Griekenland: Peloponnesos

30 mei t/m 14 juni 2011

De PELOPONNESOS is het grootste schiereiland van GRIEKENLAND en ligt ten zuiden van het Griekse vasteland. Het wordt daarvan gescheiden door de Golf van Korinthe en de Golf van Egina en ermee verbonden door de (10 km brede) Landengte van Korinthe. Deze landengte wordt weer doorsneden door het Kanaal van Korinthe.
We maken een rondreis van 1500 kilometer. We beginnen in Rafina, aan de kust dicht bij het vliegveld van Athene. Vandaar naar Nafplion en vervolgens naar de Peloponnesos. Daar bezoeken we de streken Mani, Arkadië en Laconia.

Maandag 30 meiNaar Rafina
Samen met Gerda, onze (schoon)moeder, gaan we twee weken naar Griekenland. Bij SNP hebben we de vluchten, een auto en hotels geboekt. We vliegen met KLM naar Athene, omdat die op een Christelijke tijd vliegt in tegenstelling tot de prijsvechters die 's morgens om 6:00 uur vertrekken. Daar hadden we helemaal geen zin en de prijs van de KLM ligt maar iets hoger, dus dat was snel besloten. We zijn gisteren al naar Gerda gegaan, zodat we vandaag maar een klein stukje hoeven te rijden. We gaan met de auto die we achterlaten op het 'lang-parkeren-dek'. Lekker. De vlucht vertrekt om 12:00 uur en gaat zeer voorspoedig en de hele reis hebben we zeer helder weer. We zien de prachtige wolkenvrije Alpen heel mooi liggen. De temperatuur in Griekenland is erg aangenaam. Een graad of vijfentwintig en een licht windje. Na aankomst worden we met een busje naar het autoverhuurbedrijf gebracht en we krijgen een Hyundai, ruim genoeg voor ons en onze bagage. Hij ziet er goed uit en er zit airco in. We rijden vandaag naar Rafina, 25 kilometer verderop aan de kust. We rijden binnendoor en moeten erg wennen aan het Griekse alfabet. Dicht bij de luchthaven staan de plaatsnamen ook in het Westerse schrift, maar verder weg soms alleen in het Grieks. We komen echter zonder al te veel om te rijden bij hotel Avra. Het hotel staat aan de haven en we hebben kamers met zeezicht. We gaan meteen op ons balkon kijken naar de grote schepen die binnenlopen. Die zitten goed vol en een hele kluwe mensen verlaat zo'n boot. De meesten trekken verder, ondanks dat het al 18:00 uur is. We lopen wat rond door de straten langs het water. Al snel belanden we op een terrasje met uitzicht op de haven. We zitten onder een dak aan de grote open ramen. We bestellen drie glazen witte wijn voor € 3 per glas, maar krijgen een halve liter in een karaf voor € 5 samen met chips en nootjes. Wat wil een mens nog meer! We genieten. Veel auto's staan schots en scheef geparkeerd. Kleine smartjes staan gewoon dwars; grotere soms gewoon midden op de weg met de knipperlichten aan. Tegen de schemering zitten oude mannetjes op een bankje op de boulevard bij een kraampje. Met allerlei verlengsnoeren krijgen ze licht voor een lampje en een flikkerende televisie. We gaan op een groot plein eten bij een tentje waar we verschillende Grieken zien zitten. Het is nergens druk; we zitten nog duidelijk in het voorseizoen. We bestellen tzatziki, salade, sardientjes en inktvis. Lekker knapperig brood en een fles koud water maken het af. Griekse koffie toe. Even wennen, maar toch wel erg lekker. Zonder suiker dan, want mét is het wel heel zoet. De open witte wijn kost € 7,50 de kilo en is nog lekker ook.

