Griekenland: Epiros

2 september t/m 16 september 2000

EPIROS ligt op het vasteland van GRIEKENLAND, in het noordwesten onder Albanië. Van Epiros wordt wel gezegd, dat het de mooiste natuur heeft van heel Griekenland. De hoogste bergketen is het Pindos gebergte met een top van ruim 2.600 meter. Hier liggen de Zagória dorpen. Deze typische dorpjes worden gekenmerkt door de grauwe huisjes, waarvan zowel de uren als de daken gemaakt zijn van opeengestapelde platte stenen. Dit soort leisteen is hier volop voorradig.
In het Meteora gebied staan enkele van de eerste middeleeuwse kloosters van Griekenland boven op buitengewone rotsformaties van zandsteen. Deze torens werden voor het eerst als religieus toevluchtsoord gebruikt in 985 na Chr.

Zaterdag 2 septemberNaar Ano Pedina

Om 4:00 uur worden we opgehaald door Nico en Thea, die Hennie, hun schoonvriend (zoals Nico hem noemt), bereid heeft gevonden ons naar Schiphol te brengen. Op Schiphol drinken we koffie met 'iets erbij' en we checken op de normale tijd in. Als we echter eenmaal in het vliegtuig zitten, wordt er gemeld dat de koffermensen nog van ploeg moesten wisselen en daarna koffie zijn gaan drinken. Een mooi staaltje van hoe de KLM haar dochterbedrijf (Transavia) behandelt. Omdat hierdoor het 'slot' (vertrektijd) van ons vliegtuig verloopt, krijgen we een nieuwe toegewezen over anderhalf uur! Vertraging dus. Doordat we wat sneller vliegen als gepland, komen we een uur later dan gepland in Griekenland (Preveza) aan.
Helaas, Martijn z'n rugzak is er niet. We zijn blij dat we vooraf wat spullen hebben uitgewisseld en tevens blijkt dat we een gelukkige hand van inpakken hebben gehad. Alle toiletartikelen zitten in de rugzak van Lia en alle strandspullen, die we de tweede week pas nodig hebben, zitten in de vermiste rugzak. Normaal hebben we de spullen veel meer verdeeld en het is dus een geluk dat deze rugzak kwijt is en niet die van Lia. Er komen vandaag nog een aantal vluchten uit Amsterdam, dus misschien komt hij nog.
We krijgen alle papieren en info van de reisleiding van Ross-holidays en pikken onze auto op bij Hertz (een toyota corolla). We laden onze spullen in en Martijn gaat rijden. We gaan naar Ano Pedina, een klein dorpje ten noorden van Ioannina. Ano Pedina hebben we thuis op geen enkele kaart kunnen vinden, maar bij het informatiepakket zit een gedetailleerde kaart en daar staat het wel op. We hebben de rest van de dag de tijd dus nemen we niet de kortste weg, via de pont bij Preveza, maar rijden we om de baai heen. In Amfilochia zien we leuke terrasjes langs het water en parkeren de auto en gaan een hapje eten. We nemen Griekse salade, sardientjes en inktvis (die niet op de kaart staat, maar die we bij de buren aanwijzen). 't Smaakt anders dan thuis, zo op een terrasje met heerlijk weer.
Er is maar weinig verkeer. Gelukkig maar, want die enkele auto die we zien, heeft niet echt benul van verkeersregels. Het is erg warm en we zijn blij met de airco in de auto. Ondanks dat, wordt het warm in de auto, als de zon op je schijnt. Na Ioannina gaat de weg omhoog. We stijgen zo'n duizend meter en komen in Ano Pedina. Het is een van de zesenveertig dorpen van de Zagória, welke met elkaar verbonden zijn door smalle ezelspaden en sierlijke boogbruggen. De meeste dorpen zijn gebouwd in de dertiende en veertiende eeuw. Veel dorpen zijn ontvolkt, doordat de bergen onvoldoende in het levensonderhoud kunnen voorzien. Reden waarom velen naar de grote steden zijn vertrokken. We zien hier een groot gebied dat is afgebrand. In ons hotel wordt verteld dat dat van vorige week is (we hadden vorige week in de Nederlandse kranten al over de branden gelezen). Ze hebben hier vorige week drie dagen gebeden en toen het vuur de eerste huizen van het dorp bereikte, draaide de wind. Ze hebben hier dus vreselijke mazzel gehad. Er zijn in de buurt wel zeven doden gevallen. Onze hotelhouder vertelde dat er gisteren voor het eerst sinds mei regen is gevallen. Desondanks ziet het er allemaal erg groen uit.
Ano Pedina is een heel klein dorpje en we vinden het hotel meteen. Als we uitstappen, stil staan en niets zeggen, is het stil, helemaal stil. Geweldig. We worden ontvangen in een soort huiskamer-hotel, dat slechts vier kamers heeft. We bestellen bier en krijgen zowaar Grieks bier. Gert, die in het voorjaar naar Parga is geweest, zei dat er alleen maar Heineken en Amstel werd geschonken. We krijgen van de hoteleigenaar nog wat folders en kaarten en daarop blijkt dat er op de kaart waarop we gereden hebben een aantal plaatsen omgedraaid zijn. Dat verklaart ook waarom Lia op een ogenblik ons naar rechts wilde hebben, terwijl de borden naar links aangaven. Alle wegen staan op beide kaarten verschillend aangegeven! Komen er daarom zo weinig toeristen?
We gaan naar onze kamers. Die zijn erg groot en schoon. Een van de kamers heeft zelfs een openhaard. We douchen en gaan vervolgens naar een van de twee restaurants die het dorp rijk is. We zijn vandaag de enige gasten in het hele dorp. De vrouw van dit restaurant is Nederlandse, getrouwd met een Griek. Er is verder niemand, maar we kunnen wel eten. Het wordt wel 'wat de pot schaft' maar dit vinden we extra leuk, omdat je dan nog eens iets onbekends eet. We krijgen een soort tzaziki, maar dan zonder knoflook en met kaas, een salade en een soort pizza gemaakt van filodeeg met kaas en groente. Daarna krijgen we rundvlees en zelfgemaakte patat. De vrouw moest de aardappelen nog schillen. Omdat ze Nederlandse is en ook kinderen heeft, is er ook mayonaise. De witte wijn komt uit Ioannina en is erg lekker. Nico begint weer te babbelen en maakt daarmee zijn stelling waar: 'Nico zijn mond staat nooit stil en als er geen geluid uit komt, is hij aan het eten'.
We gaan vroeg naar bed, want het was een lange dag. 's Nachts is het stil, donker en niet warm. Dat komt omdat we hier op hoogte zitten.

