Zondag 1 mei    Naar Abyaneh    
Voor we naar Abyaneh gaan, gaan we naar de Agha Borzorg Mosque in Kashan. Het is de enige moskee met een verzonken voorplein. Daar beneden is momenteel een madrassa, een Koranschool, gevestigd, en dus verboden voor vrouwen. De rest van het gebouw mogen ze wel in. Het gebouw is open, zonder ramen en deuren. Wel veel ingangen en gaten in de muur voor het licht. Er zijn veel mooie tegelwerken en een mooie koepel. Een Iranese meneer brengt ons naar de achterkant waar de koepel en een toren prachtig in de zon staan en mooi afsteken tegen de blauwe lucht. Het is vandaag weer zonnig en dus warm.
Daarna dwalen we een hele tijd rond op de markt. Die is overdekt en enorm uitgestrekt. Er is net genoeg volk om het gezellig en niet te druk te maken. Iedereen is vreselijk aardig en wil weten waar we vandaan komen. Er zijn lange gangen met aan weerszijden winkeltjes, soms een groot plein met hoge koepels waar tapijten verkocht worden, verschillende gratis waterdrinkplaatsen en er is altijd een soortement van gebedsruimte met tralies ervoor waar men even een gebed kan doen. Er wordt vooral goud, sierraden, kleding, schoenen, serviezen en tapijten verkocht. Er staat een enkele slager, kippenboer en groenteman. Die laatste mag hier binnen geen knoflook verkopen vanwege de geur. Dat mag alleen in kraampjes buiten.
Op een plein drinken we bij een superklein tentje thee. Afrekenen is lastig, want hij wil geen prijs noemen. We moeten maar betalen wat we goeddunken. Gelukkig weet Maryam raad. We betalen € 2 met z’n vijven.
We bekijken nog een traditioneel huis, Manouchehri House, wat momenteel een hotel is. Ook hier weer een binnenplaats met vijvers en gekleurde ruiten, maar ze hebben ook een weverij. Daar worden een paar zeer kleurrijke kleden gemaakt. Prachtig.
We lunchen in een fastfoodrestaurant, omdat je hier kleine porties kunt bestellen. In de gewone restaurants hebben ze alleen hoofdmaaltijden en wij willen tussen de middag niet zo veel eten. De salades zijn echter enorm groot en de hotdog gaat maar voor de helft op. Het smaakt prima en is niet duur.
Dan vertrekken we echt naar Abyaneh. Het is niet zo ver, een kilometer of tachtig. Onderweg stoppen we bij een grasveld langs een watertje waar veel mensen gegeten hebben aan de rotzooi te zien. Wat een troep. We eten er de gisteren gekochte meloenen op. Lekker.
Als we verder rijden, spettert het zowaar wat. Dat is niet gebruikelijk in deze tijd van het jaar.
Abyaneh is een klein bergdorpje waar veel Parsi’s wonen in karakteristieke huizen van rood leem. De mensen die hier wonen spreken Oud-Iraans, dat bijna niemand meer spreekt. In de oorlog met Irak werden de mannen gebruikt om berichten door te geven, omdat niemand anders deze taal verstaat. Een soort geheimtaal. Het dorp is lange tijd moeilijk bereikbaar geweest en daardoor erg geïsoleerd. De vrouwen dragen geen zwarte kleding, maar vrolijk bebloemde en ze dragen witte sjaals met fel gekleurde bloemen. Weer eens wat anders dan al dat zwart. Bij veel huizen hangen geluksamuletten van gedroogde zaden of planten boven de deur. We wandelen door de smalle straatjes en veel vrouwen willen ons gedroogde appeltjes verkopen. We lopen naar boven, naar de ruïnes van enkele kastelen en hebben dan mooi uitzicht op het dorp met daarachter de bergen. We zitten op ruim 2.200 meter. We knopen een praatje aan met vier vrouwen die zitten te handwerken. Eentje heeft er lichte ogen; de eerste niet-bruine die we zien. Apart.
We drinken thee buiten, wel overdekt. Er staan lange banken met kleden erop. We krijgen koekjes, suikerstokjes en dadels erbij. We zijn pas tegen zevenen terug in het hotel.
Het is een leuk dorpje.
Bij gebrek aan restaurants in het dorp eten we in het hotel. Niet bijzonder. De koffie na het eten is wel lekker.

Maandag 2 mei    Naar Isfahan
Na het ontbijt lopen we nog even het dorpje in, want Gerda wil nog wat geestenvangers kopen voor haar nichtjes. Veel keus is er niet, want de meeste winkeltjes zijn nog dicht. Het lukt wel.
Daarna rijden we naar Isfahan. Het eerste stuk nog wat door de bergen waar de hellingen oranje gekleurd zijn door de klaprozen.
