Mexico - Guatemala

5 oktober t/m 4 november 1990

MEXICO is een van de rijkere ontwikkelingslanden, maar het gaat economisch zeer slecht en de welvaart is ongelijk verdeeld. De belangrijkste inkomstenbronnen zijn olie-export en toerisme.
De meerderheid van de Mexicanen is mesties, een mengeling van Indiaans en Europees bloed. Daarnaast wonen er zes miljoen indianen. Velen van hen zijn rechtstreekse afstammelingen van de Azteken en de Maya's.
GUATEMALA vormt sinds millennia samen met het zuidelijk deel van Mexico en Belize het land van de Maya's. Onder aanvoering van grote steden als Tikal, Palenque en Yaxchilán kwam de Maya-cultuur tot volle bloei. Een plotselinge catastrofe, gevolgd door de invasie van de Spanjaarden, heeft deze rijke cultuur niet doen verdwijnen. In de hooglanden is zij nog springlevend.

Vrijdag 5 oktoberNaar Madrid (Spanje)

's Middags om 15:30 uur vertrekken we naar het station (met de bus, want het regent) waar we Wout en Ria, zoals afgesproken, ontmoeten. Na een voorspoedige reis maken we op Schiphol kennis met de groep van achttien man (acht mannen - tien vrouwen). De reis maken we met Baobab. Het begint goed: Machiel komt een uur te laat, maar dat mag de pret niet drukken. Jammer, maar we zitten niet naast elkaar in het vliegtuig. Niet zo erg, want het is maar een klein stukje: twee uur naar Madrid in Spanje. Twee busjes brengen ons naar hotel Diana, dat slechts op vijf minuten rijden van het vliegveld ligt. Van Madrid zien we dus zo goed als niets.
Na onze spullen in onze kamer te hebben gezet, verkennen we het hotel: diverse eetgelegenheden, winkels en kroegjes. Beneden in een van die cafeetjes gaan we lekker zitten pimpelen samen met Wout, Ria, Huib en Carlette. Zo wennen we langzaam aan het tijdsverschil met Mexico (zeven uur).

Zaterdag 6 oktoberNaar Mexico-stad (Mexico)

Om 8:00 uur worden we door het hotelbusje in een aantal ritten naar het vliegveld gebracht. Het is goed, dat we ons de vorige avond al hebben laten inchecken, zo zitten we tenminste naast elkaar. Bovendien blijkt het vliegtuig overboekt. Een reisleider in spe die onze reis mee zal maken om de route te leren kennen, Wim van Turnhout, kan ondanks een ticket niet mee. Elf uur later komen we, na een saaie vlucht, in Mexico-stad aan. Onderweg hebben we alleen een paar schitterende atollen gezien (Bahamas?). Op het vliegveld wisselen we meteen geld en voelen ons ineens stinkend rijk: in peso's zijn we ruim miljonair.
Met taxi's worden we dwars door de stad naar het hotel gebracht. Onze chauffeur weet de weg niet. Dat kan ik me ook wel voorstellen, want toen we over Mexico-stad vlogen, zag je goed hoe verschrikkelijk groot die plaats is. Gelukkig rijdt een taxi met een ander groepje van ons gezelschap voorbij en kan de chauffeur mooi volgen. Wat een wrakken rijden er op de weg. Veel grote auto's, veel kevertjes en bijna allemaal worden ze met (ijzer)draad bij elkaar gehouden.
Eenmaal in het hotel bestellen we beneden in de bar twee cola voor Wout en Ria die vandaag precies één jaar zijn getrouwd. Samen met een in Nederland gekochte kaart willen we dat op hun kamer laten bezorgen. Dat geeft wat problemen, want aan de bar spreken ze slechts 'poco' Engels. En dat is wel een heel klein beetje. Maar met al onze Spaanse kennis (ahum), krijgen we het natuurlijk toch voor elkaar (een 1.000 pesostuk (ƒ 1) doet wonderen).
Om 16:00 uur worden we beneden door Wil Hollands, onze reisleider, onthaald (met ons eerste glas tequila) met veel verhalen wat je wel en niet moet/kan/wil doen. Na anderhalf gaan we met Wout, Ria, Huib en Carlette de stad in om een leuk eettentje te zoeken. Na een aantal winkelstraten te hebben doorgelopen, komen we bij het oude historische centrum. Hier vinden we een mooi restaurant met schitterende tegeltjes en dametjes met enorme strikken in hun haar. Prachtig. Heerlijk gegeten. Martijn heeft knoflooksoep vooraf en een schotel met vier verschillende hapjes na. Lia krijgt knoflooksoep met ei en nog wat. Wat dat is, weten we niet: dunne lapjes vlees met groente en ei en verse kaas in een beetje hete saus. Lekker.
Daarna hebben we met anderen van de groep afgesproken om naar het Garibaldiplein te gaan, waar (vooral op zaterdagavond) een heleboel Indiaanse bandjes optreden. Tegen betaling spelen ze een tijdje voor je. Het is wel leuk, maar we zijn ondertussen zo moe (voor ons is het eigenlijk 4:00 uur 's nachts), dat we maar even blijven en snel terug wandelen naar het hotel. Misschien gaan we aan het eind van de reis nog een keer terug.
In het hotel vallen we als een blok in slaap.

