Zaterdag 14 februariNaar Dominica
Om 6:30 uur horen we een goede regenbui vallen. De eerste echte serieuze regen deze vakantie. Als we opstaan is bijna alles al weer opgedroogd.
Vandaag vliegen we naar Dominica, wat 750 km² groot is en waar 75.000 mensen wonen. Het is heuvelachtig en om het vliegveld te bereiken vliegen we door een dal. Aan weerszijden zien we beboste hellingen.
Een taxi brengt ons in een kleine anderhalf uur naar ons appartement. De wegen zijn uitstekend. Het land is erg groen en heuvelachtig. Er zitten veel bochten in de weg.
Het laatste stuk moeten we door Roseau, de hoofdstad van het land. Hier is het erg druk en zijn de wegen vol. Onze chauffeur kent de weg en via allerlei kleine straatjes waar we maar net door passen, bereiken we Titiwi in Citronier, iets ten zuiden van de stad aan de kust. We hebben een klein appartement en kunnen alleen bij het zwembad buiten zitten. We maken een praatje met de eigenaars en krijgen een kubuli, een plaatselijk biertje aanboden. Nieuw land, nieuw bier. Ook dit smaakt goed.
Bij Anchorage Hotel bestellen we een walvistocht voor morgen en lopen daarna naar Roseau in twintig minuten. Er rijden een hoop busjes, die je aan kunt houden en voor 1,75 XCD kun je dan mee.
Het is lawaaiig in de stad. Uit sommige cafés komt zulke harde muziek, dat wij elkaar op vijftig meter afstand daarvan niet kunnen verstaan. Men is bezig met de voorbereidingen van het carnaval van a.s. maandag en dinsdag.
We moeten nog een kaartje voor de boot naar Martinique kopen voor vrijdag, maar dat kan pas woensdag, ná de carnaval. Tot die tijd is het kantoor gesloten. We zien wel.
In de haven ligt één cruiseboot, niet zo'n hele grote. Het lijkt er op, dat deze snel zal vertrekken en wij zakken op een terrasje er tegenover neer om alles gade te slaan. Met een kubuli, uiteraard. Ze hebben hier echter zo'n slechte omrekenkoers, dat we met US$ betalen. Het eigenlijke geld is de Oost-Caribische dollar, maar voor alle toeristen van de boten, staan alle prijzen in US$ vermeld. Een biertje kost hier US$ 3 en omgerekend zou dat XCD 8 moeten zijn; zij rekenen echter XCD 10. Dat is wel heel makkelijk verdiend.
We wandelen door de straatjes en zien veel kleurige huizen. Overal tussen de huizen en de straten staan kraampjes met parasols er boven en verkoopt men van alles en nog wat. En zoals al eerder gezegd: veel herrie.
's Avonds warm eten wil hier wel wat problemen geven. Lunchen is geen enkel probleem en dan is er volop keus, maar 's avonds zijn de meeste tentjes dicht.
We gaan terug naar het appartement en doen onderweg boodschappen voor het ontbijt. Even later zien we een mooie zonsondergang. Het regent soms heel lichtjes. Het is niet voor niets een heel groen eiland en er valt veel regen. Dichtbij vinden we verschillende open restaurantjes en we kiezen een taverne. Er komen redelijk wat mensen eten. Het is vandaag Valentijnsdag en daarom is er een speciaal menu voor twee. Je kunt het ook alleen eten, maar dan is het duurder dan de helft. Het kaarsje op tafel is een hartje en na afloop krijgen we mierzoete harten in een zakje mee. Die gaan we tijdens de carnaval wel weggeven.

Zondag 15 februariDominica
Na het ontbijt lopen we naar Roseau om nog meer boodschappen te doen en te pinnen. Aan de haven is volgens ons een soort pre-carnaval gaande. 's Morgens om tien uur blèrt de muziek over de straten en ziet iedereen (wij niet) al aan het bier.
We snorkelen voor de deur van het appartement. Er zitten wel wat vissen, maar niets bijzonders.
's Middags maken we een tocht met een grote catamaran en gaan we op zoek naar walvissen, maar meer dan tientallen dolfijnen zien we niet. Geen walvissen. Jammer. Een lekkere ontspannen tocht behalve dan die paar dronken toeristen die teveel rumpunch drinken.
