Donderdag 29 januariNaar Saba
Vandaag vertrekken we naar Saba. Van Grand-Case op Saint Martin moeten we naar het Juliana-vliegveld op Sint Maarten rijden. Over de tien kilometer doen we drie kwartier. Het eerste stuk is het erg druk op de weg. Het lijkt wel of iedereen naar Marigot wil, de hoofdstad waar we langs moeten rijden.
Voor we de auto inleveren, moeten we de tank vol gooien. De benzine kost hier € 0,93. Wat een verschil met Nederland. Op het vliegveld is het erg rustig. Er zijn nergens mensen voor ons: niet bij het inchecken, niet bij de douane (we gaan van Sint Maarten naar Nederland), niet bij de bagagecheck. We stoppen onze euro's weg en pinnen Amerikaanse dollars, de gangbare munt op Saba en Sint Eustatius.
We vliegen met Winair in een klein vliegtuigje met elf passagiers. Er zouden er nog een paar bij kunnen. We vertrekken tien minuten te vroeg en na een kwartier zijn we er al. Saba is niet meer dan een rots in de oceaan. Het eiland is ongeveer 4,5 kilometer in doorsnee en heeft ongeveer 2.000 inwoners.
Er zijn slechts vier dorpjes op het eiland die door de enige verharde weg zijn verbonden. The Bottom is de hoofdstad. Er zijn geen stranden, maar steile kliffen. De landingsbaan van het vliegveld is slechts 400 meter lang waardoor de landing spectaculair is. Het is een van de gevaarlijkste landingen ter wereld. De landingsbaan is het enige rechte stukje weg van het eiland.
We nemen een taxi die over de slingerweg omhoog rijdt naar Windwardside waar wij in Selera Dunia Boutique Hotel zitten. Dat ligt wat buiten het dorp, omhoog de berg op. Het is zes minuten lopen naar het centrum, het dubbele terug.
We maken kennis met de eigenaar en die biedt aan om 's avonds ons gratis op te halen uit het centrum na het eten. Het hotel heeft twee enorme kamers (vijf bij tien meter), de onze Aziatisch ingericht. Het ziet er heel leuk uit. Buiten hebben we een balkon met stoelen en kijken daar uit op Windwardside met daar achter Mount Scenery. Met z'n 887 meter is dat de hoogste berg van Nederland.
We lopen het dorpje in en zien allemaal witte huizen met rode daken. De huizen zien er allemaal een stuk beter uit dan op Sint Maarten/Saint Martin. Wel zijn ze allemaal ongeveer hetzelfde. Er zal geen ander bouwmateriaal te krijgen zijn. Er zijn een paar winkels, een bank, wat restaurantjes en een VVV-kantoor. We kijken uitgebreid rond, halen een kaart van het eiland en gaan koffie drinken. We zitten lekker buiten op een terras in de schaduw en kijken en luisteren naar de mensen om ons heen. Grappig dat iedereen Nederlands praat. Het gaat er allemaal gezapig aan toe, lekker ontspannen. We kijken uit op Mount Scenery, waarvan de top soms een beetje in de wolken ligt, soms helemaal vrij.
We lopen terug naar het hotel, goed voor onze kuitspieren en gaan op het balkon zitten. Voor ons staat een grote boom met eet- en drinkbakjes voor vogels. Kleine vinkjes en kolibries vliegen af en aan. Er is een vijvertje met fontein en daar vliegen grote rode libellen. We zien kleine zwarte, groene en paarse kolibries. Er schijnen ook grote te zitten, maar die laten zich niet zien.
Lekker rustig dagje vandaag. Ineens komt er mist opzetten, die de berg grotendeels aan het zicht onttrekt. Het duurt niet zo lang, voordat het weer helder wordt. Het wordt wel wat frisser en Lia trekt een lange broek en trui aan. De enige keer deze vakantie.
Bij het café van Juliana's Hotel gaan we een biertje drinken. Het is happy hour, maar wij zijn de enige die er zitten. Het is uitzicht is wel mooi over de zee en later tijdens de zonsondergang kleurt de lucht mooi geel. We eten bij Brigadoon. Eigenlijk moet je overal reserveren, wat wij niet gedaan hebben, maar ze hebben nog wat tafeltjes vrij. Men eet hier veel vis, ribbetjes, kip en steaks. Maar ook friet met mayonaise. En ze hebben vaak pindasaus, die ongetwijfeld vanuit Oost-Indië via Nederland naar West-Indië is gebracht. Dat is het wel zo'n beetje. Op de markt in Grand-Case waren we € 10 kwijt voor een hoofdgerecht, hier kost het € 15-€ 20. Martijn krijgt heerlijke ribbetjes en Lia heeft tenderloin met (veel) blauwe kaas besteld. De kok heeft z'n best gedaan en is zeer overdadig geweest met de kaas. We hebben hem persoonlijk bedankt. Na het voorgerecht wordt gevraagd om 'het zilver' apart te houden: het bestek is van goedkoop spul.

