Griekenland: Andros – Tinos – Syros

3 t/m 18 september 2013

Samen met Petra gaan we drie voor ons onbekende Griekse eilanden verkennen. Bij SNP hebben we een individuele wandelreis geboekt naar Andros en Tinos. Syros hebben we er zelf achteraan geplakt. ANDROS is het meest noordelijke eiland van de Cycladen en heeft prachtige oude paden, fraaie zandstranden, weelderig groene dalen, hellingen vol fruit- en olijfbomen, bergstromen, natuurstenen huisjes en een oneindig aantal bronnen met zuiver drinkwater. Op TINOS vinden we witte labyrintdorpen, de burcht Exoburgo, kunstzinnige duiventorens en bizarre granietrotsen. De Agia Panagia-kerk is een bedevaartplaats voor de Grieken. SYROS is de hoofdstad van de Cycladen. Het is een klein heuvelachtig eiland met de gezellige hoofdstad Ermoupolis en veel mooie stranden. We overnachten in kleine gastvrije familiepensions aan zee op Andros en Syros en in het binnenland op Tinos.

Dinsdag 3 septemberNaar Andros

Om 08:55 uur vertrekken we vanaf Rotterdam Airport via München naar Athene. Op het Rotterdamse vliegveld waren we nog nooit eerder geweest, maar omdat we hier maar een uur voor vertrek aanwezig hoeven te zijn, hebben we hiervoor gekozen. Het is er rustig en lekker ontspannen.
We krijgen zowel in het eerste deel als in het tweede stuk wat te eten en te drinken, hoewel SNP had verteld, dat we niets zouden krijgen. Nou vliegen we wel met Lufthansa, dus dat zal het verschil wel maken.

Om 14:30 uur landen we bij Athene. We halen de bagage op en stiefelen naar de uitgang. We worden verwacht en met een taxi worden we naar Rafina gebracht alwaar de boot naar Andros zal vertrekken. We moeten even wennen aan de warmte; het is hier een graad of 28, toch zo'n tien graden warmer dan thuis. Maar wel lekker! We moeten een uur in de haven wachten en doden onze tijd met een kilo open witte wijn en wat chips die we er gratis bij geserveerd krijgen. De boot is niet druk en wij zitten lekker buiten op het dek uit de wind. Na twee uur varen komen we op Andros, het op één na grootste eiland van de Cycladen. We zijn in Gavrio aan de westkust en moeten naar Nimborio oftewel Chora aan de oostkust. Er staan verschillende bussen te wachten die snel vollopen en wij vragen het maar even voor de zekerheid. Na ruim een uur rijden komen we op het busstation waar we een telefoontje plegen naar Hotel Stella en na vijf minuten komt de eigenaar al voorrijden. Het hotel ligt een kilometer buiten de plaats pal aan zee. Je steekt de smalle straat over en je staat op het strand. Wat wil een mens nog meer.
We leggen onze spullen in de kamers en gaan meteen op pad om wat te eten. Het is al 21:00 uur en we lusten wel wat. We lopen richting stad en zien heel veel vooral lege cafeetjes. Na vijf minuten lopen zit een restaurant waar we gaan zitten; we zijn de enige gasten. Maar dat duurt niet lang: het is altijd overal hetzelfde: als er eenmaal iemand zit, volgen er meer. Ook nu. De mevrouw wil dat we meekomen naar de keuken om aan te wijzen wat we willen eten. Ze spreekt drie woorden Engels. We kiezen voor een tzatziki, die heel lekker en dik is, een boerensalade, kleine visjes, aubergines en een Andros-variant op de moussaka. Samen met (nog) een kilo open wijn smaakt het ons meer dan voortreffelijk. Het enige nadeel is dat we te veel eten.
Op het terras bij het hotel nemen we nog een afzakkertje in de vorm van een ouzo.
Daarna vallen we als een blok in slaap.

Woensdag 4 septemberAndros
Een voor Griekenland uitstekend en uitgebreid ontbijt met yoghurt (met honing), omelet, wit en bruin brood. Heerlijk. Het is lekker zonnig en we zitten buiten op het terras onder de druivenranken met uitzicht op zee. We zijn tevreden mensen.
We wandelen naar Chora in ongeveer vijftien minuten over de weg langs het strand. We doen het langzaamaan en nemen de trappen zodat we hele stukken weg afsteken. We zien veel leuke eettentjes voor vanavond. Het centrum is zowaar voetgangersgebied en er is een 'grote' winkelstraat.
We zijn aangenaam verrast over het gezellige dorp. Er zijn veel mooie doorkijkjes, kerkjes, gewone en souvenirwinkeltjes (voor sieraden) en vele terrasjes. Die laatste zitten veelal helemaal vol met vooral oude Grieken. Zowel mannen als vrouwen. Er wordt voornamelijk Griekse koffie met water en frappé gedronken. En heel veel gekletst. Iedereen kent iedereen. Een enkele verdwaalde (westerse) toerist dwaalt door de straten. Net als wij. Er lopen heel wat zwarte weduwen.
Aan de overkant staan een paar toestellen voor kleine kinderen. Zodra die dat zien, willen ze daar allemaal in. Zitten ze daar eenmaal in, dan zijn ze snel verveeld, want ze draaien wel heel erg langzaam rond. Het ziet er wel grappig uit: een koffiepot in het midden met kopjes er om heen waar de kinderen in zitten.
We slenteren door de straatjes en zien de winkels en de kerken. We komen uit bij de oude poort die vroeger toegang gaf tot het oude dorp dat geheel op het schiereiland lag. Het huidige dorp is in de richting van het vaste land flink uitgebreid. Een oude brug verbindt nog het dorp met de ruïne van het kasteel uit de 13de eeuw. De zee heeft een prachtige groenblauwe kleur. Het waait enigszins waardoor het een heerlijke temperatuur is. Uiteindelijk belanden we op het grote drukke terras waar nog net één tafeltje vrij is. We blijven een hele tijd zitten onder het genot van Griekse koffie, thee, bier, cola, tosti en we genieten van het bekijken en becommentariëren van allerlei passanten. Vooral de wat oudere vrouwen met vreemd rood haar moeten het ontgelden.
Om 14:00 uur begint ongeveer de siësta en de gewone winkels sluiten. We gaan terug naar het hotel en vervolgens steken we de weg over, leggen onze handdoeken op het strand en gaan zwemmen. Heerlijk water. Wat 'grote' golven, een fijne zandbodem, maar het water is wel troebel. We dobberen een tijdje rond en drogen daarna op het strand op.
Tijd voor een drankje. Op het terras van het hotel hebben ze tapbier, lekkere halve kilo's... (voor € 3). Petra gaat aan de ouzo. We zitten heerlijk met uitzicht op zee en horen Grieks en Vlaams (jawel) praten.
We moeten nog wat wennen aan de Griekse maten: ze drinken geen halve liters, maar halve kilo's. En een glaasje ouzo is zestig gram (€ 2,50).
We eten in een tentje dicht bij Chora aan zee. Er zitten er verschillende naast elkaar en in elke tent zitten een paar mensen te eten. Gefrituurde kaasflapjes, tzatziki, salade, een enorm groot bord aubergines (lekkerder dan gisteren), rundvlees en groentebladeren gevuld met gehakt en rijst. We genieten er van. Even als van een laatste ouzo bij het hotel.

