Kaapverdië

6 t/m 27 februari 2023

KAAPVERDIË is een land bestaande uit een eilandengroep van vulkanische oorsprong voor de westkust van Afrika in de Atlantische Oceaan. Op 5 juli 1975 werd het onafhankelijk van Portugal.
Het land bestaat uit tien eilanden die totaal verschillend van elkaar zijn. Het hoogste punt in Mount Fogo met 2.829 meter. Het land leeft van toerisme en landbouw: suikerriet, cassave, yam, bananen, papaja en mango. Van het suikerriet wordt op grote schaal grogue gemaakt, een soort rum.

Zondag 5 februariNaar Schiphol
We gaan naar Kaapverdië. Omdat de vlucht morgen om 8:45 uur vertrekt, slapen we eerst een nachtje in het Ibis bij Schiphol.
We hebben Voja Travel deze reis voor ons laten regelen. Een rondreis naar vier eilanden: São Vicente, Santo Antão, Fogo en Santiago.

Maandag 6 februariNaar Mindelo op São Vicente
Er is een staking van het streekvervoer, maar de gratis transferbus gaat wel en op tijd en we zijn snel bij de luchthaven.
Vroeg op en naar de incheckbalie. Deze vlucht kunnen we bij TUI niet van tevoren inchecken. Raar, allemaal afgiftepunten voor je bagage, maar omdat er niet van tevoren ingecheckt kon worden, moet iedereen langs de balie. Zelfs mensen met alleen handbagage moeten hier aansluiten. De handbagage- en paspoortcontrole gaat supersnel.
Het vertrek wordt uitgesteld zonder enige verklaring, Na een uur krijgen we te horen dat het komt door de vele bagage. Alsof ze voor het eerst deze vlucht doen. Uiteindelijk komen we redelijk op tijd aan. Omdat we van tevoren onze registratie hebben gedaan via internet zijn we zo binnen. Onze rugzakken liggen ook als een van de eersten op de band. De ontvangst door iemand van Voja Travel staat al klaar en we pinnen lokaal geld. Het is hier twee uur later als in Nederland.
Daarna is het wachten op nog wat andere mensen en dan worden we naar ons hotel in Mindelo gebracht. We zitten in Casa de Poco oftewel Casa Julia. Al die hotels hier hebben twee namen. Het is een klein gastenverblijf dicht bij de haven, waar alle reuring is. We krijgen een mooie grote kamer en er is boven een groot dakterras. Zowel beneden als boven staan koelkasten waar je drankjes uit kunt halen en die je zelf moet noteren om later af te kunnen rekenen. Op de kamer staat een karaf drinkwater.
Het is circa 25 graden met een stevig windje en een stralende zon. 's Middags wandelen we de stad in en zien veel gekleurde huizen. Alles is op loopafstand en overal zien we winkeltjes, barretjes en restaurants. We drinken een biertje op een terras aan de haven uit de wind. Ca. € 3 voor een halve liter, dus lekker goedkoop. Een Griek komt naast ons zitten en we raken gezellig aan de praat. Hij inspecteert schepen op brandstofverbruik en is hier voor een paar dagen.
's Avonds eten we bij Nautilus. Ondanks dat het 19 graden is, voelt het door de harde wind frisjes aan.

Dinsdag 7 februariMindelo op São Vicente
Na een lekker en uitgebreid ontbijt wandelen we door de plaats. Het is er gezellig druk, de straten zijn schoon, het verkeer rijdt rustig, de auto’s stoppen als je in de buurt van een zebrapad komt, de mensen zijn vriendelijk, de zon schijnt, het waait best hard, honden liggen overal in de schaduw te slapen. We slenteren naar de vismarkt, de Mercado de Peixe. De mannen zijn bezig de vissen schoon te maken, de vrouwen verkopen ze. De ene vis herkennen we wel, de andere niet. We zien marktpleinen waar vrouwen zitten met groente en fruit. Mannen drinken koffie. We gaan op een bankje zitten om alles rustig te bekijken. Er is ook een overdekte markt, de Mercado Principal, waar we boven mooi zicht hebben op de handel beneden.
We dwalen verder en zien een grote afbeelding op een muur, niet beschilderd, maar de muur zelf is bewerkt. Heel apart. Het is de beroemde Kaapverdiaanse zangeres Cesaria Evora. We lopen een heuvel op waar we mooi uitzicht hebben op de haven aan de ene kant en het strand aan de andere kant. De zee kleurt fel in allerlei tinten blauw. Mooi.
Het strand is erg rustig. Er zwemmen een paar lokalen en een enkeling ligt op het strand te zonnen.
’s Middags houden we siësta.
We drinken nog wat op hetzelfde terras als gisteren. Vandaag sluit die tent om 18:00 uur om ‘technische’ redenen. We eten in een restaurant aan de haven. Het zit boven in een gebouw en we hebben mooi uitzicht over het water, de boten en de bergen er achter. Het is er rustig.

