Dinsdag 9 februari Naar Tsurui
Het ontbijt ziet er net zo mooi uit als het diner van gisterenavond. Speciaal voor ons hebben ze ook broodjes met boter en jam.
Het sneeuwt vandaag zo’n beetje de hele dag. Geen mooie blauwe lucht dus. We gaan met een boot de zee op om naar arenden te gaan kijken. We zitten slechts met negen man aan boord, zodat iedereen alle ruimte heeft om foto’s te maken. Hier zitten de beroemde grote zwartwitte Stellers zeearenden en bruine zeearenden met witte staart. Je wilt niet weten hoeveel er zitten. Op de pier zitten er een heleboel in afwachting van de vissersboten die straks van zee terug zullen komen. Veel vogels duiken de zee in voor een maaltijd vis. Later varen we dicht langs de pier, waar we veel arenden aardig dichtbij kunnen zien. Wat een machtige beesten.Tijdens de boottocht is het grotendeels droog. De kou valt mee (-4°), maar we hebben ons dan ook goed aangekleed. Zodra we aanleggen, gaat het weer sneeuwen. Bij de supermarkt drinken we nogmaals koffie en gaan dan op weg naar Tsurui, het gebied waar kraanvogels zouden moeten zitten.
We rijden niet zo snel, want de wegen zijn helemaal wit. Uitkijken dus.Dichtbij het Woody Hotel in Tsurui zien we een veld met zwarte vlekken. Eerst denken we aan kraaien, maar het blijken zwartwitte vlekken: kraanvogels. Het wit van de vogels valt weg tegen de sneeuw. Een heel weiland vol Chinese kraanvogels! Op een paar meter afstand staan ze te eten, te baltsen en ruzie te maken. Ook komt er regelmatig een aantal overvliegen. Prachtig. Het is een van de grootste en zeldzaamste kraanvogelsoorten. Nou hebben deze kraanvogels een rode vlek op de kop, maar door het slechte licht zie je die niet zo goed. Misschien is dat morgen beter; we blijven hier twee nachten. Op weg naar het hotel zien we in het veld een vos lopen.
Woody Hotel is een mooi houten gebouw midden in het bos. De kamers zijn niet zo groot, maar er zijn verschillende delen waar je lekker uitgebreid kunt zitten. De badkamers zijn beneden en zijn eigenlijk kleine onsen. Deze zijn niet gescheiden voor mannen en vrouwen en kun je afsluiten. Martijn en Lia gaan samen in een bad (twee bij vier meter) en het water is aangenaam warm. Niet zo heet als in een onsen, maar gewoon lekker. Door het grote raam kijken we uit op de besneeuwde tuin. Wat wil een mens nog meer.
Bij het diner komt een gast in kimono in het restaurantdeel. Dat schijnt gebruikelijk te zijn: eerst gaat men naar het bad en dan in kimono aan tafel.
We krijgen een vijfgangen diner met prachtig opgemaakt borden. Heel anders dan we tot nu toe gehad hebben.
Woensdag 10 februari Tsurui
Ontbijt is meer westers met gebakken ei, worstje, sla, geroosterde stukken brood en zelfgebakken krentenbrood. Ook lekker.
Vandaag gaan we voor de kraanvogels. We hebben ze gisteren ook al gezien, maar vandaag willen we er nog meer. Het is droog en vrij helder. Niet koud: -4°. We beginnen aan het weer te wennen.Bij de Otowa-bashi-brug staat een enorme horde fotografen met enorme toeters van lenzen. De zon komt net op en de wolken weerspiegelen mooi in het water. Er zijn nogal wat kraanvogels, maar niet zo dichtbij. Soms vliegen er een paar over en dan hoor je aan alle kanten enorm geklik. We vragen ons af hoe lang die mensen hier blijven staan. Binnen een half uurtje moet je toch wel een mooie foto kunnen maken. Hoeveel foto’s wil je hebben. Drie kraanvogels zijn zo aardig om dicht naar ons toe te vliegen en dan zien we de rode vlek op de kop pas goed. Mooi.
Bij het Tsuruimidai-uitzicht zien we nog meer kraanvogels. Sommige springen hoog op, sommige ruziën met elkaar, sommige roepen hun vriendjes met hun snavels hoog de lucht in, de meeste staan te eten.