Donderdag 5 septemberAndros
Vandaag gaan we wandelen. Van SNP hebben we goede beschrijvingen en mooie kaarten gekregen. We lopen naar Arikia en terug via Stenies en Yialia. Totaal ruim elf kilometer waar we inclusief pauzes vijfenhalf uur over zullen doen.
We wandelen over smalle paadjes met aan beide kanten gestapelde stenen muurtjes. Het is heel rustig, helemaal stil, we horen geen verkeer, soms wat mekkerende geiten, maar dat is het wel. Het is warm, maar er staat gelukkig wel een windje. Het eerste stuk moeten we omhoog, ongeveer driehonderd meter stijgen. Soms gaat het pad geleidelijk omhoog, soms zijn er onregelmatige treden. Er staan wat huizen langs de kant die er allemaal erg groot en allemaal erg goed onderhouden uit zien. Allemaal wit gepleisterd met rode daken. Tussen de groene bomen en tegen de blauwe lucht steken ze mooi af. Er staan wel heel veel kerkjes hier in de buurt. Eentje is er open en we nemen binnen een kijkje. Voor zover we kunnen zien, zijn ze mooi gedecoreerd van binnen. Veel van die kerkjes zijn privé-eigendom.
Er groeien olijven, vijgen en bloemen. Arikia is een wat groter dorp. We komen vanaf de kleine paadjes uit op een pleintje, waar we volgens de beschrijving trappen omhoog naar de beroemde bron van Sariza zouden kunnen. Het is echter zo'n pleintje, dat we dat niet als pleintje herkennen en we lopen dus een stukje verkeerd.
Natuurlijk komt het weer goed en bij de bron vullen we onze flesjes met vers water. Lekker koel. Een stukje naar boven staat nog een kerkje dat wel gesloten is, maar door het vensterglas zien we de mooie binnenkant.
Sommige huizen hebben blauwe kozijnen, andere rode, groene of oranje. Ze zitten allemaal erg goed in de verf, zodat het er welvarend uitziet. Er is een open taverne waar we wat kunnen drinken. Eten kan niet, want ze gaan een half uur later dicht voor de siësta. Gelukkig hebben we zelf wat te eten meegenomen.
Via nog smallere paadjes dalen we via Stenies af naar zee. Niet alle trappen zijn even goed vindbaar en we moeten soms een stukje terug lopen. Dicht bij Yialia-strand lopen we langs de rivier waar eenden en ganzen zwemmen en ook zien we een paar schildpadjes in het water. Een erg mooi gebied. Aan het strand staat een taverne waar we wat drinken voor we ons aan de laatste 'klim' wagen. We moeten tien minuten vrij steil omhoog lopen waardoor we mooi zicht op Chora en het omliggende strand hebben. Daarna langs een oud ezelspad naar beneden zodat we niet over de asfaltweg hoeven te lopen en een groot deel af kunnen steken. Om half vier zijn we terug en houden we siësta.
Tegen zessen lopen we naar Chora waar we op het grote plein op een terras neerstrijken. We bestellen bier en ouzo en gaan weer naar alle andere mensen zitten kijken. Dat zijn er nu nog niet veel. Het is bijna uitgestorven. Ze houden hier wel lang siësta: van half drie tot een uur of zeven. Dan komt men pas weer zo'n beetje te voorschijn en in beweging. Gelukkig zijn er wel terrassen open.
Petra bestelt karamel-ijs van de kaart, maar dat hebben ze niet; wel snicker-ijs. Smaakt ook prima. Elke dag eten we in een ander tentje en de laatste dag gaan we terug naar de lekkerste c.q. leukste. Waar we nu zitten, Palinorio, is tot nu toe de winnaar. Op het terras waait het wat te veel, maar binnen is het aangenaam. Petra mag twee voorgerechten bestellen, morgen is iemand anders aan de beurt. Op deze manier hopen we de hoeveelheid eten een beetje binnen de perken te houden. Het gaat er lekker Grieks aan toe: als Martijn en Petra al lang klaar zijn, krijgt Lia haar hoofdgerecht. Maar dat was de moeite van het wachten waard: overheerlijke spareribs (zo noemen zij het; wij vinden het meer koteletten). Mmmmm.
En alweer een ouzo als afzakkertje bij het hotel.