Woensdag 8 februariNaar Santo Antão
We wandelen weer door Mindelo; er is altijd genoeg te zien. Ook nu weer zitten we op bankjes om naar alles en iedereen te kijken. We blijven ons verbazen over alle kleuren van de huizen en de mensen.
Goed 13:00 uur worden we opgehaald en naar de ferry gebracht die ons naar Santo Antão zal brengen, het buureiland. Een tocht van een uur. De chauffeur is stipt op tijd. Heel on-Afrikaans.
Op Santo Antão worden we opgewacht en naar Aldea Panoramica 360⁰ (Petra’s Lodges) gereden in ruim een uur. We rijden over de nieuwe kustweg. Prachtige valleien, grote vulkanen, dorpjes met kleurrijke en traditionele huizen, smalle wegen, geen verkeer, een paar koeien op de weg en geiten in de berm.
Het hotel ligt niet ver van de Cova vulkaankrater. Boven is het bewolkt en het regent zowaar een beetje. We krijgen een huisje dat mooi in een tuin met zwembad ligt. Er zitten verschillende Nederlanders die we al eerder tegen gekomen zijn.
Er is een leuke bar annex restaurant. Iedereen eet hier ’s avonds, want er is niets anders in de buurt. Het is eten wat de pot schaft: een driegangendiner voor € 15. Voor ons geen probleem, want we eten alles. Vanavond heerlijke paella. Bij het toetje krijgen we een punch coco. Punch is een Kaapverdische likeur op basis van grogue waaraan limoen en suiker wordt toegevoegd om het zoeter te maken. Het is 20% minder sterk dan de pure grogue.
Er staan twee drinkwatertappunten in de lodge met van die grote flessen waar je je eigen fles mee kunt vullen.
We gaan vroeg naar bed terwijl we buiten de plaatselijke brassband horen spelen. We zien nog steeds laaghangende bewolking en ’s nachts horen we het aardig regenen.

Donderdag 9 februariSanto Antão
We besluiten tot de beklimming van de Cova de Paúl, de vulkaankrater. Deze ligt op 1.200 meter hoogte wat inhoudt dat we 700 meter omhoog moeten lopen. De mist die rond de toppen hangt, valt vandaag mee en het is zonnig. Gisteren zijn mensen teruggekeerd, omdat ze in de wolken liepen. Vandaag blijkt een prachtige, overwegend heldere dag. Zonnig en de wolken trekken weg. We lopen in drie uur omhoog, ongeveer drie kilometer. Het landschap is prachtig en verandert steeds. Beneden is meer beplanting als uien, bananen, wortels, papaja’s, suikerriet, koffie, vijgen, yams. Hoger zien we de Paúl-vallei prachtig liggen met een paar kleine dorpen. Ook hoog op de bergkammen zien we woningen. Het pad is goed beloopbaar. Het gaat wel de hele tijd, slingerend, naar boven, meestal vrij stijl. Er zijn niet veel mensen die het pad naar boven nemen, we komen er na een tijdje wel steeds meer tegen die met een taxi naar boven zijn gebracht en naar beneden komen lopen.
Boven ligt de enorme krater. Erg indrukwekkend. Hij is niet diep en wordt gebruikt als landbouwgrond. De bodem is ongeveer een kilometer breed. Naar beneden loopt wat moeilijker, deels omdat de we hele klim er al op hebben zitten. Dat doen we in twee uur.
Het biertje in het hotel vinden we welverdiend.
We komen weer mensen tegen die we eerder al op São Vicente hebben gezien. Grappig.

Vrijdag 10 februariSanto Antão
De dag begint met een stralend blauwe lucht.
Het valt mee met de spierpijn. We blijven een beetje bij het hotel hangen, zitten wat in de zon bij het zwembad, lezen wat. ’s Middags wordt het wat bewolkte en frisser. We maken de spieren los door een wandelingetje langs de paar huizen die het dorp vormen. Jongetjes zitten op verfblikken te oefenen om later trommelaar te kunnen worden. Een lekkere rustige dag.
Er zitten hier verrassend weinig vogels. Wat duiven en mussen. Dat is het wel.