Zondag 3 septemberNaar Ano Pedina, Vikoskloof

Het uitgebreide ontbijt bestaat uit ham, kaas, honing, jam, geroosterd brood, koffie, thee, jus d'orange en koekjes. We maken ons plan voor vandaag. De eigenaar heeft allerlei bijzonderheden uit de omgeving verteld en gezegd waar we het beste naar toe kunnen gaan.
Eerst rijden we naar de andere kant van de kloof. De Vikoskloof is ongeveer tien kilometer lang en bijna negenhonderd meter diep. Beneden loopt de Vikosrivier. We gaan naar Vradéto op 1.400 meter en lopen vanaf het eind van de weg in ca. twintig minuten naar de rand van de kloof. Een prachtig uitzicht hebben we. De bergen bestaan uit kalksteen en schist. Het eerste een waterdoorlatend gesteente, het tweede een gelaagd gesteente, wordt voornamelijk gebruikt voor de bouw van huizen. Het ziet eruit alsof je er zo plakjes vanaf kan halen. Van hier kijk je in een peilloze diept en ziet beneden de opgedroogde bedding van de rivier.
We rijden naar Koukouli en parkeren de auto. Je mag (en kunt) met de auto het dorp niet in. We lopen door de smalle straatjes en zien veel tuintjes en doorkijkjes met allerlei bloeiende planten en vooral druiven. We bekijken het plaatselijke museum, dat meer dan tweeduizend gedroogde planten uit de buurt heeft. We lunchen hier op een pleintje onder een enorme boom, waarvan Nico niet weet of het een plataan of een linde is. We zitten hier heerlijk in de schaduw, met een licht windje. Wat de buren krijgen, ziet er lekker uit en wij besluiten ook tot zoiets. Het is iets met grote witte bonen en (waarschijnlijk) druivenbladeren. Ook nemen we champignons met mayo, salades en tzaziki. Heerlijk en dat voor ƒ 10 per persoon.
Hierna gaan we op zoek naar de beroemde brug in Kipi, de Plakídasbrug. De oorspronkelijke brug stamt uit 1814 en werd gefinancierd door een monnik. Even na Kipi zien we nog een brug en stappen hier ook even uit.
We besluiten tot een siësta en gaan naar het hotel. Hier drinken we eerst een biertje en gaan dan een tukje doen. Om 17:30 uur is het buiten nog knap warm in de zon en we gaan rustig wat zitten lezen. We lopen vervolgens naar 'beneden' naar het ander restaurant. Binnen zitten wat aangeschoten mensen en het lijkt ons eigenlijk niet zoveel. We gaan toch maar buiten zitten en eten uiteindelijk uitstekend. Ze hebben alleen maar rode wijn en daarom drinken we bier.

