Cyprus

9 t/m 25 september 2018

CYPRUS heeft, ondanks 3500 jaar vreemde overheersing, altijd zijn Griekse identiteit behouden. In 1974 werd het noordelijk deel van het eiland bezet door Turkije. Noord-Cyprus wordt alleen door Turkije erkend.
Cyprus staat bekend om de wijngaarden, velden met eeuwenoude olijfbomen en de vele bloemen. Verder zijn er prachtige stranden, ruïnes, mozaïeken, oude kerkjes en de vele bergen.

Zondag 9 september Naar Larnaca
We vertrekken met de trein naar Schiphol. De reis verloopt vlot. Net als de bagage inleveren. We vliegen met Transavia naar Cyprus. De beenruimte is hier nooit ruim en daarom hebben we plaatsen bij de nooduitgang geboekt. Wel zo lekker.
Goed half acht ’s avonds landen we dichtbij Larnaca. Ze hebben hier een mooi automatische paspoortcontrole dat een stuk sneller gaat dan op Schiphol waar de helft van de poortjes dicht was. Hier zijn een stuk of dertig zelfscanapparaten waar een papiertje met foto uitkomt. Ideaal.
We moeten even wachten op onze bestelde auto, een volkswagen met 7.000 kilometer op de teller. Het is even zoeken naar alle knopjes en dan rijden we, aan de linkerkant van de weg, naar ons hotel midden in Larnaca. We hebben gekozen voor het Josephine Hotel, omdat we hier de auto voor slechts € 3 per 24 uur kunnen parkeren. Het mooie zwembad op het dak met uitzicht over de stad is ook mooi meegenomen. We hebben een ruime, lichte kamer met groot balkon. Lekker.
We lopen richting boulevard waar we talloze cafés, restaurants en terrassen zien. Op heel veel plaatsen worden beelden getoond van het voetballen, de Nations Cup. We bestellen twee pints, krijgen popcorn en bekijken het voetballen en de menukaart. Martijn bestelt een karbonade, die wel 35 centimeter lang blijkt. Overheerlijk.
Het weer is prima. We kunnen de hele avond buiten zitten zonder trui.
We maken het niet laat.

Maandag 10 september Larnaca
Er staat een uitgebreid ontbijtbuffet wat we ons goed laten smaken.
Daarna lopen we de stad in. Het is erg toeristisch, zonnig, gemoedelijk. We lopen langs de haven, de waterkant waar veel mensen liggen te bakken op het strand en gaan een poos op een bankje zitten om alles en iedereen op ons in te laten werken. Hier waait een fijn windje; anders zou het al snel te warm zijn.
Na de siësta lopen we wat rond, maar heel veel is er niet te zien. We drinken een biertje, krijgen er pinda’s en popcorn bij.
Tegen negenen gaan we ’s avonds eten, zoals hier gebruikelijk is bij de plaatselijke bevolking. We hadden ’s middags al een plekje uitgezocht, maar dat zit helemaal vol met een groep van misschien wel vijftig jonge vrouwen. Het is een gekwebbel van jewelste. We komen uit bij een kebabtentje en bestellen bier en een mixed grill voor twee personen. Het plaatselijk bier, Keo, kost hier € 2,80 voor een fles van 645 ml. Het eten kost een tientje per persoon.

