Dinsdag 6 aprilNaar Xijiang

Buiten het hotel staat het personeel van het restaurant voor een peptalk of zoiets. Dat gebeurt ook bij veel winkel- en hotelpersoneel. Ze zingen liedjes en moeten rondjes lopen. Het drankpersoneel loopt met een dienblad in de ene hand en de andere hand op de rug.
Als we gaan ontbijten, staan de verkopers ons buiten bij de poort van het hotel weer op te wachten, maar we kopen niets meer. We eten dezelfde lekkere wontonsoep als gisteren.
Om 10:00 uur vertrekken we naar Xijiang. Vorige maand duurde dat nog zes uur, maar met de nieuwe weg zijn we er binnen een uur. Als we uitstappen regent het. In het dorpje mogen geen auto's rijden, wel zijn er elektrische karretjes voor de bagage. Het houten hotel is alleen lopend bereikbaar over een stuk vlakke weg en vervolgens zeventig traptreden. Het karretje is voor de bagage, maar voor we er iets in kunnen laden, zitten er al vijf mensen in die niet willen lopen. Dat lopen blijkt slechts een paar honderd meter te zijn. Men laat de bagage naar boven brengen, want dat kunnen ze zelf niet. We laten de lunch door het hotel verzorgen en we krijgen maar liefst tien verschillende gerechten. Smaakt, zoals altijd, prima. Daarna lopen we het dorp door. Xijiang is het grootste Miao-dorp en is een toeristische attractie voor Chinezen. Westerlingen zijn vrij onbekend.
We gaan het dorpje verkennen en gelukkig is het ondertussen droog. Wel frisjes. We komen al snel op het centrale plein aan de rivier waar een optreden gaande is. Het blijkt bijna afgelopen en we zien alleen de Korte-Rokken-Miao optreden. We wandelen aan de overkant van de rivier omhoog over smalle trappen die vlak langs de huizen lopen. Verdwalen kan haast niet en we komen inderdaad boven aan. Mooi uitzicht over het dorp met zijn traditionele daken. Alle nieuwe huizen die gebouwd worden, gaan in dezelfde stijl. Een echt oud houten huis is gemaakt zonder spijkers.
We wandelen terug over een smal pad dat door de velden loopt en zien de mensen het land bewerken. We zien twee traditionele Miao-vrouwen lopen en volgen ze. Ze gaan naar de toegangspoort van het dorp waar een grote groep Chinezen welkom wordt geheten. Vijf mannen blazen op de suona (een soort hobo) en een stuk of vijftien vrouwen in traditioneel kostuum bieden drank en geverfde eieren in een netje aan een koord aan. Wij krijgen die ook. Als we wat verder ronddwalen, geven we ze aan een vrouw met een klein kindje. Die zijn er erg blij mee en wij zijn blij dat we er vanaf zijn.
Er is een uitgebreider optreden, speciaal voor de groep Chinezen, die een Vipbehandeling krijgen. Er wordt gezongen en gedanst in verschillende klederdrachten. Men haalt alles uit de kast en eindigt met schitterende trouwkleding van zowel man als vrouw.
Zowel de lunch als het diner krijgen we aan hele lage tafels met super kleine krukjes. Elke dag is het eten een verrassing en elke dag is het anders. Wij smullen hiervan.
Ieder bed heeft een elektrische deken, een heel dik dekbed en een extra deken. Maar zo koud is het hier nu ook weer niet. Niet op dit moment. Wij hebben drie bedden in onze kamer en leggen die extra dekbedden en dekens onder onze lakens. Want de bedden zijn wel hard. Nou zijn ze overal hard in China, daar zijn we zo langzamerhand wel aan gewend, maar hier is het nog een graadje erger. Het is erg gehorig in zo'n totaal houten gebouw. Wij slapen beneden en het lijkt wel of er een kudde olifanten boven ons loopt.

