Donderdag 19 septemberTrans Mongolië Express (China)

Ontbijtbuffet om 6:30 uur, want om 8:00 uur vertrekt de trein. Onze chauffeur en gids zijn te laat en wij vertrekken in een busje met andere Nederlanders. Bij het station komen ze alsnog aangehold en kunnen we afscheid nemen. Als de trein komt, begeven we ons naar ons treinstel, maar we mogen er niet in. Hij schijnt gereserveerd te zijn voor een groep toeristen. En wij dan? Wij zijn ook een groep toeristen. We moeten het maar omruilen, zegt een mevrouw, die ons ticket probeert af te pakken, maar wij gaan niet weg en houden ons ticket goed vast. Wij gaan in ieder geval met deze trein mee. Kost wat kost. We blijven zeuren en voor de deur staan, want zolang stopt de trein hier niet. Eindelijk vult een vrouw een ander treinstel in en een andere coupénummers. Ze rent er naar toe en wij er achteraan. Er wordt nog even heen en weer gepraat voor de deur voordat we er in mogen, maar dan zijn we in ieder geval ín de trein. In twee coupés naast elkaar zijn elk twee plaatsen vrij en wij vragen een stel om te verkassen, wat ze zonder problemen doen. Hè, hè, we zitten. Er ligt wel een hoop troep onder de bank zodat het even passen en meten is om onze spullen kwijt te kunnen. Een paar mensen van de spoorwegen komen kijken waar hun spullen zijn en als we wijzen zijn ze tevreden en verdwijnen ze weer. Het treinstel heeft bredere banken zodat het middenstuk wat smaller is. Hij is wat ouder, het raam sluit niet helemaal goed, maar we hebben nu ook een tapijtje op de grond van de coupé en doeken op de banken. Met z'n vieren moeten we het raam dicht doen. Het is allemaal oud en werkt niet meer zo goed. Het tafeltje kan niet naar beneden zodat je moeilijk bij het raam komt. Gerda en Lia houden de bedden omhoog, zodat Carlo en Martijn het raam omhoog kunnen duwen, wat met moeite lukt. Afblijven voor de rest van de reis.
We krijgen thee met suiker van de provodniks. Er zitten zo te zien geen handelaren op de trein die leeg was toen we instapten. We krijgen een thermoskan met heet water, terwijl er ook een samovar aanwezig is, en lakens en handdoeken. Het is zonnig maar koud, alleen in de verte zien we wat wolken. Het landschap is iets heuvelachtiger, kaal met laag geelbruin gras: de Gobi-woestijn. Af en toe zien we een roofvogel, een paar huizen. Het is vooral leeg.
Men deelt hard plastic bakjes uit met kip en rijst. We hoeven niet te betalen zeggen ze, maar dat zal achteraf wel komen (niet dus). De eerste maaltijd deze reis met stokjes. En zeker niet de laatste. Er komen regelmatig mensen langs (op weg naar de 'pectopah' ongetwijfeld) en die laten bijna allemaal de tussendeur openstaan, zodat er een koude golfstroom onze kant opkomt. Ze zouden drangers op die deuren moeten zetten. We schreeuwen ze allemaal achterna dat ze de deur dichten moeten doen, maar ze kijken alleen maar verstoord om. Daarom doen we de deur van de coupé maar dicht, zien we ze niet en hebben we er geen last van. Als we in Choyr (6.544 km van Moskou) stoppen, is het buiten een stuk aangenamer. Lekker warm en geen wind. We kopen koekjes en water. Het wordt weer zomer en steeds warmer. Het is zowat veertig graden warmer dan vannacht. Af en toe zien we kamelen, kraanvogels en nog meer roofvogels. En ineens drie bomen, waarna het weer kaal wordt. In de trein is geen bier te koop en daarom wachten we tot het volgende station: Sayn Shand (6.771 km). Er is koud bier dat steeds goedkoper wordt hoe langer de trein stil staat. Ze hebben niet echt veel en we moeten op zoek. We bemachtigen acht blikjes van een halve liter (Koreaans bier dit keer) en wikkelen er vier in kranten om ze koud te houden. Ook kopen we wat worst en broodjes. We zien verschillende mensen die het eerste stuk ook in dezelfde trein hebben gezeten en we wisselen ervaringen uit. We zijn de enige die sneeuw hebben gehad. Bij elke spoorwegovergang staat iemand met een vlaggetje om het verkeer tegen te houden. Het wisselen van onderstelAls de trein stopt in Dzamyn-Ude (7.009 km) bij de Mongoolse grens maken we een kopje soep. We zijn te vroeg (een half uur) en moeten waarschijnlijk wachten tot het de goede tijd is (20:00 uur). En weer moeten we allerlei formulieren invullen en voor de rest is het wachten. Wat ze in 's hemelsnaam allemaal doen? We zouden het niet weten. Af en toe rijden we een paar minuten om daarna weer stil te staan in de middle of nowhere. Om 23:00 uur zijn we aan de Chinese kant. Weer formulieren invullen. De klok zetten we een uur terug (in verband met de zomertijd) en het is nu zes uur later dan in Nederland. De wc blijft al die tijd op slot. Uiteindelijk rijden we naar een soort hangaar waar de trein een ander onderstel krijgt, omdat het Chinese spoor smaller is dan het Russische en het Mongoolse. We mogen de trein niet uit. Alle wagons worden losgekoppeld en komen in twee rijen naast elkaar te staan, zodat we mooi kunnen zien wat er gebeurt. Hydraulische liften tillen de wagons van het onderstel af, waarna er een ander onder geschoven wordt. Daarna moet alles weer aan elkaar gekoppeld en getest worden, wat gepaard gaat met toeters en heftige schokken. Alles bij elkaar (vanaf de Mongoolse grens) heeft het vijfenhalf uur geduurd.