Maandag 4 septemberNaar Megálo Papingo

Na het ontbijt pakken we de koffers en de auto in. We gaan vandaag naar onze volgende hotel in Papingo. We gaan eerst naar Monodendri. Vanaf hier wordt de weg onverhard. We willen naar Oxia, waar een uitzichtpunt is. Bij het eindpunt van de weg komen we een vrouwtje tegen met een enorme kudde schapen en geiten. Het geklingel van de bellen hoor je de hele dag. Het klinkt heel gezellig. We komen hier aan de andere kant van de Vikoskloof dan gisteren. We lopen nog een stuk verder en hebben dan een mooi uitzicht over de kloof. Er is hier verder niemand en het is echt fantastisch, loodrechte wanden en ver beneden ons de droge rivierbedding. We blijven een poos genieten en rijden dan weer terug naar Monodendri.
Aan de rand van Monodendri parkeren we de auto en lopen naar het Agia Paraskeri klooster uit de dertiende eeuw. We lopen verder een smal paadje af. Een stukje verder ligt namelijk een grot, waar voorheen kluizenaars zich terug trokken of mensen die een goed heenkomen zochten als er gevaar dreigde. Het paadje is smal en de afgrond diep. Het loopt steil naar beneden. Een stukje moeten we over rotsen klauteren. We hebben een prachtig uitzicht op Nico en Thea die achter gebleven zijn. De rotsen steken honderden meters boven en beneden hen uit. Daarnaast hebben we een mooi gezicht op de bergen in de verte. Later lezen we in een boek dat het een angstaanjagend paadje is.
Na een colaatje onder de dorpslindeboom gaan we op weg naar de Albanese grens. Helaas (we hebben twee kaarten), op de ene kaart klopt een stuk en ook een stuk niet. Op de andere kaart staan andere wegen niet goed op. We komen hierdoor heel ergens anders uit als de bedoeling is. Af en toe zien we richtingborden, maar die zijn alleen in het Grieks. Het is in ieder geval een schitterende weg. Uiteindelijk komen we toch in Molivdosképastos. De kloosterkerk hier is uit de dertiende eeuw en is mooi gelegen. Naast de kerk staat een grenspost met militairen en we mogen het aan de overkant gelegen Albanië niet fotograferen.Om 17:00 uur komen we in Papingo aan. Het is een gezellig dorpje met honderdvijfentwintig inwoners. Er zijn verschillende terrasjes en eethuisjes en er zijn hier meer toeristen. Het zijn echter voornamelijk Grieken.
Je hebt Megálo en Mikró Papingo. Wij zitten in Megálo. Het zijn beschermde dorpen, met veel traditionele huizen. Beide oude dorpen (tiende eeuw) liggen bijzonder mooi in de Timfi bergen, met de Astráka (2.436 meter) als top en vormen het hart van de streek. Het zijn de meest aansprekende dorpen van de Zagória. We wandelen het dorp rond en aan de rand van de plaats gaan we ergens eten: heerlijke lamskoteletjes. Als we naar het hotel terug lopen kleurt het gebergte schitterend in de ondergaande zon. Op het terras bij het hotel Kouli drinken we nog wat ouzo. Wij lopen hierna het dorp nog een keer rond op zoek naar een gezellig terrasje en eettentje voor morgen. Een eettentje voor morgen hebben we snel op het oog en een terrasje proberen we nog even uit. We nemen hier nog een ouzo en krijgen er een 'mezé' bij. Een mezé is een schaaltje met verschillende hapjes. Soms zijn dat gewoon wat pinda's, maar vaak zijn het leuke kleine gerechtjes. Het inspireert wel om nog een drankje te bestellen (wat zullen we nu weer krijgen).

