Woensdag 16 januariNaar Turmi – 233 km, 921 meter

Lia zit vandaag in de kookploeg en moet om 5:30 uur op om het ontbijt te maken. We hebben gebakken eieren en een fruitsalade. Het smaakt iedereen prima.
Om 7:30 uur vertrekken we naar Turmi en zien vandaag vooral veel kinderen langs die weg die staan te gillen en te zwaaien langs de kant. Die zwaaiende handjes veranderen telkens razendsnel in bedelende handjes.
Het blijft een mooie asfaltweg die afdaalt tot onder de 600 meter en dan weer klimt naar 2100 meter. Een paar grondneushoornvogels scharrelen in de berm.
Langzamerhand zien we steeds meer Hamar-mensen langs de kant van de weg lopen. De vrouwen dragen dierenvellen, veel kettingen en sommigen hebben een halve kalebas op hun hoofd. De borsten zijn altijd bloot. De mannen hebben zeer korte rokjes waar ze niets onder dragen... Ze hebben een klein houten krukje dat ze gebruiken om op te zitten, als kussen en soms, als ze zitten, tegen inkijk in hun kruis. Dat doen ze niet allemaal en bij sommige mannen die wijdbeens zitten, zie je alles hangen.
We kamperen in de buurt van Turmi op een camping. Veel stelt dat niet voor, maar wij vinden het wel mooi. Lekker rustig en veel schaduw van bomen.
Na de lunch vertrekken we naar een bull jumping, een traditioneel ritueel waarbij een jonge man over stieren moet springen. Slaagt hij daar in, dan mag hij trouwen. Zo niet, dan is het terug naar af. We rijden een stuk over een slechte weg en na een paar kilometer besluiten de chauffeurs om om te draaien. Het zou te lang duren en we moeten ook nog een uurtje lopen. Ze zijn bang, dat we te laat komen. Morgen is er ergens ook nog één en we zullen daar naar toe gaan.
Nu bezoeken we een ander dorp, waar de mensen traditioneel leven. Alleen zijn bijna alle mensen weg, vee hoeden of op de akkers aan het werk, en zijn er alleen wat vrouwen. Die zijn er prachtig uit en ze maken een deal om foto's te maken. Het is gebruikelijk om voor iedere foto twee birr te betalen, maar nu mogen we een paar minuten onbeperkt maken. Daarna gaan we in een barretje een biertje drinken. Het is hartstikke warm, dus we moeten genoeg drinken...
In een volgend dorpje wordt gedanst en door de mannen gesprongen. Die staan in een halve kring te klappen en telkens komen er twee mannen naar voren die elkaar een hand geven en dan zo hoog mogelijk springen. Degene die het hoogst kan, is het aantrekkelijkst voor de vrouwen. De meisjes staan aan de andere kant en lopen op de springers toe als die man ze aanstaat. Als die man dat ook wat vindt, springt hij achter haar aan.
De regels tussen man en vrouw zijn strikt. De vrouwen moeten voor hun trouwen veel seksuele ervaring op doen. Na hun trouwen mogen ze alleen met hun man naar bed. De getrouwde mannen mogen altijd met iedere ongetrouwde vrouwen seks hebben en zij kiezen de vrouwen, die daar niets in te zeggen hebben. Een man mag wel zes of zeven vrouwen hebben. Aan de versieringen van de vrouwen is te zien of ze getrouwd zijn, hoofd- of bijvrouw zijn en of ze rijk zijn.
In een hut demonstreren ze hun koffieceremonie, waarbij de kalebassen met brandende stukjes hout van binnen worden gereinigd. De koffie wordt gemaakt van een soort schilletjes en smaakt niet echt naar koffie.
Vanochtend is er een kok ingestapt, die in de tussentijd het diner heeft gemaakt. Tot de grens met Kenia zal hij bij ons blijven. Iedereen is daar erg blij mee. Zo'n man kan vast meer variëren dan wij kunnen. We krijgen een lekkere soep, rijst en een grote bak met geitenvlees. Lekker.
Vroeg naar bed. We hebben alleen de binnentent opgezet en alle ramen zo ver mogelijk open. Het grootste deel van de nacht staat er wat wind, zodat het lekker door waait. We slapen prima.

