Vrijdag 20 februariNaar Martinique
Dat van die regen had ik niet moeten schrijven, want prompt regent het ook overdag. Nou is dat vandaag niet erg, want we hebben een reisdag: we gaan naar Martinique. De eigenaar van het appartement brengt ons naar de boot waar we vroeg aankomen. Men had gezegd, dat we twee uur van te voren aanwezig zouden moeten zijn, maar dan is er nog niets open. Even later komt er beweging en wordt er verteld, dat we tax moeten betalen. Ook dat loket is nog niet open. Maar goed, uiteindelijk gaat alles open: het taxbureau, de kaartjescontrole, de immigratie, de bagagecontrole. Daarna is het wachten op de boot. Wij zitten bij de uitgang naar de boot en een kwartier voordat die komt, drommen de mensen al naar voren, om vooral als eerste de boot op te komen. Als de boot er echt is, wordt er gedrongen en gedraagt men zich erg onbeschoft. Waarom er zo gedrongen wordt, is niet duidelijk. De boot is lang niet vol en er zijn vrije plaatsen te over. Er zijn ook niet echt aparte, mooie plaatsen of zo, alle stoelen zijn hetzelfde.
De bijna twee uur durende overtocht naar Fort-de-France, de hoofdstad, is een beetje ruig. Er zijn vrij hoge golven en soms regent het.
Martinique is van noordwest naar zuidoost ongeveer 60 kilometer lang, 1.100 km² groot en heeft ruim 400.000 inwoners. Het hoogste punt is de vulkaan Mont Pelée (1397 meter). Het is een Frans overzees departement (nummer 972).
We hebben hotel Savane geboekt en dat ligt op loopafstand in het centrum van de stad. We krijgen een mooie ruime kamer met een grote stortdouche in de badkamer (speciaal voor Martijn). We zijn te vroeg om in te checken, maar we kunnen de bagage achterlaten en gaan in een dichtbij gelegen café een biertje drinken. Het plaatselijke bier is Lorraine wat we in flesjes krijgen, maar ook krijgen we er glazen bij. Dat is weer even geleden. Meestal moesten we het doen met flesjes. We doen wat boodschappen: echt Frans met o.a. camembert, gerookte ham en sapjes. De koelkast op de kamer staat vol. Alleen het water, de thee en de koffie zijn gratis. De rest, waaronder champagne, moet je betalen. De drank is hier op het eiland wat duurder dan op de andere, het eten ongeveer hetzelfde.
Het is weer even wennen aan het eiland. Dit is een grote stad (de grootste van de Franse Antillen), men rijdt rechts, gebruikt de euro en de voertaal is Frans. Men spreekt verrassend weinig tot geen Engels. Ons Frans is beter dan hun Engels. En dat wil wat zeggen. Het is ook druk, er zijn verkeerslichten en als wij 'bonjour' roepen, steekt men de hand op. Niet om te groeten, maar om te bedelen.
Aan het eind van de middag lopen we wat rond door de straatjes, maar heel veel is gesloten en ziet er uit alsof dat al lang zo is.
Dichtbij het hotel zit Black Pearl en die heeft zowaar tapbier. Dat is voor het eerst tijdens deze reis. We eten hier binnen met o.a. entrecote met roquefortsaus. Smaakt prima. Na achten wordt het drukker in het restaurant en even later loopt het zelfs aardig vol. Als we later nog een rondje door de stad maken, blijken er toch maar weinig open restaurants te zijn. Er ligt in de haven wel een grote cruiseboot, maar die mensen eten waarschijnlijk allemaal op de boot. Als wij gaan slapen, zien we de boot nog liggen, 's morgens is hij verdwenen.