Zaterdag 11 februariSanto Antão
Om 9:30 uur worden we opgehaald voor een eilandtour. Stipt op tijd rijdt de auto voor. Met z’n tweeën zitten we in de auto met een chauffeur. We worden eerst door een vierwieldrive auto een eindje naar beneden gereden, de wegen zijn iets nat, en dan stappen we over in een andere auto.
We rijden door de Cavo de Paúl met prachtige terrassen, een aquaduct, mooie uitzichten, kleine kleurige dorpjes. Het is erg rustig op de weg en regelmatig stopt de auto gewoon langs de kant van de bochtige weg, zodat wij uit kunnen stappen en foto’s maken. Via Vila das Pombas, ook wel Paúl genoemd, rijden we naar Sinagoga waar vroeger eerst een synagoge stond, later een leprakolonie was en nu een zwemplezier voor de plaatselijke bevolking is.
Dan komen we in Ribeira Grande, de hoofdplaats van het eiland. Stel je er niet teveel van voor. We wandelen er even rond en zien wat muurschilderingen. Dan door naar de krater over een soort bergkam, de Delgadinho bergrug. Aan de ene kant ligt de Ribeira Grande vallei en aan de andere kant de Ribeira da Torre vallei. Aan beide kanten hebben we weids uitzicht. De weg kronkelt omhoog en aan weerszijden gaat de berm steil naar beneden. Ook hier wandelen we een stuk en genieten van het prachtige uitzicht.
Het weer is niet best: laaghangende bewolking en soms een paar spetters regen. Omdat bij dit weer het uitzicht op de vulkaan er niet is, besluiten we om daar niet naar toe te rijden. Gelukkig hebben we deze donderdag mooi zien liggen.
We rijden terug richting kust en krijgen een lunch bij Divin Art. We zitten lekker buiten en krijgen typische Kaapverdiaanse gerechten samen met een karafje grogue. Lekker.
Dan verder naar Ponto do Sol, de toeristische hoofdplaats. De haven is mooi om te zien met z’n vele vissersbootjes. Het is er overdag rustig, dan is iedereen aan het wandelen. ’s Avonds is er meer reuring.
Op de terugweg zien we nog een aquaduct, veel groene valleien, een erg kleurrijk dorpje, een kleine groguebrouwerij die op het moment niet in werking is, maar waar we wel een glaasje kunnen proeven.
Om 16:00 uur zijn we weer terug. Een mooie tocht. We hebben een goed idee gekregen hoe mooi dit eiland is.
Zoals altijd drinken we het plaatselijke bier, Strela, of de Cha-wijn uit Fogo.
De toeristen die wij tegenkomen zijn Frans of Nederlands. Volgens onze gids komen hier op dit eiland pas Nederlanders na de corona. Iedereen die we spreken, heeft geboekt bij Voja-travel. De meeste Nederlanders gaan naar de eilanden Sal en Boa Vista, de eilanden met de grote all-inclusive toeristenresorts.

Zondag 12 februariSanto Antão
Het regent een beetje en er is laaghangende bewolking. Die wisselt wel en soms zijn de toppen van de bergen te zien, soms niet. Het regent hier nooit in februari. Later blijkt dat het ook op andere eilanden heeft geregend. Het regenseizoen is in oktober.
Gisteren hebben we van de gids gehoord dat er vanmiddag in het dal een feest is. Om een uur of twaalf wandelen we de berg af naar Hôtel Figueiral, richting Paúl. Het miezert nog steeds. In de buurt van Eito, na 1:40 uur lopen, horen we trommels. Een groepje mannen is aan het spelen en er zijn wat toeschouwers. Een paar duidelijk aangeschoten. Verder schijnt er niet veel te gebeuren. De mensen spreken geen Engels en wij geen Portugees. We besluiten terug te lopen. Na een kwartier komt er een prachtige zwart beschilderde man ons tegemoet. Hij draagt mooie sieraden en een rieten rokje. Er zijn twee mannen bij hem, ze spreken een beetje Engels, maar ze kunnen niet vertellen wanneer er wat gaat gebeuren.
Na een half uur lopen, houden we een busje aan die ons wel naar het hotel wil brengen. Het laatste stuk van de weg gaat steil omhoog en dat lukt niet met de slippende banden. We betalen de man en lopen het laatste stukje wel. Amper honderd meter komt hij ons weer achterop gereden, het is hem gelukt de berg op te komen en brengt ons verder weg.

