Maandag 12 decemberAntarctica - Hannah Point op Livingstone Island

Om 6:30 uur vertrekken we al. Het regent een beetje, maar dat duurt niet lang. Verschillende keren wordt 'whales' geroepen, dan kleedt iedereen zich snel aan, pakt z'n fototoestel en rent naar buiten. We zien wel wat walvissen, maar steeds ver weg. Wel komt er een enorme ijsberg langs drijven. Wat een joekel, zeker als je bedenkt dat viervijfde deel van de berg onder water zit. We varen er heel langzaam langs. We zien steeds meer ijsbergen.
Het winkeltje gaat open en we kopen ansichtkaarten en een T-shirt. De kaarten kunnen we binnenkort versturen.
's Middags willen we aan land bij Hannah Point aan de zuidkant van het eiland Livingstone. Maar de wind staat verkeerd en er kan niet geland worden. Dus kaarten en lezen we wat. In plaats van een zoutje staat er een groot plateau met kazen, paté, worst, ansjovis. Heerlijk. Biertje erbij. Na de Drake Passage is de tap aangesloten. Lekker. We eten chili con carne. MacaronipinguïnOok lekker. Meteen na het eten kunnen we toch weg. De boot is nog een klein stukje verder naar het land gegaan. Met z'n allen hijsen we de zodiak op, laten die in het water zakken en daar gaan we weer. Er wordt gezegd, dat er twee (!) macaronipinguïns op het eiland zouden zitten. En die zitten dan midden tussen de andere in. Zo op het eerste gezicht is het enige verschil de gele kuif. We landen in een klein stukje pakijs. Aan land ligt nog een strook sneeuw en ijs. Landen is dus wat lastiger dan normaal. Maar het is wederom prima geregeld. En dan op zoek naar de macaroni. Dan, de gids, weet waar hij ongeveer moet zitten. En ja hoor, te midden van honderden kinband zien we hem zitten broeden. Verder naar beneden zien we er nog twee. Eentje meer dan vorige jaar. Die laatste zit redelijk dicht aan de rand en zijn gele kuif is goed te zien. Ook zien we veel pinguïnsnelwegen, reuzenstormvogels en een kelpmeeuw met twee kleine grijze donsjes. Er liggen ook nog wat zeeolifanten. Dit is de enige plaats op deze reis waar de macaronipinguïn zit. Er zijn er heel veel van, maar ze leven meer noordelijker bij South Georgia. Zo ver zuidelijk is te koud voor ze.
Goed 22:00 uur zijn we weer terug: laarzen schoonmaken, uitpellen, batterijen opladen, biertje drinken. Om 23:30 uur is het nog licht en hebben we eigenlijk geen idee dat het al zo laat is. Echt donker wordt het ook niet. Gelukkig is onze hut wel donker, zodat we goed kunnen slapen.

