Finland

6 t/m 13 maart 2022

We gaan een week naar Lapland in FINLAND voor winteravonturen zoals een sneeuwscootersafari, een rendierrace en een huskytocht. Verder zullen we ijsvissen, sneeuwschoenwandelen en een rendiertocht in een slee maken. En we gaan op zoek naar het noorderlicht.

Zaterdag 5 maart Naar Schiphol
Omdat de vlucht naar Kuusamo in Finland om 6:10 uur vertrekt, hebben we besloten om de nacht op Schiphol in het CitizenM door te brengen. Het is er hypermodern (een app, internet en inchecken) en hebben thuis bijna ingecheck. Als de keycard geactiveerd moet worden, kunnen we niet verder. Dat moeten we ter plekke doen. We krijgen een andere kamer dan degene die we automatisch toegewezen krijgen. Hij zou wat beter zijn. Waarom we die krijgen, weten we niet. Wellicht omdat de medewerker het mooi vond dat dat ‘ouder echtpaar’ zo goed met internet kan omgaan.
We gaan naar de bar waar we de menukaart kunnen bekijken via een QR-code. Als Martijn daar probeert te bestellen, blijkt dat niet te kunnen. Dat moet gewoon aan de bar. We drinken bier en eten pizza.

Zondag 6 maart Naar Salla
Om 6:10 uur vertrekt de vlucht; een rechtstreekse naar Kuusamo met Transavia, die er 2u40 over doet. Uiterlijke inchecktijd is 45 minuten voor vertrek. We zijn al ingecheckt en hoeven alleen de bagage af te geven. Als we 70 minuten voor vertrek aankomen, staat er echter een rij van honderden mensen voor ons. Transavia heeft eigen incheckbalies, maar iedereen staat door elkaar heen, ook de mensen die pas over een paar uur vertrekken. Even later wordt onze vlucht omgeroepen en mogen we voor. Volgens ons moet dit toch heel simpel anders geregeld kunnen worden. Iedereen zit op tijd in het vliegtuig maar we vertrekken een uur te laat omdat er problemen zijn om de bagage in het vliegtuig te krijgen.
Het is in Finland 1 uur later. Temperatuur overdag -10º, ’s nachts -23º. Er ligt een flink pak sneeuw.
Coronamaatregelen zijn er bijna af. Alleen nog een mondkapje op als je ergens binnenloopt (is niet verplicht, maar de hotels willen dat graag); zodra je zit, mag het af. Restaurants en bars mogen tot laat open blijven.
We worden door Marc, onze reisleider, welkom geheten en vertrekken naar Salanturin Tuvat, anderhalve uur rijden en dicht bij de Russische grens. We maken een stop bij de plaats waar de noordpoolcirkel loopt. Er staat een bord dat we in Lapland zijn.
We zitten in bungalows. Samen met twee Belgen hebben we een huisje op tien minuten lopen. Geen probleem. De anderen zitten naast het hotel. We installeren ons, halen thermokleding op: overalls, laarzen en handschoenen.
Tegen het eind van de middag wordt er in de aangemaakte groepsapp gevraagd of er nog bier gedronken gaat worden in de bar. We komen er aan, maar moeten dus wel tien minuten lopen. Een halve liter tapbier in de Papana Pub kost € 8,50. Dat valt ons nog mee.
In het hotel zelf is een zeer uitgebreid dinerbuffet met o.a. meerdere soorten zalm. Lekker.
Het sneeuwt ondertussen licht. Marc vertelt veel over het noorderlicht; hij weet er veel van. Ook wat de beste plaatsen zijn om het te kunnen zien. Er is vanavond veel kans op het licht maar het is helaas te bewolkt. We worden wel mee naar buiten genomen naar een kijkplek en er wordt verteld waar we op moeten letten. Vanavond gaat dat niet gebeuren. Dit is locatie 'veldje'. Er is een nog een 'meertje'.
We gaan vroeg naar bed. Het was een lange dag.

