Vrijdag 7 oktoberFoz do Iguaçu

Om 8:00 uur vertrekken we naar de Braziliaanse kant van de watervallen. We krijgen een privé-rondleiding met een eigen busje. Andere mensen gaan in grote bussen die vertrekken als ze vol zijn. Het is bewolkt en bij de watervallen blijkt laaghangende bewolking te zijn. Weinig te zien dus. We besluiten eerst de boottocht te gaan maken. Eerst een stukje met een treintje, daarna een stukje wandelen, dan de boot en terug met de jeep. We zien toekans en andere mooi gekleurde vogels, vlinders, van de grote blauwe, en coatí's, een soort beertje met een lange spitse neus. Het is de eerste wandeling deze morgen en we moeten op het wandelpad veel spinnenwebben wegmaaien. We zitten als enigen in de boot. We hebben thuis van die wegwerpregenjassen gekocht die we aantrekken onder de zwemvesten. En die hebben we nodig! Met de speedboot varen we langs de verschillende watervallen en eindigen bij Garganta del Diablo. Hier varen we tot twee keer toe zo dicht langs de watervallen dat een gewone douche er niets bij is. Het water is woest. Er is ook erg veel water vandaag. Het heeft veel geregend de laatste dagen, hoewel het geen regentijd is. Het is ook niet erg warm: 20º.
Dan gaan we weer terug naar het uitzichtpunt, maar er is nog steeds niet veel te zien. Af en toe duikt een waterval op uit de mist. Het zicht is het ene moment wat beter dan het andere. Nooit echt goed. We trekken de regenjassen weer aan voor de wandeling over de loopplanken. Ook nu soms mooie watervallen. Veel geraas. Op het eind gaan we met de lift naar de Salto Floriano, waar we een mooi overzicht van de watervallen zouden moeten hebben. Ondertussen giet het en onweert het. Weinig zicht. Omdat het weer zo slecht is, besluiten we de Argentijnse kant voor morgen te bewaren. Nu zijn er hele stukken afgesloten.
En ja hoor, als we om 14:00 uur terug zijn in het hotel, gaat de zon schijnen. Als we nu naar de Argentijnse kant waren gegaan, hadden we nog een uurtje zon gehad. Maar we vertrouwen erop, dat hij morgen ook nog schijnt. We gaan lekker zwemmen en zonnen en lezen bij het zwembad van het hotel. De zon maakt het gelijk een stuk warmer. Het is hier veel vochtiger dan aan de kust.
Ze hebben in de stad grappige verkeerslichten. Alleen voor de auto's, niet voor de voetgangers. Links zitten er vijf rode lampen boven elkaar, in het midden twee oranje en rechts vijf groene. Als een licht op groen/rood springt, gaan de bovenste en onderste groene/rode aan. Als er nog vier seconden te gaan zijn voor het oranje wordt, zakt de bovenste groene/rode een plaats naar beneden. Elke seconde verspringt hij zo. Dan weet je wanneer hij van kleur verandert. Als voetganger kun je zo zien hoeveel tijd je hebt om over te steken. We praten over hele rode of een beetje rode stoplichten.
's Avonds eten we bij Hollai, een Japanner. Het is hier vrij druk en wij zijn een van de weinige niet-Japanners. Ze hebben een grote, uitgebreide kaart in het Japans, het Portugees en het Spaans. We bestellen een 'bootje' met sushi's en rauwe vis. Erg lekker en Bangkokse prijzen! (75 real, € 25, voor twee personen inclusief bier.)

