Donderdag 24 septemberNaar Livingstone (Victoria Falls) (Zambia) - 85 km

We zijn erg gewend aan het vroege opstaan en zijn dan ook ruim voor het ontbijt van 7:30 uur al op. Het is ‘s nachts warmer dan een paar dagen geleden. We slapen nu alleen onder een lakenzak met alle ramen van de tent open. Tijdens het wildkamperen moesten we die altijd dichtmaken in verband met grote katten en hyena’s.
We vertrekken om 7:45 uur, terwijl 8:00 uur gepland was. We gaan vooruit!
Als we net op weg zijn, realiseren we ons dat we onze GPS in de grote rugzak hebben laten zitten. Martijn legt daarmee onze hele route vast. In Masane stoppen we even om mensen te laten pinnen en wij maken van de gelegenheid gebruik om in de bagageruimte te kijken. Blijkt dat onze rugzak zo voor het grijpen ligt en we diepen de GPS snel op. Dan gaan we naar het vierlandenpunt (met Namibië en Zimbabwe) om de grens naar Zambia over te steken en vervolgens naar Livingstone te rijden.
Kilometers voor de grens staat een enorme rij vrachtwagens. Het probleem is de pont waarmee alles en iedereen de rivier over moet steken om in Zambia te komen. Er is een kleine pont waar slechts één vrachtwagen op kan. Nou zijn die vrachtwagens hier enorm lang, maar toch. Daarnaast is er een apart pontje voor kleine busjes en voetgangers. De eerste pint die aankomt, is voor een vrachtauto, daarna komt een kleinere waar de truck op gaat en een vrachtauto. Het is maar een klein stukje varen. Zou een brug hier geen oplossing zijn?
Botswana ´uit´ gaat supersnel. De douane aan de Zambiaanse kant is druk, omdat iedereen de boot afkomt en in dezelfde rij komt te staan. Wij vullen een formuliertje in en zijn snel aan de beurt. Wij hebben al een visum, maar als je dat hier koopt, gaat dat net zo snel. Het is ook even duur. Daarna is het wachten op het registratiepapier van de truck. Martijn begrijpt dat er ergens een verkeerd kenteken staat en Jeff vertelt ons dat men geld wil zien om dat snel af te handelen. Hij weigert dat en dus moeten we wachten, maar uiteindelijk kunnen we vertrekken. Het is slechts 85 kilometer naar Livingstone over een asfaltweg.
We komen op een camping vol toeristen, redelijk beschaduwde plaatsen, geen stof, zwembad, restaurant en bar. We gaan eerst eten bestellen en bekijken vervolgens een video over allerlei activiteiten. Als we terugkomen, duurt het toch nog lang voor het eten komt. Wij zijn ondertussen uitgehongerd. Het afrekenen is een ramp. Je kunt betalen in euro, dollar, rand, pula en kwacha, de plaatselijke valuta, maar niet met munten. We moeten € 12 betalen, maar ze kunnen geen euro’s teruggeven, want ze weigeren immers munten. Klein wisselgeld is er dus helemaal niet, en ook hebben ze geen kwacha’s, zeggen ze. Daarom worden het dollars. Maar ze rekenen het een paar keer om, van euro’s naar kwacha’s en dan weer naar dollars en telkens ronden ze het in hun voordeel af. En daarom willen ze ons $ 9 voor € 8 geven. Het duurt een hele tijd voordat we er $ 11 krijgen en het duurt nog langer voordat iedereen tevreden is met het wisselgeld. We besluiten om zo snel mogelijk bij een bank euro´s in kwacha´s te wisselen.
Victoria Falls: De watervallen zijn één van de grootste watervallen van de wereld en heel indrukwekkend. Vooral in de maanden april en mei, als de rivier het hoogste peil bereikt, is er bijna sprake van 1700 meter watermassa (545 miljoen liter per minuut) dat zich in een 100 meter diepe afgrond stort. Condenswolken stijgen tot 500 meter. De lokale bevolking noemt dit 'Mosi-oa-Tunya' (Rook die dondert). De waterval werd in 1855 bezocht door de legendarische ontdekkingsreiziger en missionaris dr. David Livingstone. Hij werd toen meegenomen door lokale Afrikanen om deze watervallen te bezichtigen en noemde hen naar Koningin Victoria van Groot-Brittannië.
We rijden naar de Victoria Fall´s en lopen hier een poosje rond. Wij vinden deze kant minder spectaculair dan de Zimbabwaanse van 17 jaar geleden. Daar heb je beter zicht op het neerstortende water. Het is nu laag water en aan de zijkant, waar we nu goed zicht op hebben, valt maar weinig water. Het valt wat tegen.
Eenmaal terug op de camping gaan we gelijk naar de bar. We gaan aan de bar zitten, want daar wordt je het snelst bediend. Vanmiddag aan tafel duurde het nogal lang. Een flesje bier kost omgerekend € 1,25. We betalen eerst met wat overgebleven pula´s, later in kwacha´s die we als wisselgeld terug hebben gekregen. Het plaatselijk bier hier is Mosi, wat prima smaakt.
Het is hartstikke druk. Alle tafels zitten vol. Omdat we vanmiddag laat waren met eten, wachten we wat langer. We eten overheerlijke spareribs en karbonaadjes. Het is erg warm vandaag. Zelfs ´s avonds loopt het zweet nog in straaltjes van ons af.