Vrijdag 20 septemberTrans Mongolië Express, naar Peking

We hebben de woestijn achter ons gelaten en er is buiten meer te zien. Een gevarieerder landschap met veel bomen, bergen, akkers, zonnebloemen. Na Dutong (7.479 km) zien we de Chinese Muur liggen. We drinken een bakje koffie en genieten van het uitzicht. Hier in China geeft de trein een signaal als hij gaat vertrekken. Waarom kan dat in Rusland en Mongolië ook niet. Een kleine moeite lijkt ons. Carlo en Gerda hebben wat te eten gehaald bij de afhaalchinees, de restauratiewagen dus. Lekker vlees en ei. We betalen in dollars omdat we de Mongoolse tugriks niet hebben kunnen wisselen voor Chinese yuans bij de grens. Dit in tegenstelling tot de Lonely Planet die meldt dat dit wel zou kunnen. Vanaf het station in Qiunglangkian (7.783 km) hebben we mooi uitzicht op de Chinese Muur. Er is een korte stop en iedereen holt om een mooie foto te kunnen maken. We passeren wat tunnels en gaan op weg voor het laatste stuk naar Peking. De trein loopt naar beneden en de snelheid is erg laag en er moet hard afgeremd worden. Af en toe stopt de trein om de remmen af te laten koelen. Je kunt dan snel de trein uit om marihuanaplanten te plukken die in de berm groeien.
Om 15:00 uur komen we in Peking aan. We zijn blij dat we er zijn. Lia en Carlo gaan geld wisselen, maar niet alle banken doen dat. Uiteindelijk vinden we er een, maar het Mongoolse geld blijkt niet inwisselbaar. Daar blijven we dus mooi mee zitten. We zien wel. Misschien gaat er binnenkort wel iemand naar Mongolië... 1 yuan = € 0,12. Dat wordt even wennen. We horen meteen weer rochelen, boeren en spugen. Verschillende mensen dragen een soort weckfles met thee en het is er druk, druk, druk. Wat een verschil met Mongolië. Ondertussen vinden Gerda en Martijn uit dat het hotel vrij dichtbij is. We vragen het aan omstanders die dat bevestigen en we besluiten te gaan lopen. Het is inderdaad niet ver en het ziet er goed uit. Ruime kamer (niet zoals in Ulaan Baatar) en niet aan de drukke straatkant. Lekker midden in het centrum. We gooien onze spullen neer en lopen naar de supermarkt die we onderweg al gezien hadden: anderhalve liter water kost € 0,55 en een blikje bier € 0,30. We kunnen het bijna niet geloven en rekenen de koers nog eens na, maar het klopt. We willen gaan eten op de nachtmarkt. De vorige keer dat we in Peking waren (tweeënhalf jaar geleden), hebben we niet echt een leuke eettent gezien. We lopen door een brede winkelstraat, voetgangersgebied met allemaal luxe winkels. Het is weer even wennen met al die mensen na Mongolië. Zo stil als het daar was, zo druk is het hier.
Krekel- en schorpioensaté op de avondmarktOp de nachtmarkt staan allerlei kleine kraampjes naast elkaar die van alles verkopen: satés, niet van de kleintjes als bij ons, maar vijf keer zo groot. Veel vlees in allerlei soorten, broodjes met vlees, momo's, groenten, paddestoelen, fruit, loempia's, vis, slang, krekels. Zin in een sateetje gefrituurde schorpioentjes? Kan allemaal. We nemen bij verschillende kraampjes wat, waarbij vooral de vis en de loempia's die gemaakt worden waar je bij staat, erg goed smaken. Het is geweldig. Er zijn niet veel andere toeristen en maar een enkeling is aan het eten. Chinezen genoeg. We hebben ons helemaal vol gegeten voor maar € 7,20 ... met z'n vieren. Hierna zitten we ergens op een terrasje, maar nergens verkopen ze bier. Het is nog 21º. We lopen wat kleine smalle zijstraatjes in en wanen ons echt in 'Chinatown' met kleine winkeltjes, stalletjes en eettentjes. Ook hier is weer van alles te eten en vooral de satés zijn populair. Er zijn ook restaurantjes (een groot woord) met een tafel en wat krukjes buiten. En ze verkopen bier. Wellicht wat voor morgenavond.