Dinsdag 11 september Naar Pissouri
Na het ontbijt halen we de auto op, laden onze spullen er in en beginnen aan de rondtour over het eiland. Het einddoel voor vandaag is Pissouri en voor onderweg hebben verschillende bezienswaardigheden uitgezocht. We stellen de routeplanner in, wat een uitvinding, en gaan op weg. Onze eerste stop is bij het oude Kamares-aquaduct. Dit is in 1746 gebouwd door een Ottomaanse gouverneur in Romeinse stijl. Tot 1950 is het gebruikt. Het ziet er mooi uit.
Daarna rijden we naar de Hala Sultan Tekkesi, een moskee gelegen aan het zoutmeer, dat ’s zomers droog ligt. De vele vogels, waaronder flamingo’s, zijn dan verdwenen. De moskee kunnen we van binnen bekijken als we ons helemaal bedekken. Bij de ingang hangen lange jassen en hoofddoeken. Hij ligt mooi gelegen tussen cipressen en dadelpalmen. Op blote voeten gaan we naar binnen. Het is er vrij eenvoudig, maar er is wel een mooie shrine (tekke). Alles dateert uit het eind van de 18de eeuw.
In de schaduw liggen ongeveer honderd katten. Eenzelfde aantal loopt ook nog rond. Bizar.
We rijden door naar Kiti. Het landschap is droog en dor. Er groeien wat olijfbomen en vijgenbomen. De dorpjes zijn klein en zien er leeg uit. Het is warm en stoffig. Over het weer zullen we het verder niet gaan hebben. Het is elke dag tussen de 33 en 36 graden.
Af en toe een mooie kerk. Zo ook in Kiti. We stoppen bij de Panagia Angeloktisti-kerk. Ook hier dragen we binnen een ruime pij. Er hangt een mozaïek van de Heilige Maagd Maria uit de zesde eeuw. Een mooi kerkje, zeker een bezoek waard. Op het pleintje er voor drinken we onder een grote boom een kopje Griekse koffie voor € 1 per stuk. Er zitten hier veel lokalen onder een grote schaduwrijke boom. Een vrouw probeert een gesprek met ons aan te knopen. Meestal zitten er alleen maar mannen in de schaduw koffie te drinken.
We rijden een stukje het binnenland in om het Stavrovouni-klooster te bezoeken. We weten, dat het tussen de middag dicht is, nu dus, maar Lia zou het toch niet mogen betreden. Het is verboden voor vrouwen. Er staat een prachtig Grieks-Orthodox kerkje naast, de Church of All Saints. Het uitzicht is prachtig. Het klooster ligt op de hoogste bergtop (668 meter) in de buurt en we kunnen alle kanten uitkijken.
Ons appartement (Zenovia Garden House) in Pissouri is nog een uur rijden, verder naar het westen. We zitten niet aan de kust, meer landinwaarts in het oude dorp. Het is een huis van twee verdiepingen. De eigenaar woont beneden, maar alleen in het weekend. Door de week verblijven hij en zijn vrouw in Limasol. We hebben daardoor de tuin en het zwembad voor ons alleen. Wat een luxe.
We gaan even met de auto naar het dorp om boodschappen te doen. Het echte centrum is autovrij. Er is een kleine supermarkt met alle dingen die we willen hebben. Als we die zware boodschappen niet hadden gehad, zouden we zijn gaan lopen. Dat is maar een minuut of zes. Bovendien is het ook nog erg warm en is de auto, met airco, wel lekker. Weer terug in ‘ons' huis maken we het onszelf gemakkelijk naast het zwembad. We zwemmen wat, we lezen wat, we luieren wat. We hebben vakantie.
’s Avonds wandelen we rond 9 uur naar het dorp. We ontdekken dat hier toch ook veel toeristen komen, het zit in de diverse restaurants goed vol. Op sommige plekken komt zelfs weer plek omdat men al weer klaar is. We besluiten bij Two Friends te gaan eten, net buiten het centrum. Hier komt net een tafeltje vrij bij het raam. Lia neemt een typisch Cypriotische stoofpotje en Martijn eend.
Als we na het eten terug lopen zitten de terrassen van de pubs vol met mensen die nog een afzakkertje nemen. Zelf drinken we nog een wijntje op het terras van ons appartement.

Woensdag 12 september Pissouri
Na het ontbijt gaan we zwemmen, lezen een boek en vertrekken na de middag naar de archeologische site Kourion. Deze locatie ligt op een heuvel aan zee. Een klein, maar mooi gerestaureerd amfitheater kijkt, zoals gebruikelijk, uit over het water. Daar vlak naast staat het oud Romeins huis van Eustolius, met een mooie mozaïekvloer. Dit alles onder een afdak om de vloer te beschermen tegen de zon. Verderop vind je de restanten van een basiliek met ook weer mozaïekvloeren. Achter het grote plein zie je o.a. de badhuizen en nog meer mozaïekvloeren in het huis van de gladiatoren en het huis van Achilles.
Overal zien we hanggliders die op de wind tegen de heuvel op uren in de lucht kunnen blijven.
We zien ’s avonds dat het vooral Engelsen zijn die in het dorp komen eten. Tegen negenen zijn de eersten al weer aan het afrekenen en beginnen wij en een aantal lokalen aan de maaltijd. We eten vanavond op het centrale plein. Het is druk, omdat er bij één van de restaurants een feestje met orkest is. Er wordt zelfs een polonaise gelopen. Het moet niet gekker worden.