Dinsdag 5 septemberMegálo Papingo

Na een laat ontbijt met eieren en perziken rijden we naar Mikró Papingo. We wandelen wat door het dorpje en blijven ons verbazen over de bouw van de huizen met de leistenen daken. Het is wel jammer dat vrijwel alle kerken dicht zijn. We kijken prachtig het dal in. In tegenstelling tot voorgaande dagen is het 's morgens bewolkt. Wel lekker voor een keer. Hierna rijden we naar Vikos, het eindpunt van de kloof, waar we een hele tijd zitten te kijken. De kloof ziet er vanuit Vikos weer heel anders uit, veel lieflijker. De wanden zijn lang niet zo steil, hoewel het hier toch een behoorlijke klim naar boven is. We wandelen een stukje naar beneden en gaan dan weer terug.
In Aristi drinken we op een terras een colaatje. Aristi is een plaatsje tussen Papingo en Vikos. Opeens gaat de telefoon over en het blijkt de hostess van Ross te zijn met de vraag of we al wat van de rugzak gehoord hebben. Ze schijnt ons al eerder gebeld te hebben, maar in de kleine dorpjes in het binnenland is de ontvangst niet echt geweldig. Nu blijken we vlak onder een zendmast te staan en is de ontvangst perfect. Ze zal verder gaan informeren en proberen de rugzak op te sporen. 's Middags houden we weer siësta. Als we 's avonds op een terrasje een ouzootje zitten te drinken, wordt het steeds donkerder. Een Griek had ons al gewaarschuwd dat het zou gaan regenen en we hadden dan ook een plu meegenomen. Toen het begon te regenen, hielpen we eerst nog even de stoelen binnen te zetten en daarna gaan we naar een restaurantje dat we gisteravond hebben gezien. De enorme bui trekt weer snel over en de temperatuur blijft aangenaam. We eten Griekse salade, tzaziki, een overheerlijke aardappelkoek en rode bieten als voorgerecht. Bij het bestellen van het voorgerecht raadde men ons de bieten aan, maar we begrepen niet wat ze ons wilden 'aansmeren'. Toen we echter schalen met bieten naar een andere tafel zien gaan, bestellen we er ook maar wat. De vier hoofdgerechten die we hebben besteld, zetten we in het midden en verdelen het over onze borden. We drinken lekkere Zitsa wijn uit de omgeving van Ioannina. Na afloop halen we nog een afzakkertje op ons vorige terrasje.

Woensdag 6 septemberNaar Metsovo

Het is weer een stralende, zonnige, warme dag. 't Prettige van het klimaat hier is dat na een regenbui het gewoon weer zonnig en warm is. We hebben vandaag als eindbestemming Metsovo. Eerst gaan we via Ioannina naar Dodoni. Over een kronkelende weg bereiken we een weids dal. Ver van al het wereldse rumoer ligt hier in de natuur het oudste orakel van Griekenland. 's Zomers worden hier nog klassieke drama's opgevoerd. Het theater is gebouwd ten tijde van koning Pyrrhos (derde eeuw voor Chr.) ter ere van de naia spelen. Het is een van de grootste theaters uit de oudheid en kon ongeveer 18.000 toeschouwers herbergen. De mensen kwamen van heinde en verre om het orakel te raadplegen. Het heiligdom heeft bestaan tot 400 na Chr. In 167 voor Christus hebben de Romeinen het verwoest, maar later werd het door hen weer in gebruik genomen en omgebouwd tot arena waarin voorstellingen met wilde dieren werden gehouden. Het raakte vergeten en pas in 1875 volgden de eerste opgravingen.
Na Dodoni willen we in Ioannina aan het water, waar veel terrasjes zijn, gaan lunchen. De terrasjes zijn echter vrijwel verlaten en het ziet er niet gezellig uit. We gaan naar een drukke straat met volle terrasjes en eten hier in een klein restaurant, waar we in de keuken alles kunnen uitzoeken. We eten daardoor veel te veel.Het is vijfenvijftig kilometer van Ioannina naar Metsovo. De weg is goed, maar heeft zoveel bochten dat we er zowat anderhalf uur over doen. Metsovo is de hoofdstad der Vlachen en ligt op 1.150 meter ('maar dat wil je niet weten', zoals onze lijfspreuk ondertussen is geworden). Het bezit veel fraaie in Epirotische stijl opgebouwde huizen met houten balkons. We wandelen het plaatsje (3.500 inwoners) door en belanden op een terras op het plein. Aan de overkant zitten de oude mannetjes van het dorp te genieten van de laatste zonnestaaltjes. Ze hebben allemaal een wandelstok bij zich, hoewel sommige nog erg vief lopen. 's Avonds eten we in een restaurant dat steeds voller wordt. Het is er erg gezellig. Omdat we tussen de middag veel te veel hebben gegeten, houden we het nu simpel. We proberen wel de plaatselijke gerookte kaas. Hij is erg pittig en als je er niet te veel van eet wel lekker.

