Woensdag 10 meiNaar Tongli, Zhouzhuang, Shanghai

't Is weer droog en redelijk zonnig. We rijden met een busje naar een zijdefabriek, waar we de productie bekijken. Natuurlijk is er een grote winkel bij. Niet bepaald goedkoop.
Dan rijden we door naar Tongli. Dat is nog oud en de bruggetjes zijn er leuk. De Chinese gids die bij ons is, zegt, dat alle buitenlanders die leuk vinden. Chinezen houden er niet van. Begrijp jij het? Ze raadt ons ook aan om in Shanghai naar Pudong te gaan, het moderne deel met al die nieuwe moderne kantoorgebouwen. Dat is pas mooi!
Wij genieten ondertussen van de bootjes en de mensen en we beseffen dat Suzhou er ook ooit zo uitgezien moet hebben. Doodzonde.
We nemen de boot en over het aloude keizerlijk kanaal varen we naar Zhouzhuang, een negenhonderd jaar oude plaatsje, met klassieke huizen en bruggen. We kunnen huizen van binnen bekijken voor het lieve sommetje van 60 yuan per huis p.p. (ƒ 18). We zijn wel goed, maar niet gek! Aan het water gaan we eerst lunchen. De gids probeert ons ergens binnen te laten eten, maar wij willen buiten zitten. Ook hier moeten we vooraf de prijzen afspreken. Nu proberen ze om de thee voor 10 yuan p.p. op de rekening te zetten. Even duur als een grote fles bier. Terwijl in heel China thee gratis is bij het eten. Zoveel als je hebben wilt. We nemen een balpen en strepen de thee door op de rekening en passen het eindbedrag aan en ronden dat naar beneden af. Ze staan er wat stom bij te grinniken.
Dit plaatsje is veel drukker dan Tongli en heeft alleen maar toeristenstalletjes. De bruggen en huizen zijn wel mooi.
Met de bus rijden door naar het Zhongya Hotel in Shanghai, de grootste stad van China met zo'n 14 miljoen inwoners in de stad zelf.
Shanghai betekent Boven Zee, maar jarenlang is het een ander woord geweest voor Opwindend Leven. Met zijn bars, bendes en bordelen was het de meest verdorven stad van de wereld. Tijdens de jaren dertig was het 's werelds meest decadente stad. Het Peace Hotel was de plaats waar men gezien wilde worden.
In 1990 is de plaats gebombardeerd tot ontwikkelingszone. De Chinezen proberen van Sjanghai het nieuwe Hongkong te maken, zodat over vijftig jaar, als Hongkong de status aparte verliest, die stad niet zoveel meer voorstelt. De Azië-crisis en China's economische overmoed troffen ook Shanghai. Veel bouwprojecten zijn halverwege blijven steken en de helft van de kantoren staat leeg. Pijlsnel zijn de huren gedaald. Nieuwe hoogbouw is voorlopig verboden. Men zoekt het nu in lager sferen. Overal wordt groen aangeplant.
Met de metro gaan we naar het centrum. Om een kaartje te kopen, moet je niet achter iemand bij het loket gaan staan, want dan komt je nooit aan de beurt. Je gaat er naast staan en je steekt meteen een hand met geld door het loket. Alle handen van andere Chinezen duw je hierbij weg. Het is ook een probleem om de metro uit te komen, want zodra de deuren open gaan, stormt iedereen naar binnen. Wij gaan daarom op tijd voor de deuren staan. Als ze open gaan, duwen we de mensen die als eersten naar binnen dachten te gaan, een paar meter achteruit, zodat iedereen er uit kan.
We lopen richting Bund en verbazen ons over de verlichte reclames. Allemaal verschillende kleuren. De een nog indrukwekkender dan de ander. Er zijn niet zoveel restaurants in deze buurt. We zien wel het beroemde Peace Hotel met z'n chique restaurant en gaan even binnen kijken. We bekijken meteen het menu en de prijzen vallen ons zo mee, zodat we besluiten om hier te eten. Prachtige hoge zalen, keurig gedekt, mooi uitgedoste serveersters en een strijkje. We bestellen weer allerlei verschillende gerechten en willen grote flessen bier. Die staan niet op de kaart en we vragen er naar. Ze hebben ze niet. Dan maar kleine van 15 yuan per stuk. Zoals altijd genieten we weer van het heerlijke eten. Het is dan ook altijd even lekker. Heerlijk ook al die schotels op zo'n draaitafel en dan er lekker met je stokjes in prikken. Er loopt een theeschenker rond met een theepotje met een tuit van een meter. Op de rekening blijkt het bier ineens 20 yuan te kosten. Wij doen navraag en de serveerster komt met een grote (!) fles bier, die ze niet zouden hebben, aanzetten. Die kost 15 yuan; de kleintjes die wij bestelden, kosten 20. We vragen de menukaart op en de rekening wordt aangepast.
Hierna slenteren we over de verlichte Bund en genieten van het uitzicht en de verlichte gebouwen.
De tv-toren die staat aan de overkant in het moderne Pudong-district, is de mascotte van de stad en is vierhonderachtenzestig meter hoog.
Zoals gewoonlijk nemen we in de hotelbar nog een biertje. Om 22:30 uur gaat hier het licht uit.