Maandag 13 februariNaar Mindelo op São Vicente
Vandaag gaan we terug naar Mindelo op São Vicente. De boot gaat ’s middags om 16:00 uur. Het is gelukkig droog en we blijven in het hotel om wat te lezen. Rond het middaguur komt er steeds meer blauwe lucht en gaat de zon weer schijnen.
In een uur worden we naar Porto Nova gereden waar de veerboot vertrekt. Van de chauffeur krijgen we een anderhalve liter zelfgemaakte grogue mee om aan onze chauffeur in Mindelo te geven.
De tocht gaat voorspoedig, het waait wel stevig, maar daar heeft niemand last van. In vijf minuten worden we naar Luna Boutique Hotel (Hotel Elisa) gereden. Dat ligt bij het stadsstrand Laginha. Vroeger áán het strand, nu staat er een groot hotel in aanbouw voor.
Het waait hier weer hard. Dat merken we goed als we op het strand een biertje drinken.

Dinsdag 14 februariMindelo op São Vicente
We hebben besloten te gaan wandelen naar Salamansa, een dorp verderop. Via Google maps zien we dat we via wat binnendoorweggetjes er naartoe kunnen lopen. Onderweg hebben we mooie uitzichten op Mindelo en de baai. Een gedeelte van de weg is wat lastiger omdat het door de droge bedding van een rivier loopt. We doen er uiteindelijk twee uur over. In het dorp zien we een strand met wat windsurfers en twee strandtentjes. Hier drinken we wat. Voor het restaurant staan jongetjes armbandjes te verkopen, 1 voor 100 escudo’s. Wij hoeven ze niet. Als dat duidelijk is, willen ze euro-muntstukken omwisselen voor lokale escudo’s, gelukkig kunnen we ze daar wel bij helpen.
We besluiten dezelfde weg terug te wandelen. Als we aan de rand van het dorp zijn, bij het begin van het pad, worden we door een man en een vrouw tegengehouden. Ze spreken alleen Portugees, maar met wat gebaren erbij wordt ons duidelijk gemaakt dat het niet veilig is die kant op te gaan. We krijgen gebaren van het doorsnijden van de keel en ze wijzen naar de camera. We weten dat het in Mindelo 's avonds niet veilig is op straat, maar hier dus ook overdag niet, terwijl we hier een uurtje geleden binnen zijn komen lopen....
We besluiten het openbaar vervoer busje te nemen. We vragen wat het kost, terug naar Mindelo. Geen drol dus, € 3,00 voor ons samen. Het busje rijdt eerst nog een rondje door het dorp en vertrekt met slechts een paar mensen erin. We rijden de andere kant op van Mindelo, naar Baia das Gatas, zetten een paar mensen af in dorpjes in de omgeving en zijn na een half uur weer terug in de plaats van vertrek. De chauffeur drinkt nog een kop koffie, we rijden nog twee rondjes door het dorp om nog een paar mensen in te laden en vertrekken uiteindelijk definitief. Binnen 15 minuten staan we in Mindelo op de markt.
Hier gaan we lekker nog even zitten kijken naar de lokalen. Daarna op weg naar ons standaard bierterrasje bij de pleziervaarthaven. Hier ontmoeten we een Nederlands gezin. Ze zijn met een zeilboot op weg naar Martinique. Ze zijn verbaasd als we ze kunnen vertellen dat ze dan 30 dagen onderweg zullen zijn. Dat weten we, omdat we het daar toevallig een tijdje geleden met Cor en Saskia over hebben gehad. Wij vinden het een hele onderneming met twee hele kleine kinderen die oversteek te maken, maar zij geven aan dat ze gewoon 's nachts gaan slapen en het schip automatisch verder vaart.
Daarna nog even naar ons hotel en op Google maps gezocht naar een restaurant om te gaan eten. We denken iets leuks te zien. Als we het restaurant binnen komen, zien we direct dat dit top is: alleen lokalen, alleen een Portugese kaart en heel gezellig: Restaurante Familiar!

Woensdag 15 februariNaar Fogo via Santiago
Na het ontbijt worden we opgepikt en naar het vliegveld in San Pedro gebracht. We vliegen eerst naar het eiland Santiago in een uurtje en daarna door naar São Filipe op het eiland Fogo in twintig minuten.
Een kwartier later staan we bij La Fora Ecolodge (Aaron & Ellen’s Eco-hotel) in het binnenland op een hoogte van 600 meter. We krijgen een huisje met veranda en een weids uitzicht. Het is heerlijk rustig. We pakken een beetje uit, wisselen de wandelschoenen voor slippers en gaan naar de bar. Lekker buiten met bankjes en stoelen en mooi uitzicht. We gaan voor een mojito en een gin tonic. Lekker.
Hier drinken we water gewoon uit de kraan.
’s Avonds eten we buiten met mooie lampjes op tafel. De tafeltjes staan ver uit elkaar en het eten is prima. We drinken er de plaatselijke witte Cha-wijn bij. Bij het toetje krijgen we een neutje. We kunnen kiezen tussen iets doorzichtigs en iets bruins. We nemen er van elk eentje. De bruine is het lekkerst. De witte is een grogue, de bruine een punch, minder sterk, want gemengd.
Terug in ons huisje gaan we op het trapje ervoor zitten om naar de prachtige sterrenhemel te kijken. Het is lang geleden dat we die zó helder hebben gezien.