Dinsdag 31 meiNaar Nafplion

's Morgens om 7:00 uur zitten we al op ons balkon in de zon. De grote veerboten vertrekken al vroeg in diverse richtingen. In de zon is het 's morgens al aardig warm.
Na het zeer uitgebreide ontbijtbuffet vertrekken we naar Nafplion. We nemen eerst de snelweg naar Korinthe die veel rijstroken heeft. Niemand houdt zich aan de maximum snelheid. Iedereen scheurt je voorbij. Regelmatig moeten we een paar euro tol betalen. In de middenberm staan witte, rode en vooral heel veel roze oleanders. Aan de bermkant staan grote bossen gele brem. Samen met de blauwe lucht een kleurrijk gezicht.
We stoppen bij het Kanaal van Korinthe. Er vaart net een boot door. We hebben dat dertig jaar geleden al eens gezien, maar het blijft erg indrukwekkend.
Oud-Korinthe ligt hier niet zo ver vandaan. De toegang is € 6 en Gerda hoeft maar € 3 voor een oude-mensen-kaartje te betalen. Het terrein is redelijk vlak, zodat Gerda goed kan lopen. Er staat een stukje van de Apollo-tempel met Dorische zuilen en drie versierde Korinthische zuilen van de Tempel van Octavia, overspannen door een gerestaureerde architraaf. Octavia was de zus van keizer Augustus. De oude Lechaionweg is met marmer geplaveid en verbond de haven van Lechaion met de stad. Het Odeion is nog in redelijke staat, maar van het theater is niets meer over. Voor de overige overblijfselen moet je een hoop fantasie hebben om daar wat van te maken. Het stikt er van de kinderen die zo waarschijnlijk geschiedenis ter plekke krijgen.
We rijden door naar Mycene, waar we in het dorp eerst gaan lunchen met tzatziki, salade en souflaki. Kost € 17 met z´n drieën.
Mycene was ooit een ommuurd paleiscomplex en is in 1874 ontdekt door Schliemann. Het had een bloeitijd in de jaren 1700/100 v.C. We zien de mooie Leeuwenpoort, de donkere trappen van de Geheime Trap naar een waterreservoir en verschillende grafcircels. Het intacte (lege) Schathuis van Atreus bekijken we van binnen. Indrukwekkend. Gerda gaat niet mee naar binnen, maar komt later toch, clandestien,
We rijden naar Nafplion. We hebben een gedetailleerde kaart, maar die klopt niet altijd. Echt Grieks!
Van Nafplion hebben we een plattegrond met daarop de ligging van ons hotel. Dat kan echter niet voorkomen, dat we drie keer het dorp rondrijden voordat we er komen. Veel eenrichtingswegen, doodlopende wegen en zulke smalle weggetjes dat we er bijna niet in durven. We vragen de weg en in het Grieks wijzen ze ons de goede weg. We parkeren de auto en lopen er verder naar toe. Het hotel ligt niet direct aan een doorgaand straatje, maar we moeten een heel stel trappen op. Het ligt er wel heel erg leuk. We hebben kamers met zeezicht. Vooraan liggen huizen met rode pannen, een witte kerk en in de verte de blauwe baai. Prachtig. Wij hebben bovendien één (van de twee) balkonnetjes waar we heerlijk kunnen zitten. Helemaal geweldig. Gerda gaat wat rusten en wij lopen het plaatsje door. Hele leuke, smalle straatjes, overhangen met verschillende kleuren rijk bloeiende bougainville. Er zijn tal van winkeltjes, cafeetjes, restaurantjes en terrasjes. Het ziet er erg gezellig uit. Wel toeristisch, maar erg weinig toeristen. De havenkant lijkt het meest in trek en daar proberen de obers je naar binnen te praten. Daar houden wij niet zo van. Bij een barretje willen we wat drinken, maar als we een halve kilo open wijn bestellen, kijken ze ons aan alsof we gek zijn. Hebben ze nog nooit van gehoord, terwijl dat toch echt een Griekse term is. Ze denken zeker dat alle toeristen niet beter weten. We kunnen wel een glas bestellen of een hele fles voor € 25, maar daar laten we ons niet toe verleiden. Op een ander terrasje betalen we € 3 voor een halve liter.
Bij een supermarkt kopen we een fles van 1,5 liter voor € 2 en stoppen die op de kamer in de koelkast.
Met Gerda lopen we een rondje, op zoek naar een leuk restaurant, en komen bij een eettentje terecht dicht bij het hotel. Er zit een Griekse familie en later lopen de andere tafels ook aardig vol. We zitten aan de rand van een straat, maar het is een doodlopende weg, zodat we geen last hebben van verkeer. Heel veel tentjes zitten trouwens midden op de straat. We zitten er heerlijk en eten verrukkelijk. We laten altijd het eten midden op de tafel zetten, zodat we overal van kunnen eten. Vaak bestellen twee voorgerechten en twee of drie hoofdgerechten. We betalen € 40 inclusief drie halve kilo´s open witte wijn.

Woensdag 1 juniNafplion

We ontbijten buiten op het terras. Half in de zon, half in de schaduw. Lekkere croissantjes en overheerlijke vers bruin brood. Goed negen uur zitten we al in de auto en gaan we op weg naar Epidaurus. Zo willen we de drukte en vooral de warmte ontlopen. Het is slechts 35 kilometer over een redelijk goede weg. Voor tienen zijn we al binnen en het is er heerlijk rustig. Ook hier weer ouderenkorting (€ 3 ipv € 6). Het immense theater is gebouwd in de 4e eeuw v.C. En is bekend om zijn uitstekende akoestiek. Het is pas in 1881 opgegraven. Er kunnen 14.000 mensen zitten. Het is geweldig. Wat een groots theater. Het ziet er heel goed uit dankzij restauraties. We klimmen helemaal naar boven en hebben een weids uitzicht over het theater en de daarachter liggende groene bomen. Prachtig. De rest van het terrein is niet zoveel. Wel lekker dat het er zo rustig is. Als we het parkeerterrein zien, kan het er in de hoogseizoen wel heel erg druk worden.
Terug in Nafplion drinken we koffie op een terras en houden daarna, naar goed Grieks gebruik, siësta.
Aan het eind van de middag drinken we een wijntje op ons balkon. We genieten van het uitzicht. Daarna gaan we weer eten bij Kastro, dicht bij het hotel. We worden herkend en eten net zo lekker als gisteren.
Heerlijk is het, dat je zonder trui of jas de hele avond buiten kunt zitten.