We eten in het Anchorage Hotel waar we de keuze hebben uit vis, kip of vegetarisch.

Maandag 16 februariDominica
Het is carnaval vandaag en morgen. Vandaag meer voor de kinderen, morgen voor de volwassenen. Om 10:00 uur zijn we in Roseau waar het al druk is. Zo vroeg op de dag zijn er al heel veel erg dronken mensen. Het valt ons op, dat altijd iedereen op slippers loopt: 's morgens, 's middags en 's avonds. Vandaag draagt iedereen dichte schoenen.
Veel vrouwen zijn verkleed; velen dragen een heel kort strak broekje met netkousen in allerlei kleuren. Het maakt niet uit of ze slank of dik zijn. De mannen dragen afzakkende broeken. Er wordt veel gedanst. En dat kunnen ze allemaal. Wat zijn wij West-Europeanen toch stijf. Al zouden we net zo dansen als zij, bij ons ziet het er heel anders uit. Wij kunnen niet zo schudden met die billen.
Het centrum is afgezet en er rijden verschillende grote wagens met muziekinstallaties. De keiharde muziek dendert helemaal door ons heen. Om een uur of elf begint de parade. Elf uur wil zeggen: ergens tussen half elf en twaalf uur. Er worden veel maskers gedragen en soms hele warme pakken. Op verschillende punten staan vrachtauto's waaruit iedereen voorzien wordt van drank. Water en natuurlijk ook rum, de nationale drank hier. Veel toeschouwers dragen een klein rugzakje met een drinkriet en wij vermoeden, dat in de meeste geen water zit...
De optocht komt tegen twaalven op gang. Hij is nauwelijks bezig of hij valt stil. Dat duurt wel een half uur. Toch blijven de meeste gewoon dansen. Er zijn veel groepen met kinderen die de naam van de school meedragen en er zijn allemaal thema's. Eigenlijk net als bij ons, maar hier is veel meer hele harde muziek en er wordt veel meer gedanst. Veel kinderen dragen kraaltjes in het haar wat erg leuk staat. Een groep is helemaal zwart gemaakt. Híer is dat geen enkel probleem... Een andere groep loopt op hele hoge stelten, maar dan zonder de handgrepen. Ze zijn zowat anderhalve meter hoger dan de gewone mens. Hun voeten en benen zitten vastgebonden en daarover dragen ze lange broeken en jurken die bijna op de grond komen. Ze dansen de hele tijd en heel erg lenig. Wat moet dat een hoop energie kosten om zo'n parkoers af te leggen. We kunnen ons niet voorstellen, dat dat pijnvrij gaat, maar ze gaan constant breed lachend door.
Ook hier is de moderne techniek doorgedrongen en we zien twee drones boven de parade in de lucht hangen.
Overal staan kraampjes waar drank en eten verkocht wordt. Wij beginnen pas om 14:00 uur aan het bier als de tocht voorbij is. We vinden een kleine lokale kroeg annex restaurant waar ze o.a. een enorme fles rum hebben staan (vijf liter of zoiets). Sommige vrouwen dansen af en toe in hun uppie door de ruimte en zowaar doen sommige mannen dat ook.
Al met al is het een gezellige drukte, maar als we terug lopen naar het appartement, zijn we blij, dat we uit de herrie zijn.

Dinsdag 17 februariDominica
Vandaag is het de beurt van de volwassenen. Als we tegen elven in het centrum komen, is de parade net begonnen. We zagen een groot cruiseschip in de haven liggen en zien alle toeristen op straat. Gisteren was het zo lekker rustig.
Ook nu veel harde muziek en veel Caribische dansgroepen. De mensen die in de parade meelopen, zijn verkleed; de kijkers niet. Alle mensen zijn mooi opgemaakt, dragen maskers, veren, netkousen, strakke korte broekjes, hoge hakken. Een paar danseressen zijn helemaal blauw, maar dan ook helemaal. Een mooie felle kleur blauw. Verder dragen ze alleen een klein broekje, minieme borststukjes en veren op het hoofd. Prachtig. Op wieltjes rijden grote aangeklede hoepels en in elke hoepel danst een miss: miss Dominica, miss Intelligence, miss Carnaval en zo zijn er nog wel een paar. Allemaal zijn ze even trots en poseren ze graag voor de foto's. Ook vandaag lopen er steltlopers mee. Ze lijken nog langer dan die van gisteren. De tocht is wat langer; zowel wat meelopers als parkoers betreft. Achter elke groep rijdt een vrachtwagen met een grote koelkast waarin flesjes water, fris, bier en rum zit. Dat is ook wel nodige bij deze warmte. Ook een brassband ontbreekt niet. Soms komt uit een zijstraat ineens nog een groep opduiken, die in de parade schuift. De meeste groepen doen twee rondjes, sommige maar eentje.
