Woensdag 3 meiXi'an, nachttrein naar Peking

De weg naar het terracottaleger is nog rustig. Er is alleen een tolpunt, waar minder poortjes zijn dan rijbanen. Dus moet er geritst worden. Niet te geloven hoe dat gebeurt. Het is weer ieder voor zich en god voor ons allen. Millimeterwerk. Het is gewoon doorduwen en dringen.
We zien iemand de snelweg vegen met een handveger. Langs grote delen van de snelweg staan oudere vrouwen de vluchtstroken te vegen. Een volkomen zinloze bezigheid, maar het zorgt er wel voor dat er nauwelijks werkloosheid is. Werkloosheid wordt ook bestreden door in steden op drukke kruispunten met verkeerslichten drie verkeersagenten neer te zetten die én het verkeer proberen te regelen én op elkaar letten. Het maakt de verkeerschaos er niet minder om.
Het wereldberoemde terracotta leger is in 1974 door boeren ontdekt. De eerste keizer van China, Qin Shi Huangdi, liet een graftombe voor zichzelf bouwen. Ook liet hij de Muur bouwen en verenigde China in 221 voor Chr. Deze ondergrondse dodenstad bestaat uit duizenden uit terracotta gebakken bewakers, zevenduizend soldaten, zeshonderd paarden, honderddertig houten strijdwagens. Alle beelden zijn op ware grootte en het geheel is een waarheidsgetrouwe kopie van de keizerlijke lijfwacht. Elk beeld is tot het kleinste detail gebeeldhouwd en ze zijn dan ook allemaal verschillend.
Bij het leger worden we van loket naar loket gestuurd om kaartjes te kopen. Om 8:00 uur gaat het open, maar we zijn er eerder en de poorten zijn al open. Het is nu nog vrij rustig. We gaan eerst alle hallen langs. We beginnen met de grootste en de oudste (de beelden die het eerst gevonden zijn). Het is overweldigend. Niet voor te stellen, dat dit in 220 voor Chr. gemaakt is. Het is zo enorm, zo fantastisch. We blijven een poosje kijken, maken stiekem wat foto's, wat iedereen doet. Er staan wel wat bewakers, maar die doen niet veel. We bewonderen alle zalen en als laatste gaan we terug naar de eerste grote zaal. De zon staat er ondertussen op en maakt het nog mooier. De Chinezen zijn niet beleefd en proberen ons (en de andere Chinezen) steeds weg te duwen, zodat ze zelf vooraan staan. Maar wij zijn een stuk groter, breder en sterker en dat lukt ze dus niet. Sterker nog, we duwen gewoon terug, zodat wij meer plaats hebben. We passen ons gewoon aan.
Ondertussen is het verschrikkelijk druk geworden. Wat een enorme mensenmassa. China heeft 1,2 miljard inwoners. Het is een getal dat nauwelijks is te bevatten, maar door de massa wat concreter wordt. Door de drukte kunnen we wel rustig openlijk foto's maken en video-en. Er staan overal bordjes dat dat niet mag en er lopen bewakingsmensen rond. Maar die zeggen niets en iedereen maakt foto's. Dus wij ook.
Even buiten het hek willen we twee hoofden kopen. Ze beginnen de vraagprijs met 120 yuan per stuk. Als zij belachelijke prijzen kunnen noemen, dan kunnen wij dat ook. Wij bieden 5. Uiteindelijk kopen we er twee voor 40 yuan. Ook op de cola moet afgedongen worden. Eigenlijk hebben we dat nog nooit ergens meegemaakt: dat je op eten en drinken moet afdingen. Ze vragen 1 US$ of 10 yuan. 3 yuan is de prijs en meer betalen we dan ook niet. De toegangsweg is ondertussen helemaal verstopt. Zijn wij even blij, dat we vroeg waren. Het is een grote lange file waar weer enorm gedrongen wordt. Iedereen van de groep heeft wel wat gekocht. De een wat goedkoper dan de ander.
Na een lunch op de markt met soep (zeer rijkelijk gevuld) en momo's proberen we geld te wisselen. De bank is open, maar wisselt pas weer maandag in verband met de feestweek. Dan maar naar het hotel. De balie is onbemand en iemand zegt dat we het over een half uur nog maar weer moeten proberen. We zijn het zat en gaan op zoek naar koud bier. Samen met Jacqueline, Gerda en Carlo gaan we naar de tent waar we gisteren gegeten hebben. Het bier is op, zeggen ze. Dan maar naar de buren. Die hebben wel bier, maar niet koud. De volgende buren. Dan komt het eerste restaurant weer en heeft ineens wel koud bier. Ze hebben echter geen tafel en stoelen buiten en we slepen krukjes aan. Dan mogen we tafel en stoelen van de buren lenen. Het heeft even geduurd, maar zo zitten we toch riant aan het koude bier. Er komen ook andere toeristen op af. De Chinezen snappen er niets van: geen eten en wel bier. Ze drinken zelf ook veel bier, maar dan alleen bij het eten. Soms zelfs al bij het ontbijt.
Om 17:00 uur vertrekt de trein volgens plan. Het is een wat luxere trein dan de vorige keer. We eten miesoep met kruiden en een vorkje. Ook de brandy en de cashewnoten worden opgemaakt. Om 21:30 uur gaat het licht uit: verplicht gaan slapen.

