Zaterdag 28 septemberYichang

De man van het busje (de plaatselijke reisagent) laten we buskaartjes regelen voor morgen naar Wuhan. Ook heeft hij excursies in de aanbieding voor de dam: busje + gids + entree. Doen we ook maar, hoeven we zelf verder niets te regelen.
Op CNN-televisie is bij het weerbericht voor deze streek nog steeds een grote wolk met regen te zien. Buiten is het helder blauw, geen wolkje te zien, zeer aangename temperatuur. We gaan eerst Chinees ontbijten: op straat met een bak noedels; verse noedels met groente, vlees en kruiden. Men vraagt altijd of we de pittige kruiden erbij willen en die willen we altijd, maar niet te veel. Het eten van zo'n soep met van die lange pastaslierten met stokjes is niet goed voor onze schone T-shirts. Het smaakt heel erg goed en kost maar 1,3 yuan (€ 0,15) p.p. en het vult zo goed, dat we voor de hele dag hebben gegeten. We denken goedkoop uit te zijn, maar even later gaan we koffie drinken voor 25 yuan p.p. Dat schiet dus niet op. Wel erg lekker trouwens. De prijs is van tevoren bekend en ze hebben allerlei soorten: Brazil, Columbia.
Yichang is volgens Chinese begrippen een dorp met 350.000 inwoners. Wij vinden het een gezellig stadje. Geen nieuwbouw die in de plaats komt van de oude kleine huisjes, lekker rustig, weinig fietsers, aardige mensen, leuke markt met groente, levende dieren (kippen, eenden, hondjes, vissen, alen, slangen, kikkers) en fruit. We kuieren wat door de stad want echte bezienswaardigheden zijn er niet. Ze maken ons attent op het festival van volgende week en wij zijn blij dat we dan net China uit zijn. Dat hebben we mooi gepland. Toen we vorige keer in China waren, was het begin mei ook festival en toen was het overal zo verschrikkelijk druk. Niet leuk meer. Op dat moment hadden we besloten om nog eens terug te gaan.
's Middags gaan we naar de dam in aanbouw. Het grootste project ter wereld. In 1993 is men hier aan begonnen en eind dit jaar is het klaar en eind 2009 zal alles onder water staan. Vijf enorme sluizen komen er en het duurt twee uur om er door te komen. Zes maanden lang is er geen scheepvaart mogelijk op de rivier. Het is erg de moeite waard om dit te zien.
Als we weer terug zijn, gaan we naar een echt café. We zien er hier verschillende en dat is voor het eerst in China. Met handen en voeten weet men ons te vertellen dat men hier alleen kan drinken en niet kan eten en als wij ze wijs kunnen maken, dat dat nou net is wat we willen, mogen we naar binnen en kunnen we gaan zitten. Erg aardige mensen. We eten in het restaurant bij het hotel. We krijgen een kaart in het Chinees en in het Engels, maar er staan geen prijzen bij. We zien wel. We krijgen teveel groente volgens ons en andere gerechten zijn niet wat we besteld hebben. Maar het smaakt allemaal uitstekend en de prijs valt mee. De kip met cashewnoten wil maar niet lukken. We bestellen het overal. Soms zegt men dat men het niet heeft en vandaag krijgen we er gewoon wat anders voor in de plaats. We zien wel overal cashewnoten op de markt, dus het zou geen probleem mogen zijn. Het was warm vandaag. 's Avonds in ieder geval een stuk warmer dan gisterenavond. Wij zijn overal het bekijken waard. Vooral in het restaurant kijkt iedereen voortdurend naar ons: wat we bestellen, hoe we eten. Grappig om te zien. Ook hier spreken de mensen geen Engels, ondanks het Engels op de kaart, maar met het woordenboekje en handen en voeten komen we een heel eind.