Veiligheid voor alles en bij de steltlopers en de danseressen lopen mensen met koorden om de hele groep, zodat niemand te dicht bij hen in de buurt kan komen en daardoor de mensen uit balans brengt.
En natuurlijk zijn hier ook weer Japanners die met al die mensen op de foto moeten. En mensen die pal voor je gaan staan als je net een foto aan het maken bent. Als wij dan voor hen gaan staan, worden ze kwaad.
We gaan weer naar dezelfde kroeg als gisteren waar het bier rijkelijk vloeit. We zitten met onze rug tegen de muur en voelen de muziek letterlijk dreunen. De parade komt hier nog een keer langs en bij sommige groepen gaan we nogmaals kijken.
's Avonds zijn twee restaurants waar we willen gaan eten, gesloten. We lopen naar Roseau waar het feest nog in volle gang is. Vrachtwagens met geluidsboxen rijden langzaam door de straten en overal staan dranktentjes langs de kant van de weg. Er is alleen niks te eten, alleen drank. Dan gaan we maar weer terug en naar Hotel Evergreen waar we gisteren ook gegeten hebben. We komen langs de bussenstandplaats en afhankelijk welke richting je uit moet, word je een bus gewezen. Die vertrekken pas als ze vol zijn. Er zit pas één iemand in, maar binnen vijf minuten zijn we met z'n achttienen (het is een gewoon bestelbusje, wel veel kinderen) en kan de negentiende er echt niet meer bij. Binnen de kortste keren zijn we terug voor 2 XCD per persoon.

Woensdag 18 februariDominica
Eerst moeten we de boot boeken voor de tocht naar Martinique op vrijdag. Martijn krijgt € 10 korting omdat hij 60+ is. Mooi meegenomen toch?
We wandelen door de plaats en het stikt van de toeristen van de cruiseboot. Overal rijden busjes met mensen die een tochtje maken. We wandelen naar de Botanische tuin aan de rand van Roseau. Veel mooie bomen met bloemen in allerlei kleuren en vruchten, zoals de sausage-tree. We lopen een stukje naar boven over een goed pad. Veel mensen komen hier waarschijnlijk niet, want er zitten heel veel hagedissen die alle kanten op rennen als ze ons horen of zien. De meeste zijn klein en zwart, grijs of bruin, maar er zit ook een grote soort die blauw gespikkeld is. Boven kun je ook met de auto komen en al die toeristenbusjes komen hier ook. En overal waar die toeristen komen, staan souvenirstalletjes. We hebben hier namelijk prachtig uitzicht op de stad met z'n veelkleurige daken, het grote stadion en natuurlijk die lelijke cruiseboot.
Het kleine museum brengen we ook nog een bezoek.
Af en toe regent het ietsje vandaag, maar meestal schijnt toch de zon. Altijd is het warm.
Tijd voor siësta.
Om een uur of vijf gaan we bij het zwembad zitten om naar de zonsondergang te kijken. Er lopen zoals overal veel kleine hagedissen rond. Ze zien er vrij gewoontjes uit, totdat er eentje zich op zijn poten verheft, z'n staart de lucht insteekt en een hele dikke nek krijgt. Even later zet hij een grote knalgele keelzak op. Prachtig gewoon. Hij probeert indruk te maken op de vrouwtjes, maar heeft zo te zien weinig succes. Dit soort hagedissen blijken pas een jaar of tien op Dominica te zitten en men denkt dat ze met Chinese vrachtboten zijn meegelift. Men is er niet blij mee, want ze zijn agressief. Zeggen ze. Hoe kan zo'n beestje van 18 centimeter nou boosaardig overkomen? Hoe dan ook, met zo'n keelzak vinden wij ze mooi.
De soort die hier sinds jaar en dag voorkomt, zijn de doorzichtige hagedisjes die we ook wel hebben gezien.