Zaterdag 21 februariMartinique
We halen een lekker knapperig stokbrood en laten het ons samen met de camembert en ham goed smaken. Er staat een koffiecupjes-apparaat met helaas maar twee cupjes die wij lekker vinden. Maar die ene kop koffie bevalt ons wel weer.
We gaan vandaag de stad verkennen. We lopen naar de Schoelcher bibliotheek die in 1889 voor de wereldtentoonstelling in Parijs werd ontworpen door Henri Pick. Het gebouw werd daarna overgebracht naar Martinique en huisvest o.a. de bibliotheek van de beroemde Frans-Antilliaanse Victor Schoelcher (1804-1893), een staatsman die zich altijd hard had gemaakt voor de afschaffing van de slavernij, en deze bibliotheek moest zijn 10.000 boeken herbergen, die bestemd waren voor de opvoeding van de voormalige slaven. Zowel de buiten- als de binnenkant zijn prachtig om te zien. De bibliotheek is gewoon in gebruik.
Zowel de toeristinformatie als het Fort Saint-Louis zijn vandaag gesloten. We komen er niet achter waarom. Misschien omdat er vandaag geen grote cruiseboot in de haven ligt? Daarom dwalen we door de straten op zoek naar een autoverhuurbedrijf, dat volgens het personeel van het hotel in een bepaalde straat zou moeten zitten (het zou ook vandaag gesloten zijn), maar dat we niet kunnen vinden. De winkels en markten zijn open, de straatjes zijn smal en het ziet er allemaal gezellig uit. We lopen een stukje naar boven om mooi uitzicht over de plaats te krijgen.
Na drie uur slenteren zijn we toe aan een tapbiertje.
's Avonds eten we bij de Mexicaan. Iedereen drinkt hier cocktails. De een ziet er nog mooier uit dan de ander. We eten lekker ribbetjes en nachos met een biertje. Als afzakkertje nemen we een mojito XL. Die krijgen we in een grote jampot waarvan de draairand er gewoon op zit. Twee rietjes erbij en lekker drinken. Smaakt heerlijk.

Zondag 22 februariMartinique
Fort Saint-Louis is weer open en kan alleen bezocht worden met een tour met een gids. Er ligt een cruiseboot in de haven en daarom zijn er volop toeristen. Alleen is er hier vandaag helemaal niets te beleven. Het fort is het enige dat open is. De winkels zijn gesloten, de musea zijn gesloten, de autoverhuurbedrijven zijn gesloten, de bibliotheek is gesloten.
We schrijven ons in voor het fort Saint-Louis, dat in de 17e eeuw werd gebouwd. In 1674 probeerde de Hollandse admiraal Michiel Adriaanszoon de Ruyter het eiland Martinique te veroveren op de Fransen, maar hij werd verslagen vanuit dit fort. Martinique leek onoverwinnelijk te zijn.
De tour zou een uur duren, maar de gids gaat er snel doorheen. Het dreigt n.l. te gaan regenen en hij wil ons in ieder geval het uitzicht laten zien terwijl het nog droog is. Mooi uitzicht, wat ook meteen het enige interessante is. Er is niet veel meer te zien en de gids vertelt weinig. Het begint te gieten en worden doorweekt. Daarna heeft de gids er helemaal geen zin meer in en worden we na drie kwartier al bij de uitgang gedropt. En dat terwijl we de helft van de tijd binnen hebben geschuild. Zonde van de € 8 p.p.
We dwalen nog wat door de straten, maar alles ziet er troosteloos uit, omdat alles dicht is. De zon is wel weer gaan schijnen, maar er is werkelijk helemaal niets te beleven op zondag.
Dan maar weer een Lorraine van de tap. Daarna checken we in voor de vlucht van morgen naar huis.
's Avonds blijkt zelfs de helft van de restaurants die gisteren open waren, vandaag gesloten. Zo blijft er wel heel weinig keus over. We gaan naar Black Pearl die wel open is. Het menu is alleen in het Frans, wat we grotendeels begrijpen, maar een paar woorden niet. De gerant spreekt amper Engels en vertaalt 'boudin' in kip. Het blijken loempia's gevuld met kaas en worst. Ook lekker.
Wijn kun je kopen per 0,125 liter, per 0,25 liter, per 0,5 liter of per 0,75 (fles). Als je 0,5 liter + 0,25 liter koopt, ben je goedkoper uit dan per fles. Het is dezelfde wijn die uit de fles in de diverse karafjes wordt gegoten.