Maandag 7 maart Salla
Het ontbijt is net zo lekker en uitgebreid als het diner gisteravond. Gelukkig bewegen we deze dagen veel.
Eerst brengt Marc ons naar een ander punt waar we eventueel ’s avonds naar het noorderlicht kunnen kijken. Dat is dichter bij onze kamer dan bij de kamers bij het hotel. Dat andere punt is net andersom.
Het is wennen aan de kou. Als we opstaan is het buiten -23º. Maar: het is een heldere dag met alleen maar zonneschijn, prachtig wandelweer dus. Achter het hotel ligt een skipiste. We lopen naar het rendierkamp, ongeveer 4,5 kilometer. We doen er een uur over. Onderweg zien we langlaufers en sneeuwscooters. Bij het kamp zijn een paar rendieren en een heleboel husky-honden. Die zitten twee aan twee aan een ketting. Als ze hun baasjes zien, worden ze wild. Blijkbaar willen ze allemaal beweging krijgen. Door het bos wandelen we terug over een pad dat we bij toeval ontdekken. We zien een hazelhoen, familie van de ruigpoothoenders. Je ziet hem alleen als hij beweegt.
Het is een mooie wandeling. Het blijft vandaag -10º.
Ons huisje heeft een eigen sauna en daar maken we gebruik van. Een half uurtje opwarmen en dan zweten maar. Een sneeuwbad buiten is ons te gortig en we nemen genoegen met eerst een koude en dan een warme douche.
We drinken weer een biertje in de pub en eten weer te veel bij het diner.
Daarna pakken we ons goed in met meerdere paren sokken, thermo-ondergoed, thermo-overall, sjaal, muts, beschermbril, handschoenen en wanten. Met de bus worden we naar het rendierkamp gebracht voor een sledetocht. Er ligt een lange sliert rendieren klaar met elk een slee er achter. Ze zijn met elkaar verbonden zodat men ze in de hand kan houden. In elke slee ligt een warm rendiervel wat lekker warm zit; ieder krijgt een eigen slee. We karren door het bos tot we bij een veld komen met jonge dieren die we gaan voeren. Bij de volgende stop wordt een kampvuur gemaakt en krijgen we warme chocomelk en warme vruchtensap met een koekje. Het is koud buiten, -12º, maar door de kleding en het kampvuur is het prima te doen. We krijgen een rendierrijbewijs. Al onze kleding zit onder de rendierharen die er niet af te borstelen zijn. Dagen later zullen we ze nog steeds terugvinden.
Als we terug naar ons huisje lopen, begint het licht te sneeuwen.

Dinsdag 8 maart Salla
Het heeft lekker gesneeuwd vannacht. Er ligt een fikse laag verse poedersneeuw.
Na het ontbijt gaan we sneeuwscooteren. Iedereen krijgt een bivakmuts en een helm. Er wordt uitleg gegeven, seinen afgesproken en even later mogen we opstappen. Twee personen per scooter.
Het is even uitproberen in het begin, maar echt moeilijk lijkt het niet. Door de verse sneeuw zijn de sporen echter niet altijd even goed te zien en in een bocht gaat het fout. Twee scooters voor ons vallen gewoon om. Het doet geen pijn, men zakt gewoon in de sneeuw weg. Die is zo rul en zo diep dat de mensen moeite hebben om er uit te kruipen. Er rijden verschillende gidsen met hulpmiddelen mee en die moeten nog een paar keer helpen om scooters uit te graven.
Halverwege is een uitspanning waar we rendierbouillon, brood, koffie en een donut krijgen. Op de wat hoger gelegen delen ligt veel meer sneeuw op de bomen. Een prachtig gezicht. Soms sneeuwt het lichtjes, de zon zien we amper vandaag. Het is ongeveer -8º. Vannacht was het ook niet zo koud: -17º.
Op het hardst rijden we 55 km per uur, het grootste stuk rond de 25. Iedereen vindt het erg leuk. Het is een dertig km lange tocht die vier uur duurt.
’s Avonds gaan we sneeuwschoenwandelen. Het personeel helpt ons met aantrekken van die dingen. Het is even wennen, maar het gaat goed. De stokken zakken soms diep weg in de rulle sneeuw. Doordat het pas gesneeuwd heeft, zie je de diepere gaten niet. Bovendien is het donker. Ook nu zakken sommige mensen diep weg in de sneeuw. Het is moeilijk er uit te klimmen. Na een poosje komen we op een vlakte en eerst wordt er een kampvuur gemaakt. Ketels worden met sneeuw gevuld en op het vuur geplaatst. Het water kookt binnen de kortste tijd. We krijgen warme chocomelk en warme bessensap met een koekje. De gids is een goede verhalenverteller en heeft de mooiste anekdotes met verrassende plots. We hebben veel gelachen.
We lopen vier kilometer en zijn drie uur weg.