Donderdag 2 juniNaar Gerolimenas

Om 9:00 uur vertrekken we naar Gerolimenas dat op het schiereiland ligt dat Mesa Mani wordt genoemd.
We rijden langs de kustweg naar het zuiden. Een mooi weg door allerlei klein dorpjes. Veel bloeiende oleanders, olijvengaarden, sinaasappel- en citroenbomen. Mooie kerkjes, soms een klooster en een volgepakte ezel.
De benzine is net zo duur als bij ons. Voor de Grieken is dat dus erg duur, want het eten en de drank is een stuk goedkoper.
We drinken koffie op een terras in Leonido en krijgen daar een groot glas koud water bij. Er staan verschillende brommers langs de kant van de weg en overal steken de sleutels gewoon in het slot. We rijden vervolgens landinwaarts de bergen in. De weg wordt smaller en kronkeliger. We komen amper een auto tegen. Wel zien we veel roze oleanders, groene bomen, gele bloemen en blauwe lucht. Het is helder; een heerlijke temperatuur.
We stoppen aan de kant van de weg als we hoog in de bergen het klooster Moni Elonis zien liggen. Het nonnenklooster ligt helemaal uitgehouwen in de rotswand als een soort zwaluwnest. We rijden er over een slingerweg naar toe en kunnen naar binnen. Een oude non, helemaal in zwart gekleed, maakt ons met handen en voeten duidelijk, dat we de klok van de toren moeten luiden. Martijn trekt aan het touw, de klok luidt en prompt verschijnt een andere non met de sleutel van de kerk. Binnen staat veel zilverwerk en er hangen talloze bronzen, gouden en zilveren wierookvaatjes. Heel erg mooi.
Hoe hoger we de bergen in komen, hoe meer gele brem we zien. Ook gele lupinen en af en toe een heleboel bijenkorven. Prachtige vergezichten.
Kosmos is een echt bergdorp met een fantastisch pleintje. Wat zien al die dorpjes er toch leuk uit.
Het blijft rustig op de weg. Soms een andere auto, soms een camper.
In Geraki bezoeken we een oude Byzantijnse kerk Ayia Paraskevi. Bij de ruines van de burcht wordt hard gewerkt en we vragen ons af of we er wel naar toe mogen. Maar niemand zegt wat en we rijden door het hek. Het oude kerkje ligt prachtig. Er naast staat een grote cipres en het dorp ligt op de achtergrond.
Om 14:00 uur lunchen we aan de waterkant in Githion. Lekker eten en een lekker windje.
Het is nog een uurtje rijden naar Gerolimenas, dat in de Mesa Mani ligt. Een piepklein dorpje met een prachtig hotel. Hotel Kirimai. Heel apart met allemaal verschillende kamers in traditionele stijl. Wij hebben een aparte zitkamer en een trap naar de open slaapkamer boven. Overal staan zitjes met uitkijk op het zwembad met daarachter de zee.
We lopen het dorpje in waar het erg rustig is. Er zijn een paar tavernes en wat terrasjes langs de haven. Nou ja, stel je er niet te veel van voor.
We gaan lekker zwemmen in het zwembad en daarna op de luxe ligstoelen om ons heen liggen kijken. Daarna gaan we in het dorpje aan het water een wijntje drinken. We krijgen er nootjes en chips bij. We hadden 's middags al een eettentje uitgezocht. Dat staat het meest achteraf en lijkt ons het meest authentiek. De Grieken die op ons wijnterras zitten te drinken, zien we daar ook naar toe lopen. Het is er ook nog echt oud Grieks. Ze spreken twee worden Engels en er is geen menukaart. Ze trekken ons de keuken in en laten allerlei gerechten zien. Sommige mogen we ook proeven.Er zitten alleen Grieken te eten en sommige alleen te drinken. Er komt een man op een motor aan; zet die neer en loopt het terras op terwijl de motor nog loopt. Hij gromt een paar keer kssjjt naar de motor die daarna stopt met lopen. Erg grappig. We zitten heerlijk op het terras met mooi uitzicht over de baai. ´s Avonds gaat de wind (het kleine beetje wat er overdag staat) liggen en kunnen we lekker buiten zitten.
In het hotel gaat Gerda naar bed en nemen wij nog een afzakkertje op het terras van het hotel. We nemen een ouzo en krijgen daar een heel uitgebreid bordje bij met allerlei hapjes. Helaas hebben we net veel te veel gegeten, zodat we lang niet alles opeten.
In het zwembad heeft men een apparaat gezet om het water te zuiverden. Het lijkt een soort happertje en als dat ding boven komt, lijkt het net alsof er een groot beest in het water zit.

Vrijdag 3 juniGerolimenas

Het ontbijt wordt geserveerd op het terras langs het water en naast het zwembad. Het is overdekt, zodat het niet te warm is. Erg luxe. Het meest aparte is de grote glazen schaal vol met allerlei broodjes, vleeswaren, kaas, eieren, fruit, jams, honing. We eten (weer) veel te veel.
We gaan door de Mesa Mani toeren. Dat is de middelste punt van de Peloponnesos. Al snel zien we het bordje ‘laatste benzinestation’. We zijn bijna aan het eind van de wereld. Nou ja, wereld. Het puntje bij kaap Matapan is echter wel het meest zuidelijke stukje vaste land van Europa.
Deze streek staat vol met merkwaardige dorpen die op forten lijken. Het zijn echter woontorens. In die torendorpen werden vroeger bloedige familievetes uitgevochten. Vathia is een echt mooi dorp met veel oude huizen. Als we een klein stukje doorlopen, hebben we mooi zicht op het dorp met daarachter de mooi inhammen van de zee. Het ziet er zeer idyllisch uit. We rijden over kleine weggetjes verder naar de landtong en drinken daarna koffie in Porto Kagio. Een piepklein haventje met wel drie terrasjes. Een hele slechte zaak dat alle drie de terrasjes een eigen parkeerterrein hebben. Als je je auto ergens hebt geparkeerd, mag je alleen maar bij dat ene terrasje gaat zitten. Wij zitten toevallig bij de goede, maar andere Nederlanders willen wat anders en die krijgen dat wel te horen. Ze draaien om, nemen de auto en vertrekken weer. We geven ze geen ongelijk. Maar als zo´n gehucht het toerisme wat wil bevorderen, zullen ze toch anders moeten handelen. Ze kunnen zich beter organiseren en samenwerken.
Een visser is een paar inktvissen murw aan het slaan. Bizar.
We rijden verder naar Lagia. De weg op de kaart is slechts een witte weg, maar een bord geeft de richting aan. We gokken het er op, anders is het wel een heel eind omrijden. De weg blijkt verrassend goed zelfs. We klimmen steeds hoger en hoger en krijgen prachtig uitzicht over het schiereiland. Lagia zelf is een klein slaperig dorpje met een mooi kerkje.
Terug in Gerolimenas lunchen we aan de haven met twee gerechtjes voor ons drieën. Dat is genoeg. De rijdende supermarkt komt langs: een kleine auto met in de achterklep groente, fruit en vis. We zullen deze auto, of iets wat er op lijkt, nog regelmatig tegenkomen. Daarna houden we siësta en zitten wat te lezen op een van de vele zitjes die het hotel rijk is. Het is vandaag een stuk drukker met mensen. Waarschijnlijk vanwege het weekend. Er staan allemaal grote dure sportauto's, waaronder een knalrode glimmende Ferrari, die even later brullend tot leven komt.
Aan het eind van de middag drinken we een ouzo op het hotelterras. Zicht op zee en het zwembad. Heerlijk. Altijd krijg je bij koffie, wijn of ouzo een groot glas ijswater. Lekker is dat.
Op het terras aan de haven bestellen we, voor de afwisseling, rode wijn. Gelukkig maar een halve kilo, want hij is niet lekker. Het ligt niet aan de temperatuur van de wijn: ook rode wijn is hier koud ('s lands wijs, 's lands eer), maar hij smaakt gewoon niet. Het laatste restje kiepen we over het muurtje in het water en gaan over op de witte wijn. Bij de eettentjes kost zo'n wijn bijna niets: een paar euro voor een halve kilo (dat zeggen ze hier in plaats van liter). Bij echte wijnbarretjes kun je alleen een glas of een hele fles krijgen tegen westerse prijzen.
We eten in hetzelfde tentje als gisteren en Gerda gaat mee naar de keuken om wat uit te zoeken. Dat is toch wel erg leuk. Het is aardig druk met eters en wij zijn de enige niet-Grieken. De oudjes worden door, waarschijnlijk een dochter, opgehaald.