Donderdag 17 januariTurmi – 30 km

Tegen tienen wandelen we naar de markt in Turmi. Het is knap warm en we lopen midden in de zon. In een cafeetje drinken we een colaatje en zien in de tuin gieren tussen het afval scharrelen.
De markt begint net een beetje op gang te komen. Er zitten Hamar, Banna en Dassanech. De Hamar-vrouwen dragen hun haar in vettige rode sliertjes. Het ziet er een beetje uit als draadjes. Ze dragen veel sieraden. Er lopen een paar Banna-mannen met kleikapjes. Prachtig zien ze er uit. Lia heeft een kleine stoffen kikker aan haar rugzak hangen en alle kleine kinderen komen daar op af. Ze willen hem aaien en allemaal willen ze hem hebben.
De truck staat ons op te wachten en we rijden naar de plaats waar het bull jumpen plaatsvindt. De chauffeurs hebben dagen in de truck zitten bellen om er achter te komen waar het zou gebeuren. Het is moeilijk om op de juiste dag op de juiste plaats te zijn.
We moeten een half uur lopen en het is bloedje heet. Iedereen neemt volle flessen water mee en er wordt een jerrycan met vijftig liter extra water meegenomen. We huren een jongen in om die te dragen. Goed plan.
Op de plaats van bestemming wordt al door de vrouwen gedanst. Hun haar is vers rood gekleurd en ze dragen riemen met bellen net onder de knie. Sommige hebben vijftien centimeter hoge enkelbanden die ze tegen elkaar slaan. Dat, de rinkelende bellen, het handgeklap en het gestamp op de vloer geven een enorme herrie. We moeten eerst het stamhoofd opzoeken om toestemming te krijgen om foto's te maken. Die wordt altijd wel gegeven, maar je moet het wel vragen.
Vandaag moet een jongeman over een aantal stieren heen springen. Wanneer hem dat lukt, mag hij trouwen.
We gaan eerst naar de rivier waar de vrouwen worden geslagen. Echt waar. Het is een traditie die al honderden jaren oud is. De vrouwen van de familie van de jongen worden geslagen. Zij komen met lange twijgen aandragen en geven die aan een jongen en smeken om geslagen te worden. Ze geven geen krimp; ze knipperen zelfs niet met hun ogen. Als ze dat wel doen, is dat ernstig gezichtsverlies en wordt ze door de andere vrouwen onder handen genomen. Vrouwen met veel littekens zijn sterke vrouwen en dus populair.
Terug bij de centrale dansplaats zit iedereen in de schaduw. Sommige mannen hebben hun benen wit of lichtgeel geschilderd met patroontjes er in; veel dragen geweren en patroonriemen om hun middel. Er wordt telkens even gedanst en op het eind van de middag komen de hoogwaardigheidsbekleders die op de eerste rang mogen zitten. Vrouwen zorgen voor de aanvoer van kalebassen met drank die ze uit enorme pannen schenken. Iedereen zit aardig te tetteren en de vrouwen snuiven een geelbruin poeder. Er wordt nog steeds geslagen en de vrouwen worden vooraf met een crème ingesmeerd en naderhand weer. De littekens zitten altijd op de rug. Ze rollen hun shirtje hoog op zodat de littekens goed zichtbaar zijn.
De springende man wordt door een man of tien apart genomen. Ze staan zo dicht op elkaar, dat we niet kunnen zien wat er gebeurt, maar aan de posities die men inneemt, denken we, dat hij besneden wordt.
Iets verderop wordt een kudde stieren en koeien bijeengedreven. De vrouwen lopen daar al toeterend en rinkelend door heen, maar ze blijven toch redelijk kalm. Een stuk of tien stieren worden met veel moeite apart in een rij gezet, de zijkanten tegen elkaar. Aan de ene kant worden ze vastgehouden bij de staarten, aan de andere kanten bij de tongen. Dan is het tijd om te springen. Alle Hamar-mensen staan er om heen en natuurlijk ook de toeristen, hoewel er dat niet veel zijn. De jongen loopt zes keer alle stieren af en is daarmee geschikt gebleken voor het huwelijk.
Het slaan van de vrouwen vinden wij barbaars, maar de rest is een prachtig schouwspel. We genieten er van.
Weer terug op de camping is het eten al klaar, maar we lopen eerst naar de bar voor een koud biertje en in de loop van avond volgen er nog wat meer. De gids had 's morgens op verzoek een paar flessen rode wijn gehaald, die ook gretig aftrek vinden.

