Dinsdag 20 novemberFort Dauphin, Andohahela N.P.
Vandaag gaan we met Jan, Jaap en Susanne naar Andohahela N.P. (200.000 p.p.). Remko is weer aardig opgeknapt, maar blijft nog wel thuis. De rest van de groep gaat met de kameleon, de grote truck, naar de grot waar wij gisteren al geweest zijn. Ook de muziek is aan boord. Doordat de truck zo groot is, rijden ze de heenweg ook terug. En die andere weg was juist zo mooi. Vandaag hebben wij een grotere en nieuwere auto dan gisteren. Hierbij vergeleken was die echt antiek.
We stoppen eerst bij de bakker op de markt en slaan brood, kaas, vier grote flessen water en een bosje lychees in. Dan rijden we verder naar het westen. Het eerste stuk is hetzelfde als gisteren. Ook nu zien we langs de kant van de weg hele rode bomen: bomen die vol hangen met lychees. Het is nu lychee- en mangotijd. Een bosje van vijfentwintig lychees kost maar 500 frank (ƒ 0,20) en ze zijn verrukkelijk. We zien drievlakspalmen en bloeiende olifantsvoeten. We hebben ze al eerder gezien bij Isalo, maar daar waren ze al uitgebloeid. Ze zijn hier ook een stuk groter.
We halen de kameleon in die toch drie kwartier voor ons is vertrokken. Het is wel een leuke wagen waar je veel bekijks mee hebt, maar snel is hij niet. Hij doet zijn naam eer aan.
Het park is enorm uitgestrekt en maar voor een klein deel toegankelijk voor mensen. Drie delen zijn open: een regenwoud, een half droog/nat (net wat je wilt) woud, en een droog, spiney forest. Wij slaan het regenwoud over, omdat we hier al verschillende keren in geweest zijn. We beginnen met het droge deel, omdat de gids hier zou wachten. Die is er echter niet en we besluiten om terug te rijden naar Tsimefahy naar het half droge woud. Hier is hij echter ook niet, maar er is wel een plaatselijk gids die we nu maar nemen. Het is nl altijd verplicht om een gids mee te nemen. Mora, mora, want het is bloody warm. Net zo warm als gisteren, maar dan zonder wind. Zelfs als je stilstaat in de schaduw, loopt het zweet in straaltjes van je af. Maar goed dat we zoveel water meegenomen hebben. Het is een prachtig bos vol met vreemde, lange, smalle planten, heel veel hagedissen, coua's (loopvogeltjes met blauwe koppen), spinnen, een paar orchideeën en vier natuurlijke zwemplaatsen. Een van die plaatsen is fadi en wij gaan in een ander zwemmen om enigszins af te koelen. De bovenlaag van het zwemwater is beduidend warmer dan het onderste deel. En dat geeft een heel raar effect bij het zwemmen. Als we zitten op te drogen, komt een kleine hagedis erg dichtbij. Hij zit nieuwsgierig naar ons te kijken, denken we, maar we zitten waarschijnlijk op zijn plaats, want hij valt ons twee keer aan.
Op het eind horen we gedonder en een kant van de berg ziet erg donker, terwijl aan de andere kant een strak blauwe lucht is. De regen zal wel in het regenwoud vallen. Niet bij ons, hiervoor is het gebied veel te droog. Wij krijgen wel wat bewolking, wat erg prettig is. De gids weet weer van alles over medicinale planten. Als we weer bij de auto terugkomen, is het erg druk met mensen en we besluiten om eerst naar het droge deel, Ihazofotsy, te rijden en daar te lunchen. Zo gezegd, zo gedaan. In dat deel van het park is het informatiecentrum al gesloten en we gaan gewoon wandelen zonder gids. Het pad is goed aangegeven en we gaan op zoek naar de lemuren. We zien nog meer watertjes, andere planten en een jonge loopvogel die de chauffeur vangt. Na een foto laat hij hem weer los. Verder zien we niks nieuws. Pas op het eind zien we een groep ringstaartlemuren wegschieten. Als we bij die bomen aankomen, blijkt dat een kleintje niet snel genoeg weg heeft kunnen komen en hij zit angstig in een cactusachtige plant te piepen. We maken wat foto's en wachten tot de groep terugkomt. We horen ze 'praten' met elkaar, maar ze laten zich niet zien. We besluiten al snel om maar door te lopen, zodat de familie herenigt kan worden.
Op de terugweg stoppen we bij een kraampje en kopen nog een bosje lychees voor morgenvroeg, maar vijf minuten later is het al op.
We waren eerst bang dat we ons in Fort Dauphin zouden vervelen, door de extra dag die we er zitten, maar we hebben nergens tijd voor. Lia wil morgen nog naar het Nahampoanna N.P. maar Martijn wil rust. We moeten de kaarten nog schrijven en het dorpje bekijken en morgenavond schijnt het laat te worden. Dus misschien is een dagje rust nog niet zo gek.
Als we 's avonds tegen halftien van het eten terugkomen, blijkt de kameleon nog niet terug en wordt de groep 'gezocht'. Later blijkt, dat ze ergens niet door konden en ze een stuk om hebben moeten rijden.

