Zondag 22 septemberPeking

Ons doel voor vandaag is het Zomerpaleis. Zo stellen we ons elke dag een of meerdere doelen. Dat kan variëren van (in de trein) tot het kopen van een fles water op een station tot het halen van een vliegtuig. Gisteren hebben we niet alles bereikt: internetten is niet gelukt. Er is kort geleden ergens brand geweest en nou zijn alle internetcafés gesloten.
Maar vandaag dus het zomerpaleis. We willen met de fiets, maar op de plaats waar volgens ons een fietsverhuurbedrijf moet zitten, is alleen een stalling. Ze wijzen wel ergens naar rechts als we doorvragen, maar Chinezen wijzen altijd ook als ze geen flauw idee hebben. Dat vertrouwen we dus niet en we gaan met het openbaar vervoer. We slaan achterover van verbazing als we de Chinezen netjes in een rij zien staan bij de kaartverkoop van de metro. En er wordt ook niet geduwd en voorgedrongen. Het gerochel en geboer is een heel stuk minder en alle bordjes in de metro zijn ook in het Romeinse schrift. Alleen Engels spreken de mensen nog niet. Een complete verandering ten opzichte van tweeënhalf jaar geleden. Dat men zo'n heel volk in zo'n korte tijd dat heeft kunnen bijbrengen. Dat zou bij ons nooit gelukt zijn. Eerst twintig minuten met de metro (3 yuan p.p.) en dan moeten we een bus vinden, waarvan we een nummer hebben, maar die we niet meteen kunnen vinden. Ook hier is men volop aan het bouwen en kloppen de plattegronden in onze gidsen niet meer. Uiteindelijk stappen we in een overvolle bus; we proppen ons erin en het blijkt de goede bus. Er is een aparte conductrice voor de kaartjes en ze steekt de duim en pink van een hand op, zodat we weten dat we 6 yuan moeten betalen (met z'n vieren).
Het paleis lig twaalf kilometer buiten de stad. Het is ettelijke keren verwoest en weer opgebouwd o.a. met geld dat bestemd was de wederopbouw van de Chinese marine. Het is een groot gebied aan een meer dat enigszins verkoeling brengt. Het is een erg warme, zonnige dag en kunnen ons goed voorstellen dat de keizerlijke familie 's zomers hier zijn tijd doorbracht. Veel bronzen beelden, veel meubilair, veel tuinen, tempels, poorten. Er is een 728 meter lange galerij langs de oever van het meer, beschilderd met landschappen en mythologische scènes. Vanaf het paviljoen van de Geurende Boeddha hebben we mooi uitzicht over de tempels, het meer met veel bootjes met daarin Chinezen (die daar dol op zijn) en met op de achtergrond de skyline van Peking. Entree 30 yuan + 10 voor de Geurende Boeddha. Het lijkt er op dat we hetzelfde betalen als de Chinezen. Ook wat dat betreft is er heel wat veranderd. We nemen dezelfde bus terug, maar die neemt een andere weg. Er wordt verteld waar we er uit moeten, maar daar kunnen we de metro niet vinden. We gaan lopen (de verkeerde kant op) en als we weer op de kaart kijken, komt er altijd wel iemand op je af die wil helpen. We hebben genoeg gelopen en nemen een taxi terug naar het hotel, die slechts twee keer zo duur is als de metro omdat we één taxi hebben met z'n vieren. Ze hebben allemaal een meter, dus hoef je niet te pingelen.
's Avonds gaan we voor de Peking Eend. Omdat we daar alle vier van houden, moet je dat hier een keer eten. Vlakbij het hotel zit het 'Kleine Pekingeend Restaurant', dat wij erg groot vinden. Maar het 'Grote Pekingeend Restaurant' is pas echt groot en heeft eenenveertig zalen waar vijfentwintighonderd mensen kunnen eten. We eten eindelijk weer eens aan tafel en bestellen een hele eend van de beste kwaliteit, zoetzuur vlees met ananas en een gemengde groenteschotel (voor de vitaminen). De laatste twee komen het eerst en we zitten er lekker met onze stokjes in te prikken. De stukjes champignons zijn lastig, want die zijn erg glad. De eend wordt aan tafel gefileerd en we krijgen schoteltjes met huid, vlees, gemengd en kop met hersens. Bij de eend krijgen we pannenkoekjes, bosui, komkommer en een sausje. Alles oprollen en smullen maar. En dat doen we dan ook en alles gaat schoon op. We zijn de enige toeristen in het restaurant en we hebben veel bekijks. Men kijkt gretig toe hoe wij de eend eten, maar we hebben het kunstje afgekeken en we weten hoe het moet. We verbazen ons over de naburige tafels waar overal veel blijft staan. Men eet hier vroeg. Om 20:30 uur is het restaurant zowat uitgestorven, terwijl het om 19:00 uur moeilijk was om een tafel te krijgen. Kosten 260 yuan voor vier personen (€ 30). Nog goedkoop, maar duur voor hier. We vallen wel van het ene uiterste in het andere.