Woensdag 9 maart Salla
Vandaag staat de rendierrace op het programma. We worden weer naar het rendierkamp gebracht. Er ligt een baantje en er staan ski's klaar. Er wordt uitgelegd wat je moet doen en alleen de mensen met enige ski-ervaring besluiten mee te doen. De kinderen van de mensen van de organisatie doen het voor. Die worden met ski's onder geboren en zoals zij het doen, ziet het er zo simpel uit. Ze worden naar het vertrekpunt gebracht met een sneeuwscooter en de rendieren worden gehaald. De meeste dieren bokken nogal bij de start en zijn moeilijk in te lijnen. Dan komen de skiërs één voor één aangeraced. De snelste gaat harder dan 40 km per uur. Een rendier is nog wat wild en loopt het parcours af. De beste drie krijgen een medaille.
Ondertussen kan iedereen ijsvissen. Met een grote handboor maak je een gat in de één meter dikke ijslaag waaronder het water van het meer, waar we op staan, zit. Twee mensen hebben mazzel en vangen een forelletje en een baarsje van slechts een paar centimeter groot. Ze zijn apetrots.
Ondertussen maken de Finse vrouwen de lunch klaar. Op een kampvuur worden rendierburgers gegaard. Daarna gaan ze tussen broodjes met kaas en ham en nog even verwarmd. Het smaakt prima. Ook hier worden ketels met sneeuw gevuld en op het vuur aan de kook gebracht voor een lekker bakje koffie.
We wandelen naar een bevroren waterval. Omdat we niet met sneeuwschoenen lopen, doen wij onze spijkermatjes aan. Dat zijn rubberen matjes met spikes die je onder je schoenen kunt schuiven voor meer grip. Dat helpt een heel stuk op ijzige paadjes. De waterval is helemaal bevroren en is spectaculair om te zien. Om dichtbij te komen, heb je die spikes wel nodig. Er hangen hele grote, messcherpe ijspegels. Mooi. Op de terugweg snijden we delen van het pad af door tussen de bomen een glijpad naar beneden te nemen. Iedereen gaat op de billen naar beneden, gillend van de lach. Het lijkt wel een kleuterklas.
’s Avonds worden we naar een wilderniscabin gebracht voor het diner. Deze keer hoeven we niet de thermokleding aan en kunnen we weer gewoon lopen. We krijgen een uitgebreid diner met champignonsoep, allerlei salades en visjes als voorgerecht, het hoofdgerecht is puree met rendierragout en besjes. De mensen halen alles zelf uit de natuur; er wordt geplukt en gejaagd. Ze kopen nooit eten in een winkel. Het smaakt allemaal even goed.
De bediening vertelt ook nu sterke verhalen op een mooie manier. De plot is telkens zo verrassend dat iedereen vreselijk moet lachen.
We willen de thermokleding inleveren, maar de tent blijkt al gesloten. Zoals Marc had gezegd, leggen we de spullen gewoon voor de deur onder een afdak.

Donderdag 10 maart Naar Luosto
Als we wakker worden en naar buiten kijken, zien we een rode eekhoorn naast de boom voor ons raam zitten. Mooi. Het is nog maar -4º buiten.
Vandaag verlaten we Salla en gaan we naar Luosto. We pakken onze spullen in, Lia hijst haar rugzak en de dagrugzak op de slee die naast de voordeur staat en we lopen naar het hoofdgebouw. We leveren de kamersleutel in en gaan ontbijten. Ook vandaag is er erg veel keus met o.a. vier verschillende soorten ingelegde haring. Er zijn veel Nederlanders in het hotel, maar niemand kent het eigenlijk. Als Martijn staat op te scheppen, vragen ze in het Nederlands wat het is. En dan gaan ze het wel proberen.
Het is een uur of twee rijden naar Luosto. De wegen zijn besneeuwd, maar wel goed begaanbaar. Soms rijden we tegen de 100 km. Wij krijgen hier een kamer in hotel Luostotunturi. Er zijn ook huisjes waar een paar groepsleden zitten. We konden kiezen tussen het hotel of een huisje..
We lopen een rondje om de beste plaatsen te bekijken waar eventueel het noorderlicht te zien zou kunnen zijn. Net als in Salla is er een locatie ‘meertje’ en een ‘veldje’. Daarna halen we weer thermokleding op.
Een halve liter bier kost hier € 9,10. Het is vakantie…
Het hotel is groter en een stuk drukker en er zitten veel Fransen (die vrij asociaal zijn, geen mondkapje dragen en voor niemand aan de kant gaan).
We eten in een restaurant buiten het hotel, dat op zes minuten lopen ligt. Alweer een zeer uitgebreid dinerbuffet. Vanavond is er weer een sneeuwschoenwandeling, maar we hebben geen zin. Er staat een ijzige wind en zo’n wandeling in het donker vinden we niet leuk. Je ziet niks en we horen later verhalen van groepsgenoten die in gaten zijn gevallen en er moeilijk uit kwamen. Wel houden we de noorderlichtapp nauwkeurig in de gaten. Momenteel is het licht te zien als er geen bewolking is. Maar dat is er wel. Echter, om 22:00 uur wordt het helder. Boven ons dan; in het noorden, waar het licht zich moet vertonen, zitten wolken. Met Brenda en Nicole, de andere twee die ook niet mee wandelen zijn, lopen we naar het ‘veldje’. Er staan al redelijk wat mensen. Het is erg koud door de vrij harde wind die er staat. We blijven een tijdje kijken en zowaar, we zien een groene gloed hoog aan de hemel. In de verte horen we mensen joelen. Foto’s maken is lastig, maar Martijn maakt een vrij goede met zijn mobieltje. We hebben het noorderlicht in ieder geval gezien.