Vrijdag 25 septemberLivingstone

‘s Morgens tijdens het ontbijt regent het een beetje. Genoeg om even de tent dicht te maken.
Bij het hek van de camping staan zeven olifanten te grazen. We doen een was en hangen alles op op een lijntje dat we spannen tussen de tent en een boom.
De Zwitsers worden naar het vliegveld gebracht en wij laten ons afzetten bij het winkelcentrum. We wisselen geld. Voor € 200 krijgen we 1.240.000 kwacha’s. We voelen ons erg rijk en bij het uitgeven strooien we met tonnen. Er zijn ook briefjes van 50 kwacha’s, die slechts € 0,008 waard zijn. We doen inkopen bij de Spar en nemen o.a. een vijfliter rode wijnzak mee. Verder een stokbrood, kaas, twee bakjes met salades en jus d’orange. Bij de tent eten we dat op en bewaken tegelijkertijd de boel tegen de vele blauwbal-aapjes die er zitten. Die hebben bij ons een paar shirtjes van de waslijn getrokken en in het zand gegooid. Kunnen we opnieuw beginnen.
De Zwitsers blijken op het verkeerde vliegveld te zijn. Ze hebben een vlucht geboekt van Vic Falls naar Jo´burg in plaats van vanuit Livingstone. Vic Falls ligt aan de andere kant van de grens in Zimbabwe.
´s Middags doen we niet zo veel. We werken het verslag bij, lezen een boekje. Carlo en Gerda gaan een helikoptervlucht boven de watervallen maken, wat wij 17 jaar geleden al gedaan hebben.
We gaan naar de bar die helemaal open is op een klein stukje overkapping na waar het dagbuffet wordt geserveerd. Het begint te waaien en wij besluiten om onder de verkapping te gaan zitten uit de wind. Even later worden daar alle tafels gehergroepeerd voor twee grote groepen. Alleen ons tafeltje blijft ongemoeid en wij reserveren dat maar meteen voor het eten, omdat wij vandaag voor het buffet gaan. Het is erg druk en veel mensen willen ook hier zitten, omdat het zo hard waait. Als we klaar zijn, houden we de tafel bezet voor Jane en Steve die net willen gaan eten.

Zaterdag 26 septemberLivingstone

Waarschijnlijk is het de boerewors geweest die er voor gezorgd heeft, dat Lia ´s nachts helemaal leeg liep. De anderen hebben echter nergens last van. Gelukkig blijft het bij die ene keer.
We ontbijten voor de laatste keer met deze groep, want die gaat vandaag naar huis.
We gaan het raften voor overmorgen bespreken. Voor een hele dag betalen we € 113 inclusief ontbijt, lunch en diner. Ook hier passen ze de wisseltruck in hun voordeel toe en moeten we zeuren om meer wisselgeld. We krijgen dat wel en dus hebben we gelijk.
We laden onze batterijen op bij de elektriciteitspaal die bij onze campingplaats hoort. Je moet een speciale stekker gebruiken en daar kan dan onze gewone stekker in. Sommige hebben een verloopstekker waar drie gewone aansluitingen op kunnen, wat erg handig is, want iedereen heeft telkens wel wat op te laden. In de open auto in Chobe was maar één tappunt en toen was er regelmatig een wachtrij.
Martijn en Carlo hebben gisteren een T-shirt besteld met op de achterkant de route van onze reis. Deze worden vandaag gebracht. Op de ene mouw staan de vijf vlaggen, op de andere de vijf douanestempels.
De rest van de groep heeft hun spullen ingepakt en wordt naar het vliegveld gebracht en wij laten ons weer afzetten in het winkelcentrum. We nemen afscheid van de groep en dit is het einde van het eerste deel van de reis.
We posten onze ansichtkaarten, doen wat kleine inkopen en eten vervolgens een broodje bij de Subway. Heerlijke broodjes voor € 2,10 per stuk.
Daarna wachten we op de truck die van het vliegveld terugkomt met drie nieuwe groepsleden: twee Zwitsers en een Duitse. De anderen komen morgen.
We doen nog een was, zodat alles schoon is voor de komende drie weken. We blijven in de buurt van de tenten om de apen op afstand te houden. Toch kunnen we niet voorkomen dat er een op de waslijn springt, waardoor die knapt. Gelukkig is de was zo goed als droog en kunnen we het stof er af kloppen. We zwemmen een rondje in het zwembad waar we vanuit onze tent zicht op hebben. In de bar annex restaurant is het vandaag erg stil. We zitten aan een tafeltje waar het kleine gele bloemetjes regent. We pulken de labels van de flesjes en leggen die op onze glazen. Onderzetters kennen ze hier niet. Na het eten drinken we nog een glaasje (lees: plastic bekertje) rode wijn bij de tent waar we nu de enigen zijn. De drie anderen zitten waarschijnlijk in een lodge, want we hebben ze niet meer gezien.