Zaterdag 8 oktoberFoz do Iguaçu

Vandaag gaan we naar de Argentijnse kant van de watervallen. Het is bewolkt en 22º. De man van onze gids was gisterenmiddag nog naar de Braziliaanse kant gegaan toen de zon scheen, maar er was ook niets te zien. Doordat het hele oerwoud er omheen stond te dampen, was het alleen maar mist. We hebben dus niets gemist.
De grens over gaat snel, we worden niet afgestempeld. Dat kost waarschijnlijk te veel tijd met al die bussen. We zien kolibries, caracara's, bonte spechten. De 'duivelskeel' is nog steeds afgesloten vanwege het hoge en vele water. Onze gids heeft nog nooit zoveel water gezien en gisteren stond er zelfs een foto op de voorpagina van de plaatselijke krant. Er is heel veel water, dat bruin is gekleurd door de modder.
We lopen door het benedendeel en zien de watervallen van alle kanten. Hier ben je dichterbij het water dan aan de Braziliaanse kant. Op sommige plaatsen spat het zo erg op, dat we onze regenjassen maar weer aantrekken. Die hadden we eigenlijk meegenomen voor het opspattende water, maar tegen de regen helpt hij ook. Als het even later begint te regenen, zeker geen overbodige luxe. Maar bij de regen blijft het niet. Het wordt een complete tropische bui met onweer met harde knallen. Tijdens de hardste regen staan we met z'n drieën onder een paraplu. Er zijn geen plaatsen om te schuilen. De handel in plastic jassen doet goede zaken vandaag. Toch hebben we op de meeste plekken goed uitzicht op de watervallen. Als je een bootje er bij ziet, zie je pas goed hoe groot de vallen zijn.
's Middags blijft het regenen, soms hard, soms zacht. We maken er een rustige middag van en bereiden ons voor op Paraguay.
Tegen 15:30 uur krijgen we van Gerda en Carlo een sms of we de wedstrijd Tsjechië-Nederland willen volgen. Daar zeggen we geen nee op en ze sms-en ons de hoogte- en doelpunten. Zelf kijken we naar België-Spanje. Af en toe komen de andere standen in beeld van de andere Europese landen, maar soms weten we niet eens om welk land het gaat. Ook André sms-t. Nederland is geplaatst voor het WK volgend jaar in Duitsland. Het is heel wat jaren geleden, dat dat in zo'n vroeg stadium is gebeurd.
We gaan vroeg eten en deze keer wordt het pizza. De pizzeria is hier erg populair en er zijn talloze restaurants, inclusief de Pizzahut.
Hoewel dit toch echt een toeristenplaats is, spreekt men amper Engels. Portugees is de eerste taal, Spaans de tweede en verder wat dialecten.
Daarna proberen we een paar uur te slapen en we zijn erg blij dat we de hotelkamer hebben aangehouden.

Zondag 9 oktoberNaar Asunción (Paraguay)