Dinsdag 13 decemberAntarctica - Deception Island

Om 4:00 uur vertrekken we naar Deception Island. Voor het ontbijt zijn we er al. Er staan een paar mooie rotsen in het water. Goed 9:00 uur gaan we al aan boord van de zodiaks en wij gaan als eersten naar het eiland. Duizenden en nog eens duizenden kinbandpinguïns zitten er. Veel op het strand. Ze wachten op een goede golf om in zee te duiken. Soms trekken ze zich snel terug alsof ze bang zijn voor natte voeten. IN werkelijkheid zijn ze bang voor de luipaarden. Als de pinguïn die als eerste in het water gaat niet meteen wordt opgegeten, is het ogenschijnlijk veilig en kan de rest volgen voor het dagelijkse portie krill. Sommige die zwemmen, slaken kreten die lijken op 'help help' alsof ze niet kunnen zwemmen en verzuipen.Pinguïns op Deception IslandHet is een gekwetter van jewelste op het eiland. Veel pinguïns hebben dagen zitten broeden en gaan nu naar zee om te eten en worden afgelost door de partner. Degene die uit zee komen zijn spierwit, degene die genesteld hebben zijn meestal erg vies. Hele snelwegen hebben ze aangelegd en sommige lijken wel eenrichtingsverkeer. Het blijft zo enorm komisch zoals de pinguïns zich voortbewegen. Net als we de berg op willen lopen, waar nog veel meer pinguïns nestelen, worden we teruggeroepen. We moeten meteen terug en de andere helft van de groep mag helemaal niet aan land. De golfslag blijkt te erg zijn geworden. Dat merken we ook wel bij het instappen. Grote golven, die steeds groter worden. Sommige mensen worden in de boot gesmeten door het water. Als we net allemaal in de boot zitten, komt een echte hoge golf. We houden ons zo goed mogelijk vast, maar kunnen niet voorkomen dat we op de bodem belanden. Gelukkig vallen we in de boot en niet er uit.
De Europa is ons al tegemoet gekomen en iedereen komt veilig aan boord.
Dan varen we de krater in. Deception Island is een actieve vulkaan met een grote caldera. De ingang is slechts 230 meter breed en in het midden ligt onder water een grote rots. Oppassen dus. De toegang staat bekend als Neptunes Bellows, vanwege de sterke wind die hier altijd staat. We wilden eerst naar Pendulum Cave om te gaan zwemmen in een warmwaterbron, maar daar staat te veel (koude) wind voor. We gaan meer naar het noordwesten naar Telefon Bay. Een eenvoudige, droge landing. Hier zitten geen kolonies pinguïns, wel een enkele zeeolifant en een paar vogels. Het landschap is wel mooi. We zitten in een inham en als de zon een beetje schijnt, krijgt het water alle kleuren blauw en groen. We wandelen een stuk omhoog, deels door de sneeuw, soms door zompige delen vol met gruis, waar je in wegzakt. Terug gaan we door de krater waar een meer met water is. Een mooie tocht. Het weer is ook prima; voor hier dan. Droog, helder, en, zoals (bijna altijd) wind. Op de top waait het zo hard, dat we moeite hebben om overeind te blijven.
We nemen een snelle douche want het water gaat misschien 'op de bon'. Er zijn mensen met laptops en andere met kabeltjes. Samen is alles met iedereen uit te wisselen. Robert heeft een kaart die niet op de pc past en de kabel past niet op zijn camera, maar via onze losse harde schijf is hij wel weer te lezen. Van de ene kaart via de pc via de externe drive naar een andere kaart. Het kan allemaal.
We eten al om 18:00 uur, zodat we daarna naar de resten van een oud walvisstation kunnen. Deze is in 1931 gesloten. Begin van de vorige eeuw lagen hier ooit 3000 karkassen, ontdaan van de lagen blubber, maar de rest bleef liggen (rotten). Men wist niet wat er mee te doen, hoewel nog zeker 60% van de olie in de walvis zat.