Maandag 23 februariMartinique, naar huis (dachten we)
Vanavond om 19:30 uur vertrekt de vlucht naar huis. Om deze laatste dag door te komen, willen we een auto huren. In het centrum zit wel een bedrijf, maar die heeft geen auto's vrij. We laten ons met een taxi naar het vliegveld brengen (dat is de enige mogelijkheid, er rijden geen bussen of zo) en daar zijn verschillende maatschappijen die auto's verhuren. Een aantal heeft er geen te huur, maar Budget Cars wel. Deze kost € 62 + € 6 vliegveldkosten. Volgens ons is dat samen € 68, maar die mevrouw telt het op en komt op € 126. Wij zijn toch niet gek, of wel? Wij gaan naar een volgende balie: Hertz. Vaak duurder dan anderen, maar ze hebben een auto voor € 71 + € 6 (opgeteld € 77). Met een busje worden we naar de parkeerplaats gereden, waar het eigenlijk verhuurkantoor staat. Er zijn mensen voor ons, anderen dringen voor, een mevrouw is een stapel papieren van links naar rechts, van rechts naar links en weer terug aan het schuiven. Blijkbaar heeft men geen zin om ons te helpen. Ze zoeken het maar uit; wij houden het snel voor gezien. Tien meter verderop zit Avis en daar hebben we binnen een minuut een auto geregeld. Daar kun je tenminste wat mee.
We krijgen een landkaart mee en zijn snel op weg. Af en toe regent het, af en toe schijnt de zon. Het is altijd warm. We rijden naar het noorden over de N3 en komen bij de Sacré Coeur. De koepelkerk is geïnspireerd op zijn naamgenoot in Parijs in Montmartre en is in 1923 gebouwd als gedenkteken voor de gevallenen in de Eerste Wereldoorlog.
De Jardin de Balata laten we links liggen, omdat we € 13 te veel vinden voor een tuin. Bovendien regent het en natuur zien we hier overal. De weg is kronkelig en de hellingen staan vol varens, hele hoge bamboe- en regenwoudbomen vol lianen en bromelia's. De Pitons, de bergtoppen, zitten grotendeels in de nevels. We steken door naar de Caribische kust, dwars door bananenplantages en komen in St.-Pierre. Dat was ooit het 'Parijs van de Antillen', totdat in 1902 de Mont Pelée uitbarstte. Er waren twee overlevenden. De huidige bewoners leven tussen de ruïnes van de verwoeste stad.
In Case-Pilote lopen we een rondje door het dorp. Het is er zeer rustig, maar we vinden nog wel een tentje waar we cola kunnen drinken.
We volgen de weg over het schiereiland in het zuidwesten van het land. Mooie wegen en er zouden mooie stranden moeten zijn, maar het weer zit hiervoor niet mee. Geen mens te zien.
We zijn vroeg op het vliegveld en moeten een poos wachten. Vooral omdat onze vlucht twee uur vertraging heeft. We krijgen instapkaarten en kaartjes voor de bus in Parijs. Instapkaarten voor het laatste stuk kan niet. In Parijs moeten we van vliegveld Orly naar Charles de Gaulle, waarvoor we 3u10 de tijd zouden hebben. Nu is dat nog maar 1u20. In de tijd moeten we onze bagage ophalen, met de bus naar het andere vliegveld en inchecken. De man achter de balie zegt, dat we dat makkelijk redden, maar als je weet, dat zo'n busje er drie kwartier over doet, dan weten wij het wel. We zullen het zien.
We denken, dat het verhaal nu zo'n beetje af is, maar dat krijgt nog een staartje.
Hebben we de aansluitende vlucht gehaald? Ja, maar wel 24 uur later.
Volgens plan vertrekken we om 21:30 uur naar Parijs. Na ruim anderhalf uur zien we op de route-informatie, dat het vliegtuig omkeert. Wij denken, dat iemand aan de knoppen heeft gezeten, maar we gaan echt terug! Het blijkt, dat er iemand dringend medische hulp nodig heeft en Martinique is de dichtstbijzijnde luchthaven. Telkens wordt er wat in het Frans omgeroepen en een heel enkele keer volgt er iets in het Engels. Ik geloof, dat er maar vier niet-Frans sprekende mensen aan boord zijn. Bovendien kent men geen Engels, ook het personeel niet. Onze buurman kan in slecht begrijpbaar Engels wel iets vertalen, zodat wij ook wat weten.

