Dinsdag 6 septemberTuk Tuk

Doordat er de afgelopen tijd zoveel regen is gevallen, gaat de trektocht naar het plateau niet door, omdat het boven veel te nat is. Het alternatief wordt een tocht met de bus omhoog, waarna we terug kunnen wandelen naar het Toledo-hotel. Dat zullen we morgen gaan doen.
Eerst doen we de was de deur uit. 's Avonds krijgen we die keurig gewassen en gestreken terug: 4.000 rupiah - ƒ 5 voor vier broeken en vier shirts.
Na het ontbijt wandelen we in ongeveer twee uur naar Tomok (zeven kilometer). Dat dorp is er alleen voor de toeristen, alleen maar stalletjes. We lopen weer terug en zwemmen 's middags lekker. Ongemerkt zijn we toch behoorlijk verbrand ondanks een bewolkte dag. Een aantal van de groep krijgt hun eerste snorkelles. Er is echter niet zoveel onder water te zien.
's Avonds zoeken we met Ria en Wout een restaurantje om te eten. Het meest onooglijke tentje kiezen we uit. De kinderen worden er gelijk op uit gestuurd om boodschappen te doen. Het is prima en spotgoedkoop eten. Het kost de helft van wat we in het Toledo-hotel moeten betalen. Omdat het zo goedkoop is, denken we dat het kleine porties zouden zijn, zoals we al eerder gemerkt hebben. Daarom bestellen we extra schotels, met het gevolg, dat we het lang niet op kunnen, zoveel krijgen we. Het ananassapje wordt in de keuken met een blender in elkaar gedraaid. Als toetje neemt Lia ananasfritters met het idee, dat ze dan een of twee stukken zou krijgen, omdat het maar ƒ 0,40 kost. Ze krijgt echter een groot bord helemaal vol. Heerlijk. Halverwege de avond valt het licht uit, waarna onze zaklantaarns worden ingenomen om in de keuken bij het koken te assisteren.

Woensdag 7 septemberTuk Tuk

Het alternatief gaat ook niet door. Door de vele regen is erboven een aardverschuiving geweest. Hele stukken weg zijn weg. Weer een nieuw alternatief. Met de boot varen we een eind verderop naar een ander deel van het eiland, naar Simanindo. Er is een traditionele Batakdansgroep te zien. Wel aardig.
Daarna gaan we naar 'Honeymoon-eiland', een eilandje vlak voor de kust. Helaas is het er veel drukker dan normaal en kan het restaurant het niet aan: slecht eten en anderhalf uur later als afgesproken. Volgende keer beter.
's Avonds gaan we naar hetzelfde restaurant als gisteren.

Donderdag 8 septemberNaar Padang Sidempuan

Een lange busrit dwars door het oerwoud richting Padang, aan de zuidkust van Sumatra.
Onderweg bezoeken we de eerste echte Indonesische markt in Balige. Er is werkelijk van alles te krijgen: levende vissen, kippen worden geslacht waar je bij staat, een kapper is ook altijd aanwezig.
Verderop bij Tarentung zouden we zwavelbronnen bekijken, maar helaas, in mei van dat jaar is er een aardverschuiving geweest en de bronnen zijn bedolven. De mensen in dat plaatsje missen gelijk een hoop inkomsten van de toeristen die daar nu niet meer naar toegaan.
Overnachting in Padang Sidempuan.

Vrijdag 9 septemberNaar Bukittinggi

Rubberplantage, SumatraVerder met de bus naar Bukittinggi, in het zuiden van Sumatra. Weer een lange dag in de bus.
Onderweg bekijken we een rubberplantage. Een Indiër legt de winning daarvan uit. Met een speciaal mes snijd je de barst van de boom in. Daaronder hang je een bakje, waar de latex indruppelt.
In een ander plaatsje zien we een afgerichte aap. Deze zit aan een touw vast en klimt een klapperboom in en zoekt rijpe kokosnoten op, waar hij net zo lang aan draait tot ze op de grond vallen.
Laat op de middag passeren we voor het eerst in ons leven de evenaar. Dat moet natuurlijk vereeuwigd worden. We krijgen hier hele verse kokosnoten, waar nog maar amper vruchtvlees in zit.
De natuur is werkelijk schitterend. Twee dagen lang kijken we onze ogen uit. Het verveelt geen moment. In de hele kleine plaatsjes zijn wij de bezienswaardigheid. Sommige kindertjes schrikken al als we naar ze zwaaien. Waarschijnlijk zien ze zeer weinig toeristen. De meeste bussen denderen hier alleen maar voorbij.
's Avonds eten we in een tentje waar alleen Indonesisch gesproken wordt 'padang' met Wout en Ria. Onze tafel wordt vol gezet met allerlei schaaltjes en een grote kom rijst. Je betaalt uiteindelijk alleen wat je opeet. We eten met onze handen, zoals dat hier hoort. Héét, héét. Je krijgt gratis thee om te blussen. Een nieuw laagterecord wat het eten betreft: met z'n vieren zijn we 5.000 rupiah, omgerekend ƒ 6,25 kwijt.
In het hotel biljarten we even.