Vrijdag 30 januariSaba
Ontbijt is inbegrepen en we krijgen dat op onze kamer geserveerd. Een groot bord met bruin brood, roerei, spek, tomaat, kaas, jam, banaan, yoghurt, vruchtensapje. Dat gaat er prima in.
Meteen daarna vertrekken we voor een wandeling. Op de kaart die we gisteren gekocht hebben, staan allerlei routes en wij kiezen de Sandy Cruz Trail. Als we vertrekken, biedt Hemmie, de hoteleigenaar ons zijn wandelstok aan. Lia gaat hem gebruiken. Beneden in het dorp kopen we wat water en iets te eten en gaan dan op weg. We moeten eerst naar Hell's Gate waar de wandeling begint. Dat dorpje ligt een stuk verderop en we lopen over de grote weg er naar toe. Er is geen andere weg. De weg wordt 'The road that couldn't be build' genoemd. Tot 1947 waren er geen wegen op Saba, alleen paden waar ezels als vervoermiddel werden gebruikt. Een timmerman heeft er vijftien jaar over gedaan om de weg aan te leggen. We zijn net op weg als een auto ons voorbij rijdt, stopt en een arm uit het zijraam begint te zwaaien. Het is de mevrouw die gisteren bij Brigadoon werkte. Ze weet precies waar wij naar toe gaan en biedt ons aan met de auto bij het beginpunt af te zetten. Daar zeggen wij geen nee tegen. De grote weg is saai en bovendien loopt die alleen omhoog. Iedereen groet hier, iedere automobilist zwaait naar je, iedereen is erg vriendelijk.
Het is een mooie wandeling, wat omhoog en weer naar beneden; soms wat steile stukken. Veel grote olifantsbladeren, bromelia's, mossen en ander groen. Weinig vogels. Alleen een kolibrie krijgen we te zien. Later zien we twee ongevaarlijke Racer-slangetjes van zo'n zestig centimeter. Die hebben zo'n schutkleur, dat je ze alleen maar ziet als ze bewegen. Zitten ze stil, dan vallen ze helemaal tegen de ondergrond weg. Soms hebben we mooi uitzicht op het vliegveld. We lopen lekker in de schaduw van de bomen. Het pad is goed, aangeveegd en van wortels ontdaan.
Het pad is goed aangegeven. Veel paden zijn er trouwens niet, maar op splitsingen staan overal borden.
Het gaat goed tot het eindpunt. Daarna moeten we de Bottom Mountain Trail en de Mas'Cahone's Hill volgen om weer in Windwardside te komen. Het eerste stuk gaat goed, daar missen we waarschijnlijk een afslag. Het pad ligt vol bladeren waardoor je, als je niet goed uitkijkt, zo maar een paar meter weg kunt glijden. Een steil stuk is voorzien van touwen. We lopen een heel stuk om, zien in de verte The Bottom liggen, en komen uiteindelijk op de grote weg terecht. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar nu weten we tenminste weer waar we zijn en hoe we terug moeten.
In Windwardside drinken we op het eerste de beste terras een overheerlijk koud biertje. Oh, die eerste slok...., wat is die lekker.
We willen een snorkeltocht regelen. Je kunt hier op Saba alleen snorkelen vanuit een boot, vanaf de kant is dat niet mogelijk. Maar bij het boekingskantoor wordt verteld, dat het weer niet goed is. Vanuit Amerika is er een stroming gekomen, die het snorkelen verpest. Waarschijnlijk is dat ook de reden geweest van het slechte snorkelen op Saint Martin. Jammer, maar niets aan te doen. Ze kunnen het beter vooraf eerlijk vertellen, dan uitvaren, veel geld betalen en dan niets zien.
We bespreken het eten voor vanavond bij Swinging Doors en lopen terug naar het hotel. Op de kamer spoelen we het zweet uit de kleren en van onze lijven.
Tijd voor siësta.