Zaterdag 4 juniGerolimenas

Weer zo´n luxe ontbijt. Vandaag zitten er andere dingen tussen dan gisteren.
We rijden naar Aeropoli. Eerst door allerlei hele kleine dorpjes; soms niet meer dan een paar huizen. We zien verschillende oude woontorens. De weggetjes zijn smal en houden soms gewoon op. Er staan geen richtingaanwijzers en we dwalen wat rond. Je komt altijd wel weer ergens op een grotere weg.
Aeropoli is wat groter en erg leuk. De markt is klein, maar wel gezellig. Er loopt nogal wat volk rond. Er zijn heel veel kerkjes, nog meer pleintjes en overal staan terrasjes. Soms piepklein met maar twee stoelen en een tafeltje. Hier zien we ook meteen weer meer toeristen. Op een klein terrasje, wat achteraf, drinken we koffie. Een piepklein kopje met twee slokken koffie en een groot glas ijswater erbij. We pinnen wat geld, want in Gerolimenas is geen ATM. Ook kopen we een brood en een bakje tzatziki dat we op de hotelkamer opeten. Daar hebben we meer dan genoeg aan.
De rest van de middag houden we siësta.
Aan het eind van de middag drinken we weer een ouzo op het hotelterras aan het water. Deze keer krijgen we er echte mezes bij in de vorm van olijven, visjes en een salade. Dat geeft je meer een Grieks gevoel dan nootjes en chips.
's Avonds eten we bij een andere tent. Wel aan het water; dat staan ze allemaal. Het blijft, ondanks de zaterdagavond, erg rustig.
In het hotel is het een stuk drukker met vooral rijke Grieken. Dat zien we aan de auto's buiten. En juist die dure auto's staan fout geparkeerd; die rijken denken zeker dat ze alles mogen en dat alle regels voor hen niet gelden.

Zondag 5 juniNaar Kardamyli

Bij het ontbijt krijgen we welke dag een ander warm hapje. Vandaag is dat geroosterd brood met een lekkere tomatentapenade. Ook een glaasje met een witte mousse met wat ondefinieerbaars onderin.
Om 11:00 uur checken we uit en we betalen de rekening van de ouzo's. Ze hebben een bonnetje van drie drankjes te weinig. Daar doen ze niet moeilijk over en ze worden ons geschonken.
We rijden vandaag een stukje naar het noorden, naar Kardamyli. Elke dag is het ongeveer hetzelfde weer. Warm, een graad of 27/28 en zonnig. Soms zijn er wat wolkjes, soms wat wind, die altijd 's avonds gaat liggen.
We rijden door kleine dorpjes. Sommige straatjes zijn zo smal dat we er met de auto net door kunnen. Vaak lijkt het alsof een weg ophoudt en we niet verder kunnen. Maar dat gaat telkens wel goed. Af en toe stappen we uit om wat rond te wandelen. Zoals in Itilo en Platsa. Overal blijken de kerken bijzonder goed onderhouden te zijn. Dit in tegenstelling tot veel woningen die leeg staan en soms helemaal vervallen.
In Aghios Nikolaos lunchen we heerlijk aan het water.
Het hotel in Kardamyli staat in een groene tuin vol met olijven-, citroen- en abrikozenbomen. We hebben een terras dat daarop uitkijkt en in de verte ligt de zee.
We lopen langs de enige weg. Niet zo druk, maar toch loopt dat niet lekker. Het is ondertussen erg warm geworden en er staat geen wind. Bij een supermarkt kopen we een fles ouzo en een fles wijn en in de hotelkamer maken we ijsblokjes.
's Avonds eten we in een taverne die er Grieks uitziet, maar waar alleen toeristen zitten. Veel gerechten van de kaart hebben ze niet. Desondanks eten we lekker en duur is het niet.

