Soedan

8 t/m 23 februari 2017

In juli 2011 is Soedan opgesplitst in twee landen: SOEDAN en Zuid-Soedan.
Beide landen worden doorsneden door de rivier de Nijl, de Blauwe en de Witte, die bij de Soedanese hoofdstad Khartoem samenkomen. In Soedan vestigden zich in de oudheid de Nubiërs langs de rivier, die hier een machtig koninkrijk opbouwden. Door hun donkere huidskleur werd het ook wel het 'land van de zwarte farao's' genoemd. Aan dat Nubische rijk herinneren de vele piramides, graftomben en tempels. De Nubiërs bouwden de vroegere hoofdstad Meroe waarvan de overblijfselen, de koninklijke stad en een twintigtal piramides met grafkelders, nog altijd tot de verbeelding spreken.
Er zijn weinig verharde wegen in de onmetelijke woestijn en tussen de kleine Nubische dorpjes. De islamitische inwoners zijn zonder uitzondering bijzonder vriendelijk, gastvrij en erg nieuwsgierig naar de 5.000 toeristen die per jaar hun land bezoeken.

Met vier Groningse vrienden gaan we naar Soedan. Bij de Duitse organisatie MTI-reisen hebben we een tour geboekt. De communicatie verloopt deels in het Duits en deels in het Engels. Waarom een Duitse organisatie? Gewoon, omdat die veruit het goedkoopste is. Het scheelt bijna € 700 p.p. met de goedkoopste Nederlandse, terwijl de programma's allemaal ongeveer hetzelfde zijn. We hebben nog wel nooit van MTI gehoord, maar we nemen de gok. En terecht, blijkt achteraf. Alles is prima geregeld; we zijn meer dan tevreden.
Omdat wij veruit het dichtst bij Den Haag wonen, zullen wij de visa regelen. We hebben alle paspoorten, visumformulieren, pasfoto’s, vliegtickets, hotelboekingen, brief van het reisbureau, maar het is niet genoeg. Volgens allerlei internetsites hebben we alles, maar nee, bij de ambassade in Den Haag wil men een officiële uitnodigingsbrief van het Soedanese ministerie. Volgens hen is dat in een dag te regelen. Wij mailen zowel de Duitse als Soedanese organisatie en volgens hen gaat dat niet lukken binnen vier weken en is dat heel duur. Het schijnt, dat alleen de Nederlandse ambassade zo’n uitnodiging wil; andere landen niet. Het antwoord van het reisbureau sturen we naar de Nederlandse ambassade, maar daar wordt helemaal niet op gereageerd. Dus vragen wij ons af: waar gaat dit over? Zijn dit de eerste tekenen van corruptie in een land, dat op de corruptielijst bijna onderaan staat? De reisorganisatie regelt permits, waarmee we aan de grens een visum zouden moeten kunnen krijgen. Dat kost dan US$ 100 p.p. tegenover € 60 in Den Haag. Wil men nu graag toeristen laten komen of liever niet? Moeten ze vooral zo doorgaan.

Woensdag 8 februariNaar Khartoem
Het is koud, 1°. We trekken verschillende laagjes over elkaar aan en gaan naar de trein. Het regent heel licht. Hoe dichter we bij Amsterdam komen, hoe witter het wordt en het sneeuwt zelfs een beetje.
De reis gaat voorspoedig. We ontmoeten Gerard, Karin, Caroline en Aaldrik op Schiphol. Bij allerlei controles is het erg rustig. Alleen in de rij bij Karin duurt alles lang. Veel tassen moeten gecontroleerd, die van Lia in dezelfde rij niet, maar van haar wel. Het duurt een hele poos voor ze aan de beurt is. Na de automatische paspoortcontrole zoeken we een kroegje op voor een biertje. We hebben geen idee of we dat in Soedan kunnen kopen. We gaan het zien.
We vliegen via Istanboel. In Turkije hebben we anderhalf uur om over te stappen voor de vlucht naar Khartoem, de hoofdstad van Soedan. Beide vliegtuigen zitten nog niet half vol en dus hebben we alle ruimte.