Vrijdag 6 septemberAndros
Zoals elke nacht tot nu toe slapen we uitstekend. We zijn wel een beetje stijf van de wandeling van gisteren. Vooral als we weer trappen lopen, voelen we onze kuiten. Daarom nemen we vandaag een rustdag. Na het ontbijt steken we de weg over en gaan op het strand liggen. Nu is het nog niet zo warm en prima uit te houden. Na een poosje gaan we zwemmen. Vandaag zijn er helemaal geen golven, de zeebodem heeft allemaal golfjes en het water is super helder. Als we er eenmaal 'door' zijn, is het heerlijk water.
Tegen enen lopen we weer naar Chora voor een kopje koffie op een terras. We lopen een iets andere weg en komen een ander eethuisje tegen, dat we vanavond uit zullen gaan proberen. We moeten weer een hoop trappen op om in de hoofdstraat te komen en we voelen onze kuiten.
We gaan bij een ander terras zitten en vragen de kaart voor een klein lunchgerecht. Een kleine schotel met gevarieerde hapjes blijkt heel groot. En de boerensalade is ook erg groot uitgevallen. Omdat we wat eten, drinkt Martijn een biertje in plaats van koffie. Een halve kilo plaatselijk bier in een Heineken-glas uit de vriezer. Een vers vruchtensapje is ook groot en mooi opgemaakt.
We passen ons aan aan de plaatselijke bevolking en houden siësta.
Aan de rand van Chora staat een bestelbusje met zigeuners. In het midden van de auto ligt hun bed; het achterste deel is gevuld met kooien vol met kippen die ze proberen te verkopen.
Op vijftig meter van het hotel is een cafeetje met een terras pal aan het strand. Hier gaan we wat drinken voordat we gaan eten. Bij het restaurant zijn verschillende grote tafels gereserveerd en het wordt er vrij druk. De mevrouw van de bediening is niet de vriendelijkste, maar het eten is overheerlijk. Staat voorlopig op de eerste plaats.
Op weg terug naar het hotel schitteren de lampjes van de stad, de kerk en de haven mooi in zee.

Zaterdag 7 septemberAndros
We zijn nog enigszins stijf in de benen van de wandeling en we houden het vandaag rustig. We ontbijten vroeg en nemen de bus naar Batsi, een aardig stadje aan de westkust. In september gaan op zaterdag alleen bussen om 8:20 uur; daarna pas 's middags weer. Dus we moeten wel zorgen om op tijd te zijn.
We moeten voor de bus hetzelfde betalen als voor de hele rit Andros-Gavrio en krijgen de indruk dat we afgezet worden. Maar ja, wat moet je, men spreekt al heel weinig Engels en in zo'n geval helemaal niet.
Batsi is wel leuk, een mooie haven en boulevard met allemaal eettentjes. Wel veel toeristenplaatsen met pizza en hamburgers. Weinig winkeltjes. We lopen een poosje rond en drinken koffie. Er blijken ook kleine bussen tussen Batsi en Gavrio te rijden, maar de vertrektijden zijn uiterst vaag. Ze staan wel op een bord, maar die tijden zijn de vertrektijden in Gavrio en dan moet je maar zo'n beetje gokken hoe laat die in Batsi aankomen. Uiteindelijk belanden we in Gavrio, maar daar is eigenlijk weinig te beleven. Alleen wat eet-/dranktentjes langs de haven en een kerk die niet open is. Dan gaan we maar een biertje drinken.
Om 15:00 uur legt de boot naar Rafina aan en dan vertrekt meteen daarna de bus naar Chora. Wij blijken echter de enige gasten te zijn en een mevrouw legt ons uit, dat dat te weinig is voor een rit en dat de bus wacht op de volgende boot die een uur later aan zal komen. We moeten maar zolang op een terrasje wat gaan drinken, zegt ze. Dat doen we dan maar in de tent tegenover de bus. Ze hebben alleen Amstel en Heineken en dat weigeren wij te drinken in Griekenland. Na wat gesoebat is er toch Grieks bier, dat ze volgens ons bij de buren haalt. Tegen half vier zien we ineens een chauffeur 'onze' bus in klimmen en de motor starten. We sprinten er naar toe en ja, hij gaat nu naar Chora. We rekenen snel af en laten onze drankjes half vol achter. Ook nu zijn we maar met z'n drieën. Hij zou dus nu wel leeg rijden en een half uur geleden niet met ons drieën? Beetje vreemd. Als er verderop iemand instapt om de kaartjes te verkopen, weigeren wij die te betalen. We hebben immers op hun advies wat bestelt in de veronderstelling, dat we een uur moesten wachten. Zonder morren gaat men er mee akkoord. Later stappen nog wat mensen in en wij hebben het idee, dat helemaal niemand wat betaalt. Geen wonder dat de Griekse economie niet goed werkt.
Aan het water eten we wat in weer een ander tentje. Het is er vrij druk en de zoon des huizes rent zich rot. Hij doet het wel allemaal erg goed en houdt alles in de gaten. Ook lekker, maar deze tent wordt niet de beste keus.

Zondag 8 septemberAndros
We gaan weer wandelen. We zijn bekomen van de spierpijn en kunnen wel weer wat hebben. Het wordt een wandeling richt het klooster van Panachrantou door verschillende dorpjes als Ipsilou, Lamira en Messaria. De eerste helft is erg mooi over zeer prettige wandelpaadjes. We lopen regelmatig in de schaduw en het klimmen valt ook wel mee. Het gaat wat geleidelijker. We lopen over smalle paadjes langs oude duiventorens en natuurlijk vele kerkjes. Ook hier weer veel stenen muurtjes van schistgesteente. Grote schistplaten zijn rechtop gezet met een taps toelopende punt omhoog. Daar langs zijn kleinere stenen toegevoegd die de grote platen overeind houden.
De meeste kerken zijn gesloten, alleen de meest afgelegen kleine kerkjes zijn open en daar kunnen we even kijken. Sommige zijn alleen wit geschilderd; andere hebben een blauwe koepel.
In Messaria is een roze huis met bruine deuren zonder opschrift wat een café annex winkel blijkt te zijn. We drinken er een cola en kopen een pakje tucs. Ondanks het vroege uur zitten de Griekse mannen al aan het bier.
We lopen verder over paadjes met aan weerszijde stenen muren. We komen over een oude Venetiaanse brug waar zowaar water onder stroomt. We nemen beneden een kijkje en zien een paar schildpadjes.
Het klooster Panachrantou ligt vier kilometer extra lopen en driehonderd meter hoogteverschil verder. We besluiten om dat maar over te slaan. Meestal is dat ook gesloten, zodat je alleen de buitenkant kunt zien. Die zien we vanuit de verte ook. Het laatste stuk volgen we de bijna geheel droge rivierbedding en na vijfenhalf uur zijn we weer terug in hotel Stella. We ploffen op het terras en wij bestellen een grote tapbier en Petra een grote cola.
Daarna houden we siësta.
We eten bij het 'blauwe' restaurant, dat onze beste keus is. Het eten is overheerlijk en de bediening chagrijnig.