Woensdag 7 aprilNaar Rongjiang via markt Taojiang

Iedereen is ondertussen min of meer verkouden, zit te snotteren of te hoesten.
Vandaag rijden we via een aantal dorpen naar Rongjiang. Eerst bezoeken we Taoyao, een dorp van de Big Flower Miao. We worden boven aan de weg afgezet en dalen via een stenen pad af naar het dorpje. We zien mooie terrassen liggen. Lekker om even te lopen.
Meteen na Leshan, een vrij grote plaats, ligt Peixa, waar we zo’n drie kwartier rond wandelen en bij een meneer in huis kijken die bamboe blaasinstrumenten maakt. Verschillende families hier leven daar van. Ze maken ze van heel klein (zakformaat) tot wel acht meter. Die passen echter niet hier in huis.
In Datang bezoeken we de Korte-Rokken-Miao, die echter geen korte rokken meer dragen, maar lange broeken. We kunnen ze geen ongelijk geven met het weer hier. Ook deze dames zien er schitterend uit met zilveren hoofdtooien, oorbellen, en allerlei belletjes en andere rinkelende dingetjes aan hun kleding Het is een leuk dorpje, waar de voorraadhuizen op palen staan die op hun beurt op grote stenen staan die in het water liggen. Goed tegen het ongedierte.
In Taoyang is het markt waar veel vrouwen in klederdracht lopen. Ze dragen soms prachtige draagmanden met kinderen met schitterende hoedjes met allerlei glimmende en rinkelende onderdelen. De haren van veel vrouwen zijn geolied en zeer kunstig opgemaakt. Aan de achterkant steekt er altijd een kam in en verschillende spelden, al dan niet van zilver. Vaak dragen ze (plastic) bloemen in het haar.
Wij lunchen met een zelf meegebracht bakje instantnoedels. In een restaurant krijgen we heet water en mogen het daar op eten. De rest van de groep leeft 's ochtends en vaak ook 's middags van cakejes, koekjes, (zoete) broodjes, chips, snoepjes. Hele zakken vol dragen ze aan.
Het landschap is na Kaili aan het veranderen. Het is veel meer bebost; hiervoor was meer landbouw.
In Rongjiang zitten we in het één na beste hotel van de stad. Geen vijf sterren of zo, maar wel prima. We hebben een verwarmde mahjongtafel op de kamer. Het beste hotel is niet betrouwbaar met reserveringen, vandaar dat we hier zitten. Rongjiang is niet veel; een wat stoffige stad met kleine winkeltjes. We geven onze roze eieren, die we gisterenavond (alweer) hebben gekregen, weg aan een paar kleine kinderen, die er blij mee lijken te zijn.
We gaan eten in dat dure hotel. Lekkere banken, heerlijk eten, duur bier (voor hier).
In onze badkamer zien we onze eerste (en enige, blijkt later) kakkerlak. In de badkamer zit in het midden een putje voor de waterafvoer. In de hoek is een nieuwe moderne douchecabine neergezet. De afvoer heeft men echter niet verlegd, zodat al het water van onder de douche naar het midden van de badkamer stroomt en zo nog alles nat wordt.