Donderdag 13 september Pissouri
Vandaag een rustig dagje. De eigenaar van het appartement komt ’s ochtends de tuin sproeien en vertelt, dat er vooral Britten in de omgeving wonen, wat wij ondertussen al geconcludeerd hadden. Hij is verbaasd als wij vertellen, dat we gisteren bij de Two Friends Taverne hebben gegeten. Hoe hebben jullie dat dan gevonden? Het ligt namelijk net buiten het plein met alle restaurants.
We doen eigenlijk de hele dag niets. Beetje zwemmen, lezen, luieren. Dat kunnen wij eigenlijk niet zo goed.
’s Avonds gaan we weer naar het centrale plein. Het valt ons op, dat er veel tentjes dicht zijn en dan verwachten we bij de open meer drukte. Maar dat is ook niet zo. We komen uit bij de Bunch of Grapes. Dit is een wat chiquere tent, zowel wat mensen als eten betreft. Het ligt net buiten het centrale plein.

Vrijdag 14 september Naar Pafos
Vandaag gaan we naar Pafos. Het is maar een klein stukje rijden en daarom maken we een omweg door het binnenland. Eerst kijken we even bij Pissouri-beach: een kiezelstrand met wat eettentjes. Het valt ons nog mee. Daarna rijden we langs de kust naar Aphrodite’s Rock, een rots gelegen in de mooi gekleurde groenblauwe zee waar volgens de overlevering Aphrodite, de godin van de schoonheid, uit de golven van de zee zou zijn geboren. Het is een rots in zee en dat is het.
We rijden het binnenland in wat bekend staat als de wijnstreek van Cyprus. We bezoeken het Chrysoroyiatissa Monastery dicht bij Pano Panagia. Het kerkje is erg mooi van binnen, de rest is niet veel. Je ziet het ook niet mooi liggen door de vele hoge bomen er omheen. Op het nabij gelegen terras drinken we een klein kopje zoete Cypriotische koffie voor € 1 per stuk.
We rijden naar Pafos door de heuvels. Een smalle weg, goed geasfalteerd, met heel weinig verkeer. We komen door verschillende dorpjes met hele smalle straatjes. Het dorpje Statos heeft wel een stuk of dertig huizen, maar ze zijn allemaal verlaten. Het heeft iets bizars.
In Pafos hebben we bij het Marina Complex een appartement gehuurd. Ondanks dat we gemaild hebben hoe laat we aan zouden komen, is er niemand om ons in te checken. Minpuntje. We bellen en een kwartiertje later komt er iemand.
We lopen richting zee, ongeveer tien minuten, en zien dat de hele boulevard één groot strand is. Gelukkig loopt er nog wel een wandelpromenade tussen het water en veldjes van de diverse hotels. Onbegrijpelijk al die mensen die in de volle zon liggen bruin c.q. rood te bakken. Wat verder van de zeekant af vinden we een gezellig terras. Het tapbier kost € 2,20 voor een halve liter. Samen met een Brits paar zitten we ons te verkneukelen over de mensen die langs komen: de kleding, de vele tatoeages, hele dikke mensen op hele kleine brommertjes, blote basten, hele korte broekjes.
We eten ’s avonds meze. 24 verschillende hapjes krijgen we. Alle andere mensen die dat ook bestellen, krijgen een deel in een doggybag mee naar huis. Wij hebben daarvoor te weinig over. Er wordt in klederdracht gedanst, waarbij het de bedoeling is om mee te doen. Net als bij het eten wijken wij van de andere mensen af. Wij doen dus niet mee.

Zaterdag 15 september Pafos
Vandaag doen we een cultuurdag. We gaan naar de waterkant waar de oude archeologische opgravingen liggen. Vreemd genoeg wordt dit deel Nieuw Pafos genoemd.
We bekijken eerst het kasteel aan de haven. Er is niet veel te zien, maar we hebben wel mooi uitzicht over de stad. De archeologische site is wel de moeite waard. Er zijn veel mozaïeken bewaard gebleven. Alleen liggen sommige zomaar in de open lucht. Dat kan niet goed voor ze zijn. Er zijn (delen van) mooie oude huizen, badhuizen en een kleine pilarenrij. Er worden nog steeds opgravingen gedaan.
Gelukkig staat er vandaag een redelijke wind en schuiven er af en toe wolken voor de zon.
We kopen wat frisdrank en een broodje, draaien een was in de in het appartement aanwezige wasmachine, doen een tukje, relaxen.
Eten doen we dit keer bij de Japanner. Lekkere sushimi, maki en sushi.