Vrijdag 18 januariNaar Jinka – 120 km, 1410 meter

We moeten om 7:00 uur ontbijten, maar het brood en de eieren komen pas om 7:30 uur. Daarna rijden we naar Jinka waar een camping is. 's Middags hebben we vrij.
Het eerste wat we doen na aankomst, is de batterijen opladen. In de truck werkt het apparaat niet, dus we moeten daar wel wat op verzinnen. Iedereen wil opladen en we knopen alles met verlengkabels aan elkaar. We verbazen ons dat de stoppen niet doorslaan. Wel lekker, dat alles weer opgeladen is.
's Middags houden we het rustig. We douchen, doen een wasje en repareren een naadje in een schoen. Tegen vieren komt Juan ons vertellen, dat er in het centrum een Timkatprocessie bezig is. Nou moet je van zo'n dorp, veruit het grootste in de buurt, niet zo veel voorstellen. Her en der staan wat huizen en af en toe een winkeltje. Maar er is wel een groot grasveld, dat ooit een landingsbaan is geweest. Hier ziet het zwart van de mensen. Er komt een stoet met priesters aangelopen met grote, heilige boeken op hun hoofd. Er worden grote witte parasols boven hen gehouden en ze worden vergezeld door een grote menigte mensen die klappen, zingen en dansen. Het lijkt op het Timkatfestival in het noorden van het land, maar dan allemaal wat kleiner. Bij een soort kerk worden allerlei rituelen uitgevoerd en krijgen de priesters allemaal een staf en een belletje en gaan ze dansen. Mooi gezicht.

Zaterdag 19 januariJinka – 213 km

Vandaag gaan we zoek naar de Mursi, de stam die bekend staat om hun schotellippen bij de vrouwen. Als we in het dorp komen, zien we meteen onze eerste Mursi-vrouw. Vanaf een afstandje (uit de bus) ziet het er erg bizar uit. De streek waar de Mursi wonen, wordt de Hayile Wano Village genoemd. Onderweg zien we bavianen, een ijsvogel, neushoornvogels, dikdiks, parelhoenders, roofvogels. Het is erg groen onderweg; veel bergen en we gaan omhoog en omlaag. Geen asfalt vandaag, maar een gravelweg; wel goed te berijden. Ook vandaag is het weer erg warm.
We rijden het Mago N.P. in en willen eerst een Hana-village bezoeken, waar Body-mensen wonen, wat ook Mursi-mensen zijn. Dat zijn hele dikke mannen die via gevechten uitmaken wie de baas over een bepaald gebied is. Dikke mannen zien we echter niet, wel lange mannen, die ingesmeerd zijn met wit en geel spul. Ze dragen alleen een kleed om zich heen en hebben daar niets onder aan. Veel vrouwen zijn erg traditioneel gekleed met vaak niet meer dan dierenvellen en veel kettingen. Hun haren zijn ingesmeerd met rode smurrie. Ook van de hele kleine baby's op hun rug is het haar al bewerkt. Zij bekijken ons met net zo veel belangstelling als wij hen.
Als twee mannen elkaar begroeten, geven ze elkaar een hand en drukken de rechterschouders tegen elkaar.
We zijn net klaar met lunchen in een restaurant als we weer een Timkatprocessie zien aankomen. Met z'n drieën klimmen we op een oplegger van een truck die langs de kant staat om goed te kunnen fotograferen. We hebben mooi zicht op de priesters met boeken op hun hoofd en de hele menigte er om heen. Bijna op het eind lopen een paar politieagenten die ons vertellen, dat we niet mogen fotograferen. Die kunnen volgende keer beter in het begin van de stoet gaan lopen.
Dan gaan we op zoek naar de schotellip-Mursi. Zij staan bekend als een vrij agressief volk en er wordt aangeraden om alle sieraden af te doen en voorzichtig te zijn met je spullen. Dat blijkt echter alleen het geval te zijn bij groepen die dicht bij de rivier leven en dus makkelijk te bezoeken zijn door toeristen. Wij gaan naar een ver afgelegen nederzetting zonder naam. De mensen hier zijn uiterst vriendelijk. De mannen zijn ingesmeerd en dragen allerlei versierselen. Ze zien er mooi uit. Maar de vrouwen zijn echt bizar. Schotels van zo'n vijftien centimeter doorsnee dragen ze in hun onderlip. Soms moeten ze ze ondersteunen. Het ziet er heel vreemd uit, maar zonder schotel is nog vreemder. Dan hangt er een raar gevormd lubberig aanhangsel. Het ziet er niet uit. De mensen dansen een minuut of tien voor ons en dan mogen we foto's maken. Daarna moeten we voor elke klik elk persoon 5 birr betalen. We hebben kleine biljetten gespaard en geven ze allemaal uit.
Op de terugweg nemen we de hoofdman mee terug naar de stad. Hij heeft zo veel geld binnen gekregen, dat hij zich met zijn vrienden kan gaan bedrinken.
Een alleen reizende Italiaan staat bij ons op de camping en mocht vandaag met ons mee. Hij is daar heel blij mee, want anders moet hij in z'n uppie vervoer regelen. Met het openbare vervoer kom je hier niet ver. Weer terug op de camping krijgen we van hem een rondje.