Woensdag 14 decemberAntarctica - Trinity Island

Om 4:00 uur worden de ankers gelicht en varen we naar het zuiden naar Trinity Island. We zijn een half uur later buiten om het schip de caldera uit te zien varen. Een mooi gezicht als het zonnetje net door breekt.
Lia gaat daarna weer naar bed en Martijn blijft op en gaat later op de ochtend een tukje doen. Er wordt gezeild en er staat een forse wind en we deinen lekker op en neer. De bemanning klimt net zo makkelijk in de touwen om boven de zeilen los of vast te maken. Aan het aantal mensen om ons heen te zien, liggen er weer veel op bed met zeeziekte. Het gaat aardig tekeer. Het wordt weer bewolkt en we zien wat sneeuwvlokken. Er staat een erg koude wind en als we naar buiten gaan voor een frisse neus, pakken we ons erg goed in.
EzelspinguïnTegen drieën bereiken we Trinity Island. Dit hoort niet meer bij de Zuid-Shetland-eilanden, maar bij het Antarctische deel. We zien steeds meer ijsbergen en als we varen, staan er altijd mensen op de boeg op de uitkijk voor ze. Grote, hele grote en hele kleintjes zien we. Op sommige zitten en liggen pinguïns of zeeluipaarden. Niet op één schots, want de luipaarden eten pinguïns (tweehonderdvijftig per week) en de luipaarden worden op hun beurt gegeten door de orka's. Het weer wordt beter, lichter en alle mensen komen weer tevoorschijn.
Tegen vieren kleedt de eerste groep zich erg warm aan. Met drie bootjes gaan we varen. We kunnen hier niet aan land, we zitten alleen maar in de boot. Dus nog meer shirts en vooral sokken aan. Bij de ingang wordt het rustig en waren we kalm verder. Het is een groot ijslandschap vol met ijsbergjes, ijsbergen, pakijs. Er liggen wat zeeluipaarden, een aalscholver en twee sneeuwstormvogels. Een paar pinguïns en vooral veel, heel veel ijs. Als de zon begint te schijnen, kleurt alles nog wat mooier en wordt het water turkoois. Hele grote ijsbergen. De grootste liggen vast op de grond, wel honderd meter diep. Sommige liggen los en wiegen heen en weer. Soms een doorkijkje. Het wordt langzamerhand helemaal blauw en we hebben mazzel met het weer. Het kan bijna niet beter. Alleen een klein buitje als het er niet toe doet. Voor het zeilen is het minder natuurlijk.
Als we op de boot terugkomen, worden we opgewacht met warme glühwein en broodjes. De tweede groep vertrekt om 20:00 uur en dan is het nog steeds zonnig. En die schijnt ook nog als ze om 22:15 uur terugkeren.

Donderdag 15 decemberAntarctica - Enterprise Island

Om 8:00 uur zitten we al buiten in de zon met alleen een trui aan. Er staat weinig wind. Doe je ogen dicht, denk de dekstoelen erbij en je waant je op de Bahamas. Heerlijk.
Na het ontbijt varen we naar een dertig meter hoge boog dicht bij de ankerplaats. Er wordt besloten dat slechts drie mensen in een zodiak mogen en om de ijsbergboog gaan varen. IJsbergDoor het gat kun je dan mooi foto's maken van de Europa. Er wordt geloot en Lia is een van de gelukkigen. De zee is vrij woelig en het is erg zonnig, waardoor we hele mooie zeekleuren zien. De zodiak kiest positie voor het gat en langzaam wordt de Europa zichtbaar. Eerst alleen een stukje van de mast en later helemaal. Zij lijkt erg nietig achter die boog en het is een prachtig gezicht. Via de telefoon wordt het schip nog wat dichter bij gedirigeerd en de sluiter maakt overuren. We knippen achterelkaar door. De anderen kunnen straks de foto's overnemen en wij de foto's van de zodiak.
Dan varen we nog verder zuidwaarts. Op een gegeven moment varen we recht op land af, zo lijkt het. Maar achter de ijsberg is een kanaal. Prachtig. Overal om ons heen zien we ijs. En nog steeds is het heerlijk zonnig. Iedereen is dan ook buiten en daar wordt de koffie en warme chocolade met rum en koekjes geserveerd. Het blijft de hele dag stralend blauw en 's avonds zijn we verbrand. We eindigen bij Enterprise Island waar het wrak van een schip ligt. Met de zodiaks gaan we er heen. SternEr nestelen sterntjes en we zien ook nestelende aalscholvers en twee vrij intacte kleine boten op de kant in de sneeuw. We varen met de Europa door naar Cuverville Island waar we voor anker gaan.