Maandag 9 septemberNaar Tinos

Vandaag gaan we naar het volgende eiland, naar Tinos. De boot vertrekt om 9:15 uur en de bus vanuit Chora om 8:20 uur. Die doet er een uur over en de meeste keren wordt de boot gehaald, maar niet altijd. We nemen de gok niet en nemen de bus van 7:00 uur. Dat is wel vroeg op, maar een stuk relaxter en zien een mooi gekleurde lucht. De zon komt om een uur of zeven op. We krijgen ontbijt en worden naar de bus gebracht. In een klein busje worden we naar Gavrio gebracht waar we in de wind (kan niet anders) gaan zitten wachten op de boot. Die komt gewoon op tijd en het is maar goed dat we die latere bus niet gegokt hebben, want die is er mooi nog niet. Voor zover we kunnen zien, zijn wij de enige niet-Grieken op de boot. Het is er niet druk en we gaan lekker binnen zitten. Buiten waait het nogal. Daarom komt de boot misschien een kwartier te laat aan en doen we er bijna twee uur over. We worden opgewacht en naar hotel Levkes in Falatados gebracht, dat in de 'bergen' op 380 meter hoogte ligt. De hotelier spreekt geen Engels. We krijgen kamers beneden met een zo'n ruim terras, dat we lekker buiten kunnen zitten.
We wandelen door het dorp, dat groter is dan we verwacht hadden. Er staan mooie huizen, veel met blauwe luiken, deuren en omheiningen. Boven de ramen zitten vaak beeldhouwstukjes. Het ziet er leuk uit. We vinden een klein mannencafé annex winkeltje, een terrasje waar men koffie zit te drinken en wat tavernes die er allemaal gesloten uit zien. Bij ons hotel is een restaurant waar een stel van SNP zit, die met de boot van 10:00 uur ook uit Andros is gekomen. Waarom hadden wij dat niet gekund? Had ons ruim een uur slaap gescheeld.
We bestellen Griekse salade en kaasflapjes uit de oven. Vanwege het vroege ontbijt lusten we wel wat.
Siësta-tijd.
We lopen een rondje door het dorp, maar er is werkelijk niets te beleven. Een groot deel staat leeg, we zien geen jonge mensen en al helemaal geen kinderen. Voor hen is hier volgens ons niets te beleven. Maar wat gaat er dan met zo'n dorp gebeuren? Al die oude mensen sterven uit en je krijgt een spookdorp. En dat geldt niet alleen voor Falatados, maar voor alle dorpjes in de buurt. In sommige dorpen zijn veel huizen opgekocht door Duitsers, die daar dan in de zomer twee maanden zitten. De rest van het jaar is het er uitgestorven.
We eten in het restaurant van het hotel met o.a. tzatziki, ansjovis, die sardientjes worden genoemd (we komen er langzaam achter, dat alle kleine visjes hier sardientjes heten), gevulde tomaten, lamskoteletten en Italiaanse ribben die hier pancetta worden genoemd. Samen met een kilo retsina en een kleine fles ouzo (genoeg voor iedereen een borrel) zijn we € 43 kwijt. Je kunt hier prima eten!
Het restaurant wordt geleid door een zeer schichtig mannetje die de bediening doet en, zo te zien, zijn broer die het grillwerk verzorgt. Moeders (een zwarte weduwe) staat soms even in de keuken om schotels op te maken of tomaten te vullen.