We kijken bij verschillende punten en drinken ergens koffie. In de tuin zien we een koolmeesje, een bonte specht en een Vlaamse gaai. Mooi. Gelukkig zitten er ook nog andere vogels dan kraanvogels. Die zitten er hier wel heel veel. De populatie wordt geschat op een kleine 2.000 en ik denk, dat we ze allemaal wel gezien hebben. ’s Middags als de zon schijnt, steken vooral de rode stukken op de achterkoppen mooi af.We hebben benzine voor de auto nodig, maar natuurlijk is er geen pomp te zien. We rijden naar Kushiro en hebben moeite om er eentje te vinden. De eerste die we uiteindelijk zien, heeft geen normale benzine. Niet normaal toch? Een volle tank, 50 liter, kost amper € 40. Een koopje.
Tegen het vallen van de avond rijden we nogmaals naar de brug. Nu is er bijna niemand, maar wat is het mooi. De zon kleurt de wolken mooi oranje en een heleboel kraanvogels vliegen daar door heen. Soms met z’n tweeën, maar we zien ook een groep van wel twintig stuks overvliegen. Ze kleuren prachtig in de ondergaande zon. Het is ondertussen goed koud geworden; het is wolkenloos en de temperatuur zakt onder het vriespunt. De rest van de dag was het zo’n 5-6 graden boven nul en dooide het goed.
Op de terugweg naar het hotel zien we een rode vos in een weiland vol met sneeuw lopen. Omdat we op een rustige weg zitten, kunnen we stoppen om foto’s te maken. Mooi.
We hadden al eerder op een parkeerplaats een vos gezien, maar toen we goed keken, bleek dat een hond. Sindsdien was het: hé een vos, oh nee, het is een hond. Gerard, die chauffeerde, wilde dan ook eerst niet geloven, dat het echt een vos was.Bij terugkomst in het hotel gaan wij meteen in onze kimono’s naar onze onsen. Het water is net iets warmer dan gisteren en we knappen er helemaal van op.
Boven op de grote overloop gaan we aan tafel om foto’s te bekijken en verslagen te maken. Paul zit lekker in de schommelstoel.
Het diner is weer een kunststukje. Weer vijf gangen en helemaal anders dan gisteren. We eten nu o.a. kreeft en Japanse biefstuk die zo verschrikkelijk mals is. Met stip komt deze op de eerste plaats aller tijden. Mocht je hier ooit in de buurt komen, Woody Hotel in Tsurui op Hokkaido, sterk aanbevolen. Het is wel een duur hotel, maar dan heb je ook wat.
Na afloop maken we de fles Torys leeg.
Donderdag 11 februari Naar Sapporo
Vandaag rijden we naar Sapporo, een stuk van 330 kilometer. De zon schijnt en we zien een blauwe lucht; het heeft vannacht aardig gevroren, maar we hoeven de auto niet te krabben. De weg is schoon, wat prettig rijdt. Zodra het begint te sneeuwen, zien we overal sneeuwschuivers in colonnes van drie verschijnen, die de sneeuw aan de kant schuiven. Goed georganiseerd.
Het schiet toch niet zo hard op, want je mag maar 80 km/uur. En iedereen houdt zich aan die snelheid. Aan alle verkeersregels trouwens. Men rijdt rustig en er is weinig verkeer.
Tijdens een stop merken we, dat het wel koud is. Volgens de aangegeven temperatuur is het -0,5°, maar door de ijzige wind voelt het heel erg koud. Bij de parkeerplaats is een groot gebouw met luxe wc’s met uiteraard verwarmde brillen en allerlei spoelmogelijkheden; er zijn ook veel verschillende wastafels en tafeltjes. Alles schoon natuurlijk. Er staat, zoals overal, ook een apparaat met drankjes, maar deze heeft geen warme drank. Jammer. We hebben wel zin in koffie namelijk. We hebben fantastisch uitzicht op een besneeuwde bergenreeks in de verte.
