Je hebt dat wel eens op reis, je moet wachten. Toegang tot een attractie, wachten op het openbaar vervoer, een frietje....
In Brussel hebben we ook moeten wachten, soms wel twee keer.
Bij het Atomium moesten we een toegangskaartje kopen.
Best wel een lange rij, maar binnen 10 minuten stonden we buiten en konden we weer wachten op de lift die ons naar de bovenste bol brengt. Zo sta je samen toch al snel 20 minuten. Ik moet zeggen best een leuke attractie en het wachten waard!De rij wachtenden voor het frietje was ongeveer even lang als die bij het Atomium. Op het Jourdan plein in Brussel vind je Maison Antoine. Een friet wordt met zorg klaar gemaakt. Eerst een klein zakje, friet er in, een beetje zout, een papiertje erom heen gedraaid, friet bijvullen, zout erbij, weer een papiertje eromheen, bijvullen met friet en zout en dan uiteindelijk de saus erover. De mayonaise is hier nog een beetje zurig, zoals mayo eigenlijk behoort te zijn. Niet zo gezoet als in Nederland. En dan de rij 
. Of eigenlijk twee rijen, want er zijn twee afhaalpunten. Ze zijn ongeveer even lang. Ik denk dat er twintig man voor ons staat. Gezien de eerdere uitleg begrijp je wel dat dit lang duurt. Uiteindelijk staan we 30 minuten in de rij. Maar het frietje is geweldig. We eten hem op een van de terrasjes van het plein, met een biertje erbij.
Als je minder lang in de rij wilt staan kun je dat in één van de vele kroegjes doen in Brussel. We bezochten Poechenellekelder, op een steenworp afstand van Manneken Pis. Een typisch Brussels kroegje, waar je naast ontelbare verschillende bieren, kunt genieten van wat er aan de wanden hangt en wat er om je heen gebeurt. Vlak naast de stamtafel staat een tafeltje met een paar levensgrote poppen. Veel mensen laten zich daar fotograferen. Als het aan de stamtafel te druk wordt, gaat een van hen aan dit tafeltje zitten. Op een gegeven moment komen er een paar kleine jongetjes die naar de WC willen. Ze zien de grote poppen zitten en durven niet verder. Na een paar minuten hebben ze moed verzameld en komen ze weer terug. Ze kijken naar de buurtbewoner en vragen zich af of die wel echt is. Als er aan een van de touwtjes getrokken wordt die aan de poppen is bevestigd slaat de paniek toe en de jongetjes verdwijnen naar een ander gedeelte van de kroeg. Wat later is de nood waarschijnlijk hoog gestegen. Vader komt met de drie knapen mee en loodst ze naar het toilet. Het kleinste knaapje durft echter niet met vader mee en blijft achter. Vader snapt hier niets van en pas als wij hem wijzen op de poppen snapt hij het en lacht met ons mee. Als de nood ook bij het laatste jongetje tot een toppunt is gestegen durft hij met zijn vader mee naar de WC. Zowel op de heen- als op de terugweg kijkt hij strak voor zich uit, zodat hij de poppen niet hoeft te zien.
Ook voor de doordrinkers is dit kroegje een gevaarlijke plek. Zoals op bijgaande foto is te zien denk je te snel dat je teveel gedronken hebt, aangezien de bierkratjes hier omgekeerd aan het plafond hangen.