Dinsdag 10 septemberTinos
Elke morgen hetzelfde ritueel: een open vrachtautootje met een hond in de laadbak komt voorbij. De plaatselijke honden blaffen als achterlijke en sprinten achter de auto aan. De hond in de laadbak zit er rustig naar te kijken en lacht ze, volgens ons, gewoon uit.
We wandelen via paadjes en velden naar Tinos, de hoofdstad van het eiland. Onderweg zien we heel veel kerkjes, heel veel duiventorens, heel veel witte huizen met blauwe deuren en ramen. Het is minder begroeid dan Andros en daardoor lopen we meer in de zon. Er staat een klein windje wat het lopen aangenaam maakt. We wandelen voornamelijk naar beneden, wat ook makkelijker loopt dan omhoog. We komen bij de Exoburgo wat ooit een Venetiaans fort is geweest. Een kerk van het klooster Moni Ieras Kardias die er naast staat is open, de andere niet. De meeste zijn altijd gesloten. Jammer, want ze zijn altijd mooi van binnen.
Het pad is bijna overal goed en best wel breed voor een wandelpad. Het loopt geleidelijk af, niet met trappen. Wel zo prettig. Het landschap is verder vrij kaal. We ruiken overal heerlijke kruiden.
Op verschillende plaatsen worden de druiven geoogst.
We zien overal eilanden om ons heen liggen: Mykonos, Delos, Naxos, Paros, Syros. Heel mooi.
In Tinos is het druk. Overal winkeltjes vanaf de haven naar de Agia Panagia-kerk. Dit is een bekend bedevaartsoord waar mensen vanaf de haven kruipend op hun knieën naar toe gaan. Dat is ongeveer zo'n drie-/vierhonderd meter. Men is zo vriendelijk geweest om op het grootste deel van de weg een kleed van een halve meter breed te leggen, zodat ze niet over de hete straatstenen hoeven te kruipen. Op dit moment kruipen een een stuk of tien mensen. Het ziet er erg vreemd uit. Sommige zijn lichtelijk uitgeput door de hitte. De kerk zelf is prachtig van binnen; vrij groot met veel wijwatervaatjes hangend aan het plafond, iconen en zilveren afbeeldingen. Verboden te fotograferen.
We drinken wat in een cafeetje, dat in een achterafstraatje ligt. Aan de haven is het een stuk duurder. De groen geschilderde ramen hebben precies dezelfde kleur als Lia's T-shirt. Als je een biertje bestelt, krijg je daar altijd een schaaltje chips bij. We hebben nog nooit zoveel chips gegeten. Bij koffie krijg je een glas water, soms ook bij thee en bij bier hebben we het zelfs ook al eens gehad.
We krijgen van Petra heerlijke ijsjes aangeboden in een echte ijstent. Lekker.
We zien de bestelbus van de zigeuners weer. Dit keer gebruiken ze ook een omroepsysteem om iedereen te informeren.
De bustijden kijken we na bij het busstation en checken deze later nog een keer bij het informatiekantoor. Daar vertellen ze dat ze een mooie dagtocht over het eiland hebben en wij besluiten om die meteen maar voor morgen te boeken. Wel zo makkelijk.
We kopen ook een literfles ouzo voor € 10. In 'ons' dorp is zo'n grote fles niet te koop.
Met de bus keren we terug naar Falatados. Onderweg hebben we mooi zicht op Tinos-stad en verschillende Cycladen-eilanden. Ook zijn er mooie witte dorpjes met roze bougainville die wel heel erg afsteekt. Mooi. En natuurlijk weer talloze kerkjes en duiventillen.
Weer terug in het hotel nemen we een biertje. Later op ons terras drinken we een ouzootje met ijs. Wat wil een mens nog meer.
We eten als voorgerecht o.a. gefrituurde gedroogde tomaten. Erg lekker en erg apart. Verder souvlaki, aubergines en een rijk gevulde omelet.
Net als overal stikt het hier van de poezen en katten. Grote, kleine, hele kleine, zwarte, witte, gestreepte, rode. Overal staan ze bij de tafels te bedelen. En zolang er mensen zijn die ze wat toestoppen, zal dat wel zo blijven.
Voor we gaan slapen, gaan we eerst op muggenjacht. Er zitten hier kleine muggen die vrij taai zijn en daardoor lastig te doden. Onderweg en 's avonds buiten hebben we nooit zo'n van die beesten doordat Petra bijna alle steken voor ons opvangt, terwijl ze toch regelmatig smeert. Zij is daar duidelijk niet blij mee. Wij wel.

Woensdag 11 septemberTinos
's Morgens komen verschillende busjes en vrachtauto's bij het restaurant langs om hun waren te verkopen: brood, vlees en groente. Dat is allemaal in het dorp niet te krijgen en dit is zo lekker handig.
Na het ontbijt wachten we op de bus die ons naar de stad gaat brengen. We houden de weg in de gaten waarop we hem aan zien komen. Dan hebben we nog genoeg tijd om naar de halte te lopen. Je stapt zo in en ergens onderweg komt een conducteur langs voor kaartjes. Een enkele reis kost € 1,70.
Bij het busstation van Tinos zijn grote vakken gemaakt waar een plaatsnaam boven staat. Deze zijn bedoeld voor pakjes die naar die plaats toe moeten. De desbetreffende bus neemt ze dan mee. Handig.
We zijn met een groep van een man of veertien voor de dagtocht over het eiland. Voornamelijk oude Griekse mensen. Naast ons zit een echtpaar dat bij elk kerkje de hoed afzet en een kruis slaat. Ze hebben het druk.
Eerst bezoeken we het Kechrovoúnio-klooster. Er wonen nog nonnen en iedereen moet passend gekleed. Dat zijn wij en wij mogen naar binnen. Er zijn verschillende kerken en we kunnen ook bij een slaapcel binnen kijken. Het ziet er allemaal zeer goed onderhouden uit. Veel mensen uit de stad nemen de bus naar Steni, blijven twintig minuten bij het klooster en nemen dan de bus weer terug. Kan net.
Wij rijden door naar Volax. Onderweg wordt van alles verteld, voornamelijk in het Grieks met daarna een wel zeer korte Engelse vertaling. Volax is een klein dorp in het midden van het eiland en het ziet er hier uit als een maanlandschap. Overal grote tot zeer grote keien, zover als je kunt kijken. Er groeit dan ook helemaal niets. Heel apart.
Bij Pirgos nemen we een kijkje bij het marmermuseum waar verschillende filmpjes worden gedraaid over het winnen en het maken van beeldhouwwerken. Mooi museum. In Pirgos drinken we een cola op het centrale plein met een enorme boom en verschillende terrasjes met blauwe stoelen. We dwalen door de smalle straatjes met z'n witte huizen en een paar grote kerken. Van ons hadden we hier wel wat meer tijd mogen hebben.
In Panormos hebben we anderhalf uur die we gebruiken om in een taverne aan de haven wat te eten. We krijgen tzatziki en inktvis. En als die een hele tijd op is, komt er nog een schaal met echte sardientjes. Erg lekker.
Bij Tarampados maken we een stop omdat hier een hele groep duiventorens bij elkaar staan. Heel apart.
De gids heeft nu niet meer zo veel te vertellen en er wordt muziek op gezet. Die is zo populair, dat de hele bus mee gaat zingen. Wel gezellige muziek.
Het is hier blijkbaar niet gebruikelijk om een fooi te geven, want niemand doet dat. Ook bij eten en drinken verwacht met niets.
Met de bus rijden we terug over de ons ondertussen goed bekende weg naar Falatados. Het valt ons op, dat iedereen altijd helemaal voorin wil zitten. Als iemand uitstapt die voorin zit, staat degene die daar achter zit op en gaat een bankje naar voren. Dat gebeurt altijd. Vreemd!
Vooraf maken we op ons terras de ouzo op. Er zit niet zo veel in een fles als we gedacht hadden...
's Avonds bestellen we o.a. louza (was ons onbekend en blijkt een soort gedroogde ham te zijn) en gefrituurde groenteballetjes. Hoofdgerecht gehaktballetjes in rode saus, varkenskotelet en een omelet. Kilo open witte wijn erbij. Heerlijk. We krijgen nog een halve karaf van andere gasten die het niet op kunnen. Zij blijken Fransen die goed Grieks en Duits spreken en hier altijd twee keer per jaar een aantal weken verblijven. Aardige man; de vrouw blijft op de achtergrond.