Maandag 23 septemberPeking

Het is warm vandaag. Erg warm. Het lijkt wel of het elke dag een paar graden warmer wordt en toch is het al eind september. Maar beter zo dan dat gure weer met regen. We klagen dan ook niet echt.
We besluiten naar de Verboden Stad te gaan en ook hier zijn alle prijzen gelijk. Tweeënhalf jaar geleden zijn we hier ook geweest, maar toen hebben we niet veel gezien door de enorme drukte. Nu valt het mee. Het is enorm groot en overal lopen grote groepen met petten achter paraplu's aan. Chinezen kunnen geen foto maken zonder dat er een bekende, stijf in de houding, op staat. We hoeven maar twee keer te dringen (om de tronen te zien), maar daar zijn wij goed in. Een hardnekkig voordringer wordt door Martijn helemaal achteraan gezet. Ook hier zouden we graag eens teruggaan in de tijd om te kijken hoe het hof toentertijd leefde.
We kopen wat flesjes frisdrank en twee halve liters yoghurt en drinken die op een stoeprandje op. We wandelen wat verder naar het zuiden en zien het resultaat van de komende Olympische Spelen. Hele buurten met oude hutongs zijn al afgebroken en nu staan er moderne flats voor in de plaats. Binnenkort is er geen hutong meer over en is een grote bezienswaardigheid verdwenen in Peking. Dan blijven alleen de bekende toeristenplaatsen over als de Verboden Stad en is er niets meer aan om door de straten te slenteren. Of je dan in Peking zit of in een andere grote stad in China maakt dan niet meer uit. Ze worden allemaal hetzelfde. De mensen in die nieuwe buurten zijn ook niet blij. Dan kan bijna niet anders: vroeger leefde men buiten op straat met kleine handeltjes; nu zitten ze binnen op driehoog-achter.
Om 15:00 uur zijn we moe, hebben we het erg warm en houden we het voor gezien. Later drinken we wat met Gerda en Carlo en wisselen ervaringen uit. We eten dicht bij het hotel, weg van het centrum en zien een tentje dat ons wel wat lijkt: vol met Chinezen en een lege tafel. We krijgen een menukaart in het Chinees waar we dus niets mee kunnen. We worden geholpen door een zeer voortvarende juffrouw die met verschillende blikjes drank op ons af komt: wat we willen drinken. Piyu dus (bier). 'Een' vraag ze en als wij antwoorden met vier, verschijnt er een grote grijns op haar gezicht. Ze pakt ons woordenboekje en wijst wat dingen aan. Wij vinden alles goed en wachten af wat er komt. Geweldig vinden we het. We genieten. We krijgen zoetzuur varkensvlees, groente met ansjovis, een soort tahu met paprika en een spetterende schotel met rundvlees en rijst. Het smaakt uitstekend (95 yuan voor vier personen).