Zondag 16 september Pafos
We rijden vandaag op en neer naar de tombes van de koningen. Het ligt op slechts 5 minuten rijden, maar het is nog steeds erg warm en de airco in de auto is wel erg lekker.
De tombes zijn een Unesco World Heritage Site. Er liggen waarschijnlijk niet echt koningen, maar gegoede burgers. Ze stammen van rond de derde eeuw voor Christus tot de derde eeuw na Christus. Over een kaal terrein liggen diverse uitgehakte tombes. Er is er zelfs één die er als een soort Lalibela uitziet, heel mooi. Dit is weer eens wat anders dan de geweldig mooie mozaïekvloeren die we tot nu toe hebben gezien.
Bij de supermarkt slaan we wat brood, tzatziki en kaas in voor de lunch.
Eind van de middag drinken we weer een drankje bij onze stamkroeg, de First & Last pub. We vermaken ons om een stel Engelsen die werkelijk panisch worden van een wesp die om hun eten vliegt. Ze vluchten uiteindelijk naar een tafeltje binnen. Uiteindelijk eten we hier ook een typische pub-maaltijd.

Maandag 17 september Naar Latsi
We doen het eerst rustig aan. We hebben geen haast, want we rijden vandaag naar het noorden, naar Latsi. Rechtstreeks zou dat maar 40 kilometer zijn. We maken een kleine omweg naar Adonis Bath, het binnenland in. De laatste drie kilometer is over een onverharde weg, waarbij aangegeven staat, dat elke auto hier moet kunnen rijden. Dat klopt ook wel. Het gaat alleen niet zo snel. We doen er bijna twintig minuten over. Het blijkt een vijver te zijn waar een waterval in uitkomt. Je moet er toegang betalen en dan kun je daar zwemmen. Maar wij willen helemaal niet zwemmen en dus ook geen toegang betalen. Dan maar niet. Weer twintig minuten terug over de hobbelweg en rijden we over een redelijk goede asfaltweg naar Latsi. We stoppen in Drouseia, een klein, aardig dorp. Op een terras zitten wat bebaarde oude mannen en een wat jongere barkeepster. Ze kent een paar woorden Nederlands, want ze heeft twaalf jaar in Zuid-Afrika gewoond. Haar Nederlands is zo goed, dat Lia twaalf jaar verstaat en Martijn zes maanden. Grappig. We drinken er een kopje zoete Cypriotische koffie.
In Latsi moeten we even zoeken naar het appartement en nog wat langer naar het sleutelkastje. In de koelkast vinden we een fles wijn van het huis. Fijn. Het is een mooi appartement en vanaf onze overdekte veranda kunnen we zo het zwembad inlopen. Lekker. Er staan veel bloeiende planten. Achter het zwembad ligt de haven.
Er zijn heel veel hele grote restaurants, nergens een leuk klein cafeetje. We drinken wat aan de waterkant op een vrijwel leeg terras. Tot nu toe zagen we altijd overal katten rondhangen bij de restaurants. Het valt ons op, dat we er hier geen zien.
’s Avonds bij het eten zijn de terrassen bij de haven gezellig vol. We eten een heerlijke visschotel.
Ook hier, net als in de rest van het land, zijn er erg veel dikke mensen. Echt dik. Zowel mannen, vrouwen als kinderen. We noemen ze pollewops.

Dinsdag 18 september Latsi
Met de auto gaan we naar het Lara-strand. Dat is twintig kilometer waar we een uur over doen. Dit is het strand waar in de zomer zeeschildpadden hun eieren komen leggen. Overal zien we korven staan met informatie.
De rest van de dag doen we niet zoveel: zwemmen, lezen, om ons heen kijken.
We eten vroeg, omdat we om 20:00 uur naar Barcelona-PSV willen kijken. We vinden een restaurant waar ze meerdere schermen hebben. Er zit bijna niemand te kijken. Dit in tegenstelling tot Pafos, waar veel Engelsen naar de competitie keken. Het bier is er erg goedkoop: € 1,90 voor een pint tapbier.

