Maandag 7 oktoberHanoi
We dwalen vandaag de hele morgen door de oude stad. We hebben een wandeling die we zo'n beetje volgen. We komen o.a. bij de Ngoc Son-tempel waar een enorme opgezette schildpad ligt, die tweehonderdvijftig kilo weegt en in 1968 in het meer werd aangetroffen. Schildpad is vaak het symbool voor Vietnam.
Waar we ook komen, elke minuut vraagt er wel iemand: kaarten kopen, plattegrond, schoenen poetsen, fruit kopen, fietstaxi. De meeste zijn weg als we nee zeggen. Sommige zijn wat hardnekkiger. We kijken al dagen uit naar Franse kaas en sigaren, die blijkbaar nergens te koop zijn. Als we het de mensen vragen, weten ze totaal niet waar we het over hebben. Overal waar een koelkast staat, gluren we naar binnen. Als we op het punt staan om naar het hotel terug te keren, zien we een bordje met supermarkt. Toch nog een laatste keer kijken. En jawel, verschillende soorten camembert, port salut en nog een paar anderen. Wel duur, maar dat mag de pret niet drukken. We zoeken er wat toastjes bij en een paar biertjes. Dat wordt het toetje voor vanavond! We eten weer bij 'ons' restaurant wat zo erg goed bevalt: lekker eten, geen toeristen, druk, aardige mensen. Nu gaan we hotpotten en bestellen een gemengde schotel: vlees, vis en groente. We krijgen een grote pot bouillon en een paar netjes. Af en toe gooien we er wat in en dan vissen maar. Heerlijk.
Dinsdag 8 oktoberNaar Sa Pa
Even na zevenen vertrekken we met een grote, nieuwe luxe bus naar Sa Pa, een dorp in het noordwesten aan de voet van de Phon Si Pang, de hoogste berg van Vietnam (3.143 meter). Het is het gebied van de minderheden, wat eigenlijk ons hoofddoel is voor deze reis. Het wordt een lange dag. De weg is slecht en deze bus is wel mooi, maar totaal ongeschikt voor deze weg. Hij is te groot en de vering te slap. We hobbelen verschrikkelijk en stuiteren regelmatig een eind de lucht in. We worden door jan en alleman voorbij gereden. We hadden beter met jeepjes of kleine busjes kunnen gaan. Het landschap is prachtig, mooi weer, strak blauwe lucht, warm. Er staat veel rijst op de velden (drie oogsten per jaar) en er wordt druk gewerkt. Er loopt van alles op de weg: mensen, koeien al dan niet met aanhangwagen, honden, kippen, varkens, fietsers en brommers die midden op de weg rijden. De bus toetert zich suf om zich een weg te banen. Zonder getoeter gaat er niets opzij. We stoppen een paar keer en hoe verder we komen hoe meer mensen met traditionele kleding we zien. Ze zien er prachtig uit. Het duurt allemaal wat langer dan gepland, vind je het gek met zo'n bus, en om 18:30 uur beginnen we aan de klim naar Sa Pa, dat op 1.500 meter ligt. Men is volop bezig aan de weg en halverwege is een brug helemaal afgesloten. Er staan al een paar auto's te wachten en bij navraag blijkt dat we pas om 21:00 uur door mogen: anderhalf uur wachten dus. Balen. Gelukkig hebben we nog te drinken, wat crackers en kaas. Buiten is het frisjes, we zitten op 700 meter, maar het is wel helder en we zien een schitterende sterrenhemel. Het oponthoud duurt korter dan gepland en om 20:15 uur wordt er gefloten en kunnen we verder. De weg is erg slecht en we hobbelen verder in het donker.
Woensdag 9 oktoberSa Pa
Een ontspannen dag in Sa Pa. Het is nog steeds stralend weer en ons hotel heet niet voor niets Mountain View. We ontbijten buiten met uitzicht op de bergen. Hierna gaan we naar de markt. Het is elke dag markt, maar de 'echte' is pas zaterdag als er allerlei etnische volkeren uit de omgeving hier naar toe komen. Nu is er alleen een aantal Zwarte Hmong-mensen en een enkele Rode Dao. Ze zien er prachtig uit met allerlei sieraden, grote zilveren oorringen, armbanden en halskettingen, en kleurige doeken. De Zwarte Hmong dragen donkerblauwe, geborduurde kleding en de vrouwen zien er veel mooier uit dan de mannen. Ze hebben een broek met daarover overgooiers van verschillende lengte en een brede band om hun middel. Ze dragen een donkerblauwe band om het hoofd waar hun lange haar in zit gedraaid. Om hun benen dragen ze wikkels die met veters worden vastgebonden. De Rode Dao dragen knalrode lappen met kwastjes op hun hoofd en rode gewaden. Veel kleine kinderen zie je met een nog kleiner broertje of zusje op de rug. Het zijn allemaal kleine mensen en zelfs Lia met haar 1.66 meter voelt zich groot.
Ze willen ons van alles verkopen, maar we kunnen niet van iedereen wat kopen. We dwalen een paar uur rond en houden vervolgens siësta. Het eten doen we weer op z'n Chinees: we bestellen van alles wat en zetten dat in het midden neer. Zoals altijd smaakt het ons uitstekend.