Vrijdag 11 maart Luosto
Eerst maar weer het ontbijtbuffet. Dat is iedere dag weer keuzestress wat we nu weer nemen. De ontbijtzaal is niet echt gezellig, maar er is weer keuze genoeg.
Vandaag maken we een huskysafari. De bus brengt ons naar de plek waar ze ruim tweehonderd husky's hebben. Eerst krijgen we uitleg hoe we moeten handelen. Eén gaat in de slee liggen, de ander staat op de smalle uiteinden van de ski's. Ertussen zit de rem, met één voet erop gaan staat in langzamer glijden, met twee voeten erop is stoppen. De honden kennen maar één stand: in volle vaart vooruit.
Lia zit in de slee Martijn staat achterop. Elke slee wordt getrokken door zes husky-honden. Als we bij de sledes aankomen, worden de honden helemaal gek. Er is een geblaf en gehuil van jewelste. Ze springen hoog op en laten hun tanden zien. Zodra ze mogen lopen, hoor je ze niet meer. Als het steil bergop gaat, moet er af en toe een beetje geholpen worden en bij steil bergaf een beetje bijgeremd. Al snel raken we twee van onze honden kwijt aan de achterburen, omdat die het tempo van onze honden niet bij kunnen houden. We krijgen er twee minder snelle voor terug. Voor drie sledes rijdt een gids op een sneeuwscooter die alles in de gaten houdt. Halverwege wordt gestopt zodat er van bestuurder gewisseld kan worden.
We rijden een hele poos door het mooie landschap. De tocht is ongeveer tien kilometer. Prachtig.
We hebben er erg mooie dag voor: temperatuur rond het vriespunt, weinig wind en een zonnetje.
's Middags weer naar de bar en daarna een dinerbuffet in hetzelfde restaurant als gisteren. Van het noorderlicht is vanavond niets te bekennen.

Zaterdag 12 maart Luosto
We ontbijten vroeg; dan is het nog lekker rustig in de eetzaal.
Daarna vertrekken we voor nog een tocht met de sneeuwscooter. Het is weer een prachtige dag, zonovergoten en geen wind. We gaan met zes anderen van onze groep en een paar Fransen voor een rondrit. Een heel andere tocht dan de vorige. Toen lag er verse sneeuw en waren de paden smal. Nu rijden we lekker door en hobbelen flink. Halverwege, na een kilometer of vijftien, wordt een kampvuur gemaakt en krijgen we warme bessensap, koffie en koek. Daarna scheuren we weer terug naar het beginpunt. Lekker.
We maken ’s middags een wandeling om het meer en leveren daarna de thermokleding in.
’s Avonds na het eten lijken de omstandigheden voor het noorderlicht goed, Met z n allen gaan we naar het ‘veldje’ en wachten we op het groene licht. Het waait niet en het is ook niet erg koud. Het vriest maar een paar graden. En jawel, even later verschijnt aan de horizon een groene band als ern soort regenboog. Het licht verandert steeds van plaats en soms is het feller dan het andere moment. Mooi.
Tegen twaalven wordt het een korte tijd erg licht en kleurig. Fijn dat we het noorderlicht goed gezien hebben.

Zondag 13 maart Naar huis
Om 7:00 uur is het al stervensdruk bij het ontbijt, zondag is dé wisseldag en iedereen gaat naar huis.
Het is weer een zonnige dag en onderweg zien we de berijpte bomen.
Om 8:30 uur vertrekt de bus naar het vliegveld van Kittilä en om 12:35 uur vliegen we naar Amsterdam.
Als we op Schiphol bij de bagageband staan, verschijnen de koffers pas na 70 minuten. Er klinkt zowaar een zeer cynisch applaus als de eerste koffers op de band verschijnen. Op de heenweg was het ook al een puinhoop. Voor ons is dit de laatste vlucht (met ruimbagage) met Transavia geweest.

Maandag 14 maart
In de groepsapp wordt druk gecommuniceerd door iedereen. Vele zijn erg verkouden geworden en laten zich testen op corona. Maar liefst vijf mensen zijn positief, waaronder ook Martijn. Lia heeft geen enkele klacht. We vinden het wel vreemd dat iedereen die positief test, verkouden is, maar dat niet iedereen die verkouden is, positief test.

Deze reis is georganiseerd door Voigt Travel

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij en een videoverslag.