We rijden verder over de snelweg en komen helemaal geen dorpjes tegen. We komen we door heel veel tunnels. Sommige zijn wel vijf kilometer lang. Hoe verder we naar het westen rijden, hoe meer de lucht betrekt. De bomen zitten hier nog onder de sneeuw en op een gegeven moment gaat het zelfs sneeuwen. Gelukkig niet zo hard. Bij een benzinepomp proberen we nogmaals de apparaten. Bij de parkeerplaats en de wc’s zitten in de apparaten ook alleen maar koude dranken. Lia loopt naar de pomp, honderd meter verderop, en vindt zowaar apparaten met warme dranken. Niet alleen koffie, maar ook maaltijden. Die zijn diepgevroren en komen er dan warm uit. Vreemd, dat die niet bij de parkeerplaats staan. We leggen zoveel mogelijk muntjes bij elkaar (briefgeld kan ook, maar we moeten van de vele muntjes af) en gooien die in het apparaat. Zodra je er geld in gooit, gaan er lampjes branden van de dingen die je voor dat geld kunt kopen. Hoe handig. Zodra we op koffie drukken, verschijnt een teller die terugloopt naar nul, dan gaat een deurtje open en verschijnt een beker met deksel. Wat een systeem. Lekkere koffie trouwens.In Sapporo hebben we een hotel midden in de stad besproken. Vandaag is n.l. de laatste dag van het ijsfestival en als we hier toch zijn, willen we dat ook zien. De ‘miep’ (de routenavigator in de auto) brengt ons, zoals tot nu toe overal, tot voor de deur van het hotel. Deze is wel heel erg handig gebleken. Zeker in zo’n grote stad als Sapporo met overal eenrichtingswegen. We komen uit bij de parkeergarage van het hotel waar we de auto kwijt kunnen. Ze hebben niet veel plaatsen en ‘wie het eerst komt het eerst maalt’. Nu is er nog plaats genoeg. Het is pas 14:00 uur en eigenlijk gaat de parkeertijd om 15:00 uur in, gelijk aan de inchecktijd. Het kost voor een dag ¥ 1.000 en voor dat uur moeten we ¥ 100 extra betalen. Wij lachen om dat bedrag (totaal nog geen tientje) en we zijn blij, dat we de auto hier kwijt kunnen. De auto wordt voor ons geparkeerd. We dumpen de bagage in het hotel en gaan op weg naar het ijsfestival. Drie blokken verderop, op de Susukino Site, zitten de ijsbeelden. In het Odaripark staan de sneeuwbeelden. De ijsbeelden staan op een klein oppervlak dicht op elkaar. Er zijn nogal wat commerciële objecten, die gesponsord worden door o.a. drankbedrijven (bier, whisky) en telefoonmaatschappijen. De beelden zijn wel mooi, maar niet zo heel goed te zien doordat ze niet afsteken tegen de achtergrond.
We lopen door naar het Odaripark, slechts een paar honderd meter. Hier is de ondergrond ijzig. We hebben niet aan onze antislipijzertjes gedacht, maar hadden ze hier heel goed kunnen gebruiken. Veel mensen glijden uit en sommige gaan onderuit. Het is druk en er is een eenrichtingsverkeer ingesteld. Er staan enorm grote sneeuwbeelden. De een mooier dan de ander. Het heeft blijkbaar kort geleden hier nog gesneeuwd en niet van alle beelden is die sneeuw afgeveegd. Het is vandaag de laatste dag van het festival en misschien geloofde men het wel. Sommige beelden hebben ook wat te veel zon gezien. Die schijnt nu ook weer, maar het is wel koud. Het is weer aan het vriezen.In het Apa Hotel Sapporo Susukino Ekisnishi hebben we kamers in Japanse stijl met matjes op de grond. Voordeel is, dat de kamers erg groot zijn. We halen wat biertjes die we in het alkoofje op de kamer opdrinken, terwijl we het verslag bijwerken. Lekker.
We gaan ergens een hapje eten. Gerard is erg moe en we vinden dichtbij het hotel een aardige tent. Maar dan wordt Martijn niet goed en valt twee keer flauw. We gaan snel naar buiten voor frisse lucht en dan valt hij gewoon neer. Hij komt snel weer bij, maar we gaan toch met de snel verschenen ambulance naar het ziekenhuis. Om een lang verhaal kort te maken: er worden allerlei onderzoeken gedaan, maar niets gevonden wat op een oorzaak kan duiden. We herinneren ons, dat hij dat een jaar of vijftien geleden ook al eens heeft gehad. Hij verblijft twee nachten in het ziekenhuis en mag dan weer vertrekken.