Maandag 6 juniKardamyli

We gaan door de omgeving toeren. Het landschap ziet er hier anders uit dan in het zuiden. Veel beboster, veel lieflijker, niet zo onherbergzaam, niet zo verlaten. De weg gaat al snel omhoog en wordt steeds smaller. Prachtige weg met langs de kant bloemen in allerlei kleuren. Zoemende bijen, vlinders en grote hagedissen maken het plaatje compleet. Als we uitstappen hoor je alleen de bijen. Het is verder compleet stil. Er staan heel veel olijf- en vijgenbomen. En heel veel kerkjes in allerlei soorten en maten. Vooral de oude zien er prachtig uit.
We komen in superkleine dorpjes, zoals Tseria, met straatjes die zo smal zijn, dat we ons afvragen of we er wel doorheen kunnen. Het past maar net. Soms moeten we een stukje achteruit en zowat tegen een muur parkeren, zodat de postauto of de groenteman verder kan. We zien in al die dorpjes alleen maar oude mannen met stokken en oude in zwart geklede vrouwen. Geen jeugd.
Schitterende vergezichten. Kleine dorpjes met huizen met rode daken, groene bomen, de blauwe zee en de blauwe lucht. We stoppen regelmatig om foto's van de kleine kerkjes te maken.
In Kambos drinken we koffie op een pleintje. Dat ligt aan de doorgaande weg, maar er komt nauwelijks verkeer. We bestellen Griekse koffie en krijgen er een groot glas water bij.
We rijden verder, nu aan de westkant van de 'grote' weg. Veel, heel veel olijfbomen op rotsige stukken grond. Hier groeien de beroemde Kalamata-olijven. We komen bij zee en wandelen door Kitries. Heel leuk uitziende terrasje met een paar bezoekers. We rijden nog een stukje door naar het noorden tot aan Mikra Mandinia. Onderweg zien we veel kleine strandjes, wat huizen die kamers verhuren, wat tavernes. We besluiten om in Kitries te gaan eten. Dat ziet er het leukste uit en ligt toch op de weg terug naar het hotel. Heerlijk onder de parasols, uit de zon, in het windje zitten we lekker te eten. Het Griekse eten verveelt ons nog steeds niet. En we denken dat dat ook niet gaat gebeuren.
Tijd voor siësta.
We eten bij een Voulos, de taverne die het dichtst bij het hotel ligt. Deze is veel meer Grieks dan zijn buurman van gisteren. Er zitten dan ook voornamelijk Grieken. Hij komt vertellen wat er vandaag aanwezig is en we maken een keus. De lamskoteletten zijn werkelijk overheerlijk. De derde halve liter wijn krijgen we cadeau en als we afrekenen, komt hij er nog even gezellig bij zitten en krijgen we nog een ouzo. Bijna altijd krijgen we 's avonds na het eten, bij de rekening, een schaaltje met fruit. Vandaag lekkere aardbeien.

Dinsdag 7 juniKardamyli

Het is vandaag grotendeels bewolkt. Dat is voor het eerst. Wel is het even warm als anders.
We hebben weer een mooie tourroute door de bergen uitgezet. We genieten van de dorpjes, de bloemen, vlinders, bijen, geiten met belletjes, de stilte. Slechts een enkele auto en twee fietsers zien we onderweg. Op de kaart staan dorpjes aangegeven als zwarte stipjes. Sommige zijn echte dorpjes met een paar kerken, andere slechts een paar huizen en een enkel dorp zien we helemaal niet. In Proastio en Lakos hebben ze mooi oude kerken met torens er naast. Soms raken we de weg kwijt. Als er al wat aangegeven staat, is dat alleen in het Grieks en dat blijft lastig.
We kijken nog even rond in Stoupa en Kardamyli zelf. In beide dorpjes gebeurt niet veel. Er zijn amper winkeltjes; wel wat tavernes. We kopen wat eten bij de supermarkt en eten dat op ons balkon op.
We eten in dezelfde tent als gisteren, maar nu niet in de tuin, maar aan de achterkant op een balkon met uitzicht op de zee.

Woensdag 8 juniNaar Xirokamba

Of is het Xirokambi? Beide spellingen zien we gebruikt worden. Zo ook met Sparta en Sparti.
We gaan vandaag naar Xirokamba, dat hemelsbreed dichtbij ligt, maar met de auto moeten we helemaal om de bergtoppen heenrijden. Het wordt nu 110 kilometer waar we drie uur over gaan doen.
Het is vandaag weer redelijk bewolkt, wel 30°. Als we later op de dag een buitje van vijf minuten krijgen, zakt de temperatuur naar 24. En als dat voorbij is, wordt het weer warm.
We rijden over een slingerende weg door het dal. Het is rustig op de weg. Hier groeit heel veel knalgele brem langs de kant en op de heuvels. Soms zien we een hele gele berg. We stoppen regelmatig om naar het uitzicht te kijken.
Het laatste stukje willen we binnendoor en komen uit bij de boveningang van Mistras. We hebben prachtig uitzicht over de Byzantijnse ruïnestad, waar men volop bezig is met restauratie. De Kastro en het Despotenpaleis zien we mooi liggen.
Het valt niet mee om de weg binnendoor naar Xirokamba te vinden. De paar plaatsen die we op wegwijzers lezen, kunnen we niet op de kaart vinden. We rijden een paar keer verkeerd, maar komen uiteindelijk toch goed terecht.
De kamers van het hotel liggen om een binnenpleintje heen, waar een vijver ligt en een aantal tafeltjes en stoelen staan. Het ziet er erg gezellig uit. De kamers zelf liggen in het oude gerenoveerde olijfoliepakhuis, waar vroeger olie werd geperst en opgeslagen. We hebben beneden een zitkamer en badkamer; boven is de slaapkamer. Het ziet er schoon en mooi uit.
We lopen het dorp in en komen al snel op een groot plein vol met terrasjes. We gaan lunchen, want het is al drie uur. Onze ober spreekt geen woord Engels en hij heeft geen menukaart. Hij lost dit op door een andere klant voor hem te laten vertalen. Dat meisje heeft net eten gekregen en wij bestellen hetzelfde. Het is een lokaal groentegerecht, waarvan ons de groente onbekend blijft. Geen idee wat het is. Het zijn rolletjes gevuld met vlees en overgoten met een eisaus. Lekker.
Na de siësta bestellen we een ouzo op de binnenplaats van het hotel. De mevrouw daarbinnen is de schoonmaakster en weet er niet zoveel van en moet op elke fles kijken wat de ouzo is. Spreekt geen woord Engels. Een oudere man (de eigenaar?) komt er bij en hij kent evenveel Engels als wij Grieks. Tien stuks. Het duurt een poos voordat de ouzo gebracht wordt. Maar als dat gebeurt, begrijpen we waarom. Verschillende schalen met mezes, brood, water, ijsklontjes. Het is zoveel, dat we later op de avond besluiten, dat we niet meer hoeven te eten. Dat wordt een goedkope avond, want de ouzo kost slechts € 2 per glas. En die zijn goed gevuld!
's Avonds op het plein drinken we witte open wijn voor € 4 de kilo. Hier worden we niet arm. Voor zo'n klein dorp wordt het erg druk. Tegen half tien komen er heel wat Grieken, vooral mannen, maar ook wat vrouwen, om te eten en te drinken. De samenstelling van de tafeltjes wisselt steeds. Zitten er twee mannen, komt er eentje bij, geeft er één een hand, de ander niet, en gaat zitten. Komt er nog een bij, gaat een ander weer weg die wat geld op tafel gooit. Zo gaat dat de hele tijd door. Grappig.