Donderdag 16 februariFogo
Lekker ontbijt buiten op het terras in de zon. Een stralende dag vandaag met alleen maar blauwe lucht.
We gaan wandelen. We hebben een pad gezien dat ons wel wat lijkt. Eerst een stuk over de doorgaande weg, daarna een kleiner pad. Overal zien we opgedroogde lavastromen van vroegere uitbarstingen. Af en toe zien we een huis met een grommende hond, twee brommers en af en toe een paar mensen, wat ezels, kippen en geiten. Overal zien we de 3.000 meter hoge Fogo-vulkaan liggen. Die gaan we niet beklimmen.
Tot het einde van de weg lopen we alleen maar omhoog tot 1.100 meter. Op de terugweg zien we een kleine krater prachtig liggen. Op de heenweg waren we daar langs gekomen, maar dachten dat het een bergje was. Pas van boven zie je dat het een vulkaankrater is. We zien wat mussen, duiven en zowaar een mooi gekleurde ijsvogel, een paar grote geelzwarte spinnen, kalkoenen. Bij een huis staat een vrouw met twee kleine kinderen. We mogen een foto maken en als dank printen we die uit. Ze zijn blij verrast.
Terug bij de weg, vlak bij de kleine krater, besluiten we om over de weg om de krater heen te lopen. Dan zien we een smal paadje en we besluiten een stuk af te snijden. We komen bij een huis en daar houdt het paadje op. Een mevrouw wijst ons dat we door de velden kunnen lopen. Onze sokken komen onder de stekels te zitten. Op de telefoon zien we dat we de goede kant op gaan. We passeren een grote baobabboom, een droge rivierbedding en komen bij de achterkant van een huis weer op de weg. De lodge is nu niet ver meer. Totaal hebben we vierenhalf uur gelopen.
Bij terugkomst drinken we een welverdiend biertje. We zitten net als er twee nieuwe gasten binnen komen die we al overal tegen gekomen zijn. Dat zal ook de rest van de dagen blijven gebeuren.

Vrijdag 17 februariFogo
Heerlijk ontbijt buiten in het zonnetje.
We wandelen vandaag naar São Filipe, ongeveer 9 km. De hele weg gaat omlaag, zo’n 600 meter. Gisteren de hele dag drie auto’s gezien, vandaag veel meer. In São Filipe zien we veel huizen in mooie kleuren geschilderd, daarnaast veel muurschilderingen. Ook hier weer een mooie overdekte markt met veel groente en fruit. Het strand van São Filipe is, zoals vaak op de Kaapverdië, zwart. We nemen terug een taxi en zien dan pas de enorme afstand die we hebben afgelegd.

Zaterdag 18 februariFogo
Niks gedaan. Bij het zwembad gelegen, boekje gelezen.

Zondag 19 februariNaar Praia op Santiago
Vandaag gaan we naar ‘ons’ laatste eiland, naar Praia op Santiago, de hoofdstad van Kaapverdië. We worden om 9:00 uur opgehaald en naar het vliegveld gereden. Het vliegtuig landt op Santiago op het moment dat we eigenlijk zouden vertrekken. Het is maar twintig minuten vliegen. Hier worden we opgewacht door een Nederlander en naar ons hotel gebracht. We zitten in Salav Guesthouse (Casa Andrea) aan de zuidkant van de stad in de wijk Santo António. Ook hier weer een dubbele naam. Omdat we onze kamer nog niet in kunnen, gaan we een stukje wandelen. We lopen een trap af en komen uit bij een klein strand. Het is er behoorlijk druk met zwemmers en zonners. We kijken het een poosje aan en lopen dan weer verder. We zien de vuurtoren die Maria Pia heet. We bekijken hem van binnen en hebben boven mooi uitzicht op de stad.
Het is hier warmer dan op Fogo. Daar zaten we op 600 meter hoogte en hier op zeeniveau. Het waait hier sowieso minder dan op São Vicente.
Op de terugweg belanden we bij een restaurant waar ze tapbier verkopen. Aan ons tafeltje bij het raam hebben we prachtig uitzicht op het strand. We bekijken een groepje mensen dat er zeker een uur over doet om te vertrekken. Ze staan op, vouwen handdoeken op, kletsen, pakken in, kletsen, spoelen dingen af, kletsen, staan maar wat, kletsen, spoelen dingen af, kletsen. Het duurt en het duurt. We worden er moe van om het aan te zien.
Daarna houden we, volgens goede plaatselijke traditie, siësta.