Vrijdag 12 februari Sapporo
We zouden eigenlijk vandaag naar Osaka vliegen, maar dat gaat dus niet. Paul en Gerard gaan wel, rijden de auto naar het vliegveld en krijgen zowaar korting, omdat deze twee uur eerder ingeleverd wordt dan afgesproken. Het moet niet gekker worden.
Lia regelt ondertussen de verzekeringszaken (we zijn gelukkig goed verzekerd) en rijdt een paar keer met de taxi op en neer naar het ziekenhuis. Omdat de vooruitzichten wel goed zijn, boekt ze ook vluchten voor morgenmiddag naar Osaka.
Zaterdag 13 februari Naar Osaka
Om een uur of elf wordt Martijn ontslagen uit het ziekenhuis en heeft groen licht gekregen om de reis voort te zetten. We worden door het personeel naar de taxi gebracht en uitgezwaaid.
De luchttemperatuur is boven nul en het dooit dus. Alle straten zijn een vreselijke modderpoel.
Bij het treinstation moeten we kaartjes kopen voor de reis naar New Chitose Airport voor de vlucht naar Osaka. We gaan in de rij staan bij het kaartjesloket en worden daar door een mevrouw er uit gepikt. Waar we naar toe gaan, vraagt ze en ze gaat ons helpen om bij de automaat kaartjes te kopen. Dat gaat wat sneller en dan kunnen we met een eerdere trein mee. De gereserveerde plaatsen zijn voor de hele dag al uitverkocht. We staan achteraan in de rijen die weer netjes opgesteld staan. En zoals altijd vertrekt de trein stipt op tijd. Gelukkig kunnen we nog net de twee laatste zitplaatsen bemachtigen. Ook hier weer verwarmde stoelen. In het begin is dat wel even lekker, maar als je wat langer zit, hoeft dat van ons niet. Je krijgt wel heel warme billen.In een half uurtje zijn we op het vliegveld. We sluiten aan in de rij voor de incheckbalie, die twee uur voor vertrek open gaat. Dan gaan de hoezen van de kaartjesmachines er af en moet iedereen daar eerst inchecken. Lia heeft dat heel snel in de gaten en staat vooraan. Martijn blijft in de rij staan met de bagage. Gelukkig is er hulp bij het inchecken, iedereen is altijd even vriendelijk en behulpzaam en we hebben snel de instapkaarten. In de rij vóór Martijn krijgen mensen het ook door en lopen met z’n allen naar de apparaten (niet zo slim), waardoor wij een stuk in de rij opschuiven. De vlucht vertrekt een half uur te laat en bij aankomst regent het. We staan niet bij een slurf en als we uit het vliegtuig komen, staat beneden bij de trap een grote bak met paraplu’s. Wat een service. We kunnen niet meteen de gratis pendelbus naar het hotel vinden. Die rijdt bovendien voor onze neus weg, zodat we een half uur moeten wachten. Boven de weg hangt een matrixbord met daarop een paraplu met regenspetters. Zodat je kunt zien dat het regent? Je ziet toch de spetters tegen de ramen?
We hebben gelukkig een hotel op slechts tien minuten afstand rijden, checken in en gaan op zoek naar Paul en Gerard. Bij gebrek aan een bar (hoe is het mogelijk, dat er in zo’n groot hotel geen bar is) gaan we bij de incheckbalie zitten en praten bij. We gaan vroeg naar bed, want morgenochtend om 10:00 vertrekt de vlucht naar China voor het verdere verloop van onze vakantie.
De wc-bril in het hotel is niet verwarmd! We zijn hier helemaal aan gewend geraakt. Ook de bidet- en wasknoppen, voor het wassen na het plassen, zullen ongetwijfeld de rest van de reis ontbreken.
Zondag 14 februari Naar Xining (China)
Het ontbijt is inbegrepen en daarna laten we ons met de shuttlebus naar het vliegveld brengen. We leggen allemaal onze Japanse yens bij elkaar en wisselen ze om voor Chinese yuans. We vragen en krijgen vrij klein geld, wat erg handig is.
We vetrekken een uur te laat doordat er een paar gasten niet op komen dagen, waarvan de koffers wel ingecheckt zijn.
Lees het vervolg in China.
Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.
We hebben deze reis zelf vanuit Nederland geregeld.