Donderdag 4 februari Naar Tokyo
Goed acht uur worden we naar het station gebracht voor de reis naar Tokyo. Gerard bewaakt in de wachtkamer alle bagage, terwijl wij met Paul bij de supermarkt het ontbijt gaan kopen. Wederom wat broodjes, koffie en ook een bakje verse ananas. Lekker.
We moeten kaartjes kopen voor de lokale trein naar Nagano. Die halen we, met behulp van een beambte, uit een automaat, want wij zijn het Japans nog steeds niet machtig. Wel handig. We moeten wel een keer overstappen, maar dat gebeurt op hetzelfde perron en is dus een eitje. We blijven ons verbazen over al die mensen met mondkapjes. De treinkaartjes moeten bij aankomst in Nagano ingeleverd worden.
Daar gaan we op zoek naar het reserveringsloket waar een hele rij mensen staat te wachten. Hierdoor missen we de aansluitende trein naar Tokyo-Ueno en gaan daarom koffie drinken. Iedereen is altijd overal erg vriendelijk en spreekt een klein mondje Engels, genoeg om ons van koffie te voorzien. We zitten net als er een mevrouw op ons af komt die vraagt of wij bezwaar hebben tegen film/tv-opnames. Dat hebben we niet en een man met een grote camera filmt ons van alle kanten. Hopelijk gaan ze niet vertalen wat we ondertussen tegen elkaar zeggen. We vragen ons af waar het voor is. Buiten op het perron komt een kleuterklasje voorbij: allemaal dragen ze eenzelfde hoedje en worden ze bijeengehouden door een soort hondenlijn. Voorop de juf, dan een lange lijn naar de juf aan de achterkant en er tussen in, twee aan twee, de kindjes die zich vasthouden aan de lijn. Schattig.
De trein stopt weer precies op de aangegeven plaats en vertrekt op de seconde nauwkeurig. Het is altijd stil in de trein. Niemand praat en er is een aparte coupé waar je mag telefoneren. We hebben zeer ruime plaatsen die voorzien zijn van stopcontacten. Met een vaartje van 260 kilometer per uur rijden we naar Tokyo-Ueno. Inclusief stops doen we hier anderhalf uur over, een goede 200 kilometer. Hier ligt geen sneeuw en is alles groen en de zon schijnt. Het zal ongeveer 5-7 graden zijn. Wij vinden dat wel aangenaam.
Kimono's, JapanWe willen de metro nemen, maar het ticketapparaat stelt ons voor raadsels. Gelukkig snelt een medepassagier ons te hulp. De laatste tien minuten moeten we lopen naar het Asakusa View Hotel. Een groot, hoog hotel. Onze kamers zijn nog niet klaar; ook om 14:00 uur niet, de officiële inchecktijd. De tijd gebruiken we om uit te zoeken hoe we morgen bij het vliegveld kunnen komen. Bij de balie raden ze ons de skytrein aan voor € 20 p.p. Die is niet inbegrepen bij onze JR-treinpas. Volgens ons moet dat anders kunnen. En jawel, wij vinden een bus naar het treinstation en vandaar kunnen we met onze pas gratis naar het vliegveld. Hoe moeilijk kan iemand het maken.
Als wij gaan vragen naar onze kamers, bieden ze ons een koffiebon aan. Maar die willen we niet. We willen geen koffie gaan drinken, maar de stad in. We zitten hier toch al zo kort. Na enig aandringen, krijgen we andere kamers. Eén verdieping lager, maar met hetzelfde geweldige uitzicht over de stad en op de Skytree. Pal voor het raam is een tafel met twee stoelen met uitzicht naar buiten. Geweldig!
De badkamer is ook apart. Achter de deur ligt een kleine ruimte met een wastafel en twee deuren. Eentje gaat naar de wc met verwarmde bril inclusief bidet en billensproeier; de ander gaat naar het baddergedeelte. De helft daarvan wordt in beslag genomen door een bad en de andere is de douche. Die hangt dus niet boven de kuip, maar komt op de vloer uit. Zo kun je in de badkuip je eigen onsen maken. Grappig.