Donderdag 11 meiShanghai

Met de metro gaan we naar de oude Chinese wijk. Er is niet veel van over. Zeker niet als je bedenkt, dat twintig jaar gelden heel Shanghai er zo uitzag. Het begint met een markt. Net als in heel China ziet het er allemaal netjes, geveegd en schoon uit. Het vlees ziet er ook goed uit. Geen vliegen en zo. We dwalen heerlijk door de steegjes die steeds smaller worden. Het is wel een hele tegenstelling met de wolkenkrabbers op de achtergrond.
We willen een flesje cola kopen, die hier gewoon 3 yuan kost. Martijn steekt twee vingers op, waarmee hij wil zeggen, dat hij twee flesjes wil. De mevrouw denkt echter dat we af willen dingen, en we krijgen twee flessen voor 5 yuan.
We nemen ook nog een kijkje op de Bund, maar vinden het 's avonds indrukwekkender als alles verlicht is.
We eten broodjes en quiche in een soort croissanterie en slenteren nog even door de oude Chinese wijk. We laten onze sandalen stikken door een oud schoenmakertje. We geven hem 5 yuan waar hij erg blij mee is.
We eten in het restaurant van het hotel. Als we hier binnen komen, staan ze ons erg verbaasd aan te kijken. Wat komen jullie hier doen. Het is wel een Chinees hotel met weinig buitenlandse toeristen. Toch duurt het een tijdje voor we ze wijs kunnen maken, dat we willen eten. We begrijpen er niets van. Wat moet je hier anders? Ze geven ons een kaart met dure prijzen. Wij halen van onze kamer een menulijst met heel andere prijzen en bestellen hier vanaf. 't Is wel lekker, maar weer staat de thee op de rekening, die we weer doorstrepen. Ook staat op de menukaart van de kamer dat hotelgasten 15% korting krijgen. Dat gaat wel goed.
's Avonds gaan we met de taxi naar het Shanghai Theater. Er is een optreden van acrobaten. Het geheel is er leuk. De Chinezen hebben geen idee van genummerde plaatsen. De voorstelling is erg gevarieerd.

Vrijdag 12 meiShanghai

We lopen richting Jade Buddha. We ontbijten ergens onderweg met een bord mie voor 3 yuan p.p.
De entree voor het klooster is 10 yuan p.p. Als je dan bij de ruimte komt, waar deze echt staat, moet je weer bijbetalen. Dat gebeurt zo vaak, dat we er niet goed van worden. Er zijn veel toeristen en daar maken we gebruik van. We lopen met zo'n groep mee en hoeven hierdoor niet extra te betalen. De andere drie gaan door de uitgang naar binnen en dat kost ook niets. Het boeddhabeeld komt uit Birma uit één steen. Hij is 1,82 meter hoog.
Dat geëmmer met het tillen, oplichten en belazeren van toeristen is begonnen in Xi'an. Alleen op plaatsen waar amper toeristen komen, zoals achteraf markten, word je niet belazerd. Op alle andere plaatsen moet je constant op je hoede zijn als je geld uitgeeft. We wantrouwen hierdoor iedereen. Dat is wel jammer en niet zo prettig.
Met z'n vijven eten we voor de laatste keer uitgebreid echt Chinees. Lekker en gezellig. Als we teruglopen, zien we ergens een vrouwtje danspassen oefenen bij een bandrecorder. Er staan een paar mensen te kijken. Carlo, Gerda en Wim gaan meedoen en binnen een mum van tijd staan er zo'n tweehonderd mensen te kijken. Ook op de brug staan ze allemaal om vooral maar niets te missen.

Zaterdag 13 meiNaar huis

Om 5:00 uur moeten we al verzamelen voor de vlucht die om 8:45 uur vertrekt. Veel mensen stappen erg laat in en foeteren op de afhandeling bij de incheckbalie. Sommigen hebben daar twee uur gestaan. Blij dat wij vroeg waren.
Om 13:35 uur Nederlandse tijd landen we op Schiphol en worden we thuisgebracht door Joke en Hilde.

Dit was een VNC reis.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.