Zaterdag 21 septemberPeking

De vliegtickets voor a.s. dinsdag liggen klaar. Tot nu toe is alles uitstekend georganiseerd. We gaan eerst ontbijten. Aan een stalletje kopen we broodjes met gebakken ei, iets van prei en nog iets vaags: € 0,60 voor vier personen. 't Is geen geld. We dwalen door de straten vol met kleine winkeltjes. Het is niet zo druk, weinig toeristen hier. Kleine winkeltjes met een vreemde combinatie aan te verkopen spullen. Zo heeft een schoenenzaak een hoekje voor frisdrank, een zaak met fotospullen verkoopt ook tuingereedschap en een horlogerie heeft koekjes. Plein van de Hemelse VredeWe belanden bij het Tien-an-men-plein en lopen er over heen. Men is van alles aan het opbouwen: een stuk Chinese Muur, een wereldbol, een tuin met torens. Het is er druk, maar lang niet zo erg als tweeënhalf jaar geleden. Hier zijn alleen maar toeristen, het merendeel Chinese groepen, die allemaal hetzelfde petje op hebben en achter een paraplu of vlag aanlopen. We halen ergens wat flesjes cola en fanta. Het valt ons op dat alles er goed verzorgd uit ziet. Veel bloemen. Misschien al voor de Olympische Spelen in 2008 (!) waarvoor ze nu al volop petjes, vlaggetjes en T-shirts verkopen. Men is hard aan het werk om alles op te knappen. Overal zie je straatvegers die elk blaadje nauwkeurig opvegen. Veel fietsers en de rijpaden voor fietsers zijn vaak breder dan de banen voor auto's. Bij de werkende verkeerslichten staan ook nog eens agenten die de mensen echt tegen moeten houden. De openbare wc is gratis. We gaan een groot warenhuis in vol met roltrappen en kleding. Erg modern en het ziet er nog nieuw uit.
Op sommige stukken staan hekken waarachter de hele boel is plat gegooid. Allemaal voor de Olympische Spelen. Men moet tenslotte een goede indruk maken en alle oude hutongs zullen hierdoor verdwijnen. Terwijl die buurtjes de stad juist zo leuk maken. We kopen een kilo druiven voor de nodige vitaminen en wat biertjes. Tijd voor siësta. Het is warm: 30º.
We kopen ook iets raars: een plastic zakje met rode gel en een klikding. Als je daar op klikt, wordt het hele zakje erg warm en het blijft twee uur warm. We zijn benieuwd hoe lang het blijft werken (€ 3,50). 's Avonds gaan we weer naar dezelfde buurt als gisteren en komen toch weer op de nachtmarkt uit. Het is er veel drukker dan gisteren, ook met toeristen. Maar die vallen in het niet bij al die Chinezen. We zien zelfs een dappere toerist met een sateetje sprinkhaan. We lopen daarna door een nieuw warenhuis met allemaal verschillende winkels met dure wereldmerken. We drinken koffie in een Deense tent die weer erg duur is. We zien veel Chinezen die verbaasd naar al die luxe om hen heen kijken. Het is duidelijk allemaal nieuw. Men is met een hele grote opknapbeurt bezig om Hongkong naar de troon te steken. We halen nog wat bier bij een tentje in de buurt van het hotel: drie blikjes en vijf flessen van 0,64 liter samen voor 19 yuan terwijl een blikje in het hotel 20 yuan kost. In die kleine tentjes spreekt men geen Engels, geen woord. Als de man eindelijk begrijpt dat we vijf flessen bier willen, is hij een en al verbazing. Vijf flessen! Doosje bij?