We eten 's avonds bij de Mexicaan en moeten XCD 10 p.p. toegang betalen, omdat er een liveband optreedt. Dat doen we en we hopen, dat de muziek niet al te hard zal staan. Het loopt aardig vol met verrassend veel mensen met kleine kinderen en wat blijkt: iedereen kent iedereen. Alleen twee mannen en wij hebben niets met de rest te maken. Een gitaarspelende man zingt samen met een vrouw leuke liedjes. Niet te hard en fijne muziek.
Als afsluiting drinken we, voor de verandering, een mojito en een margarita.

Donderdag 19 februariDominica
We nemen een busje naar Champagne Beach. Zo'n busje heeft een vaste route en ergens op die route moet je dan gaan staan en je hand opsteken als een busje langs komt. Alle busjes zijn bestelwagens, maar niet alle bestelwagens zijn busjes. Dus de één zwaait vriendelijk en rijdt verder; de ander stopt en afhankelijk van je bestemming kun je mee. Er zijn geen tijden bekent; je moet gewoon wachten tot er wat langs komt. Je betaalt bij het verlaten van de bus. Ons is vertelt wat zo'n busje ongeveer moet kosten en gisterenavond klopte dat. Dus als deze chauffeur ons na dit korte ritje 10 XCD vraagt, lachen wij hem uit en geven XCD 5. Nog iets te veel, maar a la. De chauffeur vloekt en scheldt ons stijf, maar wij zijn niet onder de indruk en meer krijgt hij niet. Als we de prijs van de andere ritjes in de loop van de dag bekijken, mag hij niet mopperen met die XCD 5 Die chauffeur probeert duidelijk toeristen op te lichten. Gelukkig zijn wij niet gek. Het is op zich geen groot bedrag, maar het gaat om het principe, vinden wij.
Bij Champagne Beach is een keienstrand met een aardige branding. Er ligt een soort zwarte rubberen loper waarover je de zee in kunt lopen, maar dan wel als er net een grote golf is geweest. Het water wordt hier zo genoemd, omdat het op een stukje borrelende vulkaan ligt. Overal in het water stijgen belletjes naar boven. Geen ronde bellen, maar afgeplatte. Het lijkt alsof we in een groot glas champagne aan het snorkelen zijn. Heel apart. Daarnaast zitten er ook nog een hoop vrij grote vissen in allerlei kleuren. Prachtig. Gelukkig schijnt de zon wat alles extra mooi maakt.
Als we na afloop een cola zitten te drinken, ontdekken we in een naastgelegen boom leguanen. Je moet erg goed kijken om te zien, want ze zijn allemaal groen en de boombladeren zijn ook groen. We zien er wel een stuk of tien zitten. De één hangt lekker onderuitgezakt, de ander zit aan knoppen te eten. We hadden ze hier niet verwacht. De groene zijn de jonkies en worden bruin als ze ouder worden.
Een volgend busje brengt ons naar Scotts Head, het uiterste zuidwest puntje van het land. We lopen het laatste stukje naar Fort Cachacou dat op een schiereiland ligt en waar we geweldig uitzicht hebben over het dorpje en de baai. Aan de ene kant zien we de Caribische Zee, aan de andere kant de Atlantische Oceaan.
Met weer een ander busje gaan we naar Soufrière, wat men op z'n Engels uitspreekt: Sofrier. Ook hier is water wat van nature bubbelt. Wij genieten alleen van het uitzicht op Scotts Head. We missen bijna een passagier, die de chauffeur te laat opmerkt. Op één plaats wordt een gevulde plastic zak aan de chauffeur overhandigd, die hij in een volgend dorp aflevert. Het laatste busje brengt ons in twintig minuten naar Roseau. We komen langs ons appartement, maar gaan eerst nog naar de 'stad' om geld te pinnen en een biertje te drinken. Vandaag ligt er een nog grotere boot in de haven. Het wordt onze laatste kubuli in PJ's Bar, want morgen gaan we weer verder.
We lopen terug naar het appartement, want dat is wel gezellig. Overal zitten mensen buiten op stoelen en iedereen groet ons en sommige maken een praatje. Men leeft hier duidelijk op straat.
De temperatuur is altijd goed. Soms regent het, maar eigenlijk alleen 's nachts. Goed tegen het stof, denken we maar.