Donderdag 7 septemberMetsovo, Meteora

We ontbijten vroeg, want het is zo'n zeventig kilometer rijden naar de Meteora. Op deze wegen met al z'n bochten is het toch gauw anderhalf uur rijden. En als je pech hebt en je zit achter een vrachtwagen en je kunt niet passeren, duurt het veel langer. Gelukkig is het niet druk op de weg. Het is een prachtige route over de Katârapas op 1.700 meter. In de verte zien we op een gegeven moment de rotsen al liggen.
Van de oorspronkelijke vierentwintig kloosters zijn er nog zes bewoond. Vroeger klommen de monniken via een ladderstelsel naar boven of werden in een net door een lier naar boven gehesen. De kloosters gaan dicht tussen 13:00 uur en 15:30 uur, dus je moet op tijd zijn. We stoppen eerst bij de Agia Roussánou, waar we prachtig zicht hebben op andere kloosters. Hierna rijden we door en zien voor het eerst deze vakantie hele hordes toeristen. Bij Megá Metéoron gaan we naar binnen (500 drachme = ƒ 3,50 p.p.). Het is de oudste (veertiende eeuw). Er zijn veel fresco's en iconen te zien. Het uitzicht vanuit dit klooster is fantastisch. Vrouwen zijn verplicht binnen een rok te dragen, welke ze bij de ingang kunnen lenen. Het Varlaán klooster is vandaag dicht. We rijden door naar het nonnenklooster Agia Stéphanos. Ook hier gaan we naar binnen. Er wordt nog volop gerestaureerd. We genieten ondertussen volop van het uitzicht met de grillige rotsen met daarboven op de kloosters. Het is schitterend.
Martijn koopt hier een T-shirt voor 2.000 drachmen (kan hij nog eens wat schoons aan). Beneden, in Kalambaka kopen we vervolgens brood, worst, yoghurt, fruit en wat te drinken. Onderweg rijden we daarna een klein weggetje in om daar te picknicken. Als we 's middags terugkomen in Metsovo, houden we weer siësta.
Gisteren hebben we na het eten weer even rondgekeken naar gezellige eettentjes. We eten daarom nu in een typisch Grieks restaurant. Om 20:30 uur zijn we de eerste gasten, maar later stroomt het helemaal vol met Griekse klanten. Een meisje (een klant), die engels spreekt, helpt ons met de bestelling. Een menukaart is er niet. We nemen wat gerechten die we tot nu toe niet gehad hebben: een soort moussaka, maar dan zonder aubergine en een kipschotel met gekookte aardappelen. Nico wil bonensoep en de anderen samen twee Griekse salades. Het meisje waarschuwt dat ze groot zijn en we nemen er één en dat blijkt genoeg. Opa en oma zitten in het restaurant toe te kijken. Het zijn zoons van haar hen die bedienen, dat zie je duidelijk aan de gezichten. Ook de kleindochter is duidelijk te herkennen. Vooral oma ziet er lief en gelukkig uit, dat straalt er helemaal vanaf. Iedere keer als er nieuwe gasten binnen komen, verkassen oma en opa naar een ander tafeltje, zodat de gasten de beste plaatsen krijgen.