We droppen onze bagage en gaan een broodje shoarma kopen. De broodjes zelf worden vers gebakken, belegd met kip (lam is er alleen ’s avonds), zuur, tomaten, kruiden en sauzen en netjes ingepakt. We nemen een fles cola en een fles lemon mee. Langs de grote rivier de Zayandeh, die dwars door de stad loopt, leggen we een kleed in het gras en gaan we de broodjes op eten. We zijn niet de enige: heel wat zwarte vrouwen zitten er gezellig te eten en te kletsen. We kijken uit over een voetgangersbrug, de Pol-e Si-o Seh (Allah Verdikhan Bridge). Deze is bijna 300 meter lang en stamt uit 1600. Zowel aan de boven- als aan de onderkant is die mooi om te zien. Boven loopt aan beide van het brede deel een smal overdekt paadje met een boogjesplafond. Aan de ene kant is het vrij rustig, want die ligt in de zon; aan de andere kant zitten veel mensen te eten of te luieren.
Zonder gids lopen we verder de stad in. We vergapen ons aan de kleine winkeltjes, de vele blauwe serviezen, sierraden en andere prullaria. Toevallig komen we uit bij de Masjed-e Shah op het grote plein. Aan de kant van het enorme plein staat een grote moskee. Zowel de toegangspoort als de koepel zijn met blauwe steentjes ingelegd. Hij schittert mooi in de zon. De andere kant van het gebouw staat nog in de schaduw en we gaan thee drinken om te tijd te doden, zodat we ook daar de zon op zien schijnen. We komen in een kelder terecht waar mannen en een paar vrouwelijke toeristen zitten. Mannen drinken kopjes thee en roken een waterpijp. Wij krijgen bij de thee zoete, kleverige stukjes van iets. Geen idee wat het is, maar wel lekker. Het blijkt, dat dit soort theehuizen eigenlijk alleen voor mannen is. Vrouwelijke toeristen zijn geen probleem.
Als we weer buiten komen, is het bewolkt. Jammer dan. We gaan terug naar het hotel.
Als het donker wordt, gaan we naar de bruggen van de stad. Deze zijn nu verlicht en ze weerspiegelen in het water. Veel mensen zitten in de smalle zijkanten en beneden aan het water. Bij de Pol-e Khaju-brug ((Royal Bridge) zijn aan de onderkant onder de hele brug door nissen waar het vol zit met mensen. Hier een gezinnetje, daar een paar kletsende vrouwen, daar waterpijp rokende mannen.
We eten ’s avonds in de Armeense wijk. Het is wat fris geworden en wij gaan binnen zitten. Dat is niet echt dicht, maar in ieder geval uit de wind, zodat we aangenaam zitten. We richten een drankgelag aan met Bavaria 0%. Dit is het enige bier zonder alcohol wat nog enigszins te drinken is. De rest is echt niks.
Facebook is in Iran niet verboden. De regering heeft er echter een filter overheen gelegd en het is verboden om dat filter te gebruiken…. Veel Iraniërs weten het filter te omzeilen. De ayatollahs hebben zelf ook een pagina.
Alcohol en varkensvlees is verboden, maar is wel op veel plaatsen verkrijgbaar. Wij proberen bier te kopen, maar dat is er momenteel niet; wel wodka, maar dat hoeven we niet.
Op veel plaatsen in restaurants en hotelkamers staan groene pijlen; die wijzen naar de richting van Mekka.
Het verkeer is chaotisch. Iedereen kruipt door, sluipt door. Wie het eerst z’n auto ergens tussen wringt, heeft en krijgt voorrang. Op deze manier loopt het verkeer wel aardig door. Er zijn weinig opstoppingen. Grote motoren zijn in de stad verboden vanwege de herrie die ze zouden maken. Ook op de snelwegen mogen ze niet rijden. Brommers mogen wel de stad in.
Het is niet gebruikelijk, dat hotelkamers schoongemaakt worden als je twee nachten ergens verblijft. Wil je dat wel (en wie wil dat niet), dan moet je de ene keer je sleutel in leveren, de andere keer een bordje buiten aan de deurklink hangen en soms moet je het gewoon vragen.

Dinsdag 3 mei    Isfahan
Sightseeing in Isfahan. We gaan eerst naar de Armeense kerk, de Kelisa-ye Vank. Van buiten is deze best sober, aan de binnenkant niet. Rijk gedecoreerd en mooi om te zien. In het bijbehorende museum ligt het kleinste gebedsboek ter wereld: een halve cm² het weegt 0,7 gram, heeft 4 pagina’s en het bevat het Onze Vader in zeven talen, waaronder het Nederlands.
We drinken echte Italiaanse espresso en eten met z’n allen één groot stuk chocolade taart. We krijgen het met moeite op, terwijl het toch echt lekker is.