Zondag 29 septemberNaar Wuhan

We ontbijten bij dezelfde mevrouw als gisteren met weer zo'n kom noedels. Ook hier kijkt iedereen die langs komt ons stomverbaasd aan. Sommige kijken, al verder lopend, wel tien keer om. Alsof ze hun ogen niet kunnen geloven. Er komt een Chinese mevrouw bij ons aan tafel zitten. Merken we dat we wel goed eten, maar niet slurpen. Veel mensen eten op straat; er wordt weinig thuis gekookt.
We halen broodjes voor de lunch in de bus naar Wuhan, vierhonderd kilometer verderop. De bus vertrekt om 11:00 uur. Het landschap is saai en het weer nog steeds mooi. De snelweg wordt met de hand aangeveegd en de vangrail afgestoft. Hoe hou je mensen aan het werk. In Wuhan brengt een kleiner busje ons naar de juiste wijk (voor hetzelfde geld) en dan nemen we een taxi naar het hotel. We lopen een rondje om het hotel en zien geen kroegjes. Dus gaan we maar meteen eten. En dat is opnieuw een feest. Een beter restaurant vol met Chinezen. In de hele stad trouwens geen toerist gezien. We krijgen dan ook een kaart alleen in het Chinees en het personeel spreekt ook alleen Chinees. Geweldig. Wel zijn er twee Chinese klanten die een heel klein beetje Engels spreken en die ons komen 'helpen'. Met het bestellen noemen we alleen varken, kip, vis en groente en we wachten maar af wat we krijgen. We krijgen totaal andere gerechten dan we tot nu toe hebben gegeten: kip met kastanjes, varkensvlees in een 'hotpot', groente met knoflook die eruit ziet als kousenband en de vis is een soort paling. Het smaakt allemaal fantastisch. We genieten. En het personeel en de andere gasten trouwens ook. 125 yuan voor vier personen inclusief bier. Daarna kopen we nog wat broodjes voor morgenochtend en die verkopers hebben ook nog wat om over te praten. Per stel willen we het in een zakje en iedereen begrijpt iedereen ook al spreken we niet dezelfde taal. Ze moeten er wel om lachen.

Maandag 30 septemberNaar Kunming

Het vliegtuig naar Kunming vertrekt al om 8:00 uur, zodat we vroeg op moeten. De stoelplaatsen zijn erg klein. Martijn past er alleen overdwars in. En dat kan, omdat de enige lege stoel in het vliegtuig net naast ons is. Alles gaat voorspoedig, alleen de bus die ons naar het vliegtuig brengt is in de wasstraat geweest en ze hebben de raampjes inclusief het dakraam open laten staan. De bagage is er al voordat we bij de band zijn. Dat gaat nog eens snel. Zoals gewoonlijk proppen we ons met z'n vieren en alle bagage in een taxi. Alleen nu past het echt niet; de auto is te klein, maar ze zijn hier wel goedkoop.
Het weer is hier anders: bewolkt en het regent. Gelukkig geen wind en echt koud is het ook niet. 't Is wel weer even wennen aan een jas. We lopen de stad in en gaan eerst op zoek naar de markt waar we tweeënhalf jaar geleden zo lekker hebben gegeten. En er is niks veranderd. Zelfs de bakker op de hoek verkoopt nog steeds dezelfde broodjes. We wandelen nog wat verder en komen op een andere markt uit. De groente en het fruit ziet allemaal goed uit. Veel variatie. De beestjes zijn minder: kleine kaal geplukte levende vogels die zo in de hete soep gaan. Ook dit is weer even wennen. Hoewel, ik denk niet dat we dat ooit doen, daaraan wennen. Kunming is duidelijk westerser dan Wuhan, Yichang en Chongqing. Veel meer luxe winkels, veel meer keus, duidelijk ingesteld op toeristen, die we echter niet zien. We herkennen regelmatig bekende plekjes. We lunchen in een klein restaurant waar het erg druk is. Alleen een Chinese kaart en een niet verstaanbare Engels sprekende mevrouw. Lia gaat de tafels maar eens langs en wijst ergens wat aan: noedels en groente. Lekker met gratis thee. Gele zakdoekjes deze keer. Op veel plaatsen is de wc-rol vervangen door kleine gekleurde pakjes met servetjes erin. We hebben al groene en blauwe en nu dus gele. Op de terugweg naar het hotel kopen we wat yoghurt. Veel fietsers dragen poncho's in allerlei kleuren, wat een mooi gezicht is. Er zijn hier weer erg veel fietsers. Het verkeer blijft wennen. Men stopt voor verkeerslichten, maar daar is het dan ook mee gezegd. Men zwabbert van de ene baan naar de andere zonder op of om te kijken. Vaak moeten de andere auto's daarvoor uitwijken. Elkaar voorrang geven is er niet bij. Men sluit op een kruispunt snel aan bij de vorige auto en ze komen regelmatig midden op de weg stil te staan, zodat niemand er door kan. Want als er eenmaal ook maar iemand door gaat, is dat meteen een hele stroom, want achter die ene auto sluit de rest ook meteen snel aan. Tot daar weer een gaatje valt. Grappige verkeerslichten met secondetellers die laten zien hoe lang het nog rood of groen blijft. Fietsers en voetgangers zijn vogelvrij. Een auto zal daar echt niet voor stoppen. Ook als het verkeerslicht op groen staat, moet je uitkijken, want auto's die afslaan mogen doorrijden en die doen dat dan ook. Van fietsers en bromkarretjes met licht hebben ze nog nooit gehoord. Als we in de bar van het hotel zitten, ziet Gerda dat er een boodschap is ingesproken. Die blijkt van Wim en we bellen hem terug. Hij staat op het punt van vertrekken en zullen hem morgen in Hanoi ontmoeten.
We gaan op de markt eten, want het is ondertussen droog geworden. We hebben een tafeltje dat half op straat staat. De mannen gaan wat uitzoeken in de grote vitrine en we krijgen een fonduepan met groente en vlees, kleine gefrituurde visjes, champignons met boontjes en varkensvlees met groente. Weer anders dan tot nu toe, maar alweer smaakt het voortreffelijk. Biertje erbij. Kosten 54 yuan met z'n vieren = € 6,40. Geweldig dat je je voor zo'n bedrag vol kunt eten.