Donderdag 9 juniXirokamba

Na het uitgebreide ontbijt (met bloesemtakjes uit de streek voor thee) gaan we op naar Mistras, de oude Byzantijnse stad. Op weg daar naar toe stoppen we bij een overstekende schildpad. Grappig, dat die zomaar midden op de weg lopen.
Mistras ligt in Laconia en dat was het rijk van de oude Spartanen. In het midden van de 15de eeuw kwam de stad in handen van de Turken, later de Venetianen en uiteindelijk hebben de Albanezen de stad in 1770 geplunderd en in brand gestoken. Heden ten dage is men hard bezig om hem te restaureren.
Het is er rustig en we kunnen de auto makkelijk parkeren. We zetten die bij de Fortress Gate, de boveningang en lopen naar beneden. Halverwege gaat Martijn terug, rijdt de auto naar de Main Gate en loopt ons dan weer tegemoet.
Eenmaal binnen zetten we Gerda op een muurtje in de schaduw bij de Poort van het Despotenpaleis en lopen wij de 621 meter hoge Vesting op. Hier hebben we prachtig uitzicht over het hele terrein en het omliggende gebied met Sparta in de verte. Vooral de daken met rode koepeltjes van de kloosters zien er mooi uit. In de Agia Sofia, de hofkerk, zien we een paar beschadigde fresco's. Meer is daar binnen niet te zien. Het Kleine Paleis wordt momenteel gerestaureerd en mogen we niet in. Het Pantanassa-klooster is prachtig. Helemaal geweldig. Het heeft een mooie straat vol met potten met bloeiende bloemen en veel poezen. Een nonnetje wenkt ons naar binnen en wij mogen in haar kamer plaatsnemen. Daar is het verrassend koel. Buiten is het ondertussen 33°. Ze verkoopt handwerkjes, maar daar zijn we niet in geïnteresseerd. Desondanks krijgen we een glas koele limonade aangeboden. Erg leuk en erg lekker. Het klooster binnen is heel mooi. Mooie fresco's en iconen. Er hangt ook veel zilverwerk. De mooiste fresco's zijn te vinden in het Peribleptos-klooster, dat deels in de rotsen uitgehouwen is.
Gerda is nog steeds niet gewend aan de Griekse tijden. Al die jaren dat ze in Griekenland is geweest, zat ze in toeristenhotels, waar 's avonds om 19:30 uur gegeten werd. De Grieken doen dat pas echter tegen half tien. In dit dorp zijn wij de enige toeristen en het leven is totaal niet aangepast aan ons. Wij vinden dat juist erg prettig, maar Gerda kan er niet aan wennen. Ze wil 's avonds vroeg gaan eten (19:30 uur) en wij kunnen dat nog rekken tot 20:00 uur. De allerhoogste tijd volgens haar. Als we echter bij de taverne komen die zij uitgezocht heeft, zijn ze vloer nog aan het dweilen. 'Maar het is al acht uur', roept Gerda verontwaardigd. We leggen het nogmaals uit en gaan op het plein een halve kilo wijn drinken. Samen met een groot bord mezes zijn we € 2 kwijt. Niet per persoon, maar met z'n drieën. Om negen uur gaan we dan toch eten. Het is een chique restaurant met glimmende glazen en bestek en mooi linnen. Ze spreken zowaar redelijk verstaanbaar Engels. Het eten is prima en we krijgen een gratis dessert en een glaasje kersensap met ijsschilfers. Erg mooi ziet dat er uit. Moeten we onthouden, zodat we het zelf ook eens kunnen maken. We verwachten een vrij hoge rekening, voor Griekenland dan, maar dat is helemaal niet zo. € 34 inclusief een kilo witte wijn; met z'n drieën.

Vrijdag 10 juniXirokamba

We rijden vandaag eerst naar het Faneromeni-klooster dat hoog in de bergen ligt. Van 300 meter stijgen we via haarspeldbochten naar 800 meter. Vlak voor het klooster komen we door Anavryti, een stil dorpje met een mooie tegelstraat. In het klooster woont nog één monnik. Er is wel wat bedrijvigheid, want er wordt het een en ander opgeknapt. De buitenkant is apart. Een oud mannetje haalt voor ons de sleutel en we mogen binnen kijken. Werkelijk prachtig. We vergapen ons aan alle iconen, zilverwerk en gouden en bronzen wierookvaatjes. Prachtig.
We slingeren de weg weer naar beneden en rijden door naar Githion, waar we vorige week geluncht hebben. Toen hadden we geen tijd om rond te kijken. Het heeft een pittoreske haven met allemaal terrasjes er om heen. De inktvissen hangen aan lange draden te drogen. We eten er een hapje aan de gezellige kade.
Het waait hard vandaag. Er is wel een strak blauwe lucht, maar door de wind voelt het wat minder warm aan dan gisteren.
De ouzo in het hotel is op en we krijgen gratis het lokale drankje tsipouro (raki) aangeboden. Smaakt ook prima.
De wijn en de gewenste hoeveelheid kunnen we inmiddels in vloeiend Grieks bestellen. Dat is wel makkelijk als de obers geen Engels praten. Nadeel is dat zij meteen in het Grieks tegen ons beginnen te ratelen waar we dus geen woord van verstaan. Het is wel grappig.
De grote neuzen van vooral de mannen hadden we al eerder opgemerkt, maar hier vallen ze wel heel erg op. Wat hebben sommige mensen een ongelofelijke gok.
Het meisje in het hotel heeft ons een taverne aangeraden. Niet op het plein, maar een honderd meter verderop, aan de rand van het dorp. Een mooi, gezellige, rustig gelegen taverne. De mensen hebben hier veel zelf gemaakt: wijn, olijfolie, worsten, en veel komt uit de eigen tuin: groente, tomaten, olijven. De wijn is erg lekker en wat duurder dan op het plein: wel € 2,30 per halve liter in plaats van € 2. Het totaal is helemaal goedkoop: € 30 met ons drieën, inclusief een gratis toetje. Het smaakt allemaal prima, de porties zijn groot en het is er gezellig druk. Er komt een grote groep Grieken waarvan de mannen met verschillende gerechten aan komen zetten. Er komen ook nog schotels uit de keuken. Iedereen van alle tafels kent elkaar. Sommige mensen die komen, beginnen zelf de tafel te dekken met papieren kleedjes en bestek.