Donderdag 4 meiPeking

Om 7:30 uur bereiken we Peking. De hoofdstad heeft ruim 12 miljoen inwoners. Grauwe, torenhoge woonkazernes worden afgewisseld met ultramoderne gebouwen.
Omdat nog niet alle kamers klaar zijn, gaan we meteen naar het Plein van de Hemelse Vrede (Tian'anmen Guangchang) en de Verboden Stad. Wat een immens plein en wat afschuwelijk. Er staan wat betonnen blokken (o.a. het mausoleum van Mao) en verder is het leeg. De gebouwen hebben alleen het doel te imponeren. Alles is kolossaal. Achter de poort van de Hemelse Vrede met het portret van Mao Zedong ligt de verboden stad. Dit was het onderkomen van de keizer van China van de Middeleeuwen tot de omverwerping van het keizerrijk in 1912. Gedurende vijfhonderd jaar was het complex streng verboden gebied voor iedereen die er niets te maken had. Binnen de hoge dikke muren ligt een prachtige verzameling van paleizen, paviljoens en terrassen. Er staan geen bomen voor de veiligheid: men zou zich er achter kunnen verstoppen. Het bevat o.a. het keizerlijk paleis en Drakentroon in de Zaal van Opperste Harmonie, waar eeuwenlang de keizers werden gekroond.
We gaan de Verboden Stad in, maar zien eigenlijk niets. De rij voor de kassa's is ordentelijk, hierna houdt de orde op. Wat kunnen die mensen dringen. En niet zo zachtjes. Maar na enig oefenen kunnen wij het nog beter. Wij kunnen ons erg breed maken, zodat er niemand meer door kan. Als zij zo onbeschoft doen, kunnen wij dat ook. 's Lands wijs, 's lands eer. Wij passen ons wel aan en blijven lachen. Het is zo onwijs druk, dat we slechts een idee krijgen van de enorme uitgestrektheid van het complex. Verder hebben we weinig gezien. Uit frustratie gaan we bij McDonalds eten. Hier is het ook erg druk, maar met de net opgedane duw- en dringtechniek zijn we erg snel aan de beurt. Iedereen vindt het normaal, dat we dringen. Dat doen ze zelf ook. Ze blijven lachen.
We gaan terug naar het hotel voor een douche en siësta.
's Avonds gaan we naar een theehuis waar een uitvoering is van diverse Chinese theatergroepen. Wat opera, een goochelaar, clowns, zangeressen. Het is wel toeristisch, maar dan wel voor de Chinezen. En we verstaan er geen hout van. Iedereen ligt dubbel, behalve wij. Alleen het stukje opera is wel leuk, vanwege de kleding en de schmink.

Vrijdag 5 meiPeking

Vroeg op om naar de muur te gaan. Vroeg op om te proberen de mensenmassa voor te blijven. We gaan naar Mutianyu, drieënzeventig kilometer ten noordoosten van Peking.
Met de eerste muur werd in 221 voor Chr. begonnen. De derde muur, de Ming-muur, was tweeënzeventig kilometer lang, zes meter hoog met wachttorens van acht meter en was zo breed dat er strijdwagens overheen konden rijden. De bouw ervan heeft honderdduizenden levens gekost, terwijl het zijn oorspronkelijke verdedigingsfunctie nooit heeft vervuld. Honderd jaar Mongoolse overheersing dreef de mensen ertoe voorgoed de noordgrens te willen afsluiten voor de woeste nomadenruiters. Veel van de huidige muur is gebouwd in de Ming.
De muur is gemiddeld vijf tot zes meter breed en slingert prachtig over de heuvels. Lia maakt gebruik van haar zelf gemaakte studentenkaart en krijgt 10 yuan korting. In het begin is het een grote poppenkast/kermis met allemaal kraampjes met schreeuwende mensen die je wat willen verkopen. Hierboven schalt de harde westerse muziek.
We beginnen aan de vele trappen en lopen uiteindelijk helemaal tot het eind (waar de muur niet gerestaureerd is). Dat is zo'n vierhonderd meter hoger. Het uitzicht is prachtig en wordt steeds mooier. Ongelofelijk wat een werk dat geweest moet zijn. In het midden waar de kabelbaan (jawel!) uitkomt, is het druk; hier voorbij is het bijna afgelopen met toeristen. Ook hoor je geen muziek meer. Het wordt wel steeds steiler en het laatste stuk gaat echt steil omhoog. De restauratie van 1988 is slecht uitgevoerd. Hele stukken zijn nu alweer vervallen. We moeten wel moeite doen om een flesje cola te kopen voor 3 yuan. Maar we gaan alle kraampjes af en uiteindelijk lukt het ons.
We maken een stop bij de Heilige Weg (Shenlu). Dit is een zesenhalve kilometer lange weg naar de tombes waar Ming-keizers begraven liggen. Allerlei beelden van dieren en mensen uit de vijftiende eeuw. Wel aardig.
's Avonds gaan we op zoek naar een Belgisch restaurant/café, ergens in het oosten Peking in de diplomatenwijk. We gaan er met metro naar toe. Bij aankomst blijkt de zaak leeg en we bestellen Hoegaarden van de tap (à 45 yuan). Ook wat Belgische stew en frietjes, lamsvlees en vis. Voor de verandering erg lekker en we smullen ervan. Hierna gaan we naar het hardrockcafé waar Carlo een T-shirt wil kopen. Keus genoeg. We besluiten tot een taxi terug. Het blijkt vijftien kilometer weg te zijn.