Dinsdag 24 februariNaar huis
Eenmaal terug wordt de patiënt van boord gehaald en wij moeten blijven zitten. Wij denken niet, dat we nogmaals richting Frankrijk gaan, want de piloten mogen niet zo lang achter elkaar vliegen. Dat blijkt ook zo en even later verlaten de mensen met kinderen en de hulpbehoevenden als eersten het vliegtuig. Zij worden waarschijnlijk naar een hotel gebracht, want wij zien die niet meer terug. Dan gaat iedereen er uit en halen we de bagage op. Weer wachten en berichten in het Frans. Even later komen op de lopende band een heleboel opklapbedden en nog wat later een hele stapel dekens. Voor de Martiniquanen worden taxi's naar huis geregeld, de rest zoekt in de aankomsthal een plekje om te slapen. We zetten de bedden in elkaar, zetten het maskertje voor de ogen op, dat we uit het vliegtuig meegenomen hebben, doen oordopjes in en proberen te slapen. Het is ondertussen 3:30 uur in de ochtend. Misschien dat we anderhalf, twee uur hebben geslapen. Veel is het niet. De hele nacht zijn de toiletruimtes open gebleven en al heel vroeg worden ze schoon gemaakt. We krijgen bonnen voor ontbijt, eten croissants en drinken koffie en water. Iedereen is op zoek naar een stopcontact om telefoons op te laden. Wij halen onze verloopstekker te verschijn. Dat scheelt weer twee plekken waar gretig gebruik van gemaakt wordt.
Er komen bussen en handdoeken en in groepen van vijftig mensen kan in een sporthal gedoucht worden.
In de tussentijd krijgen we bericht, e-mails en sms'jes dat de vlucht naar Parijs gepland staat voor 17:10 uur, dat we woensdagochtend om 6:10 uur in Parijs aan zullen komen en dat de vlucht naar Amsterdam is overgeboekt naar 11:40 uur. Dezelfde tijd als gisteren.
Dus als het goed is, komen we 24 uur later thuis dan gepland.
Tegen twaalven kunnen we onze bagage inchecken. Er staat natuurlijk een hele rij, want iedereen is hier al en niemand heeft wat anders te doen. Eindelijk zijn wij aan de beurt, terwijl de rij achter ons alleen maar groter wordt. En waarom, waarom, hebben ze niet iedereen dezelfde stoelnummers gegeven als gisteren. Het zijn allemaal dezelfde mensen, geen wijzigingen. Nou krijgen wij dus geen stoel aan het raam. Martijn heeft die nodig, omdat de plaatsen zo krap zijn, dat hij niet onderuit kan zakken en tegen het raam kan hij zijn hoofd kwijt. Wij willen dezelfde plaatsen als gisteren. Het kan niet. Alles is vergeven. En al die mensen achter ons dan? Zit daar dan helemaal niemand van aan het raam? Ze hebben nog wel één plekje, maar dan kunnen we niet bij elkaar zitten. Willen we niet. Wij willen onze oude stoelen. Kan niet. Wij houden onze poot stijf en houden alles op. Tenslotte hebben ze die problemen zelf veroorzaakt door met stoelen te gaan schuiven. Eindelijk wordt er een mevrouw (de baas?) bijgehaald die het ons uitlegt. Wij begrijpen het heel goed en zeggen, dat ze de stoelen van iemand anders dan maar moet wijzigen. Uiteindelijk gebeurt dat. Hé, hé. Was dat nou zo moeilijk.
Op de instapkaarten staan ineens ook de stoelen voor de vlucht van Parijs naar Amsterdam. Gisteren kon dat niet. Maar als we onze buskaartjes voor de reis van vliegveld Orly naar Charles de Gaulle willen wisselen, omdat die verlopen zijn, kan dat weer niet en moeten we dat in Parijs regelen. Gaan we doen.
We krijgen een bon voor een warme lunch, waar een aardige rij staat. Aan de kouwe kant is het rustig. Wij gaan daar allebei een groot stokbrood bestellen, wat mag als we niets van de warme kant nemen. Je kunt er frisdrank bij krijgen, maar wij zijn toe aan een biertje, bestellen dat en zeggen, dat we die wel betalen. De mevrouw aan de kassa knijpt een oogje toe en geeft ze ons gratis mee. Eigenlijk niet gek, want wij zijn zo een stuk voordeliger uit dan aan de warme kant.
De vlucht gaat nu op tijd en ...

Woensdag 25 februariNaar huis
… om 6:30 uur landen we op Parijs Orly. De vlucht naar Amsterdam vertrekt vanaf Charles de Gaulle. We hebben maar liefst 3,5 uur nodig om onze bagage op te pikken, de verlopen buskaart te laten vervangen een nieuwe, met de bus mee, bagage inleveren (we zijn al incheckt). 3,5 uur! Het moet niet gekker worden. We moeten verschillende keren de weg vragen, want alles staat vrij slecht aangegeven. Bij de bagage staan apparaten waar je zelf je label kunt printen, maar dat werkt bij ons niet. Bij niemand zo te zien, want de balie waar je dan je bagage af kunt geven, is helemaal leeg en bij de andere, waar men dat voor je doet, is het hartstikke druk. Wat heb je aan een systeem, dat niet werkt, maar waar wel meerdere mensen niks staan te doen.
Als het ook maar even anders kan, was dit de laatste keer, dat we zo'n vlucht nemen waar je moet reizen tussen de twee vliegvelden van Parijs. Het kost veel te veel tijd en is veel te veel gedoe.
De vlucht gaat op tijd en op Schiphol komt onze bagage snel en vertrekt de trein naar Utrecht binnen een paar minuten en zijn we om 14:30 uur eindelijk thuis.

De reis hebben we zelf via Internet geregeld.

Hier staan wat extra foto's in de fotogalerij.