Zaterdag 11 juniNaar Dimitsana

Een zonnige, warme dag met een stralend blauwe lucht. De wind is gaan liggen en het beloofd een hete dag te worden. Hoewel, we rijden vandaag naar het noorden, de bergen in waar het hopelijk wat koeler zal zijn. We zien een lange rij auto's op weg naar het zuiden; naar het strand waarschijnlijk.
We nemen de binnendoorweg van Sparta naar Megalopi en vandaar naar Dimitsana. In Sparta staan veel auto's midden op de weg geparkeerd, zodat er niemand door kan. De eigenaar doet even een boodschap. Als de auto iets beter neergezet wordt, kan je er langs. Niemand stoort zich er echter aan en iedereen doet het. De weg heeft veel, heel veel bochten. We rijden de binnenlanden in met stille dorpjes, hoge bergen en veel olijfbomen. We zitten in de streek die Arkadië wordt genoemd. We stijgen naar zo'n 1000 meter en hoe hoger we komen, hoe koeler het wordt. Het kwik zakt naar 22°. Beneden in het dal was de brem al grotendeels uitgebloeid, maar hoger zijn de struiken nog knalgeel van de bloemen.
Dimitsana is een van de mooiste bergdorpen van de Peloponnesos, gelegen op 950 meter hoogte. Veel kleine straatjes en mooie oude huizen. Ons hotel heet Xenonas Kazakou en ligt in het bovenste deel van het dorp. Het is een in originele stijl gerenoveerd herenhuis. We lopen in vijf minuten naar het centrum beneden en bekijken alle tavernes, koffietentjes en terrassen. Het zijn er best wel veel. We drinken een biertje met uitzicht op de bergen, de weiden met schapen en zitten heerlijk in het zonnetje, dat hier niet te warm is. Het Griekse bier is bij deze tent wel veel te duur: € 4 voor 0,33 liter. Dat blijkt als we later ergens anders drinken en eten. Hier komen we dus niet meer terug.
Later zitten we tussen de (dikke) oude mannetjes ouzo te drinken à € 1,80 het glas. De mannen zitten aan de frapé, koude koffie. Overal hoor je het geklik van hun armbandjes waar ze voortdurend mee spelen. Iedere man heeft zo´n bandje. Ze zitten uitgebreid op de ene stoel, voet op een andere en een arm op weer een andere stoel. Hun neuzen hebben weer een normaler formaat dan die van de mannen in Xirokamba. Later drinken de mannen ook ouzo en die gieten het glas helemaal vol met water. Wij doen er slechts twee ijsklontjes bij. Op de achtergrond klinkt de sirtaki. Wat wil een mens nog meer! Je kunt hier uren op een terras zitten met slechts één consumptie. Wat veel Grieken dan ook doen.
We zien een enkele toerist langs komen en veel geblondeerde Griekse vrouwen. En af een toe een priester met een mooie hoge hoed en zijn haar in een staartje. We zien ook de bisschop langs komen in een auto met een speciaal kenteken. Hij blijkt in het dorp te wonen.
Het koelt snel af en er waait een fris windje. We trekken jasjes aan. Voor het eerst deze vakantie. Een man op een brommer heeft één hand aan het stuur en in de andere een hond geklemd.
Opgeschoten jongens zitten op een bankje tegenover ons en mogen om de beurt op een mountainbike rond scheuren. Op een pleintje wordt gevoetbald en de bal vliegt regelmatig over de rand, waarna de bal beneden moet worden opgehaald.
Het alarm van de bank gaat af en na een kwartiertje komt een agent aangekuierd. Hij komt snel terug, zwaait tegen iemand dat er niets aan de hand is en het alarm wordt afgezet.
Tegen half negen wordt het te koud voor buiten en gaan we bij To Steki tis gefsis binnen eten. Het is overal even rustig. Ook later als we teruglopen naar het hotel, blijft het overal stil.