Donderdag 9 februariKhartoem
Het is in Soedan twee uur later dan in Nederland en 25 graden warmer als we om 2:00 uur landen. Maar het is niet zo warm als we verwacht hadden; dat was n.l. een muur waar we tegen op zouden lopen en dat is niet zo.
Op het vliegveld vullen we een formuliertje in, gaan naar de paspoortcontrole voor een stempel, gaan naar een andere balie voor het visum en moeten gaan zitten wachten. Er zitten meer mensen te wachten. Gelukkig zaten we in een klein vliegtuig met niet zoveel mensen, zodat alles redelijk snel gaat. De paspoorten worden vrij snel gebracht, gaan weer naar de paspoortcontrole, door de tassencontrole die helemaal niets voorstelt en dan zijn we Soedan binnen.
Alle bagage is er, we worden verwacht en naar een hotel gebracht. Anderhalf uur na landing kunnen we naar bed. Het is ondertussen 3:30 uur.
Een simpele, maar schone kamer. Het zal geen luxe reis worden, maar dat hadden we ook niet verwacht.
De meneer die ons opwachtte, speelt ook voor bank. In de lobby van het hotel haalt hij een pak geld tevoorschijn en vraagt hoeveel we willen wisselen. We hebben eigenlijk geen idee, het meeste eten is inclusief en we weten ook niet of er meer mogelijkheden komen om te wisselen. Het Engels van de man is minimaal. We besluiten tot € 100 de man waarvoor we 1.600 pond krijgen. 100 pond is dus ongeveer € 3. Later zal blijken, dat dit meer dan genoeg is. We geven bijna niets uit en het grootste deel wordt besteed aan fooien.
We leveren ons paspoort in bij de balie, krijgen allemaal een flesje koud water en we gaan naar bed. Het bed is vrij hard; even wennen. Maar toch slapen we goed.
Tijdens het ontbijtbuffet blijkt, dat er nog twee Duitsers in onze groep te zitten. Op zich prima, maar we hadden dat graag vooraf geweten. Prettig is wel, dat er nu een extra auto mee gaat, zodat we ruimer zullen zitten.
We hebben een extra dag in Khartoem geregeld om overmorgen uitgerust en uitgeslapen aan de reis te kunnen beginnen.
We krijgen de paspoorten terug en ook de foto-permits. Deze zien er officieel uit met pasfoto en stempels. Er staat op, dat je geen bedelaars mag fotograferen. We zullen ze tijdens de reis nooit hoeven laten zien. Videoën blijkt slechts op één plaats verboden. Dit in tegenstelling tot berichten in Nederland, dat het overal verboden is en erg duur.
Om 12:00 uur worden we opgehaald met een busje. De chauffeur spreekt geen Engels en we hebben geen idee waar we naar toe gaan. We zien wel. Het is niet zo heel warm weer; dat hebben we mooi vorige week mis gelopen. Toen was het boven de 40°. Het is zo wel lekker aangenaam.
Khartoem is een beetje rommelige plaats. Brede trottoirs waar veel mensen spullen verkopen of gewoon rondhangen. Op sommige plaatsen ligt wat troep; op de meeste is het opgeruimd. Overal rijden witte auto’s en busjes, terwijl je bij ons steeds meer donkergrijs ziet. En overal lopen mannen in lange witte gewaden met een typisch moslimpetje op. De vrouwen zijn zeer kleurrijk gekleed in lange gewaden. De meeste dragen een hoofddoek, sommige een najib. Wij, de toeristen, hoeven geen hoofddoek op; we dragen lange broeken en wijde, lange shirts en bloezen met korte mouwen. Lia draagt haar ‘Iraanse’ kleren.
We komen bij de Blauwe Nijl waar Awad, onze plaatselijke reisleider, op ons staat te wachten, we stappen op een boot en maken een rondvaart. Het eerste stuk mag je niet fotograferen, omdat er politieposten langs de kant staan. Dit stukje moeten we ook de zwemvesten aan, hoewel het water zo laag staat, dat we met deze ondiepe boot een keer vast lopen. Overal staan pompen om water vanuit de rivier omhoog te pompen naar het land. Veel groene bosjes langs de kant; verder is er niet zoveel te zien: wat roofvogels, reigers, bijeneters, eenden en een grote watermonitor. Even verderop komt de Witte Nijl instromen en samen worden ze dan de Nijl genoemd die naar Egypte stroomt. De skyline laat een paar opvallende gebouwen zien. Langs de kant zien we verschillende tentjes waar overal stelletjes aan tafel zitten met ieder een flesje water voor hun neus.
Weer terug op de wal, drinken we thee. Dames zetten thee met munt en ook hier zitten veel stelletjes.
We worden bijgepraat over de komende dagen. We hebben er zin in.
Voor een korte siësta kopen we een paar flesjes cola en wat te eten, een broodje en een cakeje.
Daarna gaan we de omgeving beter bekijken. Het is best druk op straat en iedereen is erg vriendelijk. We worden vaak aangesproken, maar men spreekt heel weinig Engels. De Grote Moskee mogen we niet in; we mogen het terrein niet eens op. Zelfs over het fotograferen van de torens doen ze moeilijk, maar die kunnen we ook vanaf een afstand nemen. De meeste mensen willen wel op de foto; sommige niet.
We gaan op zoek naar alcoholvrij bier, maar dat lukt niet. In ons hotel staat het wel op de kaart, maar hebben ze het niet. Dan drinken we maar een cola. Het personeel doet erg z’n best en even later arriveert een jongen met een aantal maltbierflesjes. Ze zijn koud, maar ze smaken voor geen meter. Jammer.
Internetten gaat moeizaam. Facebook lukt af en toe, de mail niet. Maar ook hier wordt aan gewerkt en even later komen er mailtjes binnen. Dan valt de verbinding weer uit.
We hebben even tijd om te relaxen, dan gaan we uit eten. We gaan naar een Syrisch restaurant en schuiven buiten op de stoep een paar tafels aan elkaar. Het is heerlijk weer om buiten te zitten. We besluiten om verschillende schotels te laten komen en die midden op de tafel te zetten, zodat iedereen overal van kan proeven en eten. Er komen schalen met rijst en kip, brood met kipshoarma, verschillende soorten vlees met groente, yoghurt, zuur, grote ronde broden. Als toetje krijgen we verschillende soorten zoet gebak en bananen. Het is veel eten, maar het is zo lekker, dat alles schoon opgaat.
Daarna gaan we nog ergens koffie en thee drinken. Wij verwachten, dat we naar een theehuis in de stad gaan, maar we rijden de stad uit. En dan zien we overal langs de kant van de weg groene stroken en grote grasvelden. Overal staan plastic tafels en stoelen met overal groepjes mensen daarop. Kilometers lang hetzelfde gezicht. Er brandt nergens een lampje, maar in het licht van de volle maan is genoeg te zien. Overal staan vrouwen thee te verkopen en lopen jongens rond met etenswaren en prullaria. Auto’s met gasten rijden af en aan. De straat is vol geparkeerd en er rijden er veel het gras op om de auto pal naast de tafel en stoelen te zetten. Wij drinken thee en blijven niet lang. Niet omdat het niet leuk is, maar we zijn doodop.