Maandag 20 februariPraia op Santiago
Vandaag een dag Praia. We wandelen eerst naar Rua d’Arte in de wijk Terra Blanca, een plek waar je de mooiste muurschilderingen ziet. Vervolgens dalen we af naar het centrum en het Plateau. Eerst bezoeken we een grote overdekte markt en daarna klimmen we via een trap naar het Plateau. Hier is het gezellig druk met marktjes en mooie gebouwen. We zien alleen veel groepen toeristen achter omhoog gehouden bordjes lopen die van het cruiseschip komen dat we in de haven zien liggen.
Daarna als late lunch een visje met een biertje met uitzicht op het stadsstrand.
’s Avonds na het eten drinkt een man achter ons een mooie cocktail. Lia gaat vragen hoe die heet en bestelt ook een gin berry tonic. Martijn drinkt een mojito.

Dinsdag 21 februariNaar Assomada op Santiago
Vandaag gaan we naar het binnenland van Santiago. De chauffeur zou ons om 10:00 uur ophalen. Hij heeft zich echter vergist en dacht dat hij ons van het binnenland naar Praia moest brengen. We doden de tijd met lezen. Hij brengt ons naar Pousada de Vassora (Casa di Jean & Julia) in de buurt van Assomada. Het gebied is omgeven door hoge puntige rotspartijen. De pousada ligt 800 meter van de hoofdweg af op een hoogte van 500 meter. We worden ontvangen door de zoon des huizes, die net genoeg Engels praat om ons alles duidelijk te maken. We krijgen een grote, lichte kamer met zitje en terras.
Om 16:30 uur komt de eigenaar zich verontschuldigen dat zijn zoon niet alles goed heeft verteld. De markt die normaal gesproken op woensdag is, is verplaatst naar vandaag, omdat het morgen Aswoensdag is. Hij gaat over een kwartiertje met de taxi naar het centrum van Assomada. Of wij mee willen. Kunnen we naar de markt en bovendien is er een carnavalsoptocht in het centrum. Die zou om 14:00 uur zijn, maar hij heeft gehoord dat het nog niet begonnen is. Europeanen hebben een horloge, wij hebben tijd, vertelt de eigenaar.
In een paar minuten zijn we in het centrum. Het is er druk, maar hij weet precies waar hij moet zijn. Hij laat ons alleen en al snel horen we muziek. Het is een kleine optocht met danseressen in allerlei kleuren en een soort koninginnewagen. Hier een videoverslag.
Op de markt kopen we wat kleine zakjes met eetbare dingen, geen idee wat, voor Karin die volgende week haar verjaardag viert.
Als we op zoek gaan naar een taxi terug, zien we nog een optocht met o.a. zwart geverfde mannen met stokken.
In de taxi die we aanhouden zit al een mevrouw. Wij kunnen ook mee en op onze route zetten we haar af. Kost slechts € 3 voor ons tweeën.