Vrijdag 8 septemberNaar Levkas

Vandaag gaan we naar Levkas. We willen een kleine omweg maken om een mooi bergklooster en een hoge brug te zien. We hebben drie kaarten van het gebied, maar allemaal zijn ze anders. Als we een kilometer van de hoofdweg af zijn, zijn we de weg al kwijt. We zien een aantal wegwijzers, maar alle namen kunnen we niet terugvinden op de kaarten en de plaatsen waar we naartoe willen staan niet op de borden. Toch zitten we in het dorp dat op alle drie de kaarten staat. We besluiten om te keren en rechtsreeks naar Levkas te rijden.
We drinken koffie op een terras waar ze geen engels spreken, maar we krijgen wel wat we willen. Vlak voor Preveza stoppen we bij de ruïnes van Nikópolis, de stad der overwinning van de zeeslag bij Actium (31 voor Chr.). Dit betekende het definitieve einde van de Romeinse republiek en Octavianus werd de eerste Romeinse keizer. De hoofdweg naar Preveza loopt dwars door de ruïnes. We zien hier het restant van een klein theater. Het is gerestaureerd ten behoeve van een jaarlijks festival gewijd aan het antieke theater. Het theater ziet er vooral van binnen mooi uit. Het theater heeft van onderen namelijk indrukwekkende boogconstructies. We picknicken vervolgens in de schaduw van een boom op de ruïnes. Hierna rijden we door naar Preveza, waar we de boot nemen naar de overkant om in Levkas te komen. We kunnen de boot meteen op - we zijn de laatste - en moeten, zoals iedereen, achteruit de boot op. Na tien minuten zijn we al aan de overkant en kunnen we als eerste de boot weer af. We hebben 's ochtends nog gebeld of de rugzak inmiddels al terug is, maar er is nog steeds niets bekend. We gaan maar naar het vliegveld omdat we er toch langs komen. Niet te geloven: hij staat daar gewoon en waarschijnlijk al een week lang. Het oude label van vorige week zit er namelijk nog keurig op. Maar waarom ze dan niet gebeld hebben, of gereageerd op de telefoontjes om informatie? Misschien is de verklaring dat de rugzak behoorlijk beschadigd is! Hij is van voren helemaal open geschaafd. Het lijkt wel of hij een tijdje achter een wagen over de grond gesleept is. Als we later goed kijken blijken er diverse dingen beschadigd (schroeigaten) of verdwenen (petje). We krijgen een schaderapport en zijn blij dat we de rugzak weer terug hebben, want hier zitten de zwemspullen, badlakens, leesboeken en een groot deel van Martijn zijn kleren in. We zijn het er wel over eens dat als het toch een keer moest gebeuren (koffer kwijt), dat dit nog niet zo'n slechte keer is en dat we ook al onze spullen gunstig hadden verdeeld over de rugzakken.
We hebben een hotel in het centrum van Levkas met een ruim balkon. We wandelen op ons gemak het plaatsje in en zien veel toeristenstalletjes, terrasjes, taveernes en toeristen. Het ziet er wel gezellig uit. 's Middags kijken we al uit naar een eettentje voor 's avonds. Het grote plein vol met tafeltjes hoeft niet zo van ons. In een achteraf straatje is een soort buitenterras, helemaal ingebouwd. Doordat het nogal waait blijkt het hier 's avonds goed toeven. Het is wel toeristisch, maar het eten en de wijn is goed. De wind blijkt na het eten te zijn gaan liggen en de temperatuur is aangenaam, zodat we op een terrasje nog een ouzootje gaan drinken.

Zaterdag 9 septemberLevkas, naar Parga

De hele dag bewolkt. Aan het einde van de middag valt er zelfs wat regen. We rijden het hele (schier)eiland rond en zien allerlei leuke, kleine plaatsjes, die nog niet ontdekt zijn door het massatoerisme. Mooie vrouwtjes en oude mannetjes op ezels. We drinken koffie in Sivros en picknicken aan zee bij Levkas stad. Dan rijden we naar de veerpont die ons naar Preveza en Parga moet overzetten. Er staat echter een rij van een paar kilometer. Gezien de voortgang die er in de file zit en het aantal auto's dat er op de pont past, lijkt het ons het handigst om maar om te rijden. We weten bovendien niet wat er aan de hand is, misschien is er wel een staking. We besluiten de honderddertig kilometer om te rijden. Onderweg zien we rookpluimen en helikopters en vliegtuigen, die telkens water tappen uit zee. Als we halverwege Levkas en Parga zijn, is de rook wel heel dichtbij en na een volgende bocht zitten we midden in een brandgebied. Grote delen zijn afgebrand. Het rookt nog volop en op sommige plaatsen brandt het nog. Er is veel brandweer en allerlei karretjes die water kunnen vervoeren. Het is heel knap hoe ze hier de meeste huizen hebben weten te redden. Alle grond om de dorpen heen is verbrand; de huizen staan er nog. Wat zullen de mensen in angst gezeten hebben. Het is een angstaanjagend gezicht dat lang op ons netvlies gebrand zal blijven. We zijn erg onder de indruk en praten er lang over. Waarschijnlijk is dit ook de reden van de lange rij bij de veerpont. De weg is afgesloten geweest, aan beide kanten van de weg brandde het. We hebben mazzel dat de weg weer open is. Het is toch wel een goede beslissing geweest om te rijden, want nu zijn we een uur langer onderweg, dan als we normaal de pont hadden kunnen nemen, terwijl we door de file zeker uren hadden verspeeld.In Parga vinden we Aleco appartementen snel en we kunnen de auto voor de steeg kwijt. We hebben allebei een appartement op de bovenste verdieping. Alleen deze appartementen hebben een schitterend uitzicht op de zee, rotsen en een deel van Parga. We hebben een klein balkonnetje dat de hele dag in de zon ligt (als hij schijnt). Nu spettert het wat. De zee met strand ligt op vijftig meter.
We wandelen Parga in en zien een aardig stadje. Wel heel toeristisch. Er is niet veel typisch Grieks meer aan. Ik denk dat iedereen leeft van het toerisme. Veel smalle straatjes, kleine winkeltjes, terrasjes, trappen, eethuisjes. Omdat het harder gaat regenen, lopen we terug naar de supermarkt op de hoek bij het appartement en kopen wat te eten en te drinken. Even later gaat ook de zon weer schijnen. Ook al is het de hele dag bewolkt en is er veel wind, het is toch warm. In de auto merkte je dat niet zo door de airco, maar buiten blijft het korte broeken weer. Ook vanavond is het zo lekker. Voor het eten trekken we wel een lange broek aan en sokken vanwege de muggen. We lopen het dorpje in en binnen een paar minuten zijn we midden in het centrum. Het is hier ondertussen enorm druk geworden. We besluiten dicht bij ons appartement aan de rand van het dorp in een taveerne te gaan eten. Het is hier wat rustiger en er zijn wat minder tafeltjes. De meeste gasten zijn Grieks en er is ook alleen maar Grieks eten en dat smaakt uitstekend. We zullen het waarschijnlijk wel bij de taveernes houden. Restaurants zijn wat luxer, hebben ook 'westers' eten, zijn chiquer en duurder. Wij vinden de taveernes erg leuk. De plaatselijke wijn (een kilo open wijn) is ook lekker. We drinken nog wat op de boulevard aan de haven. Elk terrasje heeft z'n eigen muziek en die moet boven die van de buren uitkomen. En dat is niet leuk. We kunnen elkaar amper verstaan en zijn dan ook snel weer 'thuis'.