Donderdag 8 aprilNaar Liping - wandelen Dong-dorpen – Dimen

's Nachts horen we het regenen en donderen, maar 's morgens schijnt de zon en die zal de hele dag blijven. Het is meteen lekker warm. Daar zijn we wel aan toe.
Zoals elke dagen eten we, samen met Shirley, noedelsoep in een klein tentje. Voor 5 yuan heb je een prima ontbijt.
Vandaag rijden we naar Liping en komen we in Dong-gebied, een andere minderhedenstam. Veel vrouwen dragen indigoblauwe kleding, soms met een rode gloed, als de kleurstof is gemengd met bloed...
In Sanpao staat een nieuwe drumtoren. Zo'n toren waarschuwt in geval van nood het hele (houten) dorp. Dat kan voor brand zijn, overvallen of wilde dieren. Ook worden er dorpsraden gehouden.
Op de markt in Zhaima zit een enorme groep mensen (een paar honderd) op lage tafels en stoelen met lege eetbakjes voor zich. Veel zitten er op de wind-en-regen-brug, maar door het frisse windje verhuizen ze naar de gewone straat. Even later zien we enorme schalen rijst aan komen en verderop worden in hele grote wokken allerlei gerechten klaar gemaakt. Iedereen zit lekker te smullen. De kip komt later, want die zit nog in de pan: een grote pan met een stuk of tien hele kippen. Men is erg vriendelijk en we worden verschillende keren uitgenodigd om mee te eten. Men zou hier meer bekend zijn met toeristen, maar daar is helemaal niets van te merken. We worden van alle kanten aangestaard en soms uitgelachen. Kinderen lopen soms gillend weg. Veel vrouwen dragen hier een soort geborduurde schortjes en we zien veel kleding in indigoblauw. Een leuke plaats.
We sjouwen Dimen door, een plaatsje dat leeft van het papier maken. Ook hier een drumtoren en een wind-en-regen-brug. In het dorp zijn op dit tijdstip alleen kleine kinderen en oude mensen die op die kleintjes passen. Verschillende oudere vrouwen dragen een korte-rokken-kostuum. Het is een mooi traditioneel dorp en we kijken een poosje rond. In Gaojin zien we weer een klokkentoren, maar het dorp ziet er verder hetzelfde uit als Dimen en we geloven het verder wel.
Tegen vijven komen we in Liping aan. We zetten onze spullen op de kamer en gaan naar de supermarkt om water te kopen. Hier hebben ze weer anderhalf liter flessen, tegenover halve liters de afgelopen dagen. Het voordeel van het niet zo warme weer, is dat we weinig water drinken en dat onze kleding niet bezweet raakt. Elk nadeel heb ze voordeel....
We kopen een biertje, want ook hier geen terrassen en dus drinken we er maar een op onze kamer.
We eten in een luxe hotel waar we één grote ronde tafel krijgen. Heel leuk, maar wel lastig om de ronde plaat door te draaien. Er is altijd wel iemand iets van een schaal aan het pikken met z'n stokjes. De rijstwijn vindt men hier lekker, maar wij houden het bij bier.

Vrijdag 9 aprilNaar Zhaoxing

We maken 's morgens een wandeling in Liping door een oude straat. Die ziet er heel leuk uit, veel mooier dan de rest van de stad, die vrij modern en stoffig is. We bezoeken het museum, dat een oud en een nieuw deel heeft. In het nieuwe staat voornamelijk propagandamateriaal.
Het is zonnig vandaag. We rijden in twee uur naar Zhaoxing. De bergen worden steeds minder hoog en er zijn dus minder terrassen. Een heel andere natuur.
Zhaoxing is het grootste Dong-dorp en hier zien we zowaar vier toeristen. Het is een mooi traditioneel dorp met allemaal houten huizen. Ook ons hotel is helemaal van hout, maar wat minder gehorig dan dat vorige houten. Er zijn kamers op de tweede en derde verdieping en wij reageren snel voor de derde. Horen we al die olifanten boven ons niet lopen.
We lopen wat rond over een smal paadje langs de rivier en gaan omhoog voor een mooi uitzicht over de plaats en zien de vijf trommeltorens liggen. Ze hebben hier zelfs internet, niet zo snel, maar het werkt en we sturen iedereen thuis een mailtje. Voor 4 yuan mogen we een uur internetten.
Daarna gaan we met een biertje op de bank voor het hotel zitten en kijken naar alles en iedereen die langs komt of gewoon ergens zit. We kopen een stenen pijpje voor € 3.
Het water dat in de wasbak van onze badkamer stroomt, komt er aan de onderkant net zo hard uit en stroomt zo in de (Chinese) wc. Het wc-papier hangt buiten de wc in de kamer en het lichtknopje van de kamer zit buiten op de gang.
We eten weer met z'n allen, omdat iedereen het lekker vindt om allerlei verschillende gerechten op tafel te hebben, waar je lekker van kunt pikken.