Toch blijven we niet lang kijken en wandelen naar het tempelcomplex Senso-ji, nog geen tien minuten lopen. Een mooi complex met verschillende tempels en een pagode. Binnen in de tempel is fotograferen verboden. Het is erg druk met Japanse toeristen en sommige vrouwen, voornamelijk jongere, lopen in kimono. Helemaal in stijl met mooi gekapt haar met bloemen. Ook van achteren zien die kimono’s er prachtig uit. Bij de tempel staat een grote offerpot waar wierrook gestookt wordt, die men met handgebaren over zich heen walmt. Ook hier weer waterbassins waar men de handen wast en uit drinkt. Daarnaast zijn er kasten: een grote zilverkleurige langwerpige, brede buis wordt geschud tot er een lang stokje uitkomt. Daar staat een nummer op, dat correspondeert met een laatje. Daarin liggen briefjes die men zeer aandachtig leest. Het gaat er zeer serieus aan toe.
Met de metro willen we naar de Metropolitan Building waarvan we op de 40ste verdieping prachtig uitzicht hebben over de stad. Dit gebouw is gratis te betreden; voor de meeste hoge gebouwen vragen ze een hoge toegangsprijs. Voor de metro kopen we een dagkaart (hadden we beter eerder kunnen doen, maar ja) en gaan op pad. We moeten een keer overstappen en dan blijkt die dagkaart op dat traject niet geldig is. Het moet niet gekker worden. Er blijken allerlei verschillende lijnen met allemaal aparte kaarten. Met een kleine bijbetaling kunnen we onze dagkaart omwisselen voor een andere.
Het uitzicht vanaf de toren is mooi. In het westen gaat net de zon onder. Het is niet helemaal helder, maar in de verte zien we daar nog wel vaag Mount Fuji liggen. We blijven kijken tot het donker wordt. Dan gaan we met de metro een halte richting hotel om wat te eten en te drinken. Eerst komen we terecht in een bar die onder de grond ligt. Een kleine bar met een enorme keus aan whisky’s en andere sterke dranken. Wij hebben dorst en gaan voor een biertje. We zijn de enige gasten. Later komen er nog twee Japanners cocktails drinken. Het bier is niet goedkoop. Eerst krijgen we een nat, warm lapje en zodra je de laatste slok drinkt, wordt een glas water gebracht, die wordt bijgeschonken zodra het glas leeg is.
Een paar huizen verderop zit een ‘ramen’-tent. Ramen zijn een soort soepen. Wij besluiten daar te gaan eten. Een aparte gewaarwording, kunnen we wel zeggen. Wij gaan aan de bar zitten (andere plaatsen zijn er niet; het is ook maar een klein tentje) en willen wat bestellen. Daarvoor moeten we echter naar het apparaat bij de ingang. Het lijkt op een gokapparaat, maar daar moet je je bestelling opgeven. Wij kiezen de optie ‘Engels’, drukken op wat knoppen en krijgen foutmeldingen. In het Japans. Daar hebben we dus niets aan. Blijkt dat we er eerst geld in moeten gooien, dan keuzes maken en als je klaar bent, krijg je wisselgeld en bonnetjes die je bij de bar aflevert. Daarna krijg je je bestelling. Wat ontzettend leuk. En lekker. Er staan allerlei potjes met kruiden en sausjes die je toe kunt voegen. Geweldig.
Dan weer met de metro terug. Sommige stukken zijn ontzettend druk; andere heel rustig. Iedereen, maar dan werkelijk iedereen zit op een mobiele telefoon te staren; al dan niet met een mondkapje op. Waanzinnig. Het ziet er niet uit. Eenmaal terug in het hotel gaan we voor het raam zitten om naar buiten te kijken naar de inmiddels verlichte stad. Prachtig. Martijn haalt bij de supermarkt wat biertjes en ondertussen werken wij het verslag bij en sturen wat e-mails en Facebook-berichten.