Zondag 10 septemberParga

We worden wakker van onweer en net na achten regent het even behoorlijk. De rest van de dag spettert het soms wat, maar het grootste deel van de dag is droog. Het grootste deel is ook bewolkt, maar toch is het een graad of achtentwintig. We kopen een lekker vers bruin, knapperig brood en maken een tonijnsalade. We zetten er koffie bij en genieten op het balkon van ons ontbijt. We lezen wat en tegen elven gaan we nog even het dorp verkennen. We dwalen door kleine steegjes, die te smal zijn om toeristenwinkeltjes te herbergen. Deze steegjes zijn het leukst. We zien veel bloeiende bougainville, die prachtig afsteekt tegen de witte huizen.
Om 11:30 uur gaan we naar restaurant Castello waar een bijeenkomst van Ross-holidays is. We horen niet veel nieuws, alleen wat over restaurantjes, maar het is wel gezellig. Bij een grote supermarkt en een groenteboer kopen we allerlei lekkere dingetjes voor de lunch. De rest van de dag genieten we op het balkon van het eten, het lezen, de rust, het uitzicht en de drankjes. Af en toe moeten we ons iets terugtrekken als het wat regent. Voor de rest zitten we hier heerlijk.
We eten bij een visrestaurant boven, buiten op het terras. Gelukkig is het wel overdekt. We eten allemaal verschillende visgerechten. Nico gaat er in de keuken zelf een uitzoeken. 't Smaakt voortreffelijk. Als we betalen, krijgen we een ouzo van de zaak. Leuk. Dan blijkt het enorm te regenen en bestellen we nog maar een ouzo. Als die ook op is komt de regen met bakken uit de lucht en bestellen we er nog maar een. Als het even droog is gaan we terug. Afrekenen van de ouzo mogen we die eigenlijk niet, maar we laten toch maar wat achter. Als we net terug zijn, begint het alweer te regenen. Nico bakt eieren met spek en tomaten en wij halen een fles ouzo uit de koelkast. Wordt het toch nog gezellig (en laat). Maar dat wil je niet weten…

Maandag 11 septemberParga

Zelfde verhaal als gisteren: bewolking. Toch liggen we een paar uur aan het strand, waar het gewoon heerlijk is zonder zon (25º). We kuieren daarna nog wat door het stadje en lezen wat. Aan het eind van de dag begint het weer te regenen. 's Avonds klaart het op en het lijkt of de wind is gedraaid. Morgen misschien beter weer, zeggen wij als amateur weerkundigen. We gaan vanavond eten bij de Chinees. Het is er eg rustig. We bestellen een rijsttafel en die krijgen we op een draaiplateau. Met stokjes smikkelen we alles lekker op. De duurste maaltijd tot nu toe: 21.000 drachmen = ƒ 150. Meestal zijn we maximaal 12.000 drachmen kwijt.