Vrijdag 16 decemberAntarctica - Paradise Harbour

Er ligt een grote boot, de Explorer II, en de mensen daarvan komen met de zodiaks foto's van ons maken.
De zee is als een spiegeltje en alle bergen zijn duidelijk zichtbaar. Overal om ons heen zijn bergen en schotsen van ijs en sneeuw. Een fantastisch gezicht. Af en toe springen er wat pinguïns uit het water. Op de ijsschotsen zitten krabbeneters. Een paar is bang en glijdt snel het water in.
Het is vandaag druk met boten. Tot nu toe hebben we die niet veel gezien. Wij stoppen op andere plaatsen en hebben geen vast schema. Die anderen wel en die hebben slechts twaalf dagen en moeten alles op tijdschema doen. We zien ook de Polar Star, een Russische ijsbreker.
We varen dwars door smalle kanaaltjes. Erg mooi. Er zit veel ijs in het water. Tegen twaalven bereiken we Paradise Harbour. Een groot deel van de tijd zijn we buiten op het dek. Af en toe gaan we even naar binnen om door middel van een kop koffie op te warmen.
'Walvissen' wordt er geroepen en binnen een minuut staat iedereen buiten. We zien een vin in de verte, maar daar blijft het bij.De boot wordt geschilderdNa de lunch gaan we er weer op uit met de zodiaks. We kleden ons 'normaal' aan: twee paar sokken, gewone en regenbroek, T-shirt, fleecejas, sjaal, handschoenen, regenjas. Maar het is veel te veel. We krijgen het warm. Het is windstil, zonnetje erbij. Beter kan gewoon niet. En wat is het hier mooi. De naam Paradise Harbour is wel heel toepasselijk. We liggen in een baai met om ons heen hoge bergen met sneeuw. Aan alle kanten. Overal ijsbergjes, van hele grote, tot hele kleintjes. Een stukje terug ligt een grote boot, die niet zover de baai in kan. Die mensen worden met een zodiak hier naar toe gescheurd, kijken een paar minuten rond en gaan dan weer terug. Wij zitten anderhalf uur in de boot en laten ons lekker ronddobberen tussen de ijsschotsen. We wijzen wat blauwe delen aan die ons wel mooi lijken en we worden er naar toe gevaren. Prachtige kleuren. Veel ijspegels die gebruikt kunnen worden in de whisky. Mooie sculpturen ook. De Europa zien we prachtig weerspiegeld in het water liggen. Er zitten wat aalscholvers, grijze stormvogels en op een paar ijsschotsen liggen krabbeneters die zich van dichtbij laten bekijken. Ze stinken een uur tegen de wind in. Aan boord van de zodiaks is altijd een rol koekjes, chocolades of snoepjes. Er wordt goed voor ons gezorgd!
Terug aan boord van de Europa zien we krabbeneters die onder de boot doorzwemmen. Er zijn weer versgebakken koekjes en thee en koffie. De bemanning is, met ontbloot bovenlijf, de buitenkant van de boot aan het schilderen, terwijl ze in de sloepen zitten. Tijdens borreltijd komen ze met de bitterballen door.
's Avonds zetten we voor het eerst (en voor het laatst) voet op de vast wal van het Antarctische continent. De andere keren zaten we telkens op eilanden. Hier staat het Argentijnse onderzoekstation Almirante Brown. Vroeger een permanente basis, later alleen 's zomers bemand. Op dit moment is hij helemaal dicht. Er broeden wat adéliepinguïns. We lopen een heuvel op die slechts vijftig meter hoog is. We moeten door de sneeuw en bij elke stap zakken we tot onze knieën daarin weg. Vermoeiend dus. Boven hebben we fantastisch uitzicht over de baai. Het zonlicht schijnt prachtig door de donkere wolken heen. Naar beneden glijden we. Door de regenbroek worden we niet nat, maar wel koud. Erg goed glijdt het niet. Op een sleetje gaat het beter. Sommige zijn zo enthousiast, dat ze meerdere keren naar boven lopen en naar beneden glijden.