Woensdag 19 september Naar Kakopetria
We toasten wat brood en eten dat op met kaas en worst die we in de supermarkt hebben gehaald.
Vandaag rijden we het Troödos-gebergte in. We willen naar Kakopetria aan de andere kamt van de berg. De routebeschrijving geeft aan, dat we helemaal terug moeten rijden naar Pafos en dan het gebergte aan de zuidkant passeren. Maar we zien toch een weg dwars er door. Het is geen hele kleine witte weg en volgens ons moet dat gewoon kunnen. De weg is vreselijk kronkelig, maar een prima asfaltweg. Het wordt steeds groener; de rest van het land is vrij kaal. Er rijden bijna geen auto's, vandaar dat een zwarte slang vindt, dat hij de weg wel over kan glibberen. In de middle of nowhere staat een kerk. Geen dorp in de buurt te zien. We zien ook een grote hagedis scharrelen.
Het Kykkos-klooster gaan we bekijken. Dit is het beroemdste klooster van Cyprus en ligt op zo'n 1000 meter hoogte. Het wordt door zowel toeristen als de lokale bevolking bezocht. Er hangen veel iconen en mozaïeken. De gelovigen, de meeste bezoekers, maken kruisjes en kussen beelden. We kunnen een stukje doorrijden waar boven op de berg, Throni Hill, een gedenktempel en de tombe van aartsbisschop Makarios III staat, de eerste president van Cyprus.
In een den hangen vreemde dennenappels, die er als kaarsjes uitzien.
Kakopetria is een heel ander soort plaats, dan we tot nu toe gezien hebben. Het ligt in het binnenland in de bergen waar het wat koeler is. Overdag merken we dat niet, maar ’s nachts is het maar een graad of vijftien. Tot nu toe is het niet onder de tweeëntwintig geweest. Kakopetria heeft een oud centrum met smalle straatjes met keien. Alle huizen hebben grote balkons die elkaar bijna raken. Het ziet er gezellig uit. Er zijn weinig toeristen.
Ons hotel heeft wat oudere kamers, wel met een balkon met uitzicht op de huizen met daarachter de groene bergen. De erg vriendelijke eigenaar spreekt een paar woorden Nederlands. Grappig. Maar hij is wel voor AEK, dat vanavond tegen Ajax gaat voetballen.
We wandelen het dorp door, drinken Cypriotische koffie, een bier op het grote terras in het centrum. Het is overal erg rustig. Veel tentjes zijn gesloten. Einde van het seizoen of zijn er gewoon te veel?
We eten bij Podji Poda. Er zitten al wat mensen en later wordt het zelfs druk. Allemaal lokalen. Later dan 20:30 uur komt men niet meer binnen. Er zitten vooral oudere mannen en wij vragen ons af waar hun vrouwen zijn. Mogen die niet uit eten? Het geroosterd brood met drie dipjes vooraf is gratis. Net als de fles water. Martijn bestelt een enorme rib van zo’n veertig centimeter lang, Lia een kipsouvlaki met salade. We drinken er een kilo open witte wijn bij voor € 8. We krijgen ook nog een borreltje, een soort raki, en een schaaltje met roze plumpudding in rozenwater. Allebei gratis. Voor € 26 hebben we gegeten en gedronken. Het moet niet gekker worden.
In het hotel kijken we naar de tweede helft van Ajax. Bij de bar halen we een fles wijn en de barkeeper, die geen Engels praat, gaat eerst aan de eigenaar vragen of dat goed is. Die komt er later gezellig bij zitten.
Eindelijk slapen we weer onder een soort van dekentje. Andere nachten hadden we vaak de airco aan (op 25°) en dan was een laken genoeg. Nu zetten we de deur naar ons balkon open en het koelt lekker af.