Dinsdag 12 septemberParga

Jawel, het is zonnig. Een stralende dag met alleen maar blauwe lucht. Er staat wel de hele dag een lekker windje, waardoor er een zeer aangename temperatuur heerst (27º). Lekker. We maken in het vroege ochtendlicht wat foto's van het stadje, kopen een krant, ontbijten en gaan dan lekker aan het strand liggen (op vijftig meter afstand). Het is hier zo vroeg nog erg rustig. De meeste komen hier pas na 11:00 uur. 's Middags siësta.
Een oud vriendelijk baasje runt, samen met zijn al even oude vrouw een klein restaurantje vlak bij het appartement. We gaan hier eten. We zijn de eerste die gaan zitten, maar door onze aanloop komen er al snel meer mensen binnen. Wij spreken drie woorden Grieks (kunnen witte wijn bestellen), wat hij prachtig vindt. Hij spreekt een mengelmoes van drie woorden Engels en Duits. Dit is het meest Griekse eettentje van heel Parga. Halverwege het eten gaat hij nog even naar de supermarkt om nieuwe wijn te halen. Vervolgens verontschuldigt hij zich dat de wijn niet koud is. We eten voor de helft van de prijs van gisteren. Na afloop vinden we in een klein steegje een echt Grieks kroegje. Wij drinken buiten (even aan de kant als er iemand langs moet) een ouzo met mezés, terwijl binnen de Griekse mannen europacupvoetbal zitten te kijken. We pesten elkaar een beetje met Machlas en Ajax over en weer.

Woensdag 13 septemberParga

Zonnig, warm (28º), geen wind. Te warm voor de zon, we blijven maar twee uurtjes op het strand. We wandelen het dorp wat rond, doen wat boodschappen en zitten 's middags in de schaduw van de parasols wat te lezen. We komen 's avonds, helemaal boven in het dorp, bij een soort Italiaans restaurant terecht. Weer eens wat anders en ook nog erg lekker. We sluiten de dag af met een drankje bij ons cafeetje van gisteren, waar we al met 'Ajax, Ajax' worden verwelkomd.

Donderdag 14 septemberParga

Gelukkig staat er vandaag wat meer wind en het is daarom wat minder warm. Een groot deel van de ochtend zitten / liggen we op het strand. 's Middags na de siësta wandelen we wat door het dorp en gaan eens kijken bij het Valtos strand. Dit is over de weg te bereiken (een heel eind om), met de watertaxi, of via de burcht. Dit laatste is door het dorp, een boel trappen op en daarna weer naar beneden. We zijn blij met de ligging van ons appartement vlakbij het Krioneri strand. We eten boven op de berg, vlakbij de Italiaan van gisteren. Een gezellige taveerne, midden op straat, maar er is geen verkeer. Leuke bediening. Ze komen er lekker bij zitten als we gaan bestellen. Er staan wat onbekende voorgerechten op de kaart en na uitleg, besluiten we die te nemen. We krijgen bijvoorbeeld een soort warme Griekse salade, welke erg lekker is. Vooraf krijgen we allemaal een ouzo en na afloop hebben we de keuze uit ouzo of Griekse koffie van het huis. Griekse koffie moet je eerst laten bezinken en dan voorzichtig nippen. Aan de overkant is een soort tentoonstelling van beelden in ijzerdraad, welke er heel realistisch uitzien.
We drinken nog een biertje bij ons cafeetje, waar we ondertussen luidruchtig begroet worden. Bij iedere bestelronde krijgen we een andere mezés. De een erg lekker, de ander (een soort lever) wat minder.

Vrijdag 15 septemberParga

Zelfde weer, zelfde programma. We hadden van tevoren afgesproken om de laatste avond naar het leukste restaurant terug te gaan. De keuze valt op het restaurant van gisteren, zodat onze hele dag een kopie van gisteren is.

Zaterdag 16 septemberNaar huis

Vandaag naar huis. 's Morgens nog een paar uur naar het strand. Hierna even het dorp in om de laatste drachmen op te maken. We worden met een bus opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Al snel horen we dat er vertraging is. Op Schiphol is in verband met milieumaatregelen slechts één baan beschikbaar, zodat ons toestel veel te laat vertrekt. Omstreeks 19:00 uur landt het toestel na één mislukte poging door de verblinding van de laagstaande zon. Bijna tweeënhalf uur te laat arriveren we om 21:30 uur op Schiphol, waar we door Hennie opgehaald worden.

Dit was een door Ross Holidays voor ons georganiseerde reis.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.