Dinsdag 24 septemberNaar Chongqing

Met de taxi laten we ons naar het vliegveld brengen voor de vlucht naar Chongqing in Midden-China. Het is een grote taxi (van 2 yuan) en daar kunnen we allemaal plus bagage in. We betalen de luchthavenbelasting en willen inchecken. Weer vallen ons de nette rijen op; geen gedrang, geen geduw. Op de weg nog wel: men wringt en friemelt zich overal tussen, verandert zonder op of om te kijken van rijbaan, alle andere auto's gaan dan mee opzij. Er wordt niet getoeterd en gekankerd, niet met de vinger gewezen. Wel is het vaak millimeterwerk. Maar het gaat (bijna) altijd goed. Toch is er bij het inchecken nog een Chinees die bij ons probeert voor te dringen. Maar wij zijn groot en breed. We zijn dan wel toeristen, maar niet gek en wijzen de man het einde van de rij. Hij begint ons uit te schelden, maar daar zijn wij niet van onder de indruk en hij druipt af. De vluchten worden in het Engels omgeroepen, maar we krijgen geen cadeautjes meer zoals vorige keer.
Nou, we zitten eindelijk in het vliegtuig, niet in het oorspronkelijke, maar we zijn op weg naar Chongqing. We hadden gewoon ingecheckt en we zaten samen met allemaal Chinezen te wachten om in het vliegtuig te stappen. Op een gegeven moment begint iedereen naar de balie te hollen, zoals dat gewoonlijk gaat. Alleen nu komen de mensen terug en lopen weg. Allemaal. We gaan maar eens vragen en meer dan 'plane broken' kunnen ze niet uitbrengen. We hollen maar achter al die mensen aan die lijken te weten waar ze heen moeten en ze gaan met z'n allen om een helpdesk heen staan dringen. Er gebeurt niet zo veel, maar opeens komt de groep weer in beweging en wij rennen er maar weer achteraan. Samen met een Duits stel zijn wij de enigen die geen Chinees spreken en dus niets van de mededelingen begrijpen en op die manier overal achteraan staan. We staan nu bij een balie om de tickets om te ruilen. Een paar kijvende, blèrende vrouwen staan vooraan en schreeuwen de hele vertrekhal bij elkaar. Wat een viswijven. Gerda, blond met blauwe ogen, gaat maar eens vooraan informeren samen met de Duitse man. Wij blijven in de rij. Lia is de contactpersoon en loopt heen en weer tussen Gerda en de mannen. Het blijkt dat het vliegtuig inderdaad problemen heeft en niet weg gaat. Wel vertrekt er om 13:40 uur nog een vliegtuig naar Chongqing, maar daar kunnen maar vijftig mensen mee. De rest zou om 18:00 uur moeten. Daar hebben we helemaal geen zin in en we tellen de mensen in de rij voor ons. Dat redden we dus niet en we gaan gebruik maken van onze afwijkende huidskleur. We liegen dat we vanavond nog met de boot mee moeten (in werkelijkheid is dat pas morgen), maar ze verstaan geen Engels. Eindelijk vinden we iemand die als tolk kan fungeren en als die het een paar keer vertelt, krijgen we de garantie dat we om 13:40 uur meekunnen. Iemand verdwijnt met onze tickets en verschijnt met de gewijzigde. Dan moeten we onze bagage weer terug zien te krijgen. Iemand loopt met ons mee naar de aankomsthal waar zowaar, na enige tijd, alleen onze bagage verschijnt. Wij gaan weer naar de vertrekhal om opnieuw in te checken. Het systeem valt uit als wij aan de beurt zijn en daarna verbaast het de mevrouw zichtbaar dat er nog instapkaarten uitkomen. Gelukkig hoeven we niet opnieuw luchthavenbelasting te betalen; daar begrijpen ze ons meteen. Weer door de douane (je kan maar druk zijn), weer wachten, want op de vertrektijd is er nog geen vliegtuig. Maar uiteindelijk komt alles goed en komen we slechts een paar uur te laat in Chongqing aan. We zitten in de goede plaats (we verbazen ons nergens meer over) en nemen een taxi naar het hotel. Met wat passen en meten en bagage op schoot kunnen we weer alle vier in één taxi. Ook hier is het lekker weer. Warm, maar wel meer bewolking en een beetje nevelig. Geen regen gelukkig, terwijl de BBC steeds wolken met regen boven dit gebied liet zien. We horen niets meer over de wateroverlast dus die zal wel voorbij zijn.
We lopen snel even de stad in (de grootste stad van China) naar de haven. Het is een grijze, grauwe stad zonder fietsers. Heel speciaal voor China. De straten gaan nl te veel op en neer. We zijn een beetje uitgeblust en gaan in het hotel eten. De kaart is zowel in het Chinees als het Engels. Gelukkig, want we hebben ons woordenboekje vergeten. Er is hier duidelijk een andere keuken en herkennen het zoetzure varkensvlees niet eens. Daarnaast hebben we nog ei met tomaat, spinazie, rundvlees op een sizzling-schotel en kip met nootjes. Vooral dat laatste is erg apart: alles is in hele kleine stukjes gehakt. Je legt een schep op een blaadje ijsbergsla en hapt dat dan zo naar binnen. Erg pittig, zoals in deze streek het meeste eten, maar ook erg lekker. Vooral die combinatie. Zoiets kennen we nog helemaal niet. Het restaurant zit vol met (dronken) Chinezen, die een enorme herrie maken. Allemaal hebben ze een soort strijdkreet, die voortdurend keihard door de zaal wordt geschreeuwd. Bij hun tafels staan hele kratten bier en veel wijnflessen. Het is er (volgens goed Chinees gebruik) een zootje. We vinden onszelf wel erg beschaafd.