Dinsdag 1 oktoberNaar Hanoi (Vietnam)

Vandaag vliegen we naar Hanoi in Vietnam. Het hotel heeft een gratis busdienst naar het vliegveld. Is dat even makkelijk. We reserveren bij de balie vier plaatsen voor 12:30 uur. In een mum van tijd zijn we op het vliegveld waar we de eerste zijn met inchecken. Snel volgen hele busladingen, dus we treffen het. Een heel ruim vliegtuig deze keer en lekker eten. Niet die zoete broodjes in China, maar rijst met groente en vlees.
We worden alweer (onverwacht) opgehaald. We komen uit het vliegtuig en lopen tegen een warme, vochtige muur. Het is droog, het einde van het regenseizoen, bewolkt en vochtig. Volgens de krant 28º warm en 80% vochtig. Hier moeten we even aan wennen. De reis blijft vol verrassingen. Snel wisselen we geld: we krijgen ruim drie miljoen dong voor US$ 200: 1 € = 15.000 dong.
We kijken vol interesse naar buiten en zien hopen rijstvelden met werkende mensen met die typische punthoeden die ze hier dragen. Zo'n 'non' is van bamboe en erg handig. Aan de binnenkant zitten twee lussen waar je een lint door kunt halen en onder je kin kunt vastmaken. Veel mensen dragen ze hier.
Hebben ze in China fietsen, hier hebben ze brommers. En veel meer dan er fietsen in China zijn. Het stikt er van. Honderdduizenden. In Hanoi terroriseren ze de straten. Er rijden weinig auto's in het centrum, brommers zijn dan ook veel sneller. Op kruispunten komen ze van alle kanten aanrijden. Het is een gefriemel en chaos tot en met. Alle regels, zo die er al zijn, worden gebroken. En dat dat allemaal goed gaat. Voor auto's gaan ze niet opzij en voor voetgangers helemaal niet. Veel mensen, vooral vrouwen, dragen stofkapjes of sjaaltjes om hun gezicht. Zonnebril en hoedje erbij en het lijken net gangsters. Er is alleen laagbouw, wat Hanoi een meer dorps karakter geeft. Het is wat kleurrijker dan het grijze China.
Wim zit ons op te wachten in het hotel. Hij is 's morgens volgens schema vanuit Amsterdam aangekomen. We zetten de bagage in de kamer en gaan naar een restaurant. We zitten buiten in een tuin onder een paar fans en laten grote glazen tapbier aanrukken. En dan zijn we voorlopig niet uitgepraat. Gezellig!
We eten er ook maar gelijk. Lia o.a. met echte Franse kaas. Heerlijk bij een stokbroodje. Een 'dure' avond deze keer: 770.000 dong (€ 50) met z'n vijven.