Donderdag 20 september Kakopetria
Het ontbijt is inbegrepen en we laten het ons goed smaken.
Op ons terras, het grootste van alle kamers, plannen we de route voor vandaag. In de omgeving staan veel kloosters en kerken waarvan er tien op de Werelderfgoedlijst staan.
We rijden eerst naar wat oude Venetiaanse bruggen. De Tzielefos kunnen we niet vinden en bij de Elias Medieval komen we met meer geluk dan wijsheid. Er staan genoeg bordjes langs de kant van de weg als we er naar toe rijden. Op de plaats zelf staat niets en ze liggen vanaf de weg niet in het zicht.
De Archangelos Michael-kerk in Lemithou vinden we ook al per ongeluk. We denken, dat het de grote kerk is, maar dicht bij waar we de auto hebben geparkeerd, zien we hem opeens. Een klein oud kerkje uit 1474 waarvan de deur openstaat. We lopen naar binnen en bewonderen de kleurrijke muurschilderingen waar de hele kerk mee vol zit. Erg mooi.
De Panagia Moutoulas in Pedoulas is gesloten, hoewel er een bordje met openingstijden hangt waarop staat dat hij op dit moment open zou moeten zijn. Bij de Agios Ioannis Lampadistis kunnen we weer wel naar binnen. Ook erg mooi. Vreemd, dat er van meerdere figuren de ogen zijn weg gekrabd.
Over het riviertje dat er loopt, zien we weer een Venetiaanse brug, die niet op de kaarten is terug te vinden. Er naast zit een sulfietbron waar de stenen helemaal wit uitgeslagen zijn.
Het is niet altijd gemakkelijk om bij de kerken te komen. Ze liggen midden in dorpjes waar de straatjes heel erg smal zijn en overal auto’s geparkeerd staan waar dat niet mag.
We eten ’s avonds bij hetzelfde restaurant als gisteren. Het is overal erg rustig (vorige week donderdag ook al) en dan is een klein restaurantje leuker dan een grote. Toch komt er nog wat volk. Ook vanavond krijgen we van alles: brood met tzatziki, gedroogd vlees, een fles water, een schaaltje groente en, net als weg willen gaan, een halve liter wijn. Zo hebben we eigenlijk al gegeten voordat ons bestelde eten komt. Dit keer lamskoteletjes en buikspek.

Vrijdag 21 september Kakopetria
We gaan verder met het rondje langs verschillende kerken die op de Werelderfgoedlijst staan. De wegen er naar toe zijn prima met goed asfalt. Soms wat smalletjes, maar goed te berijden.
De Agios Nikolaos tis Stegis ligt maar een paar kilometer van Kakopetria af. Zowel deze als de Panagia tou Araka zijn mooi aan de buitenkant. Om de Stavros tou Agiasmati is een houten huis gebouwd, zodat je de buitenkant niet goed ziet. Dit is vooral bedoeld om de muurschilderingen aan de buitenmuren te beschermen. Bij de eerste kunnen we binnen kijken, bij de tweede ook en die gaat dicht zodra wij weg gaan. De laatste is gesloten. De schilderingen zijn best beschadigd, maar toch mooi om te zien.
In de Panagia tis Asinou, ook wel Forviotissa genoemd, loopt een grote groep Russen rond, waarvan eentje met vrij harde stem uitleg geeft. Deze is mooier dan de vorige. Hier hangt geen bordje, dat je geen foto’s mag nemen en de Russen doen dat uitgebreid en wij dus ook. Als de groep verdwijnt, mogen we geen foto’s meer maken. Nou, daar hebben we dus lak aan. We denken eerder, dat de beheerder weg wil, want hij sluit alle deuren.
De laatste kerk van vandaag is de Panagia tis Podithou. Gelukkig wel weer open. In elke kerk zit overal een beheerder, een oud mannetje of vrouwtje, die erg weinig te doen hebben. Overal mag je gratis naar binnen.
Het is een mooi rondje geworden.
In Kakopetria maken we een klein wandelingetje langs de rivier.
Het is vandaag een stuk drukker. Zowel bij het eten als in het hotel zijn meer gasten. Het is weekend!

