Bolivia

12 september t/m 12 oktober 2011

BOLIVIA heeft een gevarieerde natuur en een traditionele bevolking. Het landschap is erg afwisselend met het Andesgebergte met meer dan 6000 meter hoge, besneeuwde bergen en vulkanen, jungle- en pampagebied, het hoog gelegen Titicacameer, gekleurde meren in het zuiden en het grootste zoutmeer ter wereld, de Salar de Uyuni.

Indianen, Bolivia

RouteBolivia

Maandag 12 septemberNaar Santiago de Chile (Chili)

Wij hebben Passaat een reis door Bolivia laten regelen. Hun optie om de reis te laten beginnen in Santiago en daarna in San Pedro de Atacama te acclimatiseren, hebben we overgenomen. Daarom vliegen we vandaag, via Madrid, met Iberia/Lan Chili naar Chili. We zijn volledig voorbereid op de hoogte en de kleding en al vroeg was het duidelijk dat we in Bolivia goed schoeisel voor de reis  nodig hebben. Om 20:00 uur vertrekken we, een uur te laat, naar Madrid. We hebben daar zo veel tijd om over te stappen, dat we een biertje kunnen gaan drinken.

Dinsdag 13 septemberNaar Santiago de Chile
Om 01:00 uur vliegen we naar Santiago. Een vlucht van 12,5 uur. We zitten in een 'oud' vliegtuig waar niet elke stoel een eigen monitor heeft. Voor de rest is het prima. We slapen zelfs boven verwachting goed, voor zover je dat kunt zeggen van slapen in een vliegtuig.
Vlak voor Santiago hebben we geweldig zicht op de besneeuwde toppen van de Andes. We vliegen hier zo laag overheen, dat we het gevoel krijgen, dat we de bergen aan kunnen raken.
We komen een half uurtje te laat aan en desondanks is onze ophaler er niet. Een uiterst vriendelijke taxichauffeur belt hem voor ons en even later komt hij aanzetten en in sneltreinvaart worden we naar hotel Vegas in de binnenstad gebracht. Een leuk oud klein gezellig hotel in een gezellige straat met een terras voor de deur.
Er is vijf uur tijdsverschil met Nederland. Er schijnt een lekker zonnetje, dat overdag heerlijk is. 's Avonds zal het afkoelen en hebben we jassen nodig. Het is wel lente; alle bomen lopen uit.
Er is wifi beschikbaar op onze kamer en we checken meteen in voor de vlucht van morgen naar Calama. Dat is toch wel erg handig.
We zetten onze spullen op de kamer en lopen de stad in. Al snel herkennen we verschillende punten van zes jaar geleden. Santiago is nog steeds een aangename stad met veel winkels, straathandeltjes, terrasjes, eetgelegenheden. De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Bijna niemand spreekt Engels en er zijn amper toeristen.
We gaan eerst eens kijken waar we morgen op de bus naar het vliegveld moeten stappen, een kleine kilometer van het hotel vandaan. We weten ongeveer de plaats, maar kunnen de halte niet vinden. We vragen het na en men wijst ons de verkeerde kant op. We lopen weer terug en zien dan een bus staan, ongeveer op de plaats waar we het zojuist gevraagd hadden. Er staat nergens een bord, dus als er geen bussen staan, weet je niet waar je zijn moet. Er staan ook geen tijden aangegeven, maar dat zien we morgen wel.
We dwalen door de stad en zien het Monedo-paleis waar we vorige keer door heen hebben gelopen. Alles is nu afgezet en er staan agenten. Het ziet er naar uit, dat dat nu niet kan. Verder bekijken we winkels, vreemde huizen, Bellavista-wijk met zijn vele terrasjes en eettentjes. Moe van het slenteren, nemen we een broodje warm vlees en een tabbiertje. Daarna houden we siësta en voor de zekerheid zetten we de wekker, zodat we niet dóór slapen. Daarna gaan we op het terras beneden zitten en bestellen een schop, een tapbier van een halve liter die ons prima smaakt. Het is gezellig druk op het terras en er lopen veel mensen voor langs, die we allemaal bekijken. Daarna gaan we naar Kintara, een Japans restaurant. We beginnen met een combinatieschotel en omdat het zo lekker is, nemen we nog een andere combinatie. € 30.