Zondag 7 oktoberMexcio-stad, nachttrein naar Oaxaca

Om 9:00 uur gaan we op stap naar het antropologisch museum . 't Wordt een warme, zonnige dag, zodat we aan het einde van de dag verbrand zijn. Het weer in Mexico-stad valt ons mee, maar we zitten wel in de beste periode: net na de regentijd. In de stad is er dan de minste smog en veel stof is weggespoeld.
Naar het museum zou ongeveer twintig minuten lopen zijn. Dat wordt wat meer: nl ruim een uur. We lopen niet snel en kijken veel om ons heen. Onderweg komen we een heleboel wandelaars/lopers tegen, een soortement marathon.
Het museum in het Chapultepec-park is zeer de moeite waard. Op de begane grond zien we allerlei opgravingen uit de verschillende gebieden. Op de eerste verdieping staat er meer over de mensen zelf: huisjes, kleding, gebruiksvoorwerpen. Buiten speelt een bandje. Na drie uur houden we het voor gezien en gaan naar de overkant naar de zoo. Vorig jaar waren we in de Londense dierentuin, alwaar we graag de panda's wilden zijn. Helaas waren die toen uitgeleend aan Mexico. Deze kans mogen we dus niet laten lopen. Ze zijn er inderdaad, maar ze zitten in hun hokken, zodat je ze alleen maar uit de verte kan zien. Het bezoek van de Engelsen heeft wel geholpen, want er is ook een kleintje. Het is er ontzettend druk in de dierentuin. Het is nl net als het museum gratis. Dat is in Mexico gebruikelijk op zondag.
Vervolgens wandelen we het park van Chapultepec in. Stervensdruk met Mexicanen, waarvan een deel kraampjes of gewoon waar heeft en de rest wat koopt en loopt te flaneren. Veel flikflooiende paartjes in het gras. We zitten uitgebreid op een bankje met de telelens in de aanslag.
Met de taxi gaan we vervolgens naar het station. We zijn bang dat hij (de taxi) elk moment in zal storten, zo gammel is hij. Het gaat goed. Hij (de chauffeur) probeert ons wel af te zetten, maar Wil heeft ons de gangbare prijzen verteld. Wij betalen hem daarom 3.000 peso's in plaats van de gevraagde 9.600 en stappen lachend de auto uit.
We stappen in de trein die ons naar Oaxaca zal brengen, waar we de volgende ochtend om 9:00 uur aan zouden moeten komen. Wij vertrekken in ieder geval op tijd. We hebben samen een knusse suite met een eigen wasgelegenheid, wc en twee losse fauteuils. Hoe het later met de bedden moet, weten we niet, want de steun voor het bed is verdwenen. We zullen wel zien.
De trein schokt wel een beetje. We hopen, dat onze luxe fauteuils het houden. We hebben ons voor niets zorgen gemaakt over het bed: het hangt 'gewoon' aan draadjes. 't Is wel moeilijk eten en drinken in de trein met al die onverwachte bewegingen. Ook het slapen valt niet mee. Slaap je net een beetje, word je weer fors door elkaar geschud.