Zaterdag 22 september Naar Kalavasos
We nemen afscheid van de erg vriendelijke hoteleigenaar en vertrekken richting Kalavasos.
Er zijn twee kerken die we nog niet gezien hebben en die liggen min of meer op de route. Het is lastig plannen, want als je de kerknaam intikt, blijken er veel kerken met dezelfde naam in de buurt te zijn.
We rijden eerst naar Laneia, een dorp, dat het meest fotogeniek zou zijn. Er is een leuk pleintje met wat plaatselijke bevolking. Voor de rest valt het tegen. Het oude centrum van Kakopetria vinden wij veel leuker.
In de Timios Stavros worden voorbereidingen getroffen voor een doop. Binnen ziet het mooi uit. Omdat de fotografen foto’s maken, doen wij dat ook.
We komen weer in kleine dorpjes met hele smalle straatjes. Passeren is soms lastig. Het is ons niet altijd duidelijk voor welke straat een verkeersbord geldt. We auto’s met bakken met druiven in de laadbak. Er rijden heel wat slechte chauffeurs rond.
In Palachori staat de Metamorfosis tou Sotiros. Als we aan komen lopen, wil een man net de deur sluiten achter een paar andere toeristen. We mogen naar binnen en krijgen een rondleiding. Hier zijn veruit de mooiste muurschilderingen te zien. Ze zijn ongelooflijk goed bewaard gebleven. Prachtig. Net als wij weg gaan, komt er nog een toerist. Ook die heeft mazzel.
We rijden verder naar Kalavasos. We hebben twee routeplanners. Op de één staat de ene weg niet op, op de ander de andere weg niet, terwijl alle wegen goede asfaltwegen zijn. Met een combinatie van de twee komen we precies waar we willen komen. Kilometers lang rijden we over hele smalle, hele kronkelige wegen en komen gelukkig niemand tegen.
We verlaten het Troödos-gebergte en zien het landschap droog en dor worden in plaats van het mooie groen. In de bergen was het ook warm overdag. ’s Nachts wat koeler.
Kalavasos is een klein dorp met een gezellig plein vol met terrassen. We hebben een mooi appartement gehuurd. Een mooie ruimte, prachtig groot balkon, lekker zwembad. Ook hier vinden we een fles wijn, fles water, blikjes fris en een klein hapje in de koelkast. Tevens is er koffie, thee en olijfolie uit de eigen gaard. Erg prettig allemaal.
Het is hier weer erg warm, wat hogere luchtvochtigheid.
We wandelen het dorpje door en willen naar de enige supermarkt die de plaats rijk is. Er zijn drie tavernes. De super blijkt gesloten, net als de toegangswegen. Op het plein worden voorbereidingen voor vanavond getroffen. Lange tafels worden midden op straat gezet en gedekt. We schieten een man aan, die vertelt, dat dit elk weekend zo gebeurt. We vallen met onze neus in de boter!
Als we rond acht uur een kijkje gaan nemen op het plein om te gaan eten, is het afgeladen vol. Bij één taverne zit een gezelschap bruiloftsgasten. ’s Middags hadden we al veel getoeter gehoord vanuit rondrijdende auto's. Nu is duidelijk waar ze gebleven zijn. Dit betekent wel dat er een taverne, en dat is niet de kleinste, niet beschikbaar is voor ander publiek. Er is dan ook geen plaats voor ons. We praten even met het mannetje van de taverne die we ’s middags gesproken hebben. Deze geeft aan dat er over een half uurtje misschien wel plaats is. Ondertussen gaan we een tijdje op een muurtje zitten en genieten van de drukte. Dat in zo’n klein dorpje zoveel bedrijvigheid kan zijn. Als we terugkomen bij het restaurant blijkt de toegezegde plek vergeven aan vijf mensen. We gaan op een muurtje in de buurt zitten en als er twee mensen vertrekken, pikken wij de tafel in, zonder wat te vragen aan de obers. Het is allemachtig druk, dus vragen we meteen, naast de menukaart om een kilo open wijn. We krijgen ook naast het bestelde hoofdgerecht weer diverse hapjes. In de loop van onze late maaltijd zien we hoe het dorp weer leegloopt. We zitten naast de parkeerplaats, die overvol is en stuk voor stuk gaan de eters weer op weg naar de dorpen in de omgeving. Morgen moeten we maar eens kijken of het ook zonder bruiloft zo’n heksenketel wordt.

Zondag 23 september Kalavasos
We hebben geen zin om nog meer te rijden en iets te bekijken. We houden twee dagen vakantie: lezen, luieren, lopen naar de supermarkt voor een boodschapje, zwemmen, genieten van het niets doen.
’s Avonds is er geen bruiloft en overal genoeg plaats om te eten. Ook nu zijn de wegen afgesloten en staan er lange tafels op straat. Het is er gezellig druk.

Maandag 24 september Kalavasos
Het voelt vandaag wel heel warm. Ik denk niet, dat de thermometer méér aangeeft, maar er staat geen zuchtje wind. Gelukkig kunnen we op ons balkon in de schaduw zitten.
We doen hetzelfde als gisteren.
We sluiten af met tzatziki, salade met tomaat, komkommer en feta, een grote varkenskarbonade, lamskoteletjes en wijn. Die laatste is de goedkoopste van de hele vakantie: € 6 per liter.

Dinsdag 25 september Naar huis
Het zit er weer op. We rijden naar het vliegveld van Larnaca, leveren de auto in en vliegen naar huis. Het gaat allemaal op tijd.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.