Woensdag 14 septemberNaar San Pedro de Atacama

We worden 's nachts wakker van een lichte aardbeving. We liggen te schudden in onze bedden. Dat gebeurt hier regelmatig. We worden zowaar om 'normale' tijd wakker, om 8:00 uur, en gaan ontbijten.
We lopen de stad weer in en bekijken het voormalige Mapocho-station. Er is nog steeds niets aan. De centrale markt hier vlak bij is net open en de viskramen liggen vol met allerhande soorten vis en schaaldieren. Op het Plaza de Armas lopen we de Metropolitana-kathedraal in, die erg mooi is van binnen. Op een bankje op het plein zitten we een poosje in de zon tot het tijd is om terug naar het hotel te gaan. We hebben thuis gelezen, dat de studenten in Santiago momenteel wat onrustig zijn. De collegegelden zijn voor de minder draagkrachtigen lastig te betalen. We zien wat jongeren met vlaggen lopen en zwaaien. Er staan op strategische plekken militaire wagens opgesteld en een waterkanon, volledig gericht op onderdrukken van betogingen. Als we richting bus lopen, die ons naar het vliegveld voor de vlucht naar Calama in het noorden van Chili moet brengen, zien we steeds meer machtsvertoon verschijnen. Er rijden bussen vol militairen. De wagens hebben allemaal een soort spatlappen voor de wielen; waarschijnlijk om glas dat op de weg gegooid wordt, weg te schuiven. Overal worden drankhekken neer gezet om de binnenstad volledig af te sluiten. Op de plek waar de bus moet vertrekken, staan al diverse mensen te wachten. De bus komt maar niet, we wachten en wachten, en blijkt uiteindelijk uit voorzorg helemaal niet te komen. Een dame die ook naar het vliegveld moet, probeert ons dat in het Spaans uit te leggen. We begrijpen dat we een stuk met de metro moeten en dan verder met de bus. Bij het metrostation komen we haar weer tegen als we op zoek zijn naar de juiste metrolijn. Voor we een kaartje kunnen kopen, loodst ze ons mee, betaalt ons kaartje en neemt ons mee op sleeptouw. Wie durft er nog te beweren dat je in het buitenland alleen maar als toerist wordt uitgemolken? Gelukkig zijn we vroeg vertrokken en hebben ondanks het oponthoud alle tijd.
Met wat hulp komen we aan instapkaarten en brengen de bagage weg. Overal staan vrij lange rijen, behalve bij ons. Daar is niemand en later blijkt het vliegtuig zo goed als leeg. Tijdens de vlucht naar Calama zitten we aan de rechterkant en vergapen we ons twee uur lang aan de besneeuwde bergen. Geweldig uitzicht. Dichterbij bij Calama ligt er minder sneeuw, maar kleuren de bergen erg mooi. Met een busje worden we in anderhalf uur naar Casa de San Tomás in San Pedro de Atacama gebracht, dat op 2400 meter hoogte ligt. We zitten in hetzelfde hotel als in 2005, zelfs in hetzelfde deel. Onze ophaler heeft in het dorp wat restaurantjes gewezen en bij een daarvan gaan we eten. Het ligt iets verder uit het 'centrum' en daardoor waarschijnlijk wat rustiger dan in de hoofdstraat. Men spreekt amper Engels en met handen en voeten weten we elkaar te verstaan. Voor € 15 eten we kip en kotelet met aardappelen, uien en tomatensalade en drinken we een literfles bier leeg. We wandelen door het kleine dorp en herkennen twee restaurants van de vorige keer. Grappig.
Het is wolkeloos en we zien een prachtige sterrenhemel met een stukje melkweg.