Zaterdag 10 aprilZhaoxing

Om 6:00 uur wordt het licht en het dagelijks leven begint. We worden wakker van kakelende kippen, kraaiende hanen, blaffende honden, vuurwerk, een startende auto, kloppende vrouwen en twee door merg en been krijsende varkens die vlak voor het hotel geslacht worden.
Het ontbijt bestaat uit pannenkoeken, gebakken eieren en koffie. Is eens wat anders.
De kloppende vrouwen kloppen met grote hamers op geverfde lappen die verschillende keren met indigo geverfd zijn en door het kloppen aan de achterkant een glans krijgen. Daar maken ze kleren van. Door het verven hebben veel vrouwen paarse vingers, want alles gebeurt hier nog met de hand. Overal hangen lappen te drogen. Van licht blauw tot zowat zwart.
De hele ochtend dwalen we door het dorpje en zien overal kleine bedrijfjes. Er wordt gezaagd, geslepen, geverfd, gehandwerkt, sandalen worden gehaakt, op het land gewerkt, of gewoon ergens een pijpje gerookt. Overal lopen kippen, honden en een enkele kat. Op de markt liggen de varkens die vanochtend zijn geslacht, naast de groente en het fruit. Een man is zijn eigen doodskist aan het maken. Dat gebeurt wel vaker, want het hout wordt steeds duurder en de mensen die het kunnen betalen, kopen of maken die nu zo vast, zodat ze later verzekerd zijn van een goede begrafenis. We kopen een batterij voor Lia's horloge, dat we speciaal hebben meegenomen. Thuis stond het al stil, maar het hele horloge heeft maar € 10 gekost en dan is thuis zo'n batterij te duur. Kun je beter een nieuw horloge kopen. Nu kost hij € 1 en met een nieuw bandje kan het horloge weer drie jaar mee.
Bij een van de bruggen over de rivier zien we allerlei vrouwen aankomen met grote manden en potten gevuld met rauwe rijst. Die worden in grote balen leeg gekieperd; soms wordt geld betaald en sigaretten gegeven. Alles wat iedereen brengt, wordt genoteerd. Sommige mannen steken vuurwerk af.
Een hels kabaal is dat, zo onder een brug. Het blijkt dat er iemand is overleden en vrienden en bekenden brengen dat dan voor de achtergebleven familie. Als je zelf een begrafenis in de familie hebt, krijg je dat terug, afhankelijk van hoeveel je nu gegeven hebt.
Langzaam arriveert iedereen van de groep bij het hotel. Allemaal met tasjes en zakjes. Ze kopen alles wat los en vast zit. Wij zijn de uitzondering op de regel. Het hele dorp kan maanden teren op wat ze allemaal hebben uitgegeven.'s Middags rijden we naar Tang'an, wat op 875 meter hoogte ligt en we lopen terug naar het hotel dwars door de rijstvelden, ongeveer 400 meter lager. Zelden zo'n mooie wandeling door de rijstterrassen gemaakt. Veel verschillende kleuren groen en rood. Het is droog en bewolkt. De wolken hangen over de hoogste toppen en komen snel dichterbij. We passeren het dorpje Jilun, niet meer dan een paar huizen. We lopen ongeveer twee uur. Terug in Zhaoxing gaan we met z'n allen naar een zaak waar ze souvenirs verkopen en wat andere dingen en waar zowaar plaats is om stoelen rond een tafel te schuiven en wat te drinken. Het is het eerste soort van terrasje wat we hier tegen komen in China.
Na het diner hebben we alle tijd en tafelen lekker lang na. Tot laat in de avond horen we kloppende vrouwen.