Donderdag 12 septemberTinos
We hebben een wandeling van zestien kilometer gepland waar we volgens SNP zeven uur over zullen gaan doen. Nou is het hier al te warm voor de tijd van het jaar (nu 30+) en vandaag staat er ook nog eens zo goed als geen wind. Maar ja, die wandeling lijkt ons wel leuk: via allerlei paadjes door een aantal dorpjes, dus gaan we dat toch maar doen. Het is een werkelijk prachtige wandeling met soms prachtige vergezichten met hier en daar een wit dorpje, veel witte kerkjes en veel mooi bewerkte duiventorens. Soms wandelen we over een paadje, gaan een bocht om en staan dan ineens in een dorpje. Veel dorpjes zijn heel erg stil. Geen muziek, geen stemmen, geen kinderen. Er is vaak niets te horen. In Koumaros zit een zelfbedieningscafé dat we niet willen missen. De deur bestaat uit twee helften en de onderste is dicht. Buiten hangt de prijslijst en binnen staat een aantal tafels, is er een keuken met koelkast en een wc. We nemen alle drie een blikje fris en leggen het geld ergens neer. Erg grappig.
Onderweg zien we het Jezuïeten-Ursulinen-klooster in Loutra en een aantal geiten die staan te plassen en daarna hun eigen gezeik oplikken.
In Kambos ligt café Romantica. De eigenaar spreekt een paar woorden Engels en ziet aan onze wandelkaart dat we uit Nederland komen. Hij wijst ons de weg: daar moeten jullie heen; hij probeert niet eens ons binnen te halen. We gaan wel zitten op het zeer kleurrijk kruispuntje voor cola. Witte muren, blauwe tafels, paarse en roze bougainville en onze roze, rode en groene shirts maken het kleurenpalet compleet.
Momenteel wonen er in het dorp nog vijfenzeventig mensen. Vroeger waren dat er vijfhonderd. De jeugd trekt weg naar Athene en Amerika.
Alle dorpjes waar we door komen hebben smalle straatjes, witte huizen en mooi doorkijkjes. Soms is er een taverne, soms onderweg een bron waar we onze waterflessen vullen met lekker drinkwater. Martijn maakt z'n pet helemaal nat wat lekker verfrissend is. Het is erg warm vandaag. We lopen behoorlijk te puffen. De mensen uit de dorpen die ons zien wandelen, kijken naar ons alsof ze water zien branden. Waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook. In ieder geval wel met dit weer: warm en windstil.
Om 16:00 uur zijn we terug in hotel Levkes en bestellen koud water en koud bier. Dat gaat er in als koek. Een tweede 'koekje' lusten we ook nog wel.
Daarna douchen we, spoelen het zweet uit onze kleren en doen een dutje.
De fles ouzo is leeg en daarom kopen we in het restaurant eerst een kleine fles, genoeg voor alle drie een fors glas. Van het huis krijgen we daar een groot bord hapjes bij: tomaten, kaas, olijven, worst en frietjes. Dat weerhoudt ons er niet van om bij het eten net zoveel als anders te bestellen. Lia bestelt gefrituurde tomaten (echt overheerlijk) en kaas uit Tinos. Daarna eten we spaghetti met balletjes, gevulde tomaten (plus gratis een extra gevulde paprika) en een enorme kotelet.
In het hotel zit naast ons alleen dat Franse stel en toch zitten er elke avond vrij veel mensen in het restaurant te eten. Allemaal Grieken natuurlijk, want toeristen zie je hier niet. Het schichtige mannetje wordt af en toe wat losser en durft ons zelfs een klein glimlachje te geven.

Vrijdag 13 septemberNaar Syros

Na het ontbijt maken we een wandeling van een uur door Mesi en Steni. Overal zijn hele kleine dorpjes en niemand weet eigenlijk precies welk huis bij welk dorp hoort. Steni is vrij groot en, voor hier, erg levendig. Er zijn verschillende open tavernes, wat winkels, een school, een dokterspost en kerken uiteraard. We zien zelfs mensen op straat die ons allemaal vriendelijk gedag zeggen. We zien geen kinderen, maar wel kinderspeelgoed; er moeten hier dus nog kinderen wonen. Jongelui zien we helemaal niet.
Met de taxi worden we naar de boot in de haven van Tinos-stad gebracht. De chauffeur zit rustig te bellen in de haarspeldbochten. Zijn we niet echt blij mee. De boot naar Syros doet er maar een half uur over. Syros is het handelscentrum van de Cycladen. In Ermoupolis missen we net de bus naar Azolimnos waar we een appartement hebben geboekt. Er gaat elk uur een bus, dus dat is geen ramp. We gaan bij het dichtst bijzijnde café zitten met wat te drinken en het onafscheidelijke schaaltje chips. Een kaartje kost € 1,60 en we betalen dat in de bus. Het is slechts tien, vijftien minuten rijden, afhankelijk van het aantal in- en uitstappers. De halte ligt tegenover het appartement Cochili. Ook hier de weg oversteken en we zitten in de zee. We hebben een kamer beneden en een appartement boven besteld. Dat appartement omdat daar een ruim balkon bijzit, zodat we daar met z'n drieën kunnen eten en drinken. We krijgen echter een appartement in het oude deel met twee piepkleine balkonnetjes. Op de grootste kunnen we met z'n drieën met opgetrokken knieën net naast elkaar zitten. We zijn het er niet mee eens, maar ze zitten vol. Wij hebben echter al drie maanden geleden gereserveerd en nergens op hun website wordt gesproken over een oud deel of kleine balkons. Klein voordeel is dat we mooi uitzicht over zee hebben. Maandag zou ze een ander appartement vrij krijgen, waar we dan in kunnen.
Bij een terras aan het water drinken we wat, maar we nemen er maar eentje, want het is er veel te duur. Normaal betalen we uiterlijk € 3 voor een halve liter bier; hier krijg je maar een derde liter. En de service houdt ook al niet over. We gaan wel bij het restaurant van het hotel eten, want dat is ons aanbevolen door fervente Syros-bezoekers. Er is een grote kaart, maar ze hebben natuurlijk lang niet alles. Op Tinos was dat beter. Daar hadden ze ook een grote kaart, maar daar hadden ze altijd alles. Wat we wel eten, is weer heel wat anders en goed klaar gemaakt. We krijgen een halve liter wijn van het huis, maar daarmee kopen ze ons probleem met het appartement niet af.
Op het piepkleine balkonnetje drinken we nog een ouzo voor het slapen gaan.