Donderdag 15 septemberSan Pedro de Atacama, Valle de la Luna

Na het uitgebreide ontbijt verkennen we het hotelterrein. Het zwembad is nieuw en er is een apart rookterras. Zelfs buiten mag je hier niet overal roken. Jongeren onder de achttien mogen ook niet op het rookterras komen.
We wandelen het dorp in. In de schaduw is het nog fris; in de zon lekker warm. We vinden makkelijk het boekingsbureau voor de tocht naar Bolivia van overmorgen. We informeren naar de nodige gegevens en wat we mee moeten nemen. We gaan Chileens geld pinnen, dat we overmorgen bij het reisbureau kunnen omwisselen naar Boliviaans geld. Wel zo handig, want voordat we in Bolivia bij de eerste ATM komen, hebben we al geld nodig.
We slenteren over de onverharde straten. Die zien er vrolijk uit doordat overal de Chileense vlag wappert. We hebben mooi uitzicht op de Licancabur, de heilige vulkaan voor de indianen.
Het kerkje ligt mooi in ze zon en willen net op een bankje gaan zitten als we enige activiteit ontdekken. Er komt een legertruck aangereden, die geluidsapparatuur tevoorschijn haalt en in de schaduw worden stoelen neergezet. Schuin aan de overkant daarvan is een verhoogde veranda waar bankjes voor een café staan. We gaan daar zitten en bestellen koffie. Die wordt net gebracht als we de fanfare aan horen komen. We hebben prachtig zicht doordat we een meter boven de straat zitten. Na de fanfare volgt een legerafdeling, strak in het gelid. Voor de tent met stoeltjes wordt halt gehouden. Er volgt een toespraak, meer muziek en er wordt zowaar gezongen. Het klinkt erg mooi. We denken, dat het ter ere is van Onafhankelijkheidsdag, overmorgen, maar zeker weten doen we het niet.
We kopen een fles water en gaan relaxen op het terras bij het hotel.
Gerda en Carlo hebben uit Oezbekistan een petje voor Martijn meegebracht en dat heeft hij nu op. Deze is dus nog helemaal nieuw en omdat het zo warm is, begint de lijm te smelten door het zweet.
Valle de la LunaOm 16:00 uur worden we opgehaald voor een excursie naar de Valle de la Luna. Het is een gemêleerd gezelschap: Chilenen, Brazilianen, Japanners, Duitsers, Zwitsers en wij. We rijden door een schitterend vulkanisch landschap. Veel verschillende lagen, allemaal anders gekleurd. Op de vulkanen ligt nog sneeuw. De zon brandt goed hier boven op 2600 meter. Het is erg kaal en ruig, maar als je goed kijkt, zie je overal kleine plantjes en zelfs bloemetjes groeien. Vroeger vond men hier de weg door overal steenmannetjes neer te zetten. Erg ingenieus. We stoppen op een paar mooie punten en de gids houdt hele verhandelingen in het Spaans en in het Engels. Als ze zon bijna onder is, staat de hele rij vulkanen in een prachtige rode gloed. Toen we hier zes jaar geleden waren, mocht je nog over het grote zandduin naar de andere kant lopen. Nu mag dat niet meer, omdat het duin te veel beschadigd raakte.
In het centrum van San Pedro stappen we uit en gaan eten. Martijn krijgt twee schnitzels, beide zo groot als zijn schoenzolen (maat 46). Lia krijgt een hele berg rundvlees. Beide smaken prima, maar het zou wel wat minder kunnen.
We vinden niet echt een kroegje waar we nog wat kunnen drinken. Overal alleen restaurantjes, die vrij leeg zijn. Daarom kopen we een fles bier die we op de kamer opdrinken.

Vrijdag 16 septemberSan Pedro de Atacama

We gaan rustig ontbijten, lezen wat, ontspannen en acclimatiseren. Om een uur of elf wandelen we het centrum in en willen koffie gaan drinken. In de verte zien we een wegafzetting, waar we uiteraard gaan kijken. Het hele plein is afgezet met touwen en er staan weer stoelen onder de plastic overkapping. Er hangen veel mensen rond, vooral plaatselijke bewoners. De kinderen zijn allemaal verkleed. De jongens als cowboys, compleet met streepbroeken, capes, hoeden en laarzen met sporen. OnafhankelijkheidsdagDe meisjes dragen strokenjurkjes en mooie kralen in het haar. Morgen is Onafhankelijkheidsdag en dat wordt vandaag gevierd met een parade. De vips nemen plaats en al snel komt de plaatselijke harmonie aangeroffeld. Eerst wordt het volkslied gespeeld, dat door iedereen wordt meegezongen. Voor de viptribune worden allerlei dansen uitgevoerd door mensen in klederdracht. Er is muziek en er wordt gezongen. De kinderen zitten op kleine stoeltjes naast de tribune. Overal staan kraampjes met ijs, frisdrank en broodjes. Na een korte toespraak (Vive Chile) mogen ook de studenten een protestlied zingen (een goede opleiding is beter voor de onafhankelijkheid dan het leger). Daarna volgt de parade met allerlei verschillend geklede kinderen en volwassenen. Het eindigt met mannen te paard. Daarna wordt alles heel snel en georganiseerd afgebroken. Agenten, mannen in pakken, allen helpen mee en binnen een half uur is alles weg en de straat aangeveegd.
Ondertussen zitten wij op het terras koffie te drinken en kijken dat alles aan.
's Avonds flaneren we door de straten op zoek naar een biertje. Een terrasje op het plein ziet er wel gezellig uit, maar daar mag je alleen wat drinken als je ook eet. Daar is het nog veel te vroeg voor en doen we dus niet. We vinden een echt café en drinken daar een biertje.
Na het eten wisselen we bij de moneychangers al het Chileense geld dat we nog hebben om voor Bolivianos.