Vrijdag 5 februari Naar Asahikawa (Hokkaido)

RouteHokkaido

Om half zeven staat Lia op om haar haren te wassen en kijkt even naar buiten en ziet een mooie rode gloed achter de mast. Na de douche komt net de zon op, precies achter de mast vandaan. Good morning Tokyo!
Het ontbijt is in dit hotel inbegrepen en wat voor ontbijt. Bij aankomst moeten we even wachten voor we naar onze plaatsen worden gebracht. Op tafel ligt een kaartje, dat je om moet draaien als je klaar bent. Dan kan de tafel afgeruimd worden voor volgende klanten. Er is een enorm buffet. Noem het en ze hebben het. Alle vier hebben we dan ook totaal verschillende dingen en hebben die andere dingen niet eens zien liggen. Wat een overdaad. Maar wel lekker.
Dan gaan we op pad voor de bus, trein, vliegtuig, nogmaals trein om in Asahikawa te komen, dat op Hokkaido ligt, het noordereiland. We komen o.a. op Tokyo, het centrale station voor trein en metro. Wat een enorm uitgebreid terrein is dat. Enorme borden met daarop lijnen en prijzen. Alles lijkt kriskras door elkaar te lopen, maar het is eigenlijk heel georganiseerd. Als je eenmaal weet waar je naar toe moet, kun je de weg makkelijk vinden. Het zijn af en toe wel afstanden die je af moet leggen, maar ja. Veel roltrappen, maar soms ook gewone trappen. Dat lijkt ook een beetje willekeur.
Bij een aankomende trein staat een schoonmaker bij de deur te wachten tot alle passagiers er uit zijn. Hij murmelt en buigt iedereen toe. Het oogt ons erg ongemakkelijk.
Nergens zie je prullenbakken, maar ook geen vuil. Ook geen zwervers trouwens en honden hebben we ook amper gezien.
Bij het vliegveld laden we de bagage op karretjes en lopen een stuk van terminal 2 naar terminal 3. Op de vloer ligt blauw tapijt waarop brede witte banen zijn te zien. Het lijkt wel een atletiekbaan. Een Japanner haalt ons in en gaat voor ons weer langzamer lopen als de gang lichtelijk omhoog loopt. Martijn wil hem inhalen, maar de Jap gaat steeds sneller. Martijn ook en beide beginnen te rennen. Lachen.
Met deze karretjes kunnen we zelfs een roltrap met treden op. Erg handig.
Op New Chitose Airport, het vliegveld van Sapporo op Hokkaido, hebben wij de bagage al op een karretje geladen voordat Gerard en Paul uit het vliegtuig zijn. Zo kan het dus ook.
We willen kaartjes reserveren voor de trein naar Asahikawa, maar dat kan niet. Een beambte zegt, dat we in Sapporo over moeten stappen en de trein van over een uur moeten nemen. Maar wij zien ook treinen eerder naar Sapporo vertrekken, die we gewoon nemen. Waarom in vredesnaam niet. De trein zit wel overvol en wij hebben gelukkig allemaal zitplaatsen. Niet iedereen is zo gelukkig. De meeste mensen zijn Japanners, maar we zien ook een paar toeristen.
Hier is het weer wit en ligt alles onder een dunne laag sneeuw. Het vriest licht.
In Sapporo wordt pas laat bekend gemaakt op welk perron onze trein vertrekt. Zodra die melding er is, stormt iedereen die kant op. We zijn niet de enigen die daar naar toe gaan. Op de grond staan lijnen waar de deuren van de trein straks open zullen gaan. Veel mensen staan al netjes in rijen te wachten. We sluiten in de kortste rij achteraan aan. Ook nu hebben we zitplaatsen, wat erg prettig is, want we moeten nog anderhalf uur treinen. De stoelen in de trein staan altijd in de rijrichting. Elk bankje kan apart omgekeerd worden.
Sushi's, JapanAls snel zien we de sneeuwlagen hoger worden. Alles is wit en ook op de takken van de bomen ligt sneeuw. Op sommige stukken liggen hele hopen sneeuw. Hoe verder we naar het oosten komen, hoe meer sneeuw er ligt. Nou is Asahikawa bekend in Japan als de plaats waar normaal gesproken de meeste sneeuw ligt. We zullen het gaan zien.