Maandag 8 oktoberOaxaca, Monte Albán

We komen om 9:30 uur in Oaxaca aan. Netjes op tijd dus. Met taxi's worden we naar het koloniale hotel Verregen gebracht. Van buiten ziet het er niet uit, maar van binnen is het werkelijk schitterend.
Daarna gaan we de stad in. Leuke, gezellige plaats. Eerst bekijken we de kathedraal van buiten en binnen. Heel mooi. De straten op zich zijn al een belevenis: veel huizen zijn kleurrijk beschilderd. Dat is een erg mooi gezicht. Via de zócalo (centraal plein) gaan we naar de markt(en). We raken niet uitgekeken. 't Is met geen pen te beschrijven. Er zijn veel mensen die je iets te koop aanbieden, maar als je nee zegt, zijn ze gelijk weer weg. Da's wel zo prettig.
't Is trouwens een prachtige dag met veel zon (insmeren!!).

Tussen de middag eten we op de zócalo samen met Nico en Wil en drinken wat. Even later komt reisleider Wil ons gezelschap houden. En warempel, na een half uurtje, verschijnt zowaar Wim, de aspirant reisleider, die in Madrid is blijven steken.
Om 13:15 uur is het verzamelen voor een hotel om van daaruit naar Monte Albán te gaan. Dat is de goed bewaarde hoofdstad van de Zapoteken (bloeitijd 800/400 voor Chr. tot 750 na Chr.). Maximaal woonden er toentertijd circa 25.000 mensen. Er zijn verschillende bouwwerken, een soort piramides. Er is een balspeelveld, waarvan de verhogingen tribunes lijken, maar dat niet zijn en bij het spel horen. Hoe dat precies gespeeld werd, is onbekend.
Om 16:00 uur kunnen de liefhebbers naar Oaxaca teruglopen. Wij behoren hier ook toe, maar door een bloedneus van Lia besluiten we maar om met anderen met de bus terug te keren.

Daarna kijken we wat winkeltjes en pikken we een terrasje op de zócalo. 's Avonds eten we met Wout en Ria. Martijn heeft iets goed pittigs, Wout een torta, die wel lekker is, maar niet groot genoeg, Ria een vieze tortilla en Lia een 'wolkje' met chorizo, die lekker is, alleen ligt er een bruine drab (moyo) bij die niemand lust. Volgende keer beter!

Dinsdag 9 oktoberOaxaca, Mitla

Bij het buurrestaurant eten we met o.a. een lekker groot glas vers sinaasappelsap.
Vervolgens wandelen naar de El Carmen Bajo. Van binnen een erg mooie kerk. Daarna door naar de kathedraal, alwaar we om 9:00 uur verzamelen om met de bus naar El Tune te gaan. Dat is de grootste boom van de wereld, zegt men. Bijzonderheden: bijna tweeënveertig meter hoog; veertien meter diameter; achtenvijftig meter omtrek; tweeduizend jaar oud.
Vervolgens rijden we naar Mitla. Na de ondergang van Monte Albán werd dit een van de belangrijkste Zapoteekse centra. Van de hele plaats is niet heel veel meer over. Het belangrijkste wat bewaard is gebleven, zijn de muurmozaïeken, reliëfs. Deze zijn zonder specie als een muur gemaakt.
Op de terugweg stoppen we bij een mescaldestilleerderij. We mogen proeven; ook die mescal die pas de nacht ervoor gereed gekomen is. Het hele proces wordt uitgelegd. Mescal bevat 70º - 80º alcohol. Men heeft ook flessen waarin een wormpje op de bodem zit. Volgens kenners zijn dat de beste!
Daarna gaan we nog naar een plaatsje voor de beroemdste weverijen van Mexico voor een rondleidinkje.
Weer terug in Oaxaca eten we op de zócalo met Wout en Ria (toeval): torta's (hele lekkere). Op ons gemak (het is een hete dag) slenteren we verder door de stad. Via het voetgangersgebied waar een hele hoop beeldhouwers bezig zijn, komen we bij de Santo Domingo, alweer een kerk. Nu naar El Carmen waar vrouwtjes met aparte weefgetouwen in de weer zijn. Ook La Soledad (een kerk) bekijken we even van binnen, voordat we terug in het centrum komen. We kopen de lunch voor de volgende middag (broodjes, salami, lemon, fanta, chips, bananen en pinda's; wat een combinatie) en voorbij de markt twee kettingen, een paar bijpassende oorbellen en een houten kammetje.
Alweer zitten we op een terrasje en we krijgen we gezelschap van Rein en Tiny. Gezellig. Later in het hotel douchen we heerlijk en liggen lekker lui op bed.
's Avonds eten we met Wout en Ria in een chique tent. Heerlijk en dat voor slechts ƒ 15 p.p. We betalen met de creditcard. Die wordt zowaar meteen geaccepteerd.