Zaterdag 10 septemberBukittinggi

's Morgens gaan we eerst naar het postkantoor om het pakje voor Chris op te halen, dat ze gemist heeft. Er liggen ook nog twee brieven. Je moet er voor betalen (ƒ 0,60) om die mee te mogen nemen. Dan naar de bank om Nederlands geld te wisselen. Mooi niet. De banken wisselen hier geen geld, alleen reischeques. Heel merkwaardig. Terug naar het postkantoor om girobetaalkaarten te verzilveren. Vervolgens snel naar de markt, want dat zou iets bijzonders zijn. Het is inderdaad een spektakel. De meest vreemde (en vieze) dingen zie je. Ergens is een tafel met de onderste helft van karbouwenpoten en de rest allemaal ingewanden. 't Ziet er maar smerig uit. De mensen zijn erg klein. De meeste komen bij Martijn tot z'n middel. Zelfs Lia is een stuk groter dan de meeste mensen. Ze vinden dat maar vreemd en ze staren ons allemaal aan en lachen ons zelfs openlijk uit.
Om 12:00 uur staan we klaar in korte broek en stevige wandelschoenen om een tocht te maken door de canyon: het karbouwengat. Naar beneden gaat erg snel. Sommige stukken zijn heel steil. Een schitterend uitzicht hebben we. Gelukkig is het droog. Het heeft echter wel teveel geregend om de tocht voort te zetten, waarvoor we zo'n zeven à acht keer door een rivier zouden moeten waden. Op zich geen probleem, maar het water staat zo hoog, dat het niet te doen is. Jammer. We moeten daarom dezelfde weg omhoog. Onderweg komen we verschillende Indonesische vrouwen tegen die in Bukittinggi op de markt boodschappen hebben gedaan en die door de canyon naar huis gaan: een dagtaak.

Zondag 11 septemberNaar Maninjau-meer

ManOm 8:00 vertrekken we uit Bukittinggi naar het Maninjau-meer. Wij worden met twee kleine busjes naar de kraterrand gebracht, terwijl de bagage met de grote bus via een omweg naar het hotel aan het meer rijdt. Wij dalen langs een smal pad vanaf de kraterrand af naar het meer. Dit is een tocht van ongeveer twee uur met onderweg mooi uitzicht over het meer. 's Middags zwemmen we lekker in het meer. Het water heeft een temperatuur van 25º. Martijn maakt z'n eerste kanotocht in een uitgeholde boomstam op het meer.

Maandag 12 septemberNaar Jakarta (Java)

RouteJava

De laatste kilometers op Sumatra. Om 12:00 uur vertrekt het vliegtuig van Padang naar Jakarta op Java. We vliegen met een oude Fokker-27 bovenvlieger, die maar heel langzaam stijgt, zodat we lang een mooi uitzicht hebben. We doen er drie uur over, want het vliegtuig vliegt niet harder dan vierhonderd kilometer per uur.

Dinsdag 13 septemberJakarta

In Jakarta is het gelijk een stuk warmer dan in Bukittinggi, nl 31º, omdat het een stuk lager ligt.
We maken een stadsrondrit door de stad. We zien het nationale monument met de gouden torenspits. Erg lelijk. Er is een groot verschil tussen arm en rijk. Hier een blokje met de meest armoedige krotjes, even verderop een chique villabuurt. Het verkeer is een chaos. Er zijn behoorlijk veel rijke mensen in Jakarta en die willen allemaal een eigen auto rijden. Want je moet natuurlijk laten zien, dat je dat kunt betalen. Daarnaast rijden er zo'n 14.000 taxi's rond. Ze zijn hard bezig met een aparte busbaan. Misschien dat dat helpt. Het verkeer rijdt kriskras door elkaar. Men houdt zich niet aan bepaalde banen op de weg. Verder is het vrij rustig; er wordt namelijk niet getoeterd bij elk mogelijk gevaartje.
We brengen een bezoek aan het nationaal museum en de Chinese wijk (een achterbuurt).
Vervolgens gaan we naar de Sunda Kelapa waar veel zeilschepen liggen. Allemaal helemaal van hout gemaakt. Een zo'n schip mogen we van binnen bekijken. Ook de Pasar Ikan vergeten we niet. Die valt tegen: 't is een gewone markt; geen vis te zien. Daarna gaan we even naar het oude Batavia. Er staan nog een paar oude Nederlandse gebouwen. Het meest markante is de Chicken Market Bridge, een kopie van de Magere Brug in Amsterdam. Er wonen ongeveer tien miljoen mensen in Jakarta. Een heleboel arme mensen uit het land trekken er naar toe, omdat ze denken dat ze het hier beter zullen hebben. Niet dus. Daardoor ontstaan krottenwijken langs spoorlijnen en kanalen.
's Avonds gaan we op zoek naar een eettentje. Texas fried chicken zijn we maar voorbij gelopen. Ernaast zit een Japanner, waar we naar binnen gaan. Het is de duurste maaltijd van de hele vakantie (30.000 rupiah - ƒ 36) voor ons tweeën). Een juffrouw roostert aan tafel al ons vlees, dat wij met stokjes opeten. Soep vooraf en thee en papaja toe. Het is allemaal heel erg lekker.