Met een taxi laten we ons naar het internationale busstation brengen voor de rit naar Asunción, de hoofdstad van Paraguay. We hadden voor de luxe nachtbus gekozen, maar zo luxe hadden we hem toch niet verwacht. In plaats van de gewone zestig stoelen, staan er maar de helft. De stoelen kunnen bijna horizontaal achterover en samen met het voetenbankje heeft iedereen een bed. De chauffeur controleert de stempels in de paspoorten om problemen bij de grens te voorkomen.
We zitten er maar met z'n drieën in. De grens aan de Braziliaanse kant gaat erg snel. Ze kijken alleen maar of het stempel in het paspoort overeenkomt met het briefje. Omdat het 00:30 uur is, wordt er afgestempeld op 9 oktober. Even verderop is de Paraguaanse grens. Hier wordt erg druk overlegd, er komen steeds meer mensen bij en wij begrijpen niet wat er aan de hand is. Uiteindelijk wordt er aan de datumstempel gedraaid en wordt er gestempeld. Later realiseren we ons dat het op dat moment hier een uur vroeger is en dus op het moment van stempelen pas 8 oktober 23:30 uur.
Er volgen wat stops onderweg en er stapt een man of tien in. De winkels aan de Braziliaanse kant zijn allemaal dicht, er staan we twee kille geldautomaten.
Om 4:30 uur zijn we in Asunción, waar we naar hotel Parana worden gebracht. We kunnen meteen onze kamer in en gaan nog een paar uur slapen.
We pinnen geld: 700.000 guarani voor een kleine € 100. De meeste winkels en eettentjes zijn dicht. Het is zondag. Wel komen er steeds meer kraampjes met vooral voetbalartikelen en tijdschriften. Een heeft er zelfs een tapijtje met een voetbalveld, dat even later wordt verkocht. Indianen proberen sieraden aan de man te brengen. We vinden ergens een grote open supermarkt en kopen water en lemon. We krijgen muntjes terug van 50 en 100 guarani, respectievelijk € 0,0065 en € 0,013 waard. En daar kun je ook nog wat mee doen! In een van de parken gaan we op een bankje zitten om te drinken en om ons heen te kijken. Het is zonnig en we gaan in de schaduw zitten. In de hele stad is geen (westerse) toerist te zien. Niet alleen de winkels zijn dicht, ook de terrasjes en de restaurants. 's Avonds hebben we moeite om een open restaurant te vinden. We lopen in de oriëntaalse wijk, maar ook hier is het meeste dicht. Uiteindelijk belanden we bij een Japanner of een Koreaan. We weten het gewoon niet. We bestellen een dagmenu en een skiyaki, zonder te weten wat we nu eigenlijk bestellen. We zien wel. We krijgen een heleboel schaaltjes op tafel met veel groente en (rauwe) vis. Ook een brander met een soort soep waarin een ei wordt gebroken. Omdat alles in het midden wordt gezet, zoals gebruikelijk is in Azië, hebben we geen idee wat nou wat is. Maar alles is lekker en we eten het schoon op. Op de tafel achter ons laat de plaatselijke bevolking zowat alles staan. Kosten 66.000 guarani (€ 9) samen. Inclusief bier. Maar dat kost hier ook niets.
Daarna lopen we langs de Brittania pub, die nu open is ('s middags was hij dicht). Het is er heel groot, maar verdeeld in allerlei verschillende ruimtes, waardoor het heel klein lijkt. Bij het bier krijgen we een bonnetje, een soort loterijbriefje met een nummer. We hebben geen idee wat we er mee moeten doen. Ze draaien goede muziek. Sommige mensen zitten er alleen maar, zonder wat te drinken. Hun telefoons liggen uitgebreid op tafel. Die lijken belangrijker dan een drankje. Gezellig.
Is er de hele dag niets te doen in de stad, 's nachts worden ze wakker en gaat men uitgebreid en hard karaoke zingen. Dat gaat tot diep in de nacht door.
Een uur internetten kost 5000 guarani, € 0,65.

Maandag 10 oktoberAsunción

Vandaag is de stad veel levendiger. Veel auto's en volk op straat. We slenteren langs winkeltjes en stalletjes en kopen een paar kaarten en zoeken het postkantoor. We gaan op zoek naar T-shirts maar dat is moeilijk. Wel overal voetbalshirts, maar geen 'toeristenshirts'. Nou zijn wij zo te zien ook de enige toeristen, dus veel vraag zal er niet zijn. Uiteindelijk lopen we op de 'indianenmarkt' er tegenaan, waar ze er wel tien op voorraad hebben. Ze zijn vrij dun, maar kosten dan ook niets: € 3 per stuk.
Met een fles cola gaan we in het park zitten. Alle bankjes zijn bezet en overal zitten en lopen mensen met kleine bekers en grote kannen. Iedereen zit aan de 'mate', een kruidendrank. Er zijn stalletjes waar je de kruiden uit kunt zoeken en die worden dan gestampt en gaan de beker in. Afhankelijk van het weer wordt er koud of warm water bij geschonken. Met een bombilla, een metalen rietje met onderaan een kleine zeef wordt dat opgeslurpt. Het is een sociale bezigheid en iedereen deelt een beker met anderen. Soms komt er een bekende langs en die mag dan ook even slurpen. Sommige jongens geven hun rugzak in onderpand om bij een kraampje een beker en kan te lenen. Wij kopen een houten beker met een rietje voor € 2. In het park zijn veel schoenenpoetsers en drankjesverkopers. Sigaretten gaan per stuk. Hele waslijnen met voetbalshirtjes.
We gaan nog maar internetten en kijken op onze rekening naar de koers van de guarani. Die hadden we gelukkig goed geschat. Het is toch wel verschrikkelijk handig dat je aan de andere kant van de wereld je bankzaken kunt regelen. Wat een verschil met een aantal jaren geleden, toen je met reischeques zat te rommelen.
Er wordt zowat geen Engels gesproken. Spaans in de eerste taal en een indianendialect als tweede. En daarna houdt het op.
Het is veel meer bewolkt dan gisteren, maar nog wel warm.
Tegen half zes gaan we op zoek naar een bar of terras. Maar dat valt erg tegen. Er zijn hier maar weinig van die zaken of ze zijn dicht. Maar we geven niet op en vinden toch een terrasje, ook weer met koelers voor het bier. We eten bij La Prefirita, wat helemaal leeg is. Zoals alle restaurants trouwens en we vragen ons af hoe men hier van kan leven. Het restaurant ziet er uit alsof men in de jaren vijftig is blijven hangen. Dat soort inrichting. Wel ziet het er allemaal piekfijn uit en is het uitstekend verzorgd. We eten steak en cordonbleu.