Om acht uur zijn we bij Swinging Doors. Dat bestaat uit twee delen: een om te drinken en buiten, onder een afdak, om te eten. Voor plaatselijke begrippen zijn we laat; zelfs de laatsten die aan tafel gaan. Onze tafel is nog niet klaar en we wachten in het drinkgedeelte met een Presidente. Buiten staan grote tafels waar je aan kunt schuiven. Er zitten verschillende groepjes plaatselijke bewoners, veel dikke Amerikanen, die elkaar allemaal kennen en het zo typische knauwerige Amerikaanse Engels praten. Qua eten konden we kiezen tussen kip en ribs of een combinatie daarvan. We hebben het laatste genomen en krijgen een groot bord vol met vlees, salade, bruine bonen, aardappelsalade en rijst met pindasaus. Het kost € 15,60 per persoon. Je kunt het ook als 'take away' nemen en dan kost het € 15.
Met de wandelkilometers nog in de kuiten, wandelen we de steile weg omhoog terug naar het hotel.
We slapen hier vroeg en lang.

Zaterdag 31 januariSaba
We maken er vandaag een rustige dag van. Bij Dizzy's B drinken we buiten op het terras koffie. Alles is klein op het eiland, zo ook het terras. Een stuk of zes tafeltjes; dat is het wel. Dit is zo'n beetje het middelpunt van het dorp en we genieten van alle mensen die hier zitten en rond lopen. Iedereen kent elkaar. Niemand loopt zo maar door; overal wordt gezwaaid en worden praatjes gemaakt.
Vanochtend is de Hell's Gate triatlon gehouden hier op het eiland. Met maar liefst 91 deelnemers uit o.a. Sint Maarten en Sint Eustatius hebben ze gezwommen, gefietst en gelopen. Geen hele triatlon, denken we, want zoveel wegen zijn hier niet om te fietsen. Het lopen ging over smalle bospaadjes in de schaduw. Desondanks denken we dat het een heel zwaar parcours is met de steile wegen en paadjes en de hoge temperatuur. Na afloop zien we verschillende mensen met een T-shirt van de triatlon lopen.
De taxi's en de schoolbus blijven maar af en aan rijden. Ze hebben het maar druk. Er is geen openbaar vervoer op het eiland.
We zitten uiterst relaxed op het terras en drinken nog een koffie. We zijn hier twee uur zoet mee.
Bij Swinging Doors drinken we aan het eind van de middag wat. Een gezellige kroeg met veel nummerplaten uit allerlei landen aan de muur. De wijnlijst hangt aan de muur: '1. Rode wijn, 2. Witte wijn, Please order by number'. Je kunt hier maar drie avonden per week eten en daarom gaan we weer naar Brigadoon, wat ons vorige keer goed is bevallen. Diezelfde overdreven vriendelijke Amerikaanse mevrouw bedient er weer en na afloop wil ze ons naar ons hotel brengen, maar we lopen wel.

Zondag 1 februariSaba
Een ouderwetse zondag met gesloten winkels en terrassen. De kerk is natuurlijk wel open. We maken weer een wandeling op de vulkaanhelling om onze stramme spieren los te maken. Mooi uitzicht op het dorp. Dat hebben wij ook van af onze kamer, maar nu zien we het van de andere kant. Veel gekleurde bloemen en groene planten zien we. Geen vogels. We zijn net terug in Windwardside, en drinken op het enige open terras cola en verse citroenlimonade, als het begint te regenen. Eerst zachtjes, maar even later een echte bui. Gelukkig van korte duur. De rest van de dag is droog, maar niet zonnig en vrij fris met een stevige wind. De mensen op het eiland zijn blij met de regen. Alles dat naar beneden komt, wordt opgevangen in cisternen. Als die leeg zijn, moet men de waterwagen laten komen en dat doen ze natuurlijk liever niet, want dat kost geld.
Bij Swinging Doors hebben ze vanavond steaks. Drie keer per week kun je hier eten: op dinsdag en vrijdag kip en ribbetjes, op zondag steak. De barman staat achter een enorme bbq met deksel. Het is er weer vol. Als wij aan de beurt zijn, komt hij langs met een bak en laat de nog rauwe steaks zien: of we honger hebben. Sjonge, wat een steaks. Denk aan de grootste die je ooit hebt gegeten, maak hem twee keer zo groot en twee keer zo dik; dat is hoe ze er uit zien. Wat een lappen vlees! Het enige dat gevraagd wordt, is hoe je je steak wilt. En zo komen ze ook op tafel. Hij weet precies wat hij doet, port en duwt in het vlees, maakt er soms een sneetje in om te keuren. Ze zijn perfect! Ze smelten op je tong. Lia eet alleen vlees, de gepofte aardappel, de salade en de worteltjes blijven liggen. We buiken uit met een extra biertje. De steak kost maar € 17. Een aanrader!