Om 17:00 uur wordt het al donker. En het gaat sneeuwen. Soms zachtjes, soms hard.
Het hotel ligt dicht bij het treinstation. We zitten onze spullen in de erg kleine kamer (het is een beetje behelpen) en gaan op zoek naar sushi’s. We gaan met z’n tweeën, want de andere heren lusten dat niet. Hier staat overal wat minder in het Engels aangegeven dan op het eiland Honshu. Het is lastig om een geschikte tent te vinden. Restaurants zijn vaak te herkennen aan de lappen die buiten hangen, maar wat er dan voor soort eten wordt geserveerd, blijft een beetje gissen. Er hangen wel menu’s; in het Japans. Sommige hebben plaatjes, wat het wat duidelijker maakt. We hebben moeite om een sushi-tent te vinden, maar het lukt. En ze hebben een Engelse kaart. We willen aan de bar gaan zitten, maar die is te laag voor Martijn. Dan maar een tafeltje. We krijgen eerst een nat warm lapje en een kom zeewierthee. Niet echt smakelijk. Vervolgens kiezen we sushi’s en sashimi’s. Later bestellen we nog wat tempura. Erg lekker.

Zaterdag 6 februari Asahikawa
Het is koud. Vandaag wordt het niet warmer dan -5°, terwijl het ’s nachts ongeveer -10° zal worden. Af en toe sneeuwt het licht, maar een groot deel van de dag is het ook zonnig. Dat voelt meteen veel en veel warmer aan.
We gaan eerst ontbijten bij de foodcourt bij het station. Bij de Delifrance kopen we overheerlijke broodjes en koffie. Die wordt op een speciale manier klaar gemaakt in glazen potjes. Zoiets hebben we nog nooit gezien. Heel apart en heel lekker. Jammer, dat we zo’n potje niet mee naar huis kunnen nemen.
Asahikawa, JapanDan gaan we op weg voor het ijsfestival. Vandaag is de openingsdag in Asahikawa. We kleden ons goed aan: thermokleding, T-shirt korte mouw, warme trui met col, twee paar sokken, met bont gevoerde schoenen, dikke jas, muts, sjaal, handschoenen. We zullen het vandaag, op de handen na, niet echt koud krijgen. Gelukkig.
In de voetgangersstraat tegenover het station, naast ons hotel, zien we de eerste voorbereidingen. Wij hadden gedacht, dat de ijshouwers ’s morgens om 7:00 uur zouden beginnen, maar dat blijkt 19:00 uur te zijn. In een folder staat het volgende: van 07:00-11:00 wordt er gehakt en van 11:00-22:00 wordt het werk dagelijks tentoongesteld. Dus namen wij aan, dat 07:00-11:00 uur ’s morgens zou zijn, maar dat blijkt ’s avonds. Vreemd om twee verschillende tijdsaanduidingen in één advertentie te gebruiken. Het is echter de 57ste editie van het festival, dus de plaatselijke bevolking zal het wel weten. En zoveel toeristen zijn hier nou ook weer niet. Op het festivalterrein zullen we er een paar tegenkomen.
De stoepen in het voetgangersgebied zijn sneeuwvrij; de straten die we over moeten steken niet. De voetgangerslichten daar staan heel lang op rood, maar niemand loopt door rood. Op de verkeerslichten staan wel wijzertjes hoe lang het nog rood of groen blijft. Handig.
