskee en de resten van een medressa. Het ziet er mooi uit. In Mostar is het erg druk met toeristen. Je ziet auto's uit heel Europa en vooral veel Oost-Europeanen. Het valt ons op dat de borden langs de kant van de wegen op twee manieren worden weergegeven: in het westerse en het Servische, cyrillische alfabet. We zitten in Bed&Breakfast Leijla, een paar minuten lopen van het centrum. We hebben ruime kamers en er is een parkeergarage. We worden ontvangen met zelfgemaakte limonadesiroop, Turks fruit en watermeloen. Ze zijn hier erg aardig. Maar dat zijn ze eigenlijk overal wel. We zitten nu wat verder het binnenland in en de temperatuur loopt toch weer op tot ruim boven de dertig. We wandelen naar de oude brug, die in de Balkanoorlog is verwoest. Deze is opnieuw opgebouwd en dat is voor de bevolking erg goed. Daar komen tenslotte te toeristen op af. De brug is erg glad en het is maar goed dat er treden liggen, anders zou je amper naar boven komen. De straten er om heen zijn helemaal bevolkt met souvenirstalletjes. We kijken wat rond, halen marken (200 mark voor € 100) en gaan op zoek naar een terrasje waar ze bier verkopen. Dat doen ze niet allemaal; een deel van de bevolking is moslim en die verkopen dat niet. Een ander deel is christen en samen hebben ze de meerderheid. De minderheid wordt gevormd door Serviërs die tussen de andere bemiddelen. 's Middags is het druk met toeristen en 's avonds merken we dat dat vooral dagjesmensen zijn. Het is er dan een stuk rustiger. Het is er erg goedkoop. Met z'n vieren eten we voor € 35 inclusief wijn.

Woensdag 18 juliMostar

Mostar is de hoofdstad van het kanton Herzegovina, een stad met middeleeuwse, Osmaanse architectuur. De oude brug was sinds de bouw in 1566 het symbool van de stad. In 1993 werd ze door Kroatische bombardementen volledig verwoest. In 2004 was de wederopbouw klaar. Op veel plaatsen in het centrum kun je de brug zien liggen. Ook al is hij nieuw, hij ziet er indrukwekkend uit. We bezoeken het Kajtaz Huis uit de 18e eeuw. In de oorlog is de mannenkant helemaal verwoest, maar het vrouwendeel is nog grotendeels in tact. We krijgen een rondleiding van de kleinzoon van de vrouw die hier altijd gewoond heeft. Het is in oude staat gelaten en ook de voorwerpen en boeken die er liggen, zijn oud. Iets verderop staat de Šejh Jujino Turbe uit 1831, een tombe ban een bekende schrijver uit Mostar. De Koski Mehmed-Pašina džamija-moskee is open voor bezoekers. We mogen overal kijken en fotograferen zolang we maar op de groene kleden blijven en niet op de tapijten gaan lopen. Vanaf de minaret hebben we mooi uitzicht over de stad. De hamam, het badhuis, is wel oud, maar binnen zitten een cafeetje en een informatiecentrum. Het is druk in de stad met toeristen. Iedereen loopt op platte schoenen, want met hakken kun je haast niet over de ronde keitjes lopen. Het is alweer warm, 33°, maar daar zijn we eigenlijk ondertussen aardig aan gewend. Op het terras waar we 's avonds eten hebben we uitzicht op de verlichte brug en op de verlichte Koski Mehmed-Pašina džamija-moskee. Mooi.

Donderdag 19 juliNaar Dubrovnik (Kroatië)