Woensdag 22 februariAssomada op Santiago
Onze host Jean is wandelgids en wij huren hem voor vandaag voor een wandeling. Wij hebben aangegeven wat we ongeveer willen en hij heeft besloten dat we naar Principal gaan. Dat is een stuwmeer dat het iets ten noorden van de Sierra Malagueta ligt. Jean regelt een taxi die ons in een half uur naar het beginpunt brengt. Diep in de verte zien we een groen meer liggen waar we heen gaan. Dat ligt maar liefst 700 meter lager dan waar we nu staan. En daarna moeten we ook weer omhoog. Oeps.
Jean leent ons een paar wandelstokken waar we blij mee zijn.
Het is een vrij zonnige dag en het waait behoorlijk. Tijdens de wandeling hebben we geen last van die wind. Vol goede moed beginnen we aan de afdaling. Het pad is smal en meestal goed beloopbaar. Soms zijn er wat steilere stukken waar we een beetje moeten klauteren en moeten oppassen met uitglijden. We hebben steeds een weids uitzicht over allerlei bergkammen. Prachtig.
Af en toe zien we een valk hoog in de lucht die steeds door een aantal kauwen wordt verdreven. Veel fruitbomen staan er op de hellingen. We zien gele stekelige vruchten van een centimeter of tien. Als je die doormidden snijdt, zie je dat het komkommers zijn; ze zijn alleen niet te eten, ze zijn te bitter. De hele vallei ziet er groen uit. In de verte zien we af en toe een huis of een groepje huizen op de meest afgelegen plekken. Die zijn alleen te voet bereikbaar. Na anderhalf uur komen we bij een paar huizen. De jonge eigenaar komt op het geblaf van de hond af. Verder zijn er varkens, koeien en kippen. We gaan even zitten en Jean maakt een praatje want de man spreekt alleen Creools, net als bijna iedereen hier in de vallei. Martijn maakt een foto van hem en geeft hem als dank een printje daarvan dat hij met ons kleine printertje maakt. Hij is er blij mee.
We lopen nog een uur door en zijn dan beneden. We zitten nu op slechts 100 meter boven zeeniveau. Op het laatste stuk naar beneden staan wat meer huizen. Iedereen zegt vriendelijk gedag en we worden regelmatig uitgenodigd om binnen te komen en mee te eten. Jean heeft echter in restaurant Sabor een plaatsje gereserveerd waar we andere wandelaars ontmoeten. We krijgen o.a. een schotel met bacelau te eten. Lekker.
We zien meerdere paartjes ijsvogels. Soms alleen als blauwe flitsen, soms gaan ze mooi voor ons zitten. Wel ver weg, maar met de telelens worden het mooie plaatjes.
Daarna beginnen we aan de klim naar boven. Dit is een ander pad en we hoeven ‘maar’ 500 meter omhoog. Ook nu ver en weids uitzicht. Het loopt wat makkelijker dan het pad omlaag. Wel voortdurend stijgen, maar binnen 2,5 uur staan we boven. Jean is iets vooruit gelopen en heeft al een busje aangehouden. Vier mensen die bij een touroperator werken, hebben een vrije dag, het busje van het werk gecharterd en zijn een dagje op pad. Ze geven ons een lift en zetten ons af bij de weg die naar de pousada leidt. Die 800 meter omhoog lukt ook nog prima. We zijn blij dat Jean met ons mee gegaan is. Alleen lukt zo’n wandeling niet. Er staat nergens wat aangegeven.
Om 18:30 uur vertelt Jean dat er vanavond geen eten wordt geserveerd. Hij heeft in Assomada rond gebeld en een restaurant gevonden dat open is. Het is vandaag Aswoensdag, iedereen heeft een vrije dag en bijna alles is dicht. Verder heeft hij een taxi geregeld die ons heen en terug brengt. In het restaurant zijn we de enige eters. Er zitten wel wat plaatselijke mannen met een drankje naar het voetballen op de tv te kijken. Regelmatig horen we wat, volgens ons, Chinees kreten door het restaurant schallen, alsof er weer een maaltijd klaar is. Dan komt er een nieuwe gast binnen die duidelijk dronken is. Iedereen probeert hem te negeren. Hij is nogal luidruchtig, misschien wel omdat hij niets te drinken krijgt. Onze taxi komt weer voor rijden en brengt ons terug naar de pousada. Jean wacht ons daar op. Volgens ons was hij bang dat eea niet goed gegaan zou zijn.

Donderdag 23 februariAssomada op Santiago
We krijgen van Jean een kaart hoe we naar de enorme kapokboom kunnen lopen. Deze boom is meer dan zestig meter hoog en heeft een stamomtrek van ongeveer 28 meter. Zo’n boom komt hier eigenlijk niet voor. Ze noemen hem hier Koilone Kapoktree. Handig om die naam te weten, want bij de paar huizen waar we langs komen, vragen mensen of we daar naar toe gaan. Soms zitten we op een verkeerd paadje en wijst men ons de weg. Het zijn smalle, zanderige paadjes. Er groeit hier van alles: kolen, wortelen, uien, fruit. We zien vandaag een heleboel ijsvogels. Een klein hondje volgt ons een hele tijd. We passeren de St. Catarinakerk en zien de boom al van verre staan. Een groep schoolkinderen is daar met hun leraren. Ze spreken drie woorden Frans. Iedereen die we ontmoeten zegt vriendelijk gedag. De boom is inderdaad enorm. We blijven ons een poosje verbazen.
Dan lopen we deels over een keienweg, deels over een paadje door naar Assomada. We pinnen hier nog wat geld en drinken in een plaatselijk kroegje een biertje. Een oude man probeert een gesprekje met ons te voeren. Als hij hoort dat wij uit Nederland komen, vertelt hij dat zijn vader vroeger in Rotterdam heeft gewerkt. Hij heeft er één Nederlands woord van geleerd: godverdomme. De biertjes zijn hier goedkoop: € 1,25 per flesje van 0,25 cl.
We wandelen nog wat door de plaats, zitten een poosje op een bankje en gaan met de taxi terug naar de pousada.
We relaxen de rest van de middag.