Zondag 27 septemberLivingstone

Begin 2e tour.
Lekker zo’n paar rustige daagjes. Vandaag is er geen ontbijt en dat gaan we daarom in het restaurant gebruiken waar een buffet is opgesteld.
We lummelen wat en gaan om 12:00 uur weer naar het winkelcentrum om wat te eten. De broodjes zijn net zo lekker als gisteren. We kopen wat in de Spar, maar de overig winkels sluiten om 1:00 uur. We zitten net cola te drinken als de truck al aan komt rijden. Hij brengt een Brit en een Duitser mee. Op de camping arriveren even later twee Canadezen en dan zijn we compleet. Totaal elf mensen.
We krijgen een korte briefing en daarna vertrekt de rest van de groep voor de video en de dinercruise. Wij gaan om 18:00 uur naar het restaurant en hebben een tafeltje met mooi zicht op de rivier. Als de anderen terugkomen, verhuizen we naar een grotere tafel. Dat kan vandaag, want het is ook vandaag niet druk.

Maandag 28 septemberLivingstone

We maken ons op voor een dag raften. Alles uit je zakken, kleren aan die gewassen moeten worden en een klein tasje mee voor spullen die droog moeten blijven. Ook onze onderwatercamera gaat mee.
We krijgen eerst ontbijt met o.a. gebakken eieren, die er wel ingaan. Meestal moeten we het doen met cornflakes, waar we niet dol op zijn. Dan volgt de briefing over de veiligheid. We vertrekken met een truck naar het beginpunt. Nou ja, beginpunt: we moeten nog wel 100 meter naar beneden lopen. Het eerste stuk gaat prima en is een droog pad met treetjes. Het laatste stuk moeten we over rotsen klauteren en door beekjes waden. Vooral die rotsen, daar houden we niet van.
We hebben een boot samen met twee Canadese meisjes en ‘Babyface’ als bestuurder. We krijgen eerst uitleg over de verschillende commando’s die kort worden geoefend. Voor de lunch hebben we tien rafts, waarvan we nummer negen, eentje van de zesde categorie, zullen lopen. Na de lunch zijn er nog vijftien. Deze keer moeten we peddelen. Dit in tegenstelling tot zeventien jaar geleden, toen we de raft aan de Zimbabwaanse kant hebben gemaakt. Daar waren allemaal ‘roeiboten en één peddelboot. Wij zijn toen niet geflipt, terwijl die peddelboot bij elke raft in het water lag.
Wij vinden het geweldig. Carlo ook, maar Gerda vindt er niets aan en ze zal bij de lunch uitstappen. Voor de lunch flippen we één keer. Lia kan de boot aan het touw vasthouden, maar komt er wel onder. De aanwijzingen herinnerend is ze er snel onder vandaan, maar gaat prompt weer onder. Ze verzamelt drie ronddrijvende peddels en blijft aan de boot hangen samen met Carlo en de Canadezen. Martijn en Gerda zijn los van de boot gekomen en ook verschillende keren ondergegaan. De boot ligt onderste boven, wordt gekeerd en iedereen wordt er in gehesen. Gerda zit ergens in een andere boot en die pikken we op. We hebben geen idee hoe en waarom we geflipt zijn; we lagen ineens in het water. Dart zullen we later pas op de video terug zien. Er varen verschillende kajakjes rond, die voor onze veiligheid zorgen en die op strategische punten (de rafts waar de meeste boten flippen) video en foto’s maken.
De andere rafts gaan bij ons prima, terwijl andere boten vaker omgaan. Wel gaan we af en toe helemaal kopje onder. Kwestie van het touw van de boot vasthouden en je komt vanzelf boven. Bij de lunch moet Gerda naar boven lopen, wij gaan verder.
Na afloop worden de foto’s en video getoond. Als screensaver wordt een foto gebruikt van onze tweede flip. Onze boot staat met z’n achterkant helemaal rechtop in het water. Wij hangen samen bovenin de boot, Carlo hangt halverwege; de rest is er al uitgeslingerd. De boot valt helemaal achterover met ons er onder. We zwemmen er snel onderuit en worden in de boot gehesen. Lia’s schoenen zijn bijna uitgegaan toen ze in het water kwam; ze hingen nog net aan een teen en ze heeft ze kunnen redden. Martijn is een sandaal kwijt. Die blijft echter drijven en komt even later vrolijk voorbij en wordt opgevist voor een kleine kajak. De cameramannen komen langs om te vertellen, dat ze zojuist van onze boot de foto van het jaar hebben gemaakt. Wij vinden hem ook schitterend.
Onderweg zien we een kleine krokodil op de kant liggen. Maar als er een kleine is, moet er toch ook ergens een grote zijn?
Wij gaan met de kabelbaan naar boven en krijgen in de truck alvast een biertje.
Op de camping kijken we naar de video en foto’s die onderweg genomen zijn en besluiten beide te kopen. Het kost samen US$ 50; wel duur, maar we kopen het samen het Gerda en Carlo.
‘s Avonds maken we de wijn en de overgebleven kaas op. We zitten nog te vol adrenaline om vroeg te gaan slapen.