Donderdag 10 oktoberWandeling omgeving Sa Pa
Eerst ontbijten we op het terras met o.a. een broodje Franse paté en omelet met tomaat en ui en pannenkoeken.
Vandaag starten we de tweedaagse wandeling We konden ons opgeven voor een makkelijke of een moeilijke. Wij vijven kiezen eensgezind voor de moeilijke samen met Philippe, Jan, Antoinette, Jos en Geert. Met een busje gaan we naar Tavan, waar we eerst het schooltje bezoeken. Van hieruit lopen we dertien kilometer dwars door de rijstvelden, over smalle dijken, heuvel op, heuvel af. Het is een fantastisch landschap en de zon werkt daar ook aan mee. We zitten aan het eind van de regentijd, maar we moeten er niet aan denken dit pad te lopen als het regent. Nu al hebben we moeite met steile stukken naar beneden. Veel mensen zijn met de rijst bezig en er zijn dan ook veel rijstterrassen. Er zijn verschillende manieren om de korrels uit de aren te verwijderen. Sommige slaan ze er uit, anderen hebben een trapmachientje. We stoppen regelmatig bij een dorpje of een enkel huis. Het eerste dorpje is een Hmong-dorpje, waar we even binnen in een huis mogen kijken. Het volgende dorp is van de Rode Dao's. Vooral de rode, hoe kan het ook anders, doeken op hun hoofd zijn prachtig. Ze willen alleen niet allemaal op de foto. De kinderen dragen mooie mutsjes die versierd zijn met kraaltjes, schelpen, munten en kwastjes. Wij zouden er wel zo een willen kopen, maar alleen geborduurde mutsje worden verkocht, dus zonder franjes. En die willen we niet. Het is prachtig mooi wandelen, wel erg vermoeiend (het is warm en zonnig), maar dat hoort er bij. Gerda en Carlo haken na de lunch, die eigenlijk te laat komt, af. We krijgen broodjes met paté waarvan we de koriander verwijderen, broodjes met kaas, tomaat en komkommer, banaan, appel en sinaasappel. Gerda heeft last van zwabberende knieën en loopt niet prettig. Van hieruit kunnen ze, samen met een toevallig passerende Hmong-vrouw een half uur omhoog lopen, waar ze bij de weg komen, waar ze een pick-up of brommer naar Sa Pa kunnen regelen. Jammer.
We overnachten in Seo Trung Ho, een groot huis met een aantal tweepersoonsbedden. Voor de rest hebben we matjes meegenomen en slaapzakken. Op een tafel staat een teiltje met water, wat blikjes fris en zowaar een paar biertjes. We nemen een fles water en twee blikjes bier. Dat hebben we wel verdiend. De rest gaat nog even verder naar een waterval, maar wij houden het voor gezien. We hebben genoeg gelopen en als we ook nog gaan zwemmen, zijn we bang dat we niet meer warm worden. Als de zon weg is, koelt het meteen sterk af. Het waait ook wat, zodat we snel een droog T-shirt en een trui aantrekken en onze pijpen aanritsen. We krijgen prima te eten: allemaal verschillende gerechtjes. Goed 20:00 uur zit men al te wachten tot we gaan slapen. De meeste plaatselijke mensen slapen al en staan dan ook vroeg op. We maken ons bed op en dat blijkt wel erg hard. We krijgen een extra dikke deken die we onder ons leggen en dan is het goed te doen. Vroeg naar bed dus. Geeft niet, want we zijn moe. Buiten is een prachtige sterrenhemel met de melkweg te zien.
Vrijdag 11 oktoberWandeling omgeving Sa Pa
De hanen zijn hier wel erg vroeg. Het is nog hartstikke donker als ze beginnen te kraaien. We ontbijten met bananenbeignets met chocolade saus en pannenkoeken.
Het eerste uur wandelen gaat alleen maar omhoog. Zweten, want het is alweer een stralende dag. Wat dat betreft, mogen we niet mopperen, want het had net zo goed kunnen regenen in deze tijd van het jaar. We stijgen zo'n driehonderd meter en het gaat steil omhoog en is dus erg vermoeiend. Daarna lopen we een heel stuk redelijk vlak en dan komt de afdaling. Lia is blij met haar stok, die ze alleen maar meegenomen had voor als ze last van haar knieën zou krijgen. Maar nu komt hij ook goed van pas. Sommige stukken zijn erg steil, maar op veel plaatsen liggen stenen of graspolletjes, zodat je makkelijker loopt. Ook dit is erg vermoeiend: je moet voortdurend opletten waar je je voeten zet, anders glijd je zo een heel stuk naar beneden. We lunchen met warm gestoomde broodjes met kaas en tomaat en een flinke bak met noedelsoep. We gaan nog even zwemmen en Lia gaat niet mee. Ze heeft geen behoefte om te voelen hoe koud het water is. En koud is het. Ze gaat bij het huis zitten en krijgt van alles aangeboden: sticky-rice, bananen en thee. Daarna moeten we nog ruim een uur omhoog lopen. We hebben het allemaal gehad, maar ja, we moeten wel. Bovenaan staan twee Russische jeeps klaar die ons in een uur terug rijden naar Sa Pa. Na het douchen (we zijn nog nat en bezweet als we aankomen), zitten Gerda en Carlo ons met koud bier op te wachten. De rest van de avond wordt er verteld, gegeten en gedronken.