Vrijdag 24 februariNaar Tarrafal op Santiago
Om 11:00 uur worden we naar onze laatste plaats gebracht, Tarrafal. Dat ligt aan de noordkust van Santiago. Casa Alegria (Casa Irene) heeft een Nederlandse eigenaresse. Er staan gratis drankjes in de koelkast. Bier, fris, fles wijn.
Tarrafal is een klein vissersdorp en ligt aan een baai die omringd is met hoge rotsen en bergen. Op het strand staat een enkele palm. Het dorp is ruim opgezet. Veel huizen zijn maar half af. We lopen naar de baai en zien veel vissersboten. Er zijn wat restaurantjes en dat is het wel. Bullet Beach is opgebouwd op een paar rotsen en daar drinken we wat. We zien een vissersboot uit het water op het strand getrokken worden door een man dertig.
We lopen nog wat door het dorp, maar er is weinig te zien.
’s Avonds gaan we eten in restaurant Bellini buiten het centrum. Het is er matig druk met alleen maar lokalen. Er is wel een Engelse menukaart. We zitten buiten en dat is ondanks de wind goed te doen. Het eten is prima.
Als we terug lopen naar ons verblijf, is het doods. Half afgebouwde huizen. Bij de wel afgebouwde huizen brandt nergens licht, luiken zijn gesloten. Geen mens op straat. Het leeft niet.

Zaterdag 25 februariTarrafal op Santiago
Na een ontbijt op het dakterras lummelen we wat en lopen daarna richting centrum. We zien wat kleine Chinese supermarktjes en gaan op het plein bij de kerk zitten. Er gebeurt niet veel. Daarom lopen we naar het strand waar het drukker is dan gisteren. De vissers zijn vandaag wel aan het werk en regelmatig zien we boten binnenlopen. Allerlei mensen komen helpen om die het strand op trekken. Een beetje boot heeft wel dertig man nodig.
Dan komen er vrouwen die de vis willen kopen. Wat hen bevalt, gooien ze in een plastic bak. Daarna begint wat wij zien als een ruzie tussen de visser en de vrouw. Het gaat blijkbaar om de kiloprijs van de gekozen vissen. De woorden lopen hoog op. Ondertussen wordt de boot helemaal schoon gemaakt. Een andere vrouw komt ogenschijnlijk zonder veel ruzie tot een kiloprijs, de vis wordt gewogen en er wordt afgerekend. Het geruzie tussen de schipper en de vrouw gaat nog lang door en pas als de boot bijna schoon is, komen ze ogenschijnlijk tot een prijs en wordt er gewogen en afgerekend.
We gaan op het strand onder een palmboom zitten en bekijken alles en iedereen. Naast ons hebben een paar lokalen een band gespannen tussen twee bomen. Ze balanceren op deze band. Een paar toeristen proberen het ook, maar het blijkt niet zo makkelijk.
Daarna houden we siësta en daarna drinken we de gratis fles wijn op boven op het dakterras.
We hebben Irene, de eigenaresse gesproken en meteen de lokale taks betaald. Nu kunnen we de rest van ons contante geld opmaken.

Zondag 26 februariTarrafal op Santiago
Weer naar het strand. Hier is altijd wel wat te zien. In het weekend is het hier redelijk druk.
In het begin van de avond vertrekken we naar het vliegveld van Praia waar we net na middernacht naar huis zullen vertrekken.

Maandag 27 februariNaar huis
Tsjonge, wat een kleine zitplaatsen in het vliegtuig van TAP. Ze geven op dat het minimaal 76 cm is, maar volgens ons het nog geen 60 cm. Zelfs Lia zit klem. Voor een nachtvlucht is dit niet prettig. We hebben een tussenlanding in Lissabon en het vliegtuig naar Amsterdam, ook van TAP, is iets ruimer. Niet veel.
Gelukkig vliegt alles op tijd, zijn de koffers er en zijn in de loop van de dag weer thuis.

Hier een videoverslag van het carnaval.
Hier nog een fotogalerij.

Deze reis is voor ons geregeld door Voja travel.