Dinsdag 11 oktoberNaar Montevideo (Uruguay)

Om 4:15 uur worden we opgehaald en naar het vliegveld gebracht voor de vlucht naar Montevideo in Uruguay. We maken een tussenstop in Buenos Aires. Alles gaat vlotjes. Er hangt aangeplakt dat we US$ 25 of 153.500 guaranies tax p.p. moeten betalen. Maar dat wordt verhoogd naar 154.000 waar we bij staan. We vragen ons af of die mevrouw 1000 guaranies in haar eigen zak steekt. We hadden het vooraf zo'n beetje uitgerekend. Overal hoorde je $ 25, maar nooit het bedrag in guaranies. We hadden goed gerekend en houden slechts 3000 guaranies over (€ 0,40). Die zijn voor het plakboek. Op het vliegveld zijn al veel winkeltjes open. Van degene die dicht zijn, staan de spullen buiten, slechts afgedekt met wat kleden. Dan kan hier blijkbaar nog.
We zetten de klok twee uur vooruit, zodat er vier uur verschil is met Nederland.
We zitten in een chique 4* hotel aan het Plaza Cagancha, hotel Balmoral. We wandelen het centrum in. Het is lente. Normaal gesproken een graad of vijftien en veel kans op regen en wind. Maar het is niet normaal: een strak blauwe lucht en 25º. Je hoort ons niet klagen…
Het is er gezellig druk. Het ziet er veel en veel welvarender uit als Asunción. Na vijf minuten hebben we al meer terrasjes gezien dan daar in twee dagen. Ook wat meer toeristen, maar niet veel. Slechts een paar. We pinnen geld (3000 pesos is € 100). Ook hier weer geen probleem. We slenteren rond en genieten. We zien een markt met veel fruit en kaas en wandelen even langs de zee. Het valt ons op dat de vrouwen geen rokken dragen. Alleen een paar oudere. Allemaal lange broeken. Het kan bijna niet anders dan dat we op een terrasje belanden met een pul bier. Een halve liter tapbier kost 26 pesos (€ 0,85). Het is ook wel lekker dat het hier later donker wordt, namelijk om 20:00 uur. Men gaat hier laat eten. Om 21:00 uur komen de eerste gasten de restaurants pas binnen. Dat is even wennen. Het is drukker dan in de plaatsen waar we tot nu toe geweest zijn.
In Brazilië en Paraguay werd standaard aan de rekening 10% service toegevoegd. Hier doen ze dat niet, maar geven we ze dat ook maar. Ze zetten hier wel 'cubierto' op de rekening: het gebruik van het bestek, broodjes, e.d. Maar zolang dat bedrag niet hoger is dan een of twee kwartjes, vinden wij het wel best.