Woensdag 21 novemberNaar Perinet

We staan laat op en gaan in het dorp kijken. In hotel Mira Mar gaan we op het terras zitten, waar we prachtig uitzicht hebben op de zee en het strand. We bestellen een grote fles cola en gaan kaarten schrijven. We hebben ze al twee weken, maar tot nu toe hebben we geen tijd (en zin) gehad om ze te schrijven. We zitten zo lekker, dat we tot lunchtijd blijven. We zien een klein rood vogeltje en een ijsvogel. We lunchen hier maar meteen, want vanavond hebben we niet veel tijd om te eten en nemen we stokbrood mee. We wandelen terug naar het dorp en omdat het middagsluiting is, is er helemaal niets aan. Bij het hotel gaan we de rest van de middag in de schaduw wat lezen. We hebben wat hoofd- en buikpijn en doen het rustig aan.
Om 16:00 uur staan de taxi's voor om ons naar het vliegveld te brengen, waar het vliegtuig om 16:55 uur vertrekt. Het kan wel snel!
De sirene geeft aan dat er een toestel is geland en nu moet iedereen zijn eigen bagage buiten aanwijzen. Binnen in het vliegtuig is niet veel beenruimte. Bovendien moet hier ook de handbagage staan, omdat er bovenin geen kleppen zijn en alles er zo uit zou vallen. We komen op tijd aan en stappen weer in de bus om naar Perinet te rijden. De weg is goed, zonder gaten, maar erg bochtig. Martijn was al niet zo lekker en wordt nu echt ziek (overgeven). Om 23:00 uur zijn we in de huisjes midden in het oerwoud en gaan meteen slapen.

Donderdag 22 novemberNaar Ampatibe-meer

Martijn ligt te spoken 's nachts en kan 's ochtends dan ook niet mee om de indri's te zien. Net als Remko en Jan trouwens. We hebben nog nooit een reis gehad met zo veel zieken.
Indri's zijn de grootste lemuren en de soort in dit gebied komt alleen hier voor. In alle vroegte horen we ze al keihard roepen. Daarmee bakenen ze hen territorium af.
We gaan wandelen in twee groepen en zien eerst een prachtige kameleon, groot, mooi gekleurd en met een opgerolde staart. Schitterend. Al snel vinden we een grote groep gewone bruine lemuren, compleet met kleintjes. Ze zitten wel hoog in de bomen en zijn aan het eten. En dan zien we de indri's. In het begin zijn ze wat ver weg, maar op een gegeven moment zitten er drie vlak voor ons in de boom. Erg koddig. We volgen ze een tijdje door het struikgewas, maar zij springen van boom tot boom en wij kunnen ze niet bijhouden.
We zien ook nog een wollemuur, hoewel dat een nachtdier is. Ook vinden we de holen van de aye aye, de lemuur met de lange middelvinger. Dat is ook een nachtbeest en zeldzaam, want deze worden gedood, omdat ze ongeluk zouden brengen. Aan het eind zien we nog een zwarte boomboa, weer op de grond.
Dan stappen we om 10:30 uur weer in de bus, halen de zieken op en gaan verder naar het Ampatibe-meer. Lia koopt twee T-shirts à 65.000 frank. We rijden zo'n kleine vier uur in de bus; het laatste kwartier over een hobbelig pad. Hierna nog twee uur met de boot. Voor Martijn niet erg plezierig allemaal. Na aankomst gaat hij meteen op bed liggen. Lia ligt voor de bungalow in een hangmat met een biertje en uitzicht op het meer.

Vrijdag 23 novemberAmpatibe-meer

We gaan de 'Palmerie' bezoeken. Een deel van de groep gaat te voet; de rest met de boot. Er is even een kleine stevige bui, maar het klaart snel op en het wordt strakblauw. Er staat een aardige wind, waardoor het een lekkere temperatuur is (in de schaduw). De Palmerie is een klein privé reservaat, waar verschillende lemuren naast elkaar leven. Die zijn aan mensen gewend en springen ook zo op je schouder. Ze zijn dol op bananen. Er zitten o.a. roodbuiklemuren, gekroonde lemuren, zwarte lemuren, zwartwitte lemuren met een harenkraag, en een zwarte indri (een ander soort dan in Perinet). Er is ook een heel kleintje, vastgeklemd aan moeders.
Verder zien we een zeldzame zwarte orchidee, orchideeën zonder bladeren, kleine bruingroene kikkers, schildpadden, vleesetende planten, epifyten en parasieten. En een prachtig gekleurde kameleon die op het laatst over Jan zijn hoofd kruipt.
Bij het infocentrum hebben ze een paar kleine terrariumbakken met een bladgekko en rode kikkers (tomato-frog) die opzwellen als ze worden aangeraakt.
's Middags lummelen we wat, we lezen, douchen uitgebreid, enz. enz.