Het vogelpark is ook mooi. Veel vogels vliegen en lopen vrij rond (er is een enorm net over het terrein) en er zijn veel fel gekleurde vogels en vogels met vreemde veren. De meeste zijn ons onbekend. Er lopen nogal wat pauwen rond, waaronder een spierwitte en zowel die witte als een gekleurd mannetje zetten hun veren op.
We lunchen op de bovenste verdieping van een modern hotel. Het mooie hiervan is, dat het ronddraait, zodat we mooi uitzicht hebben over de hele stad.
Daarna gaan we naar de Masjed-e Jameh (Atigh Jame Mosque), dicht bij de bazaar. Het is de grootste moskee in Iran en meer dan 800 jaar oud. Er zijn verschillende ruimtes met veel pilaren, ruimte met stenen koepels en beneden een aparte gebedsruimte speciaal voor vrouwen.
Overal moeten we toegang betalen.
’s Avonds is het in restaurants vaak stil. De lunch is hier de belangrijkste maaltijd. ’s Avonds eet men alleen wat kleins bij bijv. een fastfoodrestaurant. Waar wij eten, is het dan ook heel rustig. Er is slechts één andere tafel bezet.
Wij laten ons afzetten bij de verlichte brug om nog wat foto’s te maken. Er staat momentaal water in de rivier, wat niet altijd het geval is. De regering wil nog al eens de dammen afsluiten ten behoeve van landbouwgronden, die aan familieleden en goede vrienden toebehoren…
Het is druk langs het wandelpad. Er liggen groenstroken en overal zitten mensen in het gras. Ze zitten te eten, te kletsen, waterpijp te roken. Tsja, als er ’s avonds nergens anders vertier is, moet je toch wat.

Woensdag 4 mei    Isfahan
Vandaag zijn we de hele dag op en in de buurt van het op één na grootste plein ter wereld: het Emam-square of Naghsh-e-Jahan-square. Er staan verschillende moskeeën, een paleis en de bazaar. Het water in de fontein spuit vandaag. Van de week was het uit. Door de inwoners van Isfahan wordt het plein voornamelijk gebruikt om te flaneren en in de berm te picknicken.
We gaan overal naar binnen, eerst naar de She-ie-kh Lutfullah-moskee (Sheikh-Lotfollah Mosque) uit de 11de eeuw. Deze moskee heeft geen minaretten. Wel een grote koepel, die aan de buitenkant belegd is met blauw en wit mozaïek en aan de binnenkant met blauw en bruin. Op het hoogste punt zit een pauwenkop en door de lichtval lijkt het alsof hij een verlichte staart heeft. Er is een ondergrondse gebedsruimte die gebruikt werd als het koud was; deze was makkelijker warm te stoken.
Aan de andere kant van het plein ligt de Royal Mosque, ook de Imam (vroeger de Shah) Mosque genoemd. Een heel groot, uitgebreid terrein vol met gebedsruimtes, een madrassa (koranschool) binnenplaatsen, koepels. Allemaal zeer rijkelijk gedecoreerd. Allemaal met mozaïek gemaakt. Het ene gebouw is nog mooier dan het andere. Prachtig.
Tegenover de She-ie-kh Lutfullah-moskee ligt het Ali Qapu-paleis uit de 16de eeuw. Vanaf het terras op de vierde verdieping keken vroeger de sjahs naar het polo-spel dat op het grote plein gespeeld werd. Op de zesde verdieping ligt de muziekkamer waar vroeger gedanst werd.
Het Chehelsotoon Museum was vroeger ook een paleis. Het voorportaal heeft een mooi spiegelplafond en in de grote zaal hangen schilderijen, die totaal anders zijn, dan we tot nu toe gezien hebben.
Daarna is het tijd voor de bazaar, die rondom het hele plein loopt. Hij is overdekt en veel winkeltjes hebben ingangen aan het plein en in de rondgang. Het is nu niet druk; straks om een uur of zeven zal dat anders worden. We lopen alle winkels langs en zien vooral veel hele blauwe serviezen, wat een specialiteit van Isfahan is.
Tijd voor siësta.
Het is zonnig en warm vandaag. We lopen maar weinig in de zon doordat er veel straten met bomen zijn. Er staat een klein beetje wind, waardoor het aangenaam verpozen is.
We eten ’s avonds in een toeristenhotel. Tenminste, er zitten alleen maar toeristen. Grote groepen. Lia krijgt niet wat ze besteld heeft, maar hetzelfde als Martijn; alleen is zijn gerecht duurder. Ze zeggen, dat allebei de gerechten op de kaart hetzelfde zijn en daarom bedingen wij, dat wij alles voor de goedkope prijs krijgen. In het gerecht van Carlo zit geen kip zoals de kaart beloofd en ook hiervoor krijgen we korting. We zijn goedkoop uit vanavond: € 5 p.p.. Geen aanrader.