Woensdag 12 oktoberMontevideo

Het is een nationale feestdag: de ontdekking van Amerika. De meeste winkels zijn gewoon open en de mensen gaan gewoon naar hun werk. We lopen uitgebreid door allerlei straten en pleinen en gaan regelmatig op bankjes zitten om om ons heen te kijken. Het is nog steeds zonnig en lekker warm. Er zijn veel gebouwen met torentjes. Er wordt van alles gerestaureerd. Er staan veel kraampjes met sieraden, frutsels en we zien de tango op straat dansen. In een souvenirwinkeltje kopen we een T-shirt en ansichtkaarten. Postzegels hebben ze niet. Daarvoor verwijzen ze ons naar de drogist. Natuurlijk, dat we daar zelf niet opgekomen zijn. Bij de drogist gluren we naar binnen en zien nergens iets dat op een postkantoor lijkt. Toch stappen we naar binnen. Ja natuurlijk, geen probleem. Ze halen een grote map tevoorschijn met tarieven en postzegels. We komen ook bij de 'havenmarkt', de gerenoveerde oude markt, waar veel parrillades zitten. Allemaal eettentjes met enorme vuren en grote grillplaten vol met vlees. We internetten (gratis) in het hotel. We wandelen nog wat verder naar een stukje strand. Ondanks het (voor ons) mooie weer, ligt er bijna niemand. Om 15:30 uur wordt 'gewoon' de voetbalwedstrijd Nederland-Macedonië live uitgezonden. We snappen het niet helemaal. Er zijn wedstrijden die veel spannender zijn en waar het nog ergens om gaat. Maar nogmaals, wij klagen niet. We hebben bier ingeslagen en kijken op onze hotelkamer naar de wedstrijd. Nieuw Spaans woord: pitbull; dat wordt gebruikt als Davids warm gaat lopen.
's Avonds eten we bij een parrillade en bestellen een traditionele schotel vol met vlees. Uruguanen eten vier maal zoveel vlees als wij. Niet alles is even lekker, maar er is zoveel dat dat niet uit maakt.
Uruguay wint met voetballen van Argentinië wat gepaard gaat met vuurwerk, gejuich en getoeter.

Donderdag 13 oktoberNaar Colonia

Met een taxi gaan we naar het busstation Tres Cruces. Er zijn dertig terminals met allemaal bussen alle richtingen op. Wij gaan naar Colonia. Het is vandaag meer bewolkt, maar niet koud genoeg voor een trui of jas. De bevolking hier denkt er anders over en heeft meestal wel wat aan. Ook de afgelopen dagen toen het warm was. En men drinkt hier dan ook warme 'mate'. Dat drinken ze veel, maar lang niet zo veel als in Asunción.
Colonia ligt honderdtachtig kilometer ten westen van Montevideo. De bus raakt vol als we onderweg regelmatig stoppen. Soms moeten er mensen staan. Buiten is er niet veel te zien. Saai landschap.
Hotel Bahia Playa ligt aan het strand en heeft een mooi zwembad. Het is een half uurtje lopen naar het centrum. Wel een aardig plaatsje. Oude, keien straatjes, verveloze huisjes en wat oude auto's. Veel restaurantjes en souvenirwinkels. Wat verdwaalde toeristen op straat. Onze boot naar Buenos Aires gaat pas morgenavond en dat zouden we eigenlijk wel willen vervroegen, maar er gaat er een om 5:30 uur en wij hebben de volgende. Weinig keus dus. We slaan wat bier en yoghurt in en gaan terug naar het hotel. Vanaf ons balkon kijken we uit op de zee. Het is jammer genoeg bewolkt. Wel nog steeds warm. De jeugd rijdt hier op brommers. Er zijn er veel, maar veel keus is er blijkbaar niet. In het centrum staan langs beide kanten van de weg platanen, die breed uitgroeien, waardoor je overal gefilterd licht hebt.
We eten 's avonds bij El Asador, een tent voor de plaatselijke mensen. Het is een huiskameridee. We gaan aan de wijn en breken meteen het 'laagste prijs in restaurant' record. Dat stond op € 2 voor een fles (in Portugal) en nu betalen we slechts € 1,80 voor een hele liter. En hij is nog te drinken ook.