Zondag 12 juniDimitsana

We worden vroeg wakker van de kerkklokken die al om 7:00 uur beieren. Het is vandaag Pinksteren en we horen later de dienst in onze kamer.
Heerlijk ontbijt met eigengemaakt jammen, omelet met champignons, tomaat uit eigen tuin, kaas en bananenfritters. We eten zo veel, dat we ´s middags niet hoeven te lunchen.
We maken een rondrit door de Lousioskloof. Een prachtig gebied met veel kloosters en kerkjes. Prachtige vergezichten, veel bloemen in allerlei kleuren, een struisvogelboerderij, een eekhoorn. Het is erg rustig op de weg en slechts af en toe komen we een andere auto tegen. We bezoeken eerst het Aimyalon-klooster, dat als een soort vesting tegen de rotswanden is gebouwd. Van de weg af is er niets van te zien. Het voormalige nonnenklooster staat nu leeg en wordt door paters onderhouden. Alleen Lia gaat de kerk binnen. Vrouwen mogen geen broek aan en mannen geen korte broek. Om in de kerk te komen, moet je door een witte onderaardse tunnel. Een monnik maakt de kerk open en ook deze blijkt van binnen één en al pracht en praal.
De weg gaat verder door de kloof en over een bruggetje steken we de wild stromende rivier de Lousios over. Net als we bij het Filosofou-klooster aankomen, begin het te regenen en we horen een paar klappen onweer. We wachten even tot het minder giet en nemen dan de paraplu op die voorgangers in het klooster geleend hebben. Als we de trappen naar beneden lopen, begint het enorm te gieten. De paraplu helpt wel wat, maar toch gaan we schuilen onder een groot afdak. Zo´n bui duurt nooit lang en beneden wacht een priester met water en Turks Fruit. Hij vertelt wat over het klooster en we mogen de kerk bekijken. Prachtige fresco´s. We bekijken alleen het nieuwe deel; voor het oude moet je 800 meter omlaag lopen (en ook weer omhoog). Dat doen we Gerda maar niet aan. Als we de weg vervolgen zien we het klooster met zijn rode koepeltjes mooi liggen midden in de bergen met de gele brem op de voorgrond.
Verderop ligt het in de rotsen uitgehakte Timiou Prodromou-klooster, dat we morgen willen bezoeken. We krijgen mooi zicht op het dorp Dimitsana. Als we verder rijden naar Stemnitsa zien we het Aimyalon-klooster tegen de rotswand aan liggen. Wat een prachtige omgeving. Vooral de vele gele brem maakt het allemaal nog mooier dan het al is.
In Stemnitsa wandelen we wat rond en drinken koffie. Daar krijgen we een likeurtje bij: de dames een mintdrankje en Martijn een raki. Overal in het dorp staan borden met verboden te parkeren. En daar staan overal auto´s geparkeerd.
Het leek van de week, dat de ober van onze ouzo-tent Engels sprak, maar als Martijn in het Engels wijn besteld, kijkt hij naar Lia die gisteren alles in het Grieks heeft gezegd.
We eten bij Drymonas, dat iets verder uit het centrum ligt, op de weg naar Stemnitsa. We eten er zo lekker, dat we meteen besluiten om hier morgen ook te gaan eten.

Maandag 13 juniDimitsana

Vandaag gaan we eerst naar het Waterkracht Museum van Dimitsana. Gerda is zo oud, dat ze voor niets naar binnen mag. Grappig. Er ontspringt hier een zeer krachtige bron die de omringende dorpen veel welvaart heeft gebracht. Er zijn verschillende bedrijfjes hersteld; zoals een watermolen, een leerlooierij, een rakistokerij en een kruitmolen. Leuk om te zien.
Op de weg naar Stemnitsa slaan we op 1015 meter hoogte een kleine weg naar rechts de Lousioskloof in. Via haarspeldbochten dalen we af naar 560 meter waar het Timiou Prodromou-klooster ligt, dat we gisteren vanaf de overkant hebben zien liggen. We parkeren de auto bij de Kapel van Metmorfis en lopen het pad omlaag. We laten Gerda op een bankje achter, omdat we denken dat het klooster te ver weg zal zijn. Dat hebben we goed gezien. We moeten een heel stuk afdalen over een pad dat steeds slechter wordt en daarna weer een stuk omhoog. Maar het is zeker de moeite waard. Het klooster hangt op spectaculaire wijze hoog in de rotsen. We komen net voor enen binnen en daardoor net op tijd om de kerk binnen te kunnen bekijken die om 13:00 uur sluit. Er wonen nog ongeveer vijftien monniken en is daarmee het enige bewoonde klooster in de omgeving. Binnen bestaat de halve ruimte uit rots; de rest lijkt er tegen aan geplakt te zijn. Op de muren zien we oude, redelijk goed bewaard gebleven, fresco´s. Geweldig zicht op het klooster en de wijde omgeving. Aan de overkant zien we het nieuwe klooster van Filosofou liggen. Als we het pad naar beneden volgen, zien we zelfs, bijna onzichtbaar, het oude kerkje dat uitgehouwen is in de rotsen. Het ligt heel erg verscholen.
We dalen met de auto nog verder af naar 340 meter waar Ancient Gortys ligt. Een klein stukje oude opgraving; niet veel te zien. Wat wel heel erg mooi is, zijn de weide vol met vooral witte bloemen met op de achtergrond de bergen met de Kapel van Metmorfis. Geweldig!
Op weg naar Karitena rijden we bijna over twee slangen die de weg proberen over te steken.
Karitena is verder niet veel. Een slaperig stadje met boven een burcht. We drinken er koffie en gaan op zoek naar een oude brug over de rivier de Alphios. De oude Frankische brug ligt onder de nieuwe. Er is een piepklein kerkje aan vast gebouwd.
We hebben nu verschillende dorpjes in de omgeving gezien en concluderen dat Dimitsana het meest levendig is. Er zijn overal veel terrasjes, maar hier worden ze bevolkt door oude mannetjes. Elke dag dezelfde. Wij kennen ze onderhand. Vooral bij de ΖΑΧΟΡΟΠΛΑΣΕΙΟ is het altijd druk. De dorpspriester legt hier in het zaaltje boven verschillende ruzies tussen oude mannen bij.
Het is vandaag weer zonnig, maar hier boven in de bergen (100 meter) niet zo warm.

Dinsdag 14 juniNaar huis

We rijden 230 kilometer naar de luchthaven van Athene in drie uur. Alles gaat voorspoedig. De auto wordt ingeleverd, de vlucht gaat op tijd, op Schiphol zijn de koffers er snel en de bus naar de parkeerplaats komt aangereden als wij aan komen lopen. We brengen Gerda naar huis en komen ’s avonds om 21:30 uur thuis.

Dit was een SNP reis.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.