Zaterdag 14 septemberSyros
We ontbijten bij de kamer van Petra, want die heeft zo'n groot terras dat we daar uitgebreid kunnen zitten. Maar zij heeft een kamer en geen appartement en dus geen keuken. We sjouwen al onze spullen haar kant op en kopen een brood bij de buren. Ook koken we water in het appartement, want in haar kamer is alleen een klein butagasstelletje.
Het waait vandaag een stuk harder dan gisteren. Niet dat dat erg is, want het blijft warm en zonnig.
Met de bus gaan we naar de hoofdstad van het eiland, Ermoupolis. We hopen wat informatie over het eiland te vinden, maar het enige informatiekantoortje is gesloten.
We wandelen heel veel trappen op naar de Grieks-orthodoxe Agios Athanasios-kathedraal die boven op een heuvel ligt. Gelukkig is die wel open. Erg mooi en zeker een bezoekje waard. Ook de lager gelegen Agios Georgios-kerk, een Grieks-katholieke kerk, bekijken we en daarvoor geldt het zelfde.
Daarna dwalen we een poos door de winkelstraat die helemaal betegeld is met marmer uit Tinos. Een mooi gezicht. Er zitten veel souvenirwinkeltjes (voor de Griekse toeristen, want andere zijn er niet) en kopen een kilo louza voor € 19 die we gaan verdelen en die over vijf dagen op z'n lekkerst is volgens de slager. Het is een speciale worst die in een wijnbad heeft gelegen en is ingesmeerd met pittige kruiden als zwart zout en hete peper die bedoeld zijn om de insecten op een afstand te houden. Dat lijkt op een zandlaagje. De worst wordt in de buitenlucht gehangen om te rijpen. Wij hangen hem in de deuropening van de hotelkamer.
Het valt ons op, dat er erg veel, maar dan ook heel erg veel, heel dikke mensen zijn. Sommigen zitten op kleine brommers en twee van die dikke mensen daarop zitten vaak helemaal klem tussen het stuur en het koffertje achterop. Het verbaast ons, dat sommige van die dingen niet instorten. Op brommers draagt de bestuurder vaak een helm (hangt ook regelmatig aan het stuur), de passagier draagt er nooit een.
We lunchen in een kleine straat die vol met restaurantjes zit. De hele straat is overwoekerd door bougainville. Erg mooi en bovendien een stuk goedkoper dan aan het water.
Ermoupolis is een leuke, gezellige plaats.
Ieder uur gaat er een bus terug naar Azolimnos behalve natuurlijk om 15:30 uur als wij mee willen. Dan maar weer een terrasje... Je moet toch wat.
We drinken een ouzo vooraf (alweer) en eten twee huizen verderop. Het zijn hier niet de afstanden die je aflegt. Het bevalt ons hier erg goed. Iets duurder, maar heel erg lekker. En geen papieren kleedjes, maar echte stoffen. Zowel de wijn als het eten zijn erg lekker. Er staan vooral gerechten op het menu, die we nog niet gegeten hebben, zoals gebakken oesterzwammen en een enorme varkenspoot voor twee personen, die wij natuurlijk nemen. Heerlijk mals. Vaak krijg je een gratis toetje in de vorm van vers fruit (watermeloen), nu krijgen we verschillende soorten chocoladegebak.
Zondag 15 septemberSyros
Geen wind vandaag en al vroeg is het erg warm. We waren van plan om met de bus verschillende dorpen te gaan bezoeken en een eind te gaan lopen, maar dat veranderen we in een stranddag.
Een moederpoes is zo te zien vandaag voor het eerst met haar kroost op pad. Vijf kleine doodsbange jonkies lopen haar achterna. Bij het minste of geringste schrikken ze ergens van en rennen dan in paniek terug. Moeders zit voortdurend naar ze te miauwen. Grappig.
Na het ontbijt pakken we onze zwemspullen en steken de straat over. Afgelopen vrijdag was het erg druk aan het strand met ook heel veel kinderen (en dikke mensen), gisteren was het een stuk rustiger en nu is er bijna niemand. We gaan in de schaduw van een paar bomen liggen. We zwemmen, lezen, doezelen.
We maken zelf lunch en kopen daarvoor in de supermarkt naast het hotel brood, tonijn en mayonaise. We hebben nog rode ui, tomaat en komkommer. Smaakt helemaal prima.
's Middags het zelfde programma als 's morgens. Weinig te melden dus.
Tegen het vallen van de avond komen er een hoop mensen op de pier af. Mannen, vrouwen en kinderen. Allemaal dragen ze een schepnet. De een nog groter dan de ander. De meeste komen per brommer, sommige ook met de auto met het schepnet op het dak gebonden. Ze houden allemaal een plaatsje bezet en als het donker is scheppen ze de vis met porties tegelijk het water uit. Kost geen enkele moeite.
Elke maaltijd proberen we wat nieuws te eten. Vandaag zijn dat pittige kaas en een lamsschotel. Ook weer lekker. Eigenlijk is zowat alles lekker. We eten dan ook veel te veel. Over het drinken zullen we het maar niet hebben...
Op ons terrasje gezeten, zien we dat veel Grieken niet kunnen autorijden. Inparkeren is ook een groot probleem. Je hoort het al aan het gas geven en soms geeft elkaar passeren al de nodige problemen.