Asahikawa, JapanOp het festivalterrein bij de rivier is al wel wat te beleven. Er staat een enorm gevaarte van sneeuw waarin twee berenkoppen zijn uitgehouwen. Dit gebouw is helemaal gemaakt van sneeuw en meet zestig bij tien meter. Overal staan beelden gemaakt van sneeuw. Er staan lange rijen met kleine sneeuwpopjes (40-50 centimeter) gemaakt door kinderen. Bovenaan de weg hebben we prachtig uitzicht over het terrein. Langzaam lopen we naar beneden en zien overal bedrijvigheid. Tenten waarin kinderen sneeuwpoppen kunnen versieren. Daarmee worden ze op de foto gezet en het beeld wordt in zo’n lange rij toegevoegd. Kleine glijbaantjes voor de kleintjes en een 100 meter lange baan voor de grotere. Treintjes die rondrijden en bananenbootjes voorgetrokken door een ijsscooter. Een visvijver met vis die je mee naar huis mag nemen in een plastic tasje. Overal staan rijen mensen met kinderen te wachten. En natuurlijk talloze eettentjes. Allerlei soorten eten is er te koop. En nergens ligt een stukje afval op de grond. Helemaal niets. Er zijn verschillende tentjes met allerlei bakken voor de verschillende soorten afval en iedereen brengt zijn afval daar naar toe. Hoe gedisciplineerd! Hoe fascinerend!
We kijken ons ogen uit. Om 12:00 uur is de officiële opening met de hoge pieten die een stoel met een dekentje krijgen. Onder het geluid van de blaaskapel en wat knallen is de opening een feit.
Asahikawa, JapanWij gaan naar de foodcourt bij het station om wat te eten. In de voetgangersstraat waar straks de ijsbeelden komen, zijn in de tussentijd honderden kleine sneeuwpoppen verschenen. Deze worden met mallen gemaakt en daarna voorzien van ogen, neuzen, monden en vlaggetjes. Ze staan op banken en randen. En er worden er nog steeds meer gemaakt. In een kleine vrachtwagen worden ze naar de plaats van bestemming gereden. Het staat erg vrolijk. Ook zijn er lage platforms gemaakt waar de ijshouwers hun beelden zullen gaan plaatsen. Bij iedere plaats ligt open en bloot alle gereedschap, inclusief elektrische zagen, boren en slijpers. Niemand die daar toezicht op houdt. Niemand van het publiek die het ook maar aanraakt. Hier kan dat dus blijkbaar nog.
In de foodcourt zijn hele schappen vol met Belgische bieren, Italiaanse en Australische wijnen en champagnes. Op het eetplein staan aan de kant eettentjes waar je allerlei soorten eten kunt kopen en in het midden staat het vol met tafeltjes waar je dat op kunt eten. We kopen wat en gaan op zoek naar bier. Lia vindt het in de naast gelegen supermarkt samen met een bekertje vers fruit. We vragen ons af of we meegebrachte etenswaren op het plein mogen opeten (er hangen verschillende plakkaten in het Japans die we niet kunnen lezen) en doen het gewoon.
’s Middags houden we siësta. We maken het verslag, zetten foto’s op Facebook en lummelen wat.
Asahikawa, JapanOm 17:00 uur gaan we naar de Taisetsu Ji-biru-kan, de lokale bierbrouwerij. Hier kiezen we voor vijf proefglaasjes met verschillende bieren en eten meteen een hapje. Lekker.
Heel prettig, dat er in Japan geen fooien worden gegeven.
Met de bus willen we terug naar het festivalterrein bij de rivier voor de vuurwerkshow. Maar de bus rijdt maar tot 18:00 uur en het is nu 18:10 uur. Dan gaan we maar lopen. We komen net op tijd om het spektakel mee te maken. Er wordt het een en ander verteld, wat wij natuurlijk niet kunnen verstaan, maar het vuurwerk en de verlichte beren zien we wel. Een prachtig vuurwerk! Ze kunnen er wel wat van, die Jappen.
We wandelen terug naar het hotel. Het is fris geworden ondertussen: het vriest 6 graden (en het is pas vroeg in de avond). Intussen zijn de ijshouwers begonnen met hun werk. Er is nog niet veel te zien; ze zijn echt bezig met de basis. Jammer, dat we het eindresultaat niet zullen zien. Maar morgen komen we onderweg nog een ander ijsfestival tegen en donderdagavond zullen we in Sapporo de sluitingsavond van het ijsfestival daar mee maken. Dan zullen we beelden in hun volle glorie zien.
We kopen wat biertjes om op de kamer op te kunnen drinken en maken er een rustige avond van. Ook wel eens een keer lekker.