We willen de rekening van het hotel met de creditcard betalen aangezien in de gegevens op internet vermeld stond, dat dat kan. Maar dat is niet zo, zodat we eerst geld moeten gaan pinnen. Bij het betalen van het hotel krijgen we allebei een presse-papier waar de brug op staat. We rijden vandaag terug naar Kroatië, naar Dubrovnik, maar niet via de snelste route. We maken een omweg via Nevesinje en Gacko om wat meer van Bosnië-Herzegovina te zien. Eerst gaan we naar Blagaj, waar de bron van de rivier de Buna ontspringt. Er staat een tekké, een soort universiteit, die we kunnen bezoeken, nadat we helemaal ingepakt zijn met lange doeken en sjaals. Het is een traditioneel Ottomaanse gebouwtje met studiezalen, gebedsruimte, hammam en een keuken. We drinken er koffie en die wordt opgediend in koperen kannetjes en bordjes. Ziet er heel leuk uit. De weg maakt vele bochten en langzaam maar zeker gaan we omhoog naar een hoogvlakte op 1150 meter. De weg is goed, het landschap in het begin kaal, daarna steeds groener. Er is weinig verkeer, amper huizen langs de kant, soms wat koeien midden op de weg die niet voor ons opzij gaan. Door de vele bochten schiet het niet erg op. Na Gacko wordt de weg rechter en gaat het vlotter. Op borden staan soms waterpunten vermeld waar drinkwater de grond uit komt. Erg handig. Onze resterende 34 marken zetten we om in benzine. Bij de grensovergang staat een aardige rij en als wij aan de beurt zijn, mogen we zo door rijden. De kustweg naar Dubrovnik is erg mooi. Op sommige plaatsen zien we de oude stad mooi liggen, maar omdat de weg smal en druk is, kunnen we er niet stoppen. We moeten vandaag ook onze auto inleveren en we hebben afgesproken om deze om 17:00 uur op de parkeerplaats bij de oostelijke toren in te leveren. Dus moeten we daar een parkeerplekje zien te vinden. Het is er hartstikke druk en sommige auto's staan zelfs dubbel geparkeerd. Bij het tweede rondje is het raak: een auto pal voor ons verlaat zijn plekje. We hebben weer mazzel. Ons appartement ligt in de oude stad van Dubrovnik en is alleen te voet toegankelijk via smalle straten en heel veel trappen. Door de opgestuurde beschrijving kunnen we het makkelijk vinden. We hebben een kleine kamer met kleine, onhandige keuken, drie grote slaapkamers, twee badkamers en een buiten. Een ruim deel is alleen voor ons, andere delen kunnen we ook gebruiken samen met gasten die in een ander appartement zitten. De eigenaren hebben er een heel stuk tuin bij (zo'n beetje de enige in de oude stad) met veel kiwiplanten, tomaten, vijgen en andere planten. Het ziet er gezellig uit. We maken een klein rondje door de plaats en willen op de Placa, de hoofdstraat, wat drinken. Het bier is er echter belachelijk duur: 50 kuna in plaats van de gebruikelijke 15. We weten dat Dubrovnik duurder is dan de andere plaatsen, maar dit is wel heel veel geld voor een halve liter. We lopen twintig meter een straatje in en vinden een terras waar het bier 20 kuna kost. We blijken bij de kroeg te zitten waar het vol zit met plaatselijke oude mannetjes. We eten bij restaurant Domino, pal naast ons appartement. Het ziet er luxe uit en zit zowat vol. We krijgen de laatste tafel, daarna zitten mensen op banken te wachten totdat ze kunnen eten. Het eten smaakt ons allemaal erg goed en het is helemaal niet zo duur als het er uit ziet: 730 kuna inclusief drank.

Vrijdag 20 juliDubrovnik

In onze reisgids staat een wandeling vermeld die we willen lopen en die begint bij de Pile-poort. Als we daar aankomen, zien we een informatiecentrum en vragen naar strand en een tour naar Montenegro. Die laatste raden ze ons voor morgen aan; dan is het n.l. wisseldag van de grote cruiseboten en zal Dubrovnik overspoeld worden met toeristen. Ook zal het weer gaan veranderen, zeggen ze. We gaan terug naar het appartement en beslissen met z'n vieren om voor morgen te boeken. We beginnen opnieuw aan de wandeling. Het is al erg druk; overal zie je grote groepen toeristen die achter paraplu's aanlopen. We bekijken o.a. De Onofriofontein, het klooster van de H. Clara, de H. Verlosserskerk, de Placa en allerlei kleine straatjes die daar op uit komen. Het Paleis van de Rector is erg mooi; het is in de loop van de geschiedenis verschillende keren verwoest door buskruitontploffingen, brand en aardbevingen. Op hetzelfde terras van gisteren drinken we wat en ook nu zitten en hangen er voornamelijk oude mannetjes. Die drinken koffie, bier of nog iets sterkers: een scheut in een breed glas met een schijf citroen erbij. We dwalen nog wat verder en komen bij de oude haven en de markt. De laatste is echter alleen voor toeristen met wat fruit, maar vooral souvenirs.