Maandag 16 septemberSyros
Het is net zo zonnig als gisteren hoewel bewolking en 30% kans op regen voorspeld is. Later op de middag zal inderdaad de bewolking gaan overheersen. De temperatuur blijft goed.
We nemen de bus naar Possidonia, wat een leuke plaats zou moeten zijn. Het enige bijzondere zijn wat grote landhuizen, excentrieke buitenverblijven. We wandelen over de asfaltweg, waar amper een auto rijdt, naar Finikas. Dat ziet er wel gezellig uit; vooral bij de haven is het leuk. Een vrouw haalt een inktvis uit het water en er ligt een piepklein bootje met de naam ΓΊΓΑΝΤΑΣ/Gigant. Grappig.
De lopen verder naar Galissas wat een vrij groot strand heeft. Het staat vol met ligbedden en de tavernes liggen wel erg door het dorp verspreid.
Eigenlijk vinden wij Syros helemaal niet zo mooi. Geen leuke dorpjes met smalle straatjes en mooie huizen. Geen duiventillen. Geen wandelpaden. Er is niet zo veel te zien. Het is ook vrij kaal, geen groene gebieden te zien. Wel staan er overal lekkere en aparte gerechten op de menukaarten.
En alweer komen we de zigeuners met de kippen tegen.
Met de bus rijden we naar Ermoupolis waar we gaan lunchen. De buren hebben een mooie pastei op een bord en die willen wij ook. Het blijkt maratopita oftewel fennel pie te heten. Smaakt heerlijk.
Ook nu wil iedereen voor in de bus zitten. Als de mensen van het voorste bankjes uitstappen, neemt de vrouw van een stoel daar achter meteen haar plaats in. Als zij uitstapt, rennen twee meisjes naar voren. Wij moeten er vreselijk om lachen.
We hebben eindelijk het appartement dat we geboekt hebben. Het is een stuk beter ingericht, grotere douche, groter bed en vooral een groot balkon met uitzicht op zee. Als we tegen de avond daar zitten, voelen we de eerste regendruppels. Dat hebben wij weer: eindelijk een mooi balkon, gaat het regenen.
De regen valt uiteindelijk mee; veel meer dan een licht buitje is het niet. Wel waait het vrij hard en zien we een mooie regenboog. Aan de andere kant is de lucht helemaal geel.
We eten in het restaurant van het hotel. Driekwart van de gerechten die op de kaart staan, hebben ze niet. Ze geven het eind van het seizoen de schuld, terwijl het tussen de middag en 's avonds toch altijd druk is.
Als we zitten na te tafelen, gaat de muziek ineens op hard. Er zit een grote groep taalcursisten met een Griekse leraar en die beginnen te dansen. Vooral een jonge Griekse man danst heel erg heel goed. Een paar oudere Griekse mensen van een ander tafeltje beginnen mee te dansen. Die zijn allemaal vrij gezet, maar dansen kunnen ze als de beste.

Dinsdag 17 septemberSyros
Gelukkig is het weer zonnig. We gaan onze laatste dag verliggen op het strand in de schaduw van de bomen. Lekker voor een dagje. Boekje mee, wat rond kijken, zwemmen, niks doen.
Voor de lunch maken we zelf een tonijnsalade. Lekker.
's Middags nog een uurtje strand en relaxen.
We rekenen het hotel af en praten € 40 van de prijs af. Toch mooi meegenomen. Op zich was het oude appartement ook prima, alleen dat hele kleine balkon was jammer. En vooral het feit, dat ze die zonder overleg aan ons gegeven hebben, vinden wij niet kloppen.
Onze laatste diner eten we twee restaurants verder waar ze vorige keer zo'n lekkere wijn hadden. Het is overal beduidend rustiger dan in het weekend en natuurlijk ook einde seizoen. Ze hebben een leuke kaart met veel verschillende Griekse gerechten. En alles wat we kiezen, hebben ze. Toch nog wat nieuws gevonden: een heel andere salade en werkelijk overheerlijke pannenkoeken met kip. Op zo'n laatste avond mag natuurlijk ook de tzatziki niet ontbreken. En ze hebben lekker brood, geroosterd in de oven en een lekkere olie er overheen.

Woensdag 18 septemberNaar huis
Met de taxi gaan we naar het vliegveld, dat slechts acht minuten rijden van het hotel af ligt. Met een klein vliegtuig waar een man of veertig in past, vliegen we naar Athene. Deze vlucht sluit goed aan op de vlucht naar huis. Een andere optie was natuurlijk de boot, maar die sluit niet aan en dan zouden we nog ergens moeten overnachten, zodat we duurder uit zouden zijn.
We vliegen met Lufthansa via Frankfurt naar Amsterdam. Petra was liever teruggevlogen naar Rotterdam, maar die vlucht vanuit München zat vol. Voor ons is Amsterdam ruim een uur korter reizen. Op deze manier heeft Petra op de heenweg voordeel en wij op de terugweg. Eerlijk verdeeld dus.
In Frankfurt zouden we twee uur overstap hebben, maar door te laat vertrek en een langere vlucht wordt dat slechts veertig minuten. Maar evengoed komen onze koffers mee en die verschijnen op Schiphol zowat als eersten op de band. De trein naar Utrecht vertrekt meteen en we hebben een aansluitende bus naar huis. Zo snel is het nog nooit gegaan.
We moeten helemaal afkicken van het warme weer (het is in Nederland 15º kouder en regenachtig), het ontspannen levensritme, het lekkere eten en de vele drank.

Dit was een reis met SNP reizen.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.