Zaterdag 21 juliDubrovnik, dag naar Montenegro

Bij het Hilton hotel vertrekt de rit naar Montenegro. We zitten met z'n twaalven in een ruim aircobusje; met chauffeur en gids. De paspoortgegevens worden meteen genoteerd op een lijst die nodig is bij de grens. Zowel Kroatië als Montenegro behoren nog niet tot de Europese Unie en dan is dat nodig. Kroatië uit duurt ongeveer twintig minuten en daar krijgen we weer een stempel in het paspoort. Montenegro in duurt slechts tien minuten. De gids vertelt, dat dat redelijk snel is. Wij zitten aan het begin van het hoofdseizoen en als het echt druk wordt, als de scholen weer beginnen, kan dat best wel eens drie uur duren... Men gebruikt hier de euro als nationale munt; na een paar maanden steggelen met Europa hebben ze daar toestemming voor gekregen. Wel handig, dat we wat euro’s van huis hebben meegenomen. De kustweg naar Kotor is erg mooi. De Baai van Kotor vormt een groot fjord van 350 meter en is omgeven door steile toppen en ravijnen. We stoppen even bij het dorp Perast en zien daar twee eilandjes in het water liggen. Sv. Djordje herbergt o.a. een kapel uit de 12de eeuw en Gosps od Skropjela is kunstmatig en heeft een barokke kerk uit de 17de eeuw. Een plaatselijke gids geeft ons een rondleiding door Kotor. Deze oude plaats ligt tussen de zee en een steil klif en staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De binnenstad bestaat uit een labyrint van straatjes en geplaveide pleintjes en heeft verschillende kerken en torens. Onder een enorme boom op een klein plein drinken we wat. 0,33 liter bier is goedkoper dan een flesje frisdrank. We rijden door naar Budvah, o.a. bekend van een James Bondfilm, die hier echter niet is opgenomen. De plaats staat vol met onafgebouwde hotels en appartementen. Het hotel op Sveti Stefan is wel af. Het ligt op een schiereiland dat helemaal hotel is. De goedkoopste kamer kost € 800 per nacht en als je alleen maar op het strand wilt verblijven, kost dat € 70 per dag. We lunchen in een restaurant aan het water, waardoor we hopen enige wind te vangen. De temperatuur is tijdens ons verblijf elke dag boven de 35° gekomen. De oude stad is vrij klein, maar erg mooi; hij leeft meer dan Kotor en het ziet er gezelliger uit. We rijden terug naar Kroatië; niet de hele weg om het fjord heen, maar steken de Straat van Verige met de pont over. Er varen meerdere ponten en het gaat vrij snel. Wel is het zaak om goed op te letten en op tijd op te rijden. We zien wel rijen met wachtende auto's, maar als men de pont op kan, dringt iedereen zich naar voren. Bij de grens gaat Montenegro uit erg snel; aan de andere kant, Montenegro in, staat een enorme file. Kroatië in valt ook mee: twintig minuten. In de haven van Dubrovnik ligt een grote vijfmaster voor anker. Prachtig gezicht.

Zondag 22 juliDubrovnik

We lopen heel veel trappen omhoog om boven Dubrovnik uit te komen en een mooi zicht op de oude stad te krijgen. Gelukkig lopen we maar een keer verkeerd. Er staat nergens wat aangegeven en dan is het gokken welke lange trap je moet hebben. Sommige komen alleen bij huizen uit en heb je geen uitzicht. We blijven een hele poos kijken en genieten van het uitzicht. Er ligt een enorm grote cruiseboot waaruit mensen met kleine bootjes naar de kant worden gebracht. Wat een gevaarte. We zien vandaag zowaar wat wolken. Niet dat het daardoor afkoelt. We kopen een flesje fris en gaan dat op de bank bij het Paleis van de Rector in de schaduw opdrinken.

Aan het eind van de middag dwalen we weer door de straatjes. Het is dan wat rustiger dan midden overdag. We eten bij Wanda, een Italiaanse tent waar we al eerder gegeten hebben. Het eten is prima en de bediening vlot en aardig. We worden herkend en we krijgen gratis een glaasje prosecco. Ook nu smaakt het eten prima. Als we in later in onze tuin nog een wijntje drinken, we zitten buiten onder een dicht bladerdak, horen we zowaar heel even een paar druppels regen. Als we die in de open lucht willen voelen, is het alweer over. Het is nog steeds even warm.

Maandag 23 juliDubrovnik

We maken de wandeling over de wallen, die ongeveer 2 kilometer lang zijn. Van alle kanten zien we de stad liggen. We zien o.a. 'de mannen met de hamer' in een van de klokkentorens. Vandaag is het redelijk bewolkt en soms schijnt de zon niet, terwijl de temperatuur onveranderd hoog blijft. 's Middags bezoeken we het fort Lovrijenac, net buiten de oude stad en hebben van hieruit mooi uitzicht op de stad. We drinken een laatste biertje bij café Fontana, dat bij die oude mannetjes, en kijken naar alle voorbijgangers. Gisteren hebben we voor vandaag peka, de nationale stoofschotel, besteld. Dat moet een paar uur sudderen en staat hier nergens op de kaart. Ze vertelden ook, dat open vuur in de oude stad verboden is, maar dat ze het gerecht wel voor ons in de oven willen maken. We zitten er heerlijk van te smullen als het onweer losbarst. Snel worden de grote parasols verder uitgeschoven en ook de zijkanten zijn dicht voordat het hard begint te regenen. Het wordt tijd, dat we naar huis gaan.

Dinsdag 24 juliNaar huis

We hadden de vertrekdag niet beter kunnen plannen. Het is bewolkt en door de onweersbui van gisterenavond een stuk frisser. Niet dat het koud is, maar we hebben drieënhalve week alleen maar dagen van ruim 30° gehad. Als we in de taxi naar het vliegtuig zitten, begint het te regenen. Als we op onze vlucht wachten, gaat het zelfs gieten. En dat blijft het doen totdat we vertrekken. Dat is met anderhalf uur vertraging, waardoor we in Wenen de aansluitende vlucht naar Amsterdam missen. Zowat iedereen in het vliegtuig mist de aansluiting en bij de transfer staat een man met alle omgeboekte instapkaarten. We vliegen nu om 20:05 uur i.p.v. 17:20 uur.

De zeilboot is geregeld